is dikwijls ook het meisje dat haar s'avonds in slaap weent...
Niet alle dagen zijn even simpel maar we moeten door,het is nu bijna een jaar geleden en elke dag is een dag vol onzekerheid,want ik weet als het ooit terug komt het niet meer zo vanzelfsprekend zal zijn maar ik probeer er niet teveel aan te denken ,want anders wordt ik zot!
Ben er in geslaagd om terug bepaalde zaken uit te stellen maar gelukkig vandaag rechtgezet
Ik heb een zware rugzak maar ik ben wel degene die hem mag dragen...
Tjah sommigen mensen krijgen alle miserie die maar kan over zich heen maar ik heb maar 1 conclussie je wordt er alleen maar sterker van!!!
Ik denk dat ik veel dingen nog niet niet meegemaakt heb en weet als geen ander dat vallen en opstaan de enige manier is om vooruit te geraken blijven stilstaan heeft geen zin want dan liep ik hier al lang niet meer rond.
Wees blij met wat je hebt en geniet van kleine dingetjes...Positivisme is het beste medicijn en het helpt gegarandeerd!
Na vele traantjes gelaten te hebben kan ik toch zeggen dat het stilaan beter met me gaat ,ik zal nooit meer gerust zijn en een zekerheid dat ik nooit nog zal hervallen is er niet maar toch durf ik vooruit te denken terug,plannen maken lukt nog niet maar het geluk zit toch al terug om het hoekje...
Ik heb al zo vaak gevallen de laatste tijd dat het me nu ook wel zal lukken terug recht te klauteren.
Ik besef ook dat de ziekte elke dag terug kan komen,het hangt als het ware als een zwaard van damocles boven mijn hoofd,maar ook nu blijf ik positief en doordat ik om de 6 weken op controle mag ben ik ergens ook wel gerustgesteld.
Voor de buitenwereld ben ik genezen en alles gaat terug zijn gewone gang maar voor mij is het elke dag vechten nu en net nu dat ik wel eens een schouderklopje kan gebruiken valt heel veel van mijn sociaal leven terug stil...moeilijk uit te leggen.
Ik was al het verplegend personeel,al mijn doktersbezoeken als mijn leven te gaan zien en van het een op het andere moment valt alles en iedereen weg!
Ik had mijn eigen leventje opgebouwd en stap voor stap moet ik nu terug leren leven!
De revalidatie zal me deugd doen ,en ook het schrijven zal ik terug dagelijks proberen vol te houden want het is zo belangrijk vind ik om mijn verhaal te delen want kanker is niet leuk maar het opent ook terug deuren,deuren naar geluk ,en deuren naar je eigen zelf...
Het was een zeer intense periode ik denk dat het wel de moeilijkste periode was van het afgelopen jaar.
Ik heb het gevecht tegen de kanker gewonnen maar vandaag moet ik nog elke dag vechten om mijn leven terug op de rails te krijgen.
Ik denk als je dit zelf niet meegemaakt hebt dat het zeer moeilijk te vatten valt...
Ik besef nu ook dat mijn leven nooit meer zal zijn zoals het ooit geweest is want heel mijn leven is overhoop gehaald het was tegelijkertijd vreselijk maar soms ook mooi want steun kwam heel vaak uit onverwachte hoek en voor het eerst heb ik mezelf terug leren kennen!Ik besef nu ook dat ik nu moet leven en terug moet leren genieten van de kleine dagelijkse dingen.
Misschien moest ik die ziekte wel krijgen om me te laten inzien dat het zo niet verder kon ik had geen leven ik werd geleefd!
Voorzichtig durf ik al eens terug aan mezelf te denken en meer en meer durf ik terug mijn mening te zeggen,ben ik daarom slecht?nee!Binnen 2 weken start ik met de oncologische revalidatie waar ik terug onder lotgenoten zal komen en waar ik volop aan mijn herstel zal kunnen werken.
Want fysiek gaat het elke dag wat beter maar mentaal is er nog een hele lange weg...
hier ben ik terug,het schrijven was even naar de achtergrond verdwenen,maar voor mezelf en ook voor anderen wil ik graag terug opnieuw beginnen.
Heb best wel een heftige periode achter de rug en eigenlijk zit ik er nog midden in.
Het kost me zoveel moeite om nog plezier in dingen te hebben en positief te blijven,ik weet eigenlijk niet wat er aan de hand is ,net of ik steven op een depressie af...
Ik wil dit helemaal niet maar vind de kracht maar moeilijk om hieruit te komen.
Het is allemaal begonnen een week of 3 geleden met de bestralingen ,waar ik nu aan de tweede week aan bezig ben.
Ik ben er doodmoe van, en elke dag dat geloop is er echt teveel aan.
Eigenlijk wil ik gewoon eens rust en alles achter me laten ,maar het is op dit moment echt een rollercoaster aan het worden van emoties en gevoelens waar ik de controlle over aan het verliezen ben.
ik ga het vrijdag met de oncoloog bespreken en hopelijk heeft ze een oplossing waardoor ik me toch iets beter en opgewekter ga voelen.
De familiale situaties zijn ook allemaal zo triest en ben daar ook enorm mee bezig,al die ruzies pff en dit voor de korte periode dat me hier maar rondlopen...
Hoop dat alles terug wat beter wordt,maar dat zal wel want erger kan het niet meer worden denk ik.
Op 30 januari hopelijk de laatste operatie dan gaan ook mijn baarmoeder eistokken en eileiders eruit.Ik durf er nog niet teveel aan denken want zie het niet zitten,ben al die klinieken kotsbeu.
Zo ga nu afronden want moet me al terug klaarmaken voor mijn dagelijkse trip naar Brugge.
wanneer het dieptepunt er dan toch is voel ik me eenzamer dan ooit...
Ik vind het een rotperiode en heb ook helemaal geen zin meer in de bestralingen ,ik wil dat alles voorbij is en ik gewoon terug kan leven!
Dacht dat het ergste voorbij was maar nu vind ik het echt wel een zeer emotionele ,ingrijpende periode.
Ik hoop ook terug kracht te vinden om hieruit te kruipen maar nu blijkt het niet zo simpel te zijn,het lukt me even niet meer nog iets positief te zien,alles begint precies opnieuw...
Sedert gisteren van alle drains en verbanden verlost!
Het herstel verloopt prima ,al was ik gisteravond echt op,uitgeput merk dat ik toch nog wat vaker rustpauzes zal moeten inlassen.
Heb van de borstverpleegster een bh met een prothese van mousse aangekregen,valt wel mee hoor net echt!Na de bestralingen krijg ik dan mijn siliconen prothese en dit tot ik na 2 jaar een reconstructie mag laten doen.Het zijn ook best nog mooie bhs's en mooie kleurtjes .
Zelfs om te zwemmen bestaan er speciale badpakken en protheses dus ook daarvoor bestaat er een oplossing.
Maar zoals gezegd eerst nog de bestralingen doorstaan denk dat dat ook wel een heftige,niet te onderschatten periode zal zijn.
Elke dag weken aan een stuk naar Brugge en al zo vermoeid zijn...
Maar zal me ook hier wel doorspartelen.
Maandag voor het eerst op gesprek en zullen dan uittekenen waar ik precies bestraald moet worden ,en dan de week erop al starten.
Ben benieuwd want naar het schijnt is dat echt een speciale ervaring het staat ook los van het gewone ziekenhuis het is echt een oncologisch ziekenhuis.
Zo ga nu de kindjes op school zijn toch eens van de gelegenheid gebruik maken even wat te rusten .
hier ben ik weer ,het heeft een tijdje geduurd maar denk dat ik nu pas klaar ben om terug mijn gevoelens te delen ,het was best een bewogen periode waar verdriet vreugde en pijn nog nooit zo dicht bij mekaar gelegen hebben.
Maar had het echt nodig,en echt voel me terug goed heb het gevoel dat het enkel nog bergopwaarts kan gaan nu.
De operatie is vlot verlopen en emotioneel gaat het nu ook beter dan gedacht,het valt best nog mee want het gedacht dat die vuile ziekte echt uit mijn lijf is overheerst echt op de gevoelens dat ik een borst kwijt ben.
Ja das best wel heftig ,toen ik de dag na de operatie voor het eerst te zien kreeg wat er eige,nlijk niet meer is,moet ik toegeven dat het even slikken was.
Maar voor mij is het een nieuwe start en zolang ik er mee kan leven en mijn partner is dat voldoende.Ik loop ook terug met mijn eigen korte haartjes rond en ook dat was even wennen want stap voor stap wordt ik terug mezelf.Ik draag die pruik niet meer omdat ik alles wat met die ziekte te maken heeft achter me wil laten,wil terug leven en niet meer geleefd worden!
En haartjes groeien en de mijne eigenlijk nog redelijk snel dus ik kijk uit als ik voor het eerst terug een spelletje zal kunnen erin steken.
Verder wil ik ook echt eens mijn dochter bedanken want de voorbije maanden hebben we meer aan elkaar gehad en gepraat of de voorbije jaren,waar onze band echt verwaterd was is ie ook stap per stap terug gegroeid tot een nauwe band tussen moeder en dochter,zo zie je maar er zijn ook positieve dingen gebeurd de voorbije maanden.
Ze is voor mij echt een steun en ook op huishoudelijk vlak neemt ze de touwtjes stevig in handen ,had me dit een jaar geleden gezegd en ik ging vragen of we het wel over het zelfde meisje hadden,echt chapeau!!!!en bedankt!
Ook mijn tantes waren de voorbije dagen een grote steun en het doet echt deugd te weten dat je er niet alleen voor staat.
Vanmiddag op consultatie bi de oncoloog en morgen terug naar de specialist en hopelijk maar denk het wel ben ik dan van die vervelende drains vanaf,want daar heb ik nog het meeste last van,het jeukt en trekt enorm tegen.
Zo ik hou jullie zeker op de hoogte en de revalidatie kan nu volop beginnen!!
Terug een dagje dichter tot de operatie.De stress begint toch te komen.
Vandaag om slaapkleedjes en het nodige gerief geweest met mijn nichtje Jellien,was een fijne namiddag een taartje gaan eten ook dus zeker voor herhaling vatbaar .
We moeten dat zeker meer doen...
Bedankt ook aan iedereen voor de hulp en fijne attenties,want het maakt het toch allemaal wat gemakkelijker om dragen.
Sinds lang ook de maandag geen dutje gedaan en wordt echt wel gewaar dat mijn lichaam het gewoon aan het worden is zal dat echt moeten leren afbouwen.
Zo nu het zeteltje in want net terug van Matthis zijn match ,hij heeft supergoed gespeeld!
