Sorry heb een dagje moeten overslaan,maar was te moe ...
We zijn naar de zonnegloed gegaan en dan de kids gaan zwemmen in Brugge.
We waren 7 jaar getrouwd gisteren en konden eens samen enkele uurtjes iets doen maar het ging echt niet moe maar moe.
Vandaag terug echt wel veel spierpijn benen ,armen en zelfs mijn nek en rug .
Het begint echt wel door te wegen nu,ik merk het aan alles en de moeheid is enorm de laatste 2 dagen.
Voor het eerst mag ik zeggen dat het echt wel afzien is nu ook al neem ik zware pijnstillers.
Precies of ik zweef zon gevoel heb ik bij het stappen ,en nog maar te zeggen dat ik nu pas in de helft zit.
Soms zou ik gewoon eens gewoon willen ziek zijn ,slapen en nog eens slapen maar ik dwing mezelf niet toe te geven en te blijven doorgaan , hoe moeilijk ook soms .
Het weer is ook vandaag een grote spelbreker maar misschien voor mij vandaag eens de gelegenheid om een rustig dagje in te lassen ...
dag na de chemo,valt goed mee geen hoofdpijn enkel wat spierpijn vooral mijn knieen.
We zijn eens naar Gent geweest naar de Primark en dan eens gaan eten in de Amadeus ,was leuk en voelde me niet zo moe het is precies minder als ik aktief bezig ben.Want best wel veel gewandeld.
Psychisch is het nog altijd niet hoe het zou moeten zijn, zijn het mijn hormonen ik weet het niet.
De moeilijke momenten zijn er nog steeds ,en soms overvalt me echt een raar gevoel.Moeilijk te beschrijven.
Maar morgen een nieuwe dag,terug een dagje dichter bij het einde...
Vlot verlopen en onverwacht ook goed nieuws gekregen!
De uitslag van de genetische testen gekregen en waren negatief!!!Dus ben niet erfelijk belast ,en ook voor de andere familieleden is dat super goed nieuws!en zo blij voor hen.
Maar begrijp het niet ben zo blij voor hen allemaal echt maar voel me ook triest,en weer zo hulpeloos begrijp het echt niet want zou blij moeten zijn.
De vraag waarom ik???heeft weer voortdurend door mijn hoofd gespookt .
Heb weer het lotje getrokken he, dat mij dat toch weer moest overkomen...wil helemaal geen medelijden wekken ofzo maar het is toch verdorie hard hoor.
Had het nooit verwacht maar het is echt iets dat ik niemand toewens.niemand!!!
Mocht een weekje uitstel om wat meer op mijn plooi te komen ,maar heb doorgebeten hoe rapper ik ervanaf ben hoe beter he!
Doorgaan hoe moeilijk het soms ook is.
Wil ook nog een positief iets vertellen vandaag mijn zoontje matthis heeft zich voor het eerst vandaag gedoucht in het voetbal!
Na 2 jaar is het gelukt,hoe kleine dingen me plots zo gelukkig maken...ben superfier op hem want dat is echt een super iets voor hem!!
Ale hopelijk een betere week tegemoet.
Nog positief en zo belangrijk ook voor mij mijn haartjes blijven groeien,eindelijk !!!Ik krijg een stukje van mezelf terug!!!
Zal het zeggen zoals het is heb heel veel negatieve commentaren al gekregen op mijn blog.
Snap ook niet echt waarom ,want ik wil duidelijk eens zeggen dat het nooit mijn bedoeling was om mensen aan te vallen of te kwetsen .
De gedichtjes waren inderdaad aan 1 persoon gericht ,maar misschien kan je het ook eens bekijken uit mijn standpunt.
Was het geen schreeuw om aandacht???Heeft niet elk kind zijn ouders nodig?
Ik wou duidelijk maken dat ik het wel erg vond al die ruzies en hoopte zo dat het zou aankomen,niet dus integendeel het heeft een averechts effekt gehad.
Dus ik twijfel nu om nog wel door te gaan met mijn blog want dingen kunnen blijkbaar nogal verkeerd begrepen worden.
Ik zal het vandaag heel kort houden ,ik laat me niet klein krijgen niet door de ziekte en niet door personen die het niet waard zijn om nog maar 1 woord aan te spenderen.
Vandaag eens met de kids naar Gent geweest naar jump Sky,ze vonden het heel leuk en was eens de moeite.
Met ons zomerweertje moet ik wel alternatief zoeken he want het strand enzo is nu geen optie.
De vermoeidheid valt echt heel goed mee op dit moment ben blij en van mij mag het de komende weken zo voortgaan.
Al bij al valt het dus best wel mee.
Ze proberen me op een andere manier klein te krijgen maar NO WAY NOOIT NOOIT laat ik me nog de les lezen door NIEMAND!
Vanaf nu telt mijn gezin en niets anders want de ziekte heeft me geleerd dat alle negatieve dingen en of personen niet meer tot mijn leven behoren.
Meer dan ooit weet ik aan wie ik wat heb laat ik zo afsluiten .
De hoofdpijn bijna weg,en de spierpijn valt ook nog mee.
Vind het wel erg dat de mensen zelfs nu nog het nodig vinden commentaar te geven op alles wat ik doe!
Maar ik trek er mij niets van aan en ik doe gewoon verder met wat ik bezig ben.
Het is mijn leven ben 38 jaar en weet zelf wel wat mag en wat niet!
Ja ik ben kwaad ,kwaad op alle schijnheilige mensen rondom mij en als ze het dan ook nog nodig vinden om op mijn gevoelens in te spelen ,schrap ik ze zeker uit mijn leven!
Ik laat me niet meer in met negatieve dingen ,ik denk enkel nog positief dus bij deze degene die zich aangesproken voelen...
Als mensen mijn blog niet goed kunnen lezen zouden ze er beter niet meer naar kijken!
schandalig is het om zelfs hierop welke redenen dan ook te zoeken om ruzie te maken en met verwijten te gooien!!
Hoe laag is dat niet...
Wel ik trek het mij niet aan en aan al degene die commentaar hebben kijk eens naar jullie eigen zielig leventje enmaak eens voor jullie eigen uit hoe laag jullie wel bezig zijn!!!!
Toch een troost voel me goed vandaag na de chemo van gisteren.
De hoofdpijn ook minder nu ik meer pijnstillers neem.
Ben ook echt blij dat mijn haar al wat aan het teruggroeien is,ze zeggen in het ziekenhuis dat het uitzonderlijk is maar dat het moet zijn dat ik sterke haarwortels heb.Hopelijk valt het niet terug uit.
Want het zou zoveel betekenen voor mij moest ik terug zonder pruik kunnen lopen,terug een stukje van mezelf terugkrijgen...
Voor velen is het maar haar maar voor mij betekent het zoveel meer.
We zijn nu 5 maanden verder en pas nu besef ik wat het is om met de ziekte te moeten leven,het is verdomd zwaar en ja durf nu toch een beetje fier te zijn op mezelf want wat ik al allemaal meegemaakt heb de laatste tijd.
Het gaat met vallen en opstaan en soms met veel traantjes maar ik sla me er verdomd goed door!!!
Al die jaren ben ik door bepaalde mensen als een nietsnut een grote nul aanzien wel vandaag kan ik eigenlijk bewijzen dat ik wel een vechter ben en dat ik wel iets waard ben!
Misschien was mijn ziekte wel de start van een nieuw leven want zo voelt het soms ,niets moet nog dat is mijn moto vandaag.
En vinden de mensen het nu leuk of niet ik trek me er helemaal niets van aan.
Ik weet hoe het voelt nu om te moeten overleven ,te vechten maar nu leef ik om te leven en niet meer om andere mensen een plezier te doen!
