Ik vraag me weleens af waarom zoveel mensen niet gewoon zeggen wat ze denken, willen, voelen, … Waarom ze zich verschuilen achter valse beloften, vage opmerkingen, voorwendselen of leugens. Waarom ze geen confrontatie aankunnen wanneer je hen ernaar vraagt. En diegene die de confrontatie wel aankunnen geven de vreemdste uitleg voor hun gedrag. Ze zijn niet oprecht tegen je geweest om je niet te kwetsen of om je niet te verliezen of omdat ze dachten dat je anders kwaad zou zijn of hen niet leuk zou vinden. Absurd toch, het is juist hun gebrek aan eerlijkheid dat bepaalt dat je hen niet mag of niet in je leven wilt toelaten. Maar als je dat zegt, vervallen ze meestal in stilte en hoor je ze nooit meer.

Misschien is dat ook geen echt verlies, misschien heb je zo’n mensen liever niet in je leven, maar aan de andere kant missen ze zo veel op die manier en misschien jij ook. Misschien is het de kans op een geweldige vriendschap die ze weggooien of een paar fantastische momenten of een manier om zichzelf beter te leren kennen en te verbeteren. Misschien ontnemen ze jou de kan om iets van hen te leren of om hen te geven. En misschien mag je er gewoon niet bij stilstaan. Niet iedereen denkt zo ver na en heeft dezelfde integriteit. Misschien vinden sommige mensen het gewoon ok om zo met andere om te gaan. Ik vraag me weleens af wat zij zien wanneer ze ’s avonds in de spiegel kijken.

Mensen krijgen altijd wat ze toekomt wordt weleens gezegd, maar daar geloof ik niet in. Het is niet waar dat goede dingen bij goede mensen gebeurt en slechte dingen bij slechte mensen. Wel integendeel, want slechte mensen doen slechte dingen bij goede mensen die ze zelf als goed ervaren. Niet dat mijn wereldbeeld negatief is, ik geloof ook dat wie vrolijk is en het goede in het leven kan zien, steeds meer reden krijgt om gelukkig te zijn. Niet zozeer omdat er alleen nog goede dingen gebeuren, maar omdat je er alerter voor wordt en dus de goede dingen makkelijker gaat zien.

Ik geloof dat de meeste mensen diep vanbinnen begaan zijn met anderen, integriteit kennen, emoties, mededogen enzovoort. Ik hoop ze te raken met wat ik schrijf. Ik hoop hun ogen te openen en hen te laten zien dat het ook anders kan. Dat het ok is om gewoon zichzelf te zijn en echt te zijn. Dat mensen hen niet minder graag zullen zien omdat ze eerlijk zijn. Maar die mensen zijn niet de mensen die mijn woorden lezen of erbij stilstaan. En wanneer ze dat wel doen, is hun angst om te veranderen groter dan hun wil om te zijn wie ze kunnen zijn. Het zijn de mensen die aannemen dat het toch te laat is.

Ik hoop dat er ooit een van die mensen is die in die mate geraakt wordt dat mijn woorden iets kunnen verwezenlijken, hoe klein dan ook.  Het enige wat ik die mensen toewens is dat ze oprecht en echt gelukkig zijn. Dat ze anderen met het respect behandelen dat ze zelf ook verdienen. Dat ze weten wat het is om geliefd te zijn om wie ze diep vanbinnen zijn en niet om het masker dat ze naar buiten brengen.