|
Dit verslag werd geschreven door Koenraad Lenoir. Koenraad is ook een Somivalspeler die opgeroepen werd om mee te gaan omdat een andere speler had moeten afhaken wegens ziekte.
Vrijdagavond rond acht uur arriveerden we na een lange rit van zon 13 uur aan de jeugdherberg in Zürich. Wij, An, Bjorn, Kenny, Mark, Robin, Tim, Sven en ik namen er samen met onze begeleiders voor twee drie nachten onze intrek omdat we deelnamen aan een internationaal hockeytornooi.
Na de kamerverdeling en onze valiezen te hebben gedumpt, gingen we nog bij de Italiaan aan de overkant iets eten, want we zagen allemaal scheel van de honger. Een pizza later waren we klaar om in ons bed te kruipen want we moesten er vroeg uit.
s Anderendaags ondervonden we wat het was om in een herberg te zitten met maar één lift en nog negen andere ploegen. Het was aanschuiven aan die lift en als de deuren dan opengingen was het zoals in de Juiste Prijs: wie zit er achter de deur. Als je geluk had niemand en dan was je snel beneden. Maar we hadden geen geluk. Toen we eindelijk beneden waren, konden we aanschuiven voor een uitgebreid ontbijt. Het was echt in orde!
Met een goed gevulde maag vertrokken we dan richting sporthal om er rond half elf onze eerste wedstrijd te spelen. Onze tegenstander, het Italiaanse Skorpions Varese had een echte spionkop mee. Van de eerste minuut tot de laatste zongen ze hun ploeg vooruit. Het werd een spannende match die uiteindelijk moeizaam maar verdiend gewonnen werd met 3-1. De automatismen waren nog niet echt aanwezig, maar de wil was er zeker. En waar een wil is, is een weg.
Onze volgende wedstrijd had maar plaats rond 13 uur dus hadden we tijd om eens naar de andere ploegen te kijken. Die bleken allemaal niet te onderschatten. Onze tweede tegenstander, de Iron Cats II, was misschien de zwakste ploeg op papier maar als thuisploeg konden ze misschien wat meer. Die wedstrijd mocht ik in de basis starten, eerst in de verdediging en daarna in de spits. In de eerste helft vlotten de combinaties tussen An en Bjorn al veel beter en konden we na een paar geslaagde aanvallen rusten met een 6-0 voorsprong. Om onze spitsen wat rust te gunnen met het oog op het nog zware programma, werden Sven en ik uitgespeeld als spitsen. Tussen ons verliepen de combinaties wat minder, maar toch konden we nog twee maal scoren. Na een eerreddend doelpunt van de Zwitsers eindigde de wedstrijd dus op 8-1.
De trainer was tevreden na een onze voortreffelijke eerste helft. Hij wilde op dat elan doorgaan tegen de Nording Bulls uit Duitsland. Het was echt mooi om zien hoe An en Bjorn elkaar blindelings vonden. Jammer voor de Duitsers, maar er was geen houden aan. De wedstrijd eindigde dan ook op een overtuigende 9-2-overwinning.
We waren goed bezig met een negen op negen maar om goed te zijn moesten we al onze wedstrijden winnen om zo in de halve finale te groepswinnaar van poule A te ontwijken. De laatste tegenstander van de dag was nog een Zwitserse ploeg, Rolling Thunder uit Bern. Uit eerder gespeelde wedstrijden bleek dat ze goeie prestaties afwisselden met mindere. Tegen ons hadden ze duidelijk een minder moment want ze waren kansloos tegen onze spitsen. Na twintig minuten stond er een 12-1 op het bord in ons voordeel. Misschien overdreven cijfers, maar op een internationaal tornooi worden er nu eenmaal geen cadeautjes uitgedeeld.
Balans van de eerste dag oogde uiterst positief: vier gespeelde matchen, vier gewonnen en in principe waren we al groepswinnaar. Varese, de tweede in de stand, stond drie punten achter en kon hoogstens gelijk komen, maar omdat wij eerst konden scoren tegen hen zouden we altijd boven hen staan in het klassement.
Na een vermoeiende maar geslaagde dag gingen sommigen onder ons terug naar diezelfde pizzeria om te vieren. We maakten er een gezellig onderonsje van. De eigenaar zal in die twee dagen goede zaken gedaan hebben want buiten ons waren er nog ploegen die ginds kwamen eten.
Nadien nam ik een verkwikkende douche en kroop ik net als iedereen onder de wol, want zondag moesten we nog drie wedstrijden spelen.
Na het gebruikelijke rijtjeschuiven aan de lift en een uitgebreid ontbijt (erg goeie boterhammen!) reden we opnieuw naar de sporthal. Zürich is een echte bankstad en dat kan je zien als je s zondags op de baan bent. Het is veel rustiger dan op andere dagen, maar toch deden we er een klein half uur over om de sporthal te bereiken. Het is nu eenmaal een grote stad.
Om half elf moesten we het veld op tegen de Hurricanes Bochum. Deze Duitsers bleken zaterdag al een taaie brok voor de andere ploegen. Nu was het aan ons om ons niet te laten vangen. Hun sterkste speler werd makkelijk uit de wedstrijd gehouden door Kenny waardoor An en Bjorn vrij spel kregen om naar hartenlust aan te vallen. Resultaat: een 7-1 op het bord in ons voordeel en een kwade Manuela die er als een orkaan vandoor ging. Kwestie van de ploegnaam eer aan te doen. Echt belachelijk hoe iemand zich kan gedragen!
Maar soit, de halve finale werd dus al bij al makkelijk gehaald. Maar nu beloofde het andere koek te worden. Onze tegenstander, Ladenburg uit Duitsland, was weliswaar tweedes geworden in hun poule maar wel met gelijke punten dan de groepswinnaar, Stick Flyers uit Nederland. Datzelfde Ladenburg was ons in de vorige editie nog overduidelijk te baas in de finale.
Het was een kwestie om hun twee losse sticks uit de wedstrijd te houden, maar die zijn ten eerste erg goed en ten tweede erg snel. Die snelheid werd al snel duidelijk toen we bij balverlies een razendsnelle counter over ons kregen. We stonden voor de eerste maal op achterstand, maar we lieten ons niet doen. Ladenburg liet ons nu komen en speculeerde op de counter. Door een scheidsrechterlijke beslissing moesten we twee minuten met een man minder spelen toen Bjorn twee waarschuwingen kreeg. Door die manmindersituatie was onze organisatie enigszins weg en daarvan profiteerden de Duitsers optimaal. We gingen de rust in met een 2-0-achterstand.
De trainer stelde bij en nu vielen we aan met drie man. De twee losse sticks van Ladenburg moesten dan kiezen en zo kon misschien een van ons profiteren. Die tactische aanpassing zorgde er wel voor dat we risicos moesten nemen achteraan en dat werd jammergenoeg direct afgestraft. Met nog een negen minuten te gaan en een 3-0 aan onze broek, moesten we nu echt wel vol aan de bak. De tactiek begon eindelijk te lonen en de Duitsers konden er nu niet meer uitkomen. Al snel scoorden we de aansluitingstreffer om daarna nog de 3-2 te lukken. Nu zetten we alles op alles om alsnog de gelijkmaker uit de brand te slepen. Dertig seconden voor tijd liep het echter goed fout. Door een stomme beslissing van de scheids werd een aanval van ons afgebroken en dit terwijl we een open schietkans hadden en met een speler als Bjorn was dat bijna altijd goal. Wat gebeurde er? Kenny had de kapitein van Ladenburg vastgezet tussen zijn rolstoel en het doel, zodat onze spitsen nu maar tegenover één losse stick meer stonden. Zo konden we de ruimte creëren om te scoren. De Duitser had er dan niet beter op gevonden om Kenny te rammen en dan luid time-out te roepen. De scheids fluit in een reflex en weg kans. Er was nadien geen tijd meer om nog een deftige aanval op poten te zetten en verloren we dus met 3-2. Uiteindelijk een verdiende zege voor Ladenburg, maar er zat meer in voor ons.
Nadien werden de plaatsingswedstrijden afgewerkt en dan was het aan ons. In die kleine finale kwamen we onze Italiaanse tiffosi weer tegen. Voor een reden die we nog altijd niet verstaan, speelden de Italianen niet met hun sterkste opstelling tegen ons. We lieten het niet aan ons hart komen en liepen al snel 6-0 uit. Toen ze hun sterkste spits in brachten was het kalf al verdronken en wonnen we de finale met 8-1.
Na het tornooi konden we de balans opmaken en die oogde positief. Van de twaalf ploegen eindigden we derdes en op de prijsuitreiking s avonds werd Bjorn verkozen tot meest waardevolle speler van het tornooi.
Er volgde nog een fuif maar die hebben we niet meegemaakt want we moesten er erg vroeg uit om terug te reizen naar België.
Maandag vertrokken we rond zeven uur s ochtends richting België om er rond 17 uur te arriveren. Na een terugreis met filmpjes kijken en eens stoppen om te eten, mochten we trots zijn op ons gespeelde tornooi. Iedereen speelde op topniveau en dat zag de trainer graag.
Bedankt aan de chauffeurs om ons veilig te brengen en een dikke merci aan alle begeleiders die het voor ons spelers mogelijk maakten om zo ontspannen mogelijk naar de wedstrijden toe te leven en ons ideaal voor te bereiden!
Koenraad
09-10-2008, 00:00 geschreven door An Vanheusden 
|
