Naar aloude gewoonte organiseren de Screamers de laatste speeldag van de Belgische Superleague. Vorig jaar werd er, bij wijze van demonstratie, gespeeld op de REVA-beurs in Flanders Expo. Dit jaar mochten we aan het werk in Blankenberge tijdens de Belgian Paralympic Championships in het plaatselijke Bloso-centrum.

Om 10u werd de eerste wedstrijd op gang gefloten en daardoor moesten we al heel vroeg verzamelen aan de carpoolparking in Wetteren om met de bus richting de parel aan de kust te trekken.

Jammergenoeg voor Rhodie moesten zij forfait geven wegens ziekte van enkele spelers en daardoor stonden er voor ons maar twee wedstrijden op het menu. Als voorgerecht kregen we de toekomstige kampioen, Gidos Screamers, voorgeschoteld. Ze misten een belangrijk ingrediënt maar het geheel was zeker niet flets van smaak. Voor de laatste keer dit seizoen wilden we er nog eens vol tegen aan gaan en probeerden we de Screamers alsnog een nederlaag aan te smeren en zo hun clean sheet om zeep te helpen. Bjorn werd samen met Cliff als spits uitgespeeld maar de samenwerking tussen die twee liep niet van een leien dakje en daar zaten mogelijkheden voor onze ploeg  in.  Maar dan mochten wij geen cadeautjes uitdelen. Cliff kon echter al snel de score openen na geharrewar in onze defensie maar we hielden het hoofd koel en konden al snel tegen scoren. Onze vorige ontmoeting eindigde in een ferme nederlaag en we wilden er alles aan doen om het deze keer niet zo ver te laten komen. Gedurende de eerste helft konden we lange tijd gelijke tred houden, mede door de manke communicatie bij de spitsen van de Screamers. We konden echter niet voorkomen dat Bjorn, de Messi van België, een paar keer alleen op doel kon afgaan. Als je dan als verdediger denkt dat hij je niet zal passeren, doet hij het toch en ben je ‘gejost’. Zo kon hij tot drie maal scoren, maar in alle bescheidenheid mogen we zeggen dat het mooiste doelpunt van de match op onze naam kwam te staan. Na een afgeslagen aanval van de Screamers kon ik de bal inleveren bij An en na een mooi een-tweetje kon ze de counter perfect afwerken! Het stond dus 4-2 aan de rust, wat op zich niet slecht was, maar winnen werd moeilijk.

De tweede helft was een kopie van de eerste helft. Zij waren baas, maar we hielden goed stand. Het werd geen overrompeling zoals in onze vorige ontmoeting. Wij scoorden nog drie keer, zij vier keer en zo stond de eindstand van 8-5 op het scorebord. De Screamers mochten meteen juichen want wat al zo goed als zeker was, werd nu mathematisch bevestigd: de titel was binnen voor hen!

Na een pauze van een uur begonnen we aan ons hoofdgerecht. Onze Nederlandse vrienden, the Black Scorpions, zijn dit seizoen al zo’n vier keer onze tegenstander geweest en met nog twee ontmoetingen te gaan hebben ze dus geen geheimen meer voor ons. Dat dachten we tenminste. Hun sterspits, Jules had nieuwe motoren op zijn al snelle rolstoel laten steken en daardoor was hij nog sneller en wendbaarder.

Door een tactische keuze van hun trainer, Jules bleef achteraan om het spel te verdelen en Cyriel en Sander werden als spitsen uitgespeeld, kwamen we nooit in de problemen en konden we al snel een comfortabele voorsprong uitbouwen. Wij dachten dat de buit al binnen was, maar zoals een spreekwoord zegt: ‘Je mag het vel van de beer niet verkopen vooraleer hij geschoten is’, bleek dit dus voorbarig. De Scorpions wisselden Sander voor een blokker en Jules schoof door naar de spits. Nu werd het al veel spannender. Door ons aanvallend spel gebeurde het wel eens dat, na balverlies, Jules alleen kon doorkomen om zo zijn team terug in de wedstrijd te brengen. Onze voorsprong van 7-4 smolt als een ijsje in de zon en toen het 7-7 stond begon het ons te benauwen. Blijkbaar hadden we die treffer nodig want we schoten wakker en konden snel tot driemaal scoren om zo weer een ‘geruststellende’ voorsprong uit te bouwen. Na een mooie actie van An kon ik het laatste Somivaldoelpunt van dit seizoen scoren. Zo stond ik ook in het topscorerslijstje. Ik dacht dat ik meer scoorde, maar bij nader inzien zullen dit dan wel owngoals geweest zijn. De match eindigde uiteindelijk op een 12-8-zege voor ons.

De Screamers verpletterden nadien in de laatste match van het seizoen de schorpioenen met 23-3 en zetten zo hun verdiende titel in de verf.

Het was niet alleen uitkijken naar de wedstrijden maar ook naar de prestatie van onze kersverse scheidsrechter, Wilfried. Als alles goed gaat zal hij op het WK in Italië aantreden als scheidsrechter voor België, en als ‘stage’ mocht hij twee matchen fluiten. Hij trad streng op, maar getuigde toch van een uitstekende kennis van de regels. Dat ziet er dus erg goed uit!

Uit naam van de ganse ploeg wens ik iedere begeleider te bedanken voor hun voortreffelijke steun en hulp en ons zo door het seizoen te helpen. Voorts willen wij het bestuur bedanken voor de moeite om telkens een bus in te leggen waardoor wij heel relax aan de wedstrijden kunnen beginnen.

Lenoir Koenraad

30-04-2010, 16:05 geschreven door An Vanheusden  

Van maandag 1 november tot en met maandag 8 november wordt er in de mooie Italiaanse badplaats Lignano Sabbiadoro het wereldkampioenschap georganiseerd en net als in elke andere sport moet daarvoor ernstig getraind worden. Omdat nationale trainingen in Gentbrugge niet volstaan werd er door de VLG een heuse stage georganiseerd in het verre Limburg.

Op maandag 12 april werd er verzamelen geblazen in de sporthal van Kuringen en werden we onder handen genomen door Hilaire Swerts. Op één speler na, die afzegde omwille van medische redenen, was iedereen aanwezig en beloofde het een zware stage te worden. Trainen van 10u tot 12u15 en dan van 13u tot 15u is niet alleen erg zwaar voor het materiaal, maar het kruipt ook in de kleren van de spelers.

Het was de bedoeling om opbouwend te werken en dus begonnen we tamelijk rustig met een onderling wedstrijdje om de spieren wat los te gooien. Hilaire wilde voornamelijk trainen op combineren en passing aangezien afwerken kan getraind worden binnen de clubs van de spelers. An en Bjorn werden bijna altijd samen in één ploeg gestoken, omdat zij het koningskoppel vooraan moeten vormen en zodoende elkaar blindelings moeten kunnen vinden.

Als er geen wedstrijdje werd gehouden, kregen we leuke maar lastige oefeningen voorgeschoteld die handelden op behendigheid met en zonder de bal, de blokkers uitschakelen en zo de overkant van het veld bereiken (een rolstoelvariant van ‘Schipper mag ik overvaren?’). Met Kenny en Joachim, aangevuld met Tim en Gerry, was dit makkelijker gezegd dan gedaan.

Als het eerste deel van de training er op zat was het zoeken naar een stopcontact om de rolstoel te voorzien van nieuwe moed en energie en werden de magen voorzien van eten en drinken, ons aangeboden door BSA Sint-Gerardus.

Na een uurtje laden, eten en drinken konden we er weer tegenaan en werden de oefeningen hervat. Wat opviel was dat de sfeer er echt goed in zat en dat lachen en opletten elkaar mooi opvolgden. Het moest niet altijd aux serieux zijn, maar als het moet dan luisterden we met een uitgestreken gezicht!

De eerste dag kwamen de automatismen er nog niet zo goed uit, maar dat is logisch aangezien wij een verzameling van spelers zijn die onze trainingen binnen een andere club genieten en zo de focus anders ligt. Zo’n stage helpt ons enorm vooruit.

Om half vier werd de eerste dag afgesloten en konden we met zijn allen naar het MPI waar we bedden kregen toegewezen.

De begeleiders hadden om de nodige boodschappen geweest om er een aangename aperitief van te kunnen maken. Nadat iedereen een kamer kreeg toegewezen konden we rustig samen zitten met voor de één een pint en voor de ander een alcoholvrije variant. Deze momenten maken van een stage een echt leuke bedoening. De trainingen zijn goed om het spel te verbeteren, maar nadien worden er echte banden gesmeed die ons als ploeg veel verder kunnen brengen. Zonder team spirit mogen de spelers nog zo goed zijn, het zal er niet uitkomen!

Na de maaltijd was er nog voldoende tijd over voor ontspanning. Marijn had zijn Nintendo Wii meegebracht en daar werden heroïsche tennismatchen en bowlingpartijen mee gespeeld. Voor de mensen die het wat rustig wilden houden waren er gezelschapspelletjes.

Rond 23u hield iedereen het voor bekeken en werden de bedde opgezocht. ’s Anderendaags moest er immers vroeg opgestaan worden voor een nieuwe dag trainingsarbeid.

Na een nachtrust, die voor de één al wat beter verliep dan voor de ander, werden we getrakteerd op spek en eieren die heerlijk smaakten en zo een goede basis legden voor de dag.

Dag twee van de stage en het niveau van de trainingen werd opgetrokken. De oefeningen werden gevarieerder en moeilijker. In de onderlinge wedstrijdjes werd er echt gefocust op combinaties. Het was vaak de verdediging van de nationale ploeg tegen de aanval, aangevuld met spelers van Rhodie, en dat kwam beide partijen ten goede. De verdediging leerde spelen onder druk en de aanval kreeg een moeilijke verdediging voorgeschoteld.

Op het einde van dag twee zat het al behoorlijk snor en mits wat fine tunen komt het wel goed. Dat was iets voor dag drie en vier.

Als het sportief goed zit, dan steken er andere problemen de kop op: materiaalpech. Bjorn had last van inschuivende voorvorken, An haar banden waren totaal versleten en Kenny had dan weer problemen met de bekabeling. Deze mankementen zijn eigenlijk het bewijs dat onze rolstoelen wel aangepast zijn voor deze sport, maar niet ontworpen zijn om in zo’n omstandigheden te presteren.

Op het einde van dag drie moest An zelfs nieuwe banden op haar rolstoel steken omdat de kans op een klapband immens groot was. Op het WK zal alle materiaal top moeten zijn, want het zou erg jammer zijn dat je een speler niet kan opstellen omwille van een kapotte rolstoel.

Tijdens de stage broedde er bij sommigen onder ons de idee om de plaatselijke cinema te gaan bezoeken. Niet iedereen zag het zitten om mee te gaan dus zijn Robbe, Bjorn en ik naar ‘How to tame your dragon’ gaan kijken. In 3D dan nog! De anderen besloten het rustig te houden en gezelschapspelletjes te spelen.

De laatste dag brak aan. Nog een dag om er eens goed tegenaan te gaan en alles te optimaliseren. Nu werden en voornamelijk wedstrijden gespeeld met wisselende veldbezetting om uiteindelijk te eindigen met een soort van typeploeg. Soms was de passing en het spel slordig maar dan werden er weer schitterende acties uit de mouwen geschud waarbij je als verdediger enkel en alleen maar uit je rolstoel kan komen en een staande ovatie geven, maar we hielden het bij een beleefd applausje.

Tijdens de laatste middagpauze werden we getrakteerd door Hilaire op pita of pizza. Deze erg smakelijke traktatie werd door iedereen erg geapprecieerd.

Op het einde van dag vier was iedereen moe maar voldaan. Zo’n stages zijn een ideale voorbereiding op het zware WK. Met nog een voorbereidingstornooi te gaan hopen we er klaar voor te zijn en met een schitterend resultaat naar huis te komen.

An, Kenny, Robbe en ik wensen vooral onze begeleiders te bedanken die zich, compleet belangeloos, ten dienste hebben gesteld van ons. Zonder hun hulp zouden we pas echt ‘gehandicapt’ zijn!

Lenoir Koenraad

27-04-2010, 21:20 geschreven door An Vanheusden