Vandaag is het 2 juli, de verjaardag van mijn broer Philip en tevens peter van Simon.
Een mooie dag met andere woorden om de draad opnieuw op te pikken.

Met Simon is alles in orde. Hij heeft momenteel wel erg veel last van de hitte (wie niet?) maar alles in ogenschouw genomen doet hij het erg goed.

Nog twee weken en half en dan volgt de hopelijk allerlaatste operatie. Op maandag 19 juli moet hij binnen in Leuven en op dinsdag 20 juli gaat hij onder het mes.

Als alles vlot verloopt, waar wij toch van uit gaan, dan zou hij tegen het weekend de afdeling intensieve zorgen mogen verlaten om naar een ‘gewone’ kamer te verhuizen. Volgens de cardiologen moeten we een tweetal weken rekenen om hem te laten herstellen van de operatie zodat we ons voorlopg vastpinnen op het eerste weekend van augustus als datum om het ziekenhuis te verlaten.

Het beloven in elk geval weer enkele spannende dagen en weken te worden …

De voorbije weken zijn we nog een aantal keer op controle geweest en die controles wezen uit dat alles naar behoren functioneert. We merken ook aan Simon dat hij weinig of geen hinder ondervindt. Hij ademt nog wel altijd erg snel en bij het drinken van zijn pap parelen de zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd en neusje maar die kleine ongemakjes buiten beschouwing gelaten, doet hij het erg goed.

Sinds enkele weken is hij trouwens gestart met het eten van groentepapjes al is dat nog niet meteen een groot succes. Maar dat zijn de gewone pappen ook niet. Hij drinkt erg weinig maar het voornaamste is dat hij bijkomt. Tegen de operatie zou hij minstens 6.500 kilogram moeten wegen en donderdagavond zaten we aan 6.480 dus die magische grens is bijna bereikt.

Jammer toch dat zo'n guitig kereltje binnenkort weer onder het mes moet. Simon is echt een prachtig kind. Slaapt goed, eet zonder problemen, altijd aan het lachen, genietend van de aandacht die hij krijgt van mama, papa en de grote broers. Sander en Jasper zijn enorm begaan met hun kleine broertje. Ze halen hem uit de kinderbox, lopen er mee rond op hun arm, geven hem pap, leggen hem op de speelmat en voeren ellenlange gesprekken met hem in een soort babytaal, echt aandoenlijk om te zien.

Het zal hard zijn om hem op 19 juli naar het ziekenhuis te brengen maar na zijn gedwongen verblijf daar zou alles in orde moeten zijn. Daar klampen we ons aan vast zodat we daarna hopelijk echt kunnen gaan genieten van onze kleine spruit.

Tijdens het weekend probeer ik de blog opnieuw aan te vullen maar zondag passeert de Tour de France door Antwerpen en dat betekent alle hens aan dek voor mij. Als ik geen tekstje geschreven krijg dan probeer ik op z'n minst enkele foto's te plaatsen.