|
Het moet niet altijd hetzelfde zijn! Onder dit motto kon ik mij op
het uur waarop ik gewoonlijk opsta om naar een hockeytornooi te gaan, nog eens
rustig omdraaien.
Omdat Manja zo vriendelijk was om haar vuurdoop als scheidsrechter in Nederland
niet langer uit te stellen, moesten we pas om 10u30 in Wetteren zijn. Sommigen
onder ons zaten al een drie kwartier op de bus, maar het kan nu eenmaal niet
voor iedereen kermis zijn.
Met zeven spelers en tal van begeleiders trokken we richting Waalwijk, waar de
StarRiders het tornooi organiseerden, om daar na een kleine twee uur te
arriveren. Ruim op tijd voor de ploeg, maar Manja mocht zich na een klein
uurtje opmaken voor haar eerste wedstrijd in de Hoofdklasse. We waren benieuwd.
Niet alleen naar haar prestatie, die uitstekend was, maar ook naar de uitslag.
De Stick-Flyers versloegen toch wel verrassend de Dolphins met ruime
5-1-cijfers. Een gelijkspel ware beter geweest, maar als er voor ons één ploeg
mocht winnen dan waren het wel de Flyers omdat die verder onderaan in het
klassement staan.
Om 15u was het eindelijk aan ons. Onze tegenstander, De Pont 2, stond dan wel
laatste maar was toch een te duchten tegenstander. Ze beschikken over twee
spitsen die gevaarlijk en van ver kunnen uithalen. Vanuit de organisatie
moesten we ze opvangen en Dimi kreeg de opdracht om zoveel mogelijk oorlog te
maken in hun strafschopzone. Iets waar hij uiterst goed in is. De beginfase
verliep van een leien dakje. De Nederlanders kregen geen poot om op te staan.
Overal zaten we goed tussen en als ploeg maakten we het verschil. Aan de rust
was de match al zo goed als beslist, al is dat in hockey relatief. In de tweede
helft namen we opnieuw het heft in handen maar konden niet voorkomen dat De
Pont op het scorebord kwam. Een misverstand tussen mij en Robbe leidde tot
een doelpunt (je moet dat misverstand lezen als een owngoal van mij). Een clean
sheet zat er niet meer in, maar daar was het ons niet om te doen. Die wedstrijd
moest gewonnen worden en dat deden we ook: met een ruime, maar niet eens
overdreven, 11-2-overwinning! Ons gemiddelde van één gewonnen match per tornooi
blijft overeind en met oog op het behoud was dit een belangrijke zege.
Nu hadden we een uurtje om wat te rusten, hete loempias en frieten te eten
(sommigen onder ons toch) en iets te drinken.
Onze laatste wedstrijd tegen de Black Scorpions stond geprogrammeerd op
hetzelfde moment dat Manja de wedstrijd tussen Tukkers United en Stick-Flyers
moest fluiten. Er deden geruchten de ronde dat Jules van de Scorpions last zou
hebben van zijn schouder. Maar dat moest met een ferme korrel zout genomen
worden, want hij schitterende tegen de Tukkers, een match die ze wel verloren
maar dan op een heroïsche manier.
Ik kreeg de opdracht om achteraan te blijven en enkel en alleen naar voor te
gaan als de kans zich er echt toe deed. An en Kenny probeerden zoveel mogelijk
Jules te ambeteren terwijl ik op Cyriel moest babysitten. Dimi mocht weer
oorlogje spelen. In de eerste helft kwamen de schorpioenen er niet aan te pas
en bij ons lukte vrijwel alles. Afstandsschoten gingen vlot binnen en als er
dan eens eentje werd gestopt door de keeper, stond ik voor een keer op de goeie
plaats om de rebound binnen te tikken. Aan de rust stond er een tussenstand
van 10-2 op het bord. De tweede helft beloofde anders te worden en dat werd het
ook. Ze brachten Joachim in het spel. Het was ons een raadsel waarom die niet
speelde van bij de start aangezien hij een type Kenny is, een ongelooflijke
blokker en dito smeerlapje. Zijn inbreng zorgde ervoor dat onze spitsen,
voornamelijk An, niet meer de ruimte kregen die ze nodig hebben. De tweede
helft verliep dan ook moeizamer. We gaven nog altijd weinig weg, maar scoren
werd oh zo moeilijk. We kregen er twee binnen en wisten zelf maar eenmaal te
scoren, waardoor er op het eind een 11-4 op de tabellen stond. Over gans de
match gezien, een verdiende zege.
Manja haar match eindigde op 3-1 voor de Tukkers, wat hen met nog 15 punten te
verdienen, een voorsprong van 14 punten zou geven.
Hilde was trots op de prestatie die wij als ploeg hebben geleverd. Het heeft
misschien wat lang geduurd maar nu zit er echt muziek in. Nu is het aan ons om
er geen kattengejank van te maken.
De dag verliep enorm voorspoedig voor ons en na alle uitslagen te hebben
berekend, maken we een mooie sprong in het klassement: van de vierde naar een
gedeelde tweede plaats. Met 16 punten voorsprong kunnen we ook niet meer
degraderen. Het doel is bereikt. Nu eindigen in schoonheid!
Alle spelers wensen de begeleiders en Manja te bedanken om deze dag
mogelijk te maken. Verder willen we een pluim geven aan het bestuur voor het
inleggen van de bus. Altijd een plezier om zo te mogen reizen!
Koenraad
Lenoir
30-03-2010, 10:40 geschreven door An Vanheusden 
|
