De opluchting is groot wanneer we het officiële oordeel krijgen dat iedereen goedgekeurd is voor deelname aan de wedstrijden.  Het voltallige Belgische team Electronische rolstoelhockey heeft de verplaatsing niet voor niets gemaakt.

Vandaag stond een fysieke en een tactische training op het programma. Daarna konden we onze mooiste witte T-Shirt met het logo van Mariasteen aantrekken voor de openingsceremonie. 

De tactische training, die voor het grootste deel door Bryan is ontworpen, is, in 1 woord, fantastisch. Via een powerpoint en beeldanalyse pakken we de foutjes aan en zorgen we er voor dat het ganse team op dezelfde lijn zit. Rolstoelhockey is meer dan ooit in de eerste plaats een tactische sport geworden. Natuurlijk zijn factoren zoals snelheid, kracht, balbehendigheid en uithoudingsvermogen een basisvereiste om een sterk team samen te stellen, het verschil op het veld begint sowieso in de kopjes van elk van de teamleden.

Gesterkt door terug een aangename maaltijd in de kantine, konden we beginnen aan een uurtje fysieke training.  De fysieke training op het oefenveld bevestigd wat iedereen al weet. Het gaat snel en hard. Héél snel en hard. De personen die als sparringpartner dienen tegen ons basisteam, weten bij momenten niet waar eerst de gaten te dichten en slikken dan ook vlot zeer mooi uitgespeelde doelpunten. Een ideale opwarming voor het echte werk, morgen.

Op de openingsceremonie werd elk team verwacht vanaf 19u30 aanwezig te zijn om dan vanaf 20u00 allemaal in groep, 1 voor 1, de voorstelling van de ploegen te doen. Blijkbaar had Marijn het echter niet zo goed begrepen, want hij was in geen velden of wegen te bespeuren. Toen hij rond 20u15 in paniek, zonder schoenen aan en ondanks de frisse avond, enkel in wit T-Shirt de sportarena binnenvloog, was het voltallige team reeds de revue gepasseert. Er restte hem dan ook weinig anders dan zo onopvallend mogelijk bij zijn teammates te gaan staan en de rest van de ceremonie, in diepe schaamte, te volgen.

Die ceremonie zelf had een aantal hoogtepunten, waaronder de blinde pianospeler, die zeer vlot 'We are the champions' van Queen tokkelde. Hét signaal voor de Nederlandse delegatie om, met de bescheidenheid die ze zo kenmerkt, uit volle borst mee te zingen.

Na de broodnodige speeches, waarvan 1 bijna volledig in het Fins en zonder enige vorm van emotie, werden we verrast door een zeer mooi zingende persoon met een handicap - 1 van de organisatoren van dit EK - die een zeer pure versie van het Fins volkslied bracht. Onze blinde pianospelende vriend bracht terug een mooi nummer waarna het publiek vergast werd op de "Big Fire Show".  

Een uitgebouwde en afgetrainde jongeman in wit hemd en broek, geflankeerd door een nogal aantrekkelijke blondine in ditto witte kledij kwam onder opzwepende muziek het veld ingelopen. Nadat hij onder de Finse verie van 'Kung Fu Fighting' een reeks spectaculaire karatemoves, flick-flacks en andere dynamische bewegingen had gebracht rukte hij, in ware chippendale-stijl, zijn wit hemdje van de gespierde borstkast. Dit tot groot jolijt van alle vrouwelijke aanwezigen. Aan het glimlachje van An kon je duidelijk merken dat ze blij was op de eerste rij te zitten. De mannen binnen ons gezeldschap keken spontaan naar de aantrekkelijke blondine om te zien of ook zij van plan was kleding van het lijf te scheuren, maar helaas bleef dergelijk scenario uit. De "Big Fire Show" bestond er in dat een lange stok, aan beide zijden als fakkels in brand gestoken, onder hoge snelheid rond de gespierde borstkast werd gegooid, gedraaid en geworpen. Na dit alles mocht de aantrekkelijke blondine het vuur letterlijk doven en was de avond afgesloten.

Nadat Marijn tegen iedereen persoonlijk sorry is gaan zeggen voor zijn blunder, trok iedereen huiswaards om terug in het huisje te kruipen en zich wat te onspannen. De pret was echter van korte duur, toen over het ganse domein de stroom uitviel. Normaal niet echt een probleem, ware het niet dat er morgen wedstijden op het programma staan en er dus rolwagens moeten geladen worden. Belangrijker nog is alle nachtbeademinsapperatuur die, ondanks de ingebouwde batterij, toch het best constant onder stroom staat. 

Dit beademinstoestel van Tim, die in het huisje van Marijn en Robin slaat, vond het dan ook maar normaal om, tijdens de ganse stroompanne, een zeer luid, scherp en irritante fluittoon af te geven, ten teken dat er iets mis was. Niet uit te houden om in het huisje te blijven. Buitengaan betekende echter overmand worden door het Fins muggenleger, dus ook dat was een minder aanrekkelijke optie. Een goed half uur, en een aantal muggebeten later, konden zowel Marijn als Robin terug het huisje in toen de stroom terug inschakelde.

Morgen is de eerste wedstrijd tegen Zwitserland om 16u15. Deze zou trouwens via livestream te volgen zijn op http://www.ewh2012.fi/

Wij zijn er klaar voor! Let the games begin!

Marijn en het voltallige Belgische Nationale team Electronische rolstoelhockey 2012

De stress loopt toch wel op. Als we vandaag er niet in slagen alle spelers en ons sportmateriaal door de zeer uitgebreide en strenge controles te loodsen, heeft ons team écht wel een probleem.  

10 spelers die medisch gekeurd moeten raken en een stuk of 15 sportrolwagens van verschillende merken dienen allemaal stuk voor stuk de revue te passeren. 

Dit betekent: 

• Elke rolstoel wordt 2 maal op snelheid getest: 1 maal op rollen, 1 maal via een speedgun. De regel zegt dat elke rolstoel maximum 15 km per uur mag rijden. Rij je toch sneller tijdens een wedstrijd, wordt je onmiddellijk met rood getrakteerd en mag je eveneens de volgende wedstrijd vanuit de tribune volgen. Het probleem is natuurlijk wel dat stoelen die wat warm lopen sneller beginnen te rijden. Het is dus een evenwichtsoefening om deze sterke motoren nét zo te regelen dat ze op hun top niet sneller zijn dan 15 km per uur, maar ook dat ze toch comeptitief blijven.
• Elke rolstoel wordt vanonder tot vanboven nagekeken op uitstekende of scherpe delen, loshangende kabels of andere zaken waardoor de veiligheid van de speler of zijn tegenstanders in het gedrang kan komen.
• Vanzelfsprekend dienen ook alle vast en losse sticks aan scherpe voorwaarden te voldoen. Elke speler mag er zo maximum 3 bij hebben. Hij kiest zelf welke van deze sticks hij wil gebruiken tijdens de wedstrijden.
• Alle papieren rond dopinggebruik, uitzonderingen hier op in verband met voorgeschreven medicatie, een korte samenvatting van het type handicap werden nagekeken.
• Elke speler met een losse stick diende een aantal praktische proeven af te leggen.
• Elke speler werd medisch gekeurd door een team van buitenlandse medici. Om de gelijkwaardigheid in de sport te bewaren mogen enkel personen die geen andere rolstoelgebonden sport kunnen beoefenen (zoals roltoelbasketbal), deelnemen aan rolstoelhockey. 
• Elke rolstoel dient zo gebouwd te zijn dat de bal enkel door een wiel of stick kan tegen gehouden worden. Dit was echter een probleem voor ons team. Vele athleten spelen met een sportrolstoel van het merk Otto Bock. Omdat deze nogal snel de neiging heeft om te steigeren tijden het optrekken, is er uit veiligheid 2 extra kleine wielen achterop gemonteerd, zodat de stoel niet kan omslaan bij het optrekken. Helaas wordt de bal niet alleen door de kleine wieltjes, maar ook door de stang waar die wieltjes aan hangen, tegen gehouden. We moesten dan ook, op het allerlaatste moment, die stang hoger zetten of verwijderen. Dit resulteerde in een bijna-ongeval met Tim, die tijdens de snelheidsproef een achterwaartse koprol op het nippertje kon vermijden. Met de veiligheidsstang in de originele positie kon dit nooit gebeurd zijn.

De resultaten van al deze tests worden pas morgenavond bekend gemaakt. Het is dus nog even afwachten voor het team, om te zien of iedereen effectief de toelating zal krijgen om te spelen.

Verder stonden nog 2 pittige trainingen op het programma. De eerste training konden we uitvoeren op het officiële veld. De Finnen kozen voor een plankenvloer met hoge boardings, vergelijkbaar met deze die gebruikt worden in basketbalzalen. Wij zijn natuurlijk de "echte" vlakke sportvloergen gewend, waardoor de bal, in vergelijking sneller uit de stick gaat en ook stuitert over de plankjes. Het zal wennen worden, maar gelukkig hebben we nog even tijd en geldt dit voor alle teams.

Onze waarborg zijn we trouwens waarschijnlijk alsnog kwijt.  De toiletstoel was niet echt berekend om het gebruik van een tillift.  We kunnen het positief zien natuurlijk: de wc zelf hangt wel nog vast, maar voor hoelang nog?

Moe maar voldaan kruipen we ons bedje in. We kunnen we vannacht een veldslag winnen tegen het Finse muggenleger.

Zoemende groeten,

Robbe, Marijn en het voltallige aangevreten nationale Belgische team E-Hockey

Na een verkwikkende nachtrust begon een relatief kalme dag. We namen ruim de tijd om alle rolstoelen, die overgekomen zijn met DHL, uitvoerig na te kijken op schade. Alles bleek perfect intact overgekomen te zijn, waarvoor zeer hartelijk dank! Vervolgens begonnen we te toetsen of alles klopt volgens de reglementen. Het sportmarteriaal die we gebruiken in de E-Hockey is dan ook tot op de milimeter afgemeten. Na het nodige aanpassingswerk konden we genieten van wat rust.

Na het middagmaal in de kantine, die best wel smakelijke gerechten serveert, vertrokken Marijn en Robbe voor en kleine tocht van 3 km naar het naburige dorp. De prachtige omgeving, inclusief uitgestrekt meer, brengt zelf de meest agressieve hockeyspeler tot rust.

Die agressie komt echter snel terug wanneer je terug in je huisje aankomt. De lokale bevolking - lees muggenpopulatie - heef het hier duidelijk voor het zeggen. Een aanwezigheid van ongeveer 20 agressieve bloedzuigende insecten in onze kleine kamer is meer regel dan uitzondering. En dit inclusief voorzorgsmaatregelen zoals muggenmelk, sticks, zalfjes en deuren toehouden ondanks de hitte. Ik zal nooit meer rouwen om 1 enkele mug in de kamer wanneer ik thuis kom. * KLAP * We hebben dit nog maar net getikt of we konden daarnet weer een bloedzuiger met veel voldoening vermorzelen tussen onze handen.

Ondanks deze ongemakken settelen we ons om, via laptop en tv, een filmpje te kijken. Hier komen we tot de conclusie dat het Fins, in de verste verte, geen enkel raakpunt heeft met Nederlands of Engels. De taal, die 17 letters nodig heeft om het woord "borden" te vormen, en vol staat met dubbele punten op klinkers en rare kapjes op medeklinkers, is wel zeer leuk om te horen, maar zeer moeilijk om te lezen of te begrijpen. Na een goed half uur woordje per woordje vertalen met de hulp van Google Translate, konden we uiteindelijk de menu's van de TV dan toch in het Nederlands zetten. Snel hierna kwamen we echter tot de conclusie dat de meegebrachte HDMI kabel kapot was, en er van filmpjes kijken op de TV sowieso geen sprake kon zijn. Robbe gooide zich met lijf en leden tussen TV en Marijn, en kon zo duidelijk opzettelijk toegebrachte schade aan de infrastructuur verhinderen. Voorlopig kunnen we nog op onze waarborg rekenen.

De avond sloten we af met wat afspraken voor de dag van morgen. Hopelijk loopt de technische en fysieke keuring morgen goed af en kan iedereen van ons team het strijdperk betreden.

Slaapwel en tot morgen,

Robbe, Marijn en het voltallige nationale Belgische team E-Hockey

EK Finland: Dag 1

Na anderhalf jaar intense voorbereiding was het dan eindelijk zover. Zwaar gepakt en gezakt en met een bang voorgevoel dat alles verschrikkelijk verkeerd zou lopen, vertrokken we naar Schiphol met de bus. In laatste instantie kozen we als team om, ondanks de gevaren aan schade van rolwagens en zo, toch het vliegtuig te nemen. De lange rit en vooral de zeer hoge kostprijs van een bus- en boottrip naar Finland konden we niet dragen. Gelukkig konden we via de gewaardeerde sponsors en de zeer succesvolle wijnactie en spaghettie-avond voldoende kapitaal ophalen om zonder financiële kater de kleuren van onze vlag te komen verdedigen.

Aangekomen op schiphol mochten verschillende spelers in een zeer modern, winkelkar-achtige trolley-rolstoel plaatsnemen. Marijn en Koenraad kwamen gek van enthousiasme. Foto's van deze emotionele strijd volgen later. 

Het inschepen in het vliegtuig werd vooraf gegaan door een live view op de inpakprocedure van de rolwagens. Niet geschikt voor gevoelige kijkers. 10 000 den euro's aan hoogtechnologisch en precies afgesteld materiaal werden als vuilzakken in een laadruimte gegooid. 

De hamvraag was uiteraard of het wel lukt om een volledig team electronische rolstoelhockeyspelers, met elk hun eigen kwetsbaarheden, op 1 vliegtuig te krijgen. Deze werd, dankzij de zeer vriendelijke medewerking van het KLM personeel relatief vlot afgehandeld. Al hadden sommige personeelsleden waarschijnlijk niet verwacht dat op een vliegtuig werken ook betekende dat ze zware lasten moeten kunnen torsen. Al bij al een aangename ervaring.

Aangekomen op Helsinki bleek de hoofdvraag of onze spelers ook even de trap af konden lopen om het vliegtuig te verlaten. Toen ze Robin en Marijn op de eerste rij zagen zitten konden ze niet anders dan concluderen dat dit toch wel enige moeite zou kosten. Als Mozes niet naar de berg kan komen, moet de berg maar naar Mozes komen. Helaas was die berg een tijdlang niet beschikbaar. Weer zagen we dezelfde horrorshow, hoe onze electronische rolstoelen uit de bagageruimte werden gegooid.

Enige schade kon niet uitblijven.  De ADL stoel van Marijn had besloten er na jarenlange trouwe dienst er dan toch de brui aan te geven. De gebroken vooras had enige invloed op die beslissing. Ook Koenraad zijn achteras heeft een flinke duw gekregen, waardoor hij nog wat hobbeliger rijdt, dan we van hem gewoon zijn. De anti-kipwielen waren op onverklaarbare wijze van horizontaal naar vertikaal verhuisd. Kenny zijn tafel stond bijna naast zijn rolwagen. Niet zo praktisch als ook je besturing daar op staat. Gelukkig was er, buiten de gebogen hoofdsteun van Bjorn zijn rolwagen, verder nauwelijks zichtbare schade.

Na de nodige schadeclaims afgehandeld te hebben wachtte ons nog een busreisje in een zeer mooie luxecar naar Nastola, Finland.  Vooral Marijn kon zich wel vinden in de ziekenhuis-rolwagen die hij ter beschikking kreeg. Het was dat, of gedragen worden door het voltallige team, die dit vreemd genoeg niet zagen zitten. Flauw hé.

Aangekomen op 'the place to be', kregen we nog een lunchpakket, die zeker op tijd was klaargemaakt. Gelukkig konden we met de waterachtige fristie-drank onze ongemakken doorspoelen. Mjam! Veel werd echter goedgemaakt door de open en spontane manier waarmee we door onze niet onknappe hostesses werden ontvangen en begeleid. 

Geïnstalleerd in de iets te krappe huisjes, die voor de gelegenheid dan ook maar rolstoeltoegankelijk werden verklaard, konden we, na het nodige verbouwen van meubels en andere toebehoren, de broodnodige slaap aanvatten. 

Klaar voor een nieuwe dag in een prachtige omgeving. 

Groetjes van Robbe, Marijn en het voltallige Belgian E-Hockey team!