Soms zou ik terug 15 willen zijn. Smoorverliefd op een jongen die je niet eens zag staan en je daar geen barst van aantrekken omdat je er toch lekker over kon dagdromen. Met als grootste zorg welke kleren geschikt waren voor de lokale fuif op vrijdag en wie al dan niet in het jeugdhuis zou zitten als je binnenkwam. Wetende dat je met amper 100 Belgische frank zakgeld makkelijk een week kon rondkomen en toetsen met succes afleggend omdat je op de bus gauw het hoofdstuk had nagekeken.

In een tijdperk voor Dutroux of terroristen om je angst aan te jagen en je ’s nachts uit je dromen te houden. Een tijd zonder insomnia en zorgen, met amper verantwoordelijkheden of redenen om af en toe stijf te staan van angst. Met een slanke lijn die het gevolg was van een goed metabolisme en niet van stress of een schildklier die de bocht uit gaat. Met een eigen smaak die je zelf helemaal top vond en waarvan het je geen barst kon schelen wat anderen ervan dachten. Met vriendinnen waarvan je dacht dat ze er voor het leven waren en nu weet dat het niet altijd zo is, maar soms ook wel.

Maar wel zonder de diepgang die je pas krijgt wanneer je ouder wordt en ervaringen hebt opgedaan die je inzichten geven. Zonder kind om onvoorwaardelijk van te houden en onvoorwaardelijk liefde van te krijgen. Zonder de vrijheid om meestal zelf je keuzes te maken, ook al zijn ze niet altijd de juiste, en van je fouten te leren. Zonder waardering voor de kleine dingen in het leven omdat ze toen te groot leken om gewaardeerd te worden. Zonder het besef dat alles uiteindelijk wel goed komt, al ben je daar nu niet meer altijd zeker van.

Soms zou ik terug 15 willen zijn, onbezorgd en vrolijk en vol leven.

Maar misschien zijn dat slechts vertekende herinneringen en was 15 zijn ook niet altijd even geweldig.