Iedereen is anders, dat is een feit. Iets wat allemaal weten en waar we ons bewust van zijn. En toch is het soms zo moeilijk om dat te accepteren. Toch schuilt daar de sleutel in tot succesvolle relaties, vriendschappen en partnerschappen. Ook loslaten hoort daarbij. Wanneer je kwaad bent op iemand, is dat de enige manier, maar vaak het moeilijkste wat er is. Je boosheid loslaten en verder gaan. Gewoon terug normaal doen tegen elkaar. De ‘grotere’ partij zijn en afwachten hoe de ander reageert. En meestal reageren mensen positief wanneer jij dat doet. Aanvaarden ze je ingesteldheid en volgen ze je daarin. Hetzelfde gebeurt trouwens ook wanneer je kiest om kwaad te blijven. Blijheid lokt blijheid uit, kwaadheid lokt kwaadheid uit, agressie lokt agressie uit. Als we dat allemaal weten en ons daar bewust van zijn, waarom kiezen we dan zo vaak om niet los te laten? Misschien omdat we ons onterecht behandeld voelen, omdat we gekwetst zijn of beledigd, omdat we vinden dat we niet voldoende respect krijgen en dat een ander te weinig rekening met ons houdt. Wanneer we een ander verteld hebben hoe we ons voelen, zit er nog enige grond van waarheid in deze manier van handelen, maar in het andere geval is het een straatje zonder einde dat nooit iets zal opleveren.

Mij stoort het mateloos wanneer anderen hun beloftes niet nakomen. Misschien in de eerste plaats omdat ik dat zelf wel doe. En dan is het maar de vraag of het voor mij een mogelijkheid is om te aanvaarden dat iemand ‘anders’ is en een belofte ziet als iets wat snel gemaakt en ook snel vergeten is. Druist het niet in tegen mijn normen en waarden om dat zomaar te aanvaarden? Of is het beter om dat wel te doen. Om los te laten? Want eens je in staat bent om dingen te laten gaan, kan je verder. Zolang je hoofd vol zit met ongenoegen en ergernis is er geen plaats voor geluk of vreugde. Maar geef je dan niet het verkeerde signaal, wanneer je loslaat? Zeg je dan niet dat het ok is voor jou dat een ander op die manier met je omgaat. Want uiteindelijk is het niet ok voor jou, het is een doorn in je oog die gaat ontsteken en je zicht belemmert. Een belemmering om goede dingen te zien en te ervaren.

Dankbaarheid is de basis van geluk. Dat geloof ik echt. Wanneer we de moeite en tijd nemen om te zien wat we allemaal hebben om dankbaar voor te zijn, voelen we ons als vanzelf beter. En hoe vaker we dit doen, hoe vaker er dingen opduiken die onze dankbaarheid verdienen. Van een klein straaltje zon tot een glimlach, een tocht naar het werk zonder file of een lekker hapje voor het slapengaan. Wie alert is voor zo’n dingen lijkt voor het geluk geboren. Niet dat die mensen meer geluk hebben of alles in hun schoot geworpen krijgen, ze merken het alleen op. Ze focussen op het goede in plaats van op het negatieve. Iets wat niet altijd even makkelijk is, maar wanneer je besluit om het bewust te doen, sta je verstelt van wat je allemaal wel hebt in plaats van te treuren om de zaken die je niet hebt.

Ik hou niet van goede voornemens, beloftes, verwachtingen… de kans dat ze niet ingelost worden en dat je verbitterd raakt, is gewoon te groot. Dat wil niet zeggen dat ik ze nooit heb, ik ben er alleen niet zo’n fan van. Wanneer je het leven gewoon laat komen zoals het is, met al zijn slechte, maar vooral ook goeie aspecten kleuren je dagen als vanzelf in alle kleuren van de regenboog. En elke dag is er meer licht en meer kleur en meer reden tot vrolijkheid.