Ik heb vertrouwensproblemen… Geen kleine, maar grote serieuze vertrouwensproblemen. Ik heb ze in die mate dat ik eigenlijk enkel mensen vertrouw die ik al ontzettend lang en goed ken of mensen die gewoon rottig doen tegen mij. Die eerste vertrouw ik omdat ze eerlijk en direct zijn, ze weten dat zoiets kan bij mij, die laatste omdat iemand meestal alleen rottig doet als hij of zij echt zo is. Alle andere mensen vertrouw ik niet of amper. Alhoewel, dat is niet helemaal correct. Het zijn eigenlijk enkel mannen die ik niet vertrouw.

Misschien trek ik gewoon het verkeerde soort mannen aan. Het soort dat bereid is om heel ver te gaan om je in bed te krijgen of naakt. Het soort dat bereid is om wekenlang lief te zijn, berichten te sturen en je zelfs te vragen om een relatie met hen te hebben om je dan als een baksteen te laten vallen. En dat is dan echt letterlijk te nemen. Dit zijn het soort mannen dat gewoon niets meer van zich laat horen en nergens meer op reageert.

Ik begrijp niet dat zo’n mensen bestaan en hoe ze zou kunnen zijn. Dat ze de moeite nemen je te leren kennen, weten hoe kwetsbaar je bent en integer, hoe eenvoudig te breken. Dat ze exact weten hoe je te overtuigen dat ze anders zijn, wetende wat ze gaan doen, en dat ze dan toch besluiten om zichzelf te zijn. Dat ze niet het punt bereiken waarop ze beseffen dat ze zoiets niet kunnen maken bij jou. Dat je zoiets niet verdient en dat het gewoon fundamenteel fout is.

Ik zie wat goed is in mensen, maar ik heb het er steeds moeilijker mee. Steeds vaker betrap ik mezelf op achterdocht, op een automatische aanname dat iemand toch weer hetzelfde is. Ik ben niet bitter, niet gesloten, niet eens venijnig of haatdragend, maar ik heb wel vertrouwensproblemen. En toch blijf ik keer op keer mensen kansen geven, probeer ik ze te begrijpen, te doorgronden en te bereiken. Wil ik weten wat hen drijft, wat maakt dat ze zo zijn. Mocht iemand hun zus of dochter zo behandelen, ze zouden gek worden van woede, maar blijkbaar vinden ze het wel ok wanneer zij diegenen zijn die op die manier met mensen omgaan.

Ik schrijf hen aan wanneer ik bemerk hoe ze in elkaar zitten. Je kunt er prat op gaan dat ze dan van de aardbol verdwijnen, overtuigd zijn dat je hen iets aandoet wanneer ze zouden reageren. Of dat ze het gewoon naast zich neerleggen en op zoek gaan naar een volgend slachtoffer, hoewel ik mezelf liever niet in die rol zie. Ik hoop hen te bereiken in hun ziel, hen te laten beseffen wat ze anderen aandoen, maar ik betwijfel of het nut heeft. Wie zo vol is van zichzelf, heeft geen ruimte om een ander te zien zoals die werkelijk is. Laat staan om empathie te krijgen voor een ander zijn of haar gevoelens.

En heel af en toe blijkt iemand anders te zijn, kan iemand mij verbazen. Dat wil niet zeggen dat ik die dadelijk mijn vertrouwen zal schenken. Zelfs al mocht ik dat willen, ik zou het niet kunnen. Maar ik geef wel mijn aandacht en mijn tijd. Ik doe wel de moeite om openheid te creëren en te luisteren naar wat iemand te vertellen heeft. Want nog steeds geloof ik dat mensen niet slecht zijn. Ik denk dat ze handelen vanuit onwetendheid, onzekerheid of gekwetstheid. Het zijn meestal de mensen die zelf het meest hebben afgezien die dat later bij anderen doen.

En dat is wat ik zeker niet wil worden, iemand die anderen pijn doet als weerwraak op zoveel verkeerde mannen die mijn leven in en uitgewandeld zijn. Het is fout om dat te doen. Niemand leert er wat mee, je zorgt er hooguit voor dat nog meer mensen vanuit pijn gaan handelen. En verdriet is snel voorbij, wat je mist is uiteindelijk de illusie van wie iemand had kunnen zijn en niet van wie iemand in werkelijkheid is. Maar het gemis is wel even echt en hard. Je kunt niet missen wat je niet kent, maar wel wat nooit heeft bestaan. Althans, als jij het als echt ervaren hebt.

En voor diegenen die de moeite hebben genomen om tot het einde te lezen, voel je niet dadelijk aangesproken, tenzij je echt zo bent. Misschien wordt het dan tijd om eens een blik in de spiegel te werpen en jezelf af te vragen wat je ziet. Het is nooit te laat om eerlijk te zijn tegen mensen en schade ongedaan te maken. Ik zou nooit kwaad zijn op iemand als die mij zegt dat die fout gehandeld heeft tegenover mij. In tegendeel, ik zou moeiteloos een nieuwe kans geven. Ik ben enkel kwaad op diegenen die een leegte achterlaten en iets meenemen dat hen niet toebehoort, een stuk van wie je was, van je zorgeloosheid, van je ziel.