Een zomerstop is mooi meegenomen. Rolstoelen kunnen worden hersteld, batterijen weer worden opgeladen. Voor de spelers is het ook een verdiende rustperiode na een lang en slopend seizoen. Het nadeel van zo’n stop is dat hij eigenlijk te lang duurt. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en al gauw begint het weer te kriebelen en hoop je dat het nieuwe seizoen snel begint. Liever gisteren dan vandaag!

Op 16 oktober was het eindelijk zover. Een nieuw seizoen in de Nederlandse Hoofdklasse stond voor de deur, al was de verplaatsing verre van bij de deur. De Tukkers organiseerden de eerste speeldag en hun thuisbasis, Enschede, ligt toch al gauw 350 km van Wetteren. Doorwinterde sporters dat we zijn verzamelden we om 7 uur aan de carpoolparking. An had opnieuw pech dat ze als West-Vlaamse een drie kwartier vroeger mocht vertrekken.

Na een lange busrit kwamen we aan in het regenachtige Enschede waar we ons rustig konden klaarmaken voor een knalprestatie.

Als eerste tegenstander kregen we de voor ons erg bekende Black Scorpions voorgeschoteld. In de Belgische Superleague zijn ze ook een van onze opponenten en daardoor kennen we elkaar redelijk goed. Ze zijn een te duchten team die in Nederland nog sterker voor de dag komen, maar door pech konden ze niet uitpakken met hun beste team. Hun aanvaller, Jules, had zijn schouder ontwricht en moest aan de zijlijn geblesseerd toekijken hoe Cyriel de Nederlandse aanval leidde. Er stonden nog geen twee minuten op de klok toen voor Cyriel het noodlot toesloeg. Hij wilde plaats maken waar er geen plaats was en reed zo over de stick van Kenny. Zijn rolstoel kantelde, Cyriel verloor het evenwicht en probeerde de val te breken met zijn hand. Geen goed idee bleek achteraf. Bij dit manoeuvre scheurde ook nog een band van zijn rolstoel zodat hij uitgeschakeld was voor de rest van de eerste helft. Nu hun aanvalslinie volledig onthoofd was hadden we geen problemen om de wedstrijd naar ons toe te trekken en met een geruststellende 10-0 de rust in te gaan. Cyriel was er in de tweede helft terug bij maar het kalf was al verdronken en wij wonnen uiteindelijk de match met 14-2. Met deze start waren we erg tevreden al waren we realistisch genoeg om te beseffen dat het veel beter moest en dat de pech aan Nederlandse zijde een groot aandeel had in deze overwinning.

Na een uurtje stond de tweede tegenstander al klaar. De Dolphins bezorgden ons vorig seizoen fameuze hoofdpijn. We konden ze enkel verslaan in onze eerste ontmoeting. Nadien verloren we telkens kansloos. We wilden het deze keer zo geen vaart laten lopen en Kenny dokterde een tactiek uit die wat terughoudender was maar zeker geen catenaccio. Dimitri kreeg de taak om zoveel mogelijk te storen rond het middenveld, ballen afpakken waar mogelijk en als een echte opportunist zijn kans te gaan. Als de dolfijntjes voorbij de eerste horde kwamen stond Kenny ze op te wachten en in de laatste loopgraaf konden An en ik oorlog maken. De taak voor Robbe bleef dezelfde: ballen tegenhouden! Al snel bleek dat deze tactiek een succes kon worden. We werden nooit weggespeeld en de beste kansen waren zowaar voor ons. Bij balbezit braken An en Dimitri immers snel uit om de eventuele kans te verzilveren. We deden het zo goed dat we op een gegeven moment 4-2 voor stonden. We slaagden er echter niet in om met deze stand de rust in te gaan. Met een afstandsschot en een lichte penalty konden de Nederlanders de stand in evenwicht brengen aan de rust. De tweede helft beloofde nog erg zwaar te worden en dat werd het ook. We kwamen er veel moeilijker uit en de tegenstander rook bloed. De Dolphins kwamen op voorsprong maar we lieten ons niet uit ons lood slaan. We raapten al ons moed bijeen en sloegen meteen terug. De tweede helft werd dan ook een erg spannende bedoening. Beide ploegen konden nog eenmaal scoren zodat de match op een terecht gelijkspel eindigde: 6-6. Toch voelde dit gelijkspel aan als een collectieve overwinning!

Uit twee wedstrijden haalden we een 4 op 6 en konden we spreken van een geslaagde start. Met nog een match voor de boeg konden we er een schitterende start van maken, maar gemakkelijk ging het zeker niet worden want met de GP Bulls kregen we de degradant van de Superleague voorgeschoteld. Opnieuw geen cadeau dus. We probeerden met dezelfde tactiek hen het leven zuur te maken maar al snel bleek dit geen sinecure. De Bulls spelen gans anders dan de Dolphins en dit zou snel duidelijk worden. Bij balbezit vielen ze met zijn drieën aan en bij balverlies kropen ze met zijn allen voor hun goal zodat de ruimte ongelooflijk klein werd. Over de hele eerste helft vonden we een keer en gaatje maar het was meteen raak: 1-0. Voor de rest veel halve kansen aan beide kanten.

We konden die voorsprong echter niet lang vasthouden. Na een afgeslagen aanval kregen we een perfecte counter te verwerken die mooi werd afgewerkt door hun kapitein. Met deze stand gingen we de rust in. We pepten ons op om in de tweede helft alles uit de kast te halen en zo de zege binnen te halen maar dit bleek veel makkelijker gezegd dan gedaan. We kwamen een paar keer goed weg. De Bulls troffen zelfs een keer de paal maar gescoord werd er niet meer. De wedstrijd eindigde op een 1-1 wat in hockey niet veel voorkomt.

In het klassement staan we na drie wedstrijden op een derde plaats met 5 punten. De Bulls en de Dolphins leiden de dans met elk 7 punten. Het is leuk te weten dat wij hen dat puntenverlies bezorgden.

Nadien was het meteen verzamelen geblazen omdat we nog een lange trip voor de boeg hadden. Vier en een half uur later reden we eindelijk de carpoolparking van Wetteren op zodat deze vermoeiende maar geslaagde dag er op zat.

Een dikke proficiat aan mijn medespelers voor het schitterende spel en een dikke merci aan de begeleiders en buschauffeur voor het mede mogelijk maken van deze dag!

Lenoir Koenraad

21-10-2010, 12:08 geschreven door An Vanheusden