1 april, een dag waarop al eens gelachen kan worden. Voor ons is het al enkele weken 1 april want het zal morgen exact drie weken zijn dat Simon thuis is, dat we er bij zijn als Simon zijn pap drinkt, dat we zelf zijn pampers kunnen verversen, dat we hem zonder draadjes of buisjes in zijn bed mogen leggen en dat we kunnen genieten van ons wondertje.
Hij doet het trouwens erg goed. Hij slaapt veel en drinkt zijn pappen met veel smaak en goesting. De momenten dat hij ontroostbaar huilt, zijn op één hand te tellen en de laatste dagen lacht hij opvallend veel. De ellendige dagen die we in februari hebben meegemaakt, zitten al een beetje in ons achterhoofd en momenteel genieten we van alle momenten dat we Simon bij ons hebben.
Vorige week zijn we nog op controle geweest bij de kinderarts in Sint-Augustinus en daar kregen we te horen dat alles naar wens verloopt. Half april hebben we een afspraak bij de kindercardioloog en hopelijk krijgen we dan ook goed nieuws. Dan zullen we ook een datum prikken voor de laatste operatie die Simon moet ondergaan. Meer dan waarschijnlijk zal dat in juli zijn.
Ondertussen zal ik jullie op de hoogte proberen te houden van de vorderingen. De voorbije weken is deze blog niet zo frequent aangevuld maar in de toekomst zal ik minstens één maal per week proberen om iets te laten horen van ons.
