is dikwijls ook het meisje dat haar s'avonds in slaap weent...
Niet alle dagen zijn even simpel maar we moeten door,het is nu bijna een jaar geleden en elke dag is een dag vol onzekerheid,want ik weet als het ooit terug komt het niet meer zo vanzelfsprekend zal zijn maar ik probeer er niet teveel aan te denken ,want anders wordt ik zot!
Ben er in geslaagd om terug bepaalde zaken uit te stellen maar gelukkig vandaag rechtgezet
Ik heb een zware rugzak maar ik ben wel degene die hem mag dragen...
Tjah sommigen mensen krijgen alle miserie die maar kan over zich heen maar ik heb maar 1 conclussie je wordt er alleen maar sterker van!!!
Ik denk dat ik veel dingen nog niet niet meegemaakt heb en weet als geen ander dat vallen en opstaan de enige manier is om vooruit te geraken blijven stilstaan heeft geen zin want dan liep ik hier al lang niet meer rond.
Wees blij met wat je hebt en geniet van kleine dingetjes...Positivisme is het beste medicijn en het helpt gegarandeerd!
Na vele traantjes gelaten te hebben kan ik toch zeggen dat het stilaan beter met me gaat ,ik zal nooit meer gerust zijn en een zekerheid dat ik nooit nog zal hervallen is er niet maar toch durf ik vooruit te denken terug,plannen maken lukt nog niet maar het geluk zit toch al terug om het hoekje...
Ik heb al zo vaak gevallen de laatste tijd dat het me nu ook wel zal lukken terug recht te klauteren.
Ik besef ook dat de ziekte elke dag terug kan komen,het hangt als het ware als een zwaard van damocles boven mijn hoofd,maar ook nu blijf ik positief en doordat ik om de 6 weken op controle mag ben ik ergens ook wel gerustgesteld.
Voor de buitenwereld ben ik genezen en alles gaat terug zijn gewone gang maar voor mij is het elke dag vechten nu en net nu dat ik wel eens een schouderklopje kan gebruiken valt heel veel van mijn sociaal leven terug stil...moeilijk uit te leggen.
Ik was al het verplegend personeel,al mijn doktersbezoeken als mijn leven te gaan zien en van het een op het andere moment valt alles en iedereen weg!
Ik had mijn eigen leventje opgebouwd en stap voor stap moet ik nu terug leren leven!
De revalidatie zal me deugd doen ,en ook het schrijven zal ik terug dagelijks proberen vol te houden want het is zo belangrijk vind ik om mijn verhaal te delen want kanker is niet leuk maar het opent ook terug deuren,deuren naar geluk ,en deuren naar je eigen zelf...
Het was een zeer intense periode ik denk dat het wel de moeilijkste periode was van het afgelopen jaar.
Ik heb het gevecht tegen de kanker gewonnen maar vandaag moet ik nog elke dag vechten om mijn leven terug op de rails te krijgen.
Ik denk als je dit zelf niet meegemaakt hebt dat het zeer moeilijk te vatten valt...
Ik besef nu ook dat mijn leven nooit meer zal zijn zoals het ooit geweest is want heel mijn leven is overhoop gehaald het was tegelijkertijd vreselijk maar soms ook mooi want steun kwam heel vaak uit onverwachte hoek en voor het eerst heb ik mezelf terug leren kennen!Ik besef nu ook dat ik nu moet leven en terug moet leren genieten van de kleine dagelijkse dingen.
Misschien moest ik die ziekte wel krijgen om me te laten inzien dat het zo niet verder kon ik had geen leven ik werd geleefd!
Voorzichtig durf ik al eens terug aan mezelf te denken en meer en meer durf ik terug mijn mening te zeggen,ben ik daarom slecht?nee!Binnen 2 weken start ik met de oncologische revalidatie waar ik terug onder lotgenoten zal komen en waar ik volop aan mijn herstel zal kunnen werken.
Want fysiek gaat het elke dag wat beter maar mentaal is er nog een hele lange weg...
hier ben ik terug,het schrijven was even naar de achtergrond verdwenen,maar voor mezelf en ook voor anderen wil ik graag terug opnieuw beginnen.
Heb best wel een heftige periode achter de rug en eigenlijk zit ik er nog midden in.
Het kost me zoveel moeite om nog plezier in dingen te hebben en positief te blijven,ik weet eigenlijk niet wat er aan de hand is ,net of ik steven op een depressie af...
Ik wil dit helemaal niet maar vind de kracht maar moeilijk om hieruit te komen.
Het is allemaal begonnen een week of 3 geleden met de bestralingen ,waar ik nu aan de tweede week aan bezig ben.
Ik ben er doodmoe van, en elke dag dat geloop is er echt teveel aan.
Eigenlijk wil ik gewoon eens rust en alles achter me laten ,maar het is op dit moment echt een rollercoaster aan het worden van emoties en gevoelens waar ik de controlle over aan het verliezen ben.
ik ga het vrijdag met de oncoloog bespreken en hopelijk heeft ze een oplossing waardoor ik me toch iets beter en opgewekter ga voelen.
De familiale situaties zijn ook allemaal zo triest en ben daar ook enorm mee bezig,al die ruzies pff en dit voor de korte periode dat me hier maar rondlopen...
Hoop dat alles terug wat beter wordt,maar dat zal wel want erger kan het niet meer worden denk ik.
Op 30 januari hopelijk de laatste operatie dan gaan ook mijn baarmoeder eistokken en eileiders eruit.Ik durf er nog niet teveel aan denken want zie het niet zitten,ben al die klinieken kotsbeu.
Zo ga nu afronden want moet me al terug klaarmaken voor mijn dagelijkse trip naar Brugge.
