Ik ben Sandy
Ik ben een vrouw en woon in Wakken (België) en mijn beroep is bediende.
Ik ben geboren op 06/11/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, koken, met mijn lieve zoon en stiefdochter leuke dingen doen.
Gezinssamenstelling:
Klein Ventje : 29/11/2008 Klein Meiske : 23/09/1999 Groot Meiske : 06/11/1980 Groot Ventje : 12/04/1978
Samen = Superformitastisch gezinneke
Nachtkastboekjes:
- Komt een vrouw bij de dokter - Kluun - De storm - De hel van '63
I-podtunetjes:
- Bløf - Maria Mena - 3FM foliekes (Ndl)
Ylias, held op kousenvoeten
02-03-2011
Rust zacht lieve pepe Roger...
Dezer dagen hangt er over ons gezin een deken van verdriet. We zijn maandagmorgen een dierbaar iemand verloren. Iemand die heel veel voor ons betekende en een speciaal plaatsje in ons hart had. Meestal ben ik niet de persoon die dit gemakkelijk kan verwoorden, maar voor pepe Roger wil ik een uitzondering maken. Moeilijk of niet, ik zal het toch maar proberen.
Pepe,
Ik wil je bedanken voor het feit dat jij me in de tijd met open armen (en kolenschoppen van handen) ontvangen hebt. Ik heb me bij jou altijd welkom gevoeld en niets was je ooit te veel. Je kon zo goed onze kleine (en minder kleine) verdrietjes en ergernissen relativeren. Je had immers zelf ook zo veel levenservaring opgedaan. Ik vond het altijd fijn om dingen voor je te koken, want die werden altijd met het grootste plezier opgesmikkeld. Dat dieet wees je dan wel voor even de voordeur. Als je maar smikkelen kon... We hebben samen vaak gelachen, zelfs in het ziekenhuis, weet je nog? Je vond het zo grappig dat Ylias vanalles begon te vertellen aan de verpleegster... We hebben ook even vaak samen keihard gevloekt (gelukkig heeft de pastoor ons wachtwoord niet hé? ) en hebt ontelbare keren laten weten dat we ons sommige dingen helemaal niet moeten aantrekken. Dat sommige mensen gewoon niet beter weten...
Onze kleinste pruts heeft je opgegeten pepe. En dat gevoel was zeker wederzijds. Wat was je fier dat hij al zo goed dankuwel en alstublieft zegt. Wat keek je je ogen uit toen hij zonder morren (weliswaar met veel verdriet) flink in het hoekje ging staan, omdat hij een beetje te wild geweest was. Wat blonken je ogen toen je merkte dat Ylias een al even groot smokkelgat is als zijne papa en zijne pepe. Je stond vaak versteld van hetgeen hij op korte tijd ook alweer bijgeleerd had en je keek met schrik naar de gelijkenissen tussen Ylias en zijn papa. Want jij wist wat er nog komen moet, je had het immers zelf van dichtbij meegemaakt met zijn papa.
Onze grote meid is dezer dagen ook heel verdrietig. Alhoewel ze jou niet zo vaak zag, was het toch altijd met haar volle gedacht dat we bij jou langskwamen. Ik weet nog goed hoe boos je was op Steven omdat hij haar verbood om zelf een koekje te vragen. Een kind zijn eten ontzeggen, dat doe je niet. Dat waren jouw woorden.
Je kleinzoon heeft het dezer dagen ook heel moeilijk. Hij is niet alleen zijn pepe verloren, maar ook zijn dikke vriend. Zijn steunpilaar. Jij hebt hem altijd graag gezien, no matter what. Je was altijd fier op hem en je had ook geen schrik om dit luidop te verkondigen. En je kon hem ook van tijd tot tijd eens een letterlijke of figuurlijke draai rond de oren geven. Hij is geen enkele keer bij jullie langs geweest tegen zijn gedacht, kwam altijd met volle plezier. En ik ben er zeker van, mochten we dichter gewoond hebben, dan denk ik dat je hem vaak zou mogen naar huis sturen hebben. Van de hele verhuis naar West-Vlaanderen had hij hiervan toch het meeste verdriet, dat hij jou niet meer zo vaak zag.
Lieve pepe, In dit geval wil ik niet zeggen: Uit het oog is uit het hart, want je blijft voor eeuwig en altijd een deeltje van ons gezin. Je hebt immers je waarden en normen doorgegeven aan Steven, die ze op zijn beurt doorgeeft aan onze kinderen.
Ik wil je nog één dingetje zeggen: Hartelijk bedankt dat een mens bij jou gewoon een mens mocht zijn. Bij jou komen was altijd een beetje thuiskomen...
... en leuk dat hij hem vindt! We waren eigenlijk van zinnens om een plastic loopfietsje te kopen, omdat hij minder en minder in de buggy wil zitten. Altijd maar stappen is ook maar saai, dus dachten we onze broer plezier te doen met een loopfietsje. De speelgoedwinkel in Axel had echter geen plastieken loopfietsjes, maar wel een assortiment echte grotejongensloopfietsen. Ik weet niet wiens ogen er uiteindelijk meer blonken. Die van Grote Vent of die van Kleine Vent... De fiets is net nog een tikkeltje te groot, maar in no time zal hij ermee weg zijn. En wie zal er mogen achter crossen denken jullie? ;-)
En alsof dat nog niet genoeg was, slaapt onze Kleine Vent sinds dit weekend in een groot bed. En trots dat hij is op zijn grote bed... Zeggen dat het snel gaat, voelt echt wel aan als the understatement of the year. * ZUCHT *
(Later zal er nog een foto volgen van het grote bed van Kleine Vent.)
Nog eens een kort berichtje na lang vervlogen tijden...
Het is net alsof er momenteel veel te weinig uren in een dag zitten. Op het werk is het superdruk, wegens middenin de eerste opendeurdagen op onze nieuwe locatie. Ons grote meid heeft momenteel wat studeerproblemen, waardoor we in het weekend ook daar moeten bijspringen. Onze kleinste heeft een tweetal weken zijn papa moeten missen, wegens volledige dagen naar de onthaalmoeder geweest te zijn en dit laat zich ook voelen in ongevaarlijk doch ongewenst gedrag. Moeder wordt ondertussen meester in het navigeren tussen duizendenéén taken. En dan moet ik eerlijk toegeven dat ik tegen 's avonds die computer ongeveer vervloek en zeker geen zin meer heb om deze aan te leggen om een inspiratievol en origineel blogpostje te creëren. Zelfs het meevolgen van andermans blogs schiet er momenteel een beetje bij in.
Maar het einde van de drukke periode is bijna in zicht en dan beloof ik terug om minstens wekelijks een klein postje te maken... En belofte maakt schuld!
En dat het ook nog ne keer over de kinders mag gaan...
De laatste weken voel ik mij een beetje zoals Petunia uit Dobus. Ik heb constant de neiging om te gaan roepen van : 'Druk, druk, druk...' Natuurlijk is dit geen excuus om onze blog zo verschrikkelijk te verwaarlozen. Bij deze ga ik even mijn best doen om een zinvol postje te plaatsen over ons kinders... Even over onze oudste knoddie van 11 (ow boy, als ze dit ooit leest...) Zij zit momenteel in de 6de klas en ik heb het gevoel dat ze het toch wel leuk vindt. Ze doet haar best als er achter haar vodden gezeten wordt (dus eigenlijk enkel als ze bij ons is...) en is eigenlijk overal in geïnteresseerd. Ze haalt momenteel redelijk goeie punten en zijn eigenlijk wel trots op haar. Haar eerste grote rapport was eigenlijk toch wel heel goed! Ze zou graag een even groot leesbeest zijn als haar plusmama, maar jammergenoeg heeft ze mijn leesgenen niet geërfd. Wat de kleinste dan weer wel overgenomen heeft. Ze is totaal nog niet bezig met jongens, ze vindt ze zelfs ronduit ambetant...(Halleluja, praise the lord!) Ze is nu voornamelijk bezig met haar vriendinnen en probeert een beetje haar eigen weg te zoeken in haar kledingstijl. Jammer genoeg kan ze dit enkel bij ons doen, omdat ze bij haar eigen moeder ontstellend weinig leuke kledij heeft. Ze zou er een moord voor doen om haar kleerkast van bij ons mee te doen, maar dat kunnen wij jammer genoeg niet toestaan, want dan zou ze geen leuke dingen meer hebben om bij ons te dragen. en trust me, we hebben al leuke dingen meegegeven, maar die mag ze van haar ma dan toch niet dragen... Op zich is ze echt een lieveke, maar soms (zoals iedereen van die leeftijd) heeft ze wel eens mieren in haar gat en dan kunnen we er even gene weg mee. Dan is het zaak om haar wat te laten ventileren en dan klaart de lucht verschrikkelijk snel op. Ik hab haar al vaak gezegd dat ik er zeker nog 3 zou willen in huis hebben zoals zij is. Jammer genoeg gaat Der Papa daar totaal niet mee akkoord! Eentje van elks is genoeg, vindt hij. We kunnen dus concluderen dat onze oudste pruts vree goed bezig is!
Onze kleinste pruts is bijna 26 maand en heeft de laatste weken een enorme evolutie doorgemaakt. Op het gebied van slapen, kunnen we ons 2 pollekes samen leggen, want het kind slaapt elke nacht minimum 12 uur. Buiten de af en toe eens nachtelijke uitspattingen door de één of andere ziekte, geeft hij ons de nodige nachtrust. Eten doet hij ook nog altijd goed genoeg, alhoewel het nooit een dikske zal worden (dat heeft hij dan weer van zijn papa geërfd, godzijdank). Hij is verzot op mijn zelfgebakken brood en zou de rode kool zelfs koud verslinden. Echt veel vlees eet hij niet, hij heeft het meer voor de groenten, eerlijk gezegd. En dat kunnen wij als ouders alleen maar tof vinden. Overdag is kleine broer bijna volledig zindelijk. Behalve tijdens het slaapmoment in de namiddag, brengt hij zijn dagen zo goed als pamperloos door. Spelen kan hij zowel alleen, met twee, als in een volledige groep. Hij is bezeten door de Duploblokken die hij van zijn peter gekregen heeft en kan niet stoppen met de Duplotrein te doen rijden...
Het is heel fijn om te kunnen zeggen dat onze twee gasten het zo goed doen. Ze zijn beiden (als ze bij ons zijn toch) zielsgelukkig en eerlijk gezegd bestaat er geen beter gevoel, dan het gevoel dat je krijgt als je kan zeggen: 'Ik maak mijn kind gelukkig...' En dat gaat zeker niet alleen over de materiële zaken, maar nog veel meer over de emotionele en fysieke contacten die je met hen hebt. Hierbij ga ik akkoord met vele mensen die zeggen: Het is niet de kwantiteit die telt, maar de kwaliteit. En dit gaat voor zoveel dingen op!
"Hoe was 't met de feestdagen?', is een vraag die iedereen morgen (of de hele gelukkiegen onder ons overmorgen) op zijn boterham zal krijgen. Meestal kun je je er rap vanaf maken door te antwoorden dat alles goed verlopen is, iedereen vree content was met de cadeau's en blablabla. Geen haar op je hoofd die eraan denktom toch ietwat kritischer te zijn op de voorbije feestdagen. Awel, sinds ik (volgens mijn kapster toch) over meer haren op mijn hoofd beschik dan de gemiddelde mens, kan ik het mij wel permitteren om er een paar op te offeren om toch maar eens kritisch te zijn. Onze feestdagen zouden eigenlijk dagen moeten geweest zijn waarop wij als gezinneke op 't gemak een beetje gingen prutsen in huis, een beetje lezen, een beetje TV-kijken en zo verder... PEUT! Mamalief had zich speciaal een aantal dagen verlof genomen om samen met de kindjes wijze dingen te doen... PEUT! Wij gingen de nieuwjaarscadeautjes bescheiden houden en enkel aan de mensen die ons echt na aan het hart liggen, ne supercadeau bezorgen... PEUT! Wij gingen voornamelijk thuisblijven en eindelijk eens van elkaars gezelschap genieten... PEUT! Waren de feestdagen daardoor slecht? Ba neent. Maar het was toch niet wat wij er eigenlijk van verwacht/gehoopt hadden. Ik wil zeker niet beweren dat het op een andere manier beter zou gegaan zijn. En ik wil ook zeker niet beweren dat het op zijn geheel 'slecht' was. Want dat was het ook zeker niet. Maar de moment dat je uw plusdochter terug bij haar moeder afzet en je beseft dat je geen deftig woord met het kind hebt kunnen klappen wegens tijdsgebrek, dan piekt dat wel een beetje. (Gelukkig komt ze vrijdag al terug en gaan we gewoon verder waar we gestopt zijn.) En weet je wat ventjelief en ikzelf uiteindelijk besloten hebben? Volgend jaar blijven we gewoon thuis. Nèh! En geeneen die ons zal tegenhouden. Dan doen we het op onze manier. En zou het beter zijn? Weet ik niet. Het zal alleszins anders zijn. En alles blijft anders!
Kijkt ne keer wat een schoon dingske dat ik nu op mijn nachtkastje staan heb! Dankzij een campagne van The Insiders mag ik dat affairke 2 maanden gratis uittesten en daarna beslissen of ik deze aan sterk verminderde prijs wens aan te kopen. Eerst had ik mij voor deze campagne niet willen inschrijven, omdat men een waarborgsom vroeg en een mens staat nogal weigerachtig tegenover campagnes waar er eerst geld op tafel moet liggen, hé? Na een tweede inschrijvingsronde (waarbij de waarborg verviel) kreeg ik dan het verlossende bericht dat ik geselecteerd was als proefkonijn. Een hele vlotte levering later kon ik Groot Ventje het bakje dan op mijn nachtkastje installeren. Natuurlijk kreeg hij de eerste dagen nog gezelschap van de oude, vertrouwde wekkerradio, want overslapen, dat kwamen we liever niet tegen. Waarschijnlijk zullen veel mensen hier nogal sceptisch tegenover staan, want 'moeten opstaan' is toch 'moeten opstaan', gelijk of dat het nu met een schoon lichtje op de achtergrond is of met een irritante biebiep. Trust me, ik had net dezelfde aversie.
Maar dan... De eerste keer wakker worden met het lichtje is nogal lachwekkend. Wie verwacht er nu dat er aan zijn rechteroor ommekeer kwetterende vogels en loeiende koeien zouden beginnen lawaai maken. Kan je zeggen dat je direct wel goedgezind wakker wordt! Groot Ventje heeft wel een klein beetje moeten sleutelen met de lichtsterkte, want wakker worden met zone felle fare naast u, is niet echt aan te raden, ik zeg het u!
Maar dan... Vanmorgen... Zucht... Zalig wakker geworden dankzij het lichtje. (Ideale lichtsterkte schat, waarvoor dank!) Met een muziekske van Bløf op de achtergrond. (Ideale muziekkeuze schat, waarvoor opnieuw dank!) Want ge kunt begot ne memorystick in mijn lichtje zijn kont steken en dan komt er zelfs muziek naar keuze uit! 't Is ne keer iets anders dan de kwetterende vogels en de loeiende koeien, maar je kan het ook gewoon op radiostand zetten. Maar sinds onze favoriete radiozender 3fm.nl is, lukt ons dit jammergenoeg niet om in te stellen...
Zodoende kan ik vandaag mijnen 'dag van Kerstavond' volledig wakker en ZEN doormaken.
Met dank aan de schat en aan The Insiders natuurlijk!
(Noot voor The Insiders: Niet denken dat ge mijn lichtje gaat kunnen komen terugpakken zenne, die blijft van mij! ons!)
Mochten er mensen zijn die ook zo'n lichtje willen kopen, ik heb kortingsbonnen gekregen waardoor je zo'n lichtje kan kopen aan een sterk verminderde prijs. Mocht je geïnteresseerd zijn, stuur me een mailtje, of laat een berichtje achter bij de commentaren!
Dit boek heb ik vorig weekend verslonden. Het gaat over een moeder en dochter die beiden een nare ervaring doormaken. Waarbij het bij de moeder redelijk goed afloopt, is dit bij de dochter pas een begin van alle ellende. Zij komt namelijk in contact met een loverboy en heeft dit pas door tegen dat het eigenlijk al ferm te laat is. Als je dit boek leest, zou je schrik hebben om dochters te hebben, eerlijk gezegd. Hopelijk kunnen wij onze allerliefste plusdochter zoveel mogelijk beschermen tegen en waarschuwen voor zo'n toestanden, want zeg nooit dat het bij jou niet kan gebeuren... Een beklijvend boek, maar heel vlot geschreven, waardoor het ook heel vlot leest. Zeker een aanrader dus.
Wij hebben ons eerste doktersbezoek van dit jaar doorgebracht met een ziek Klein Ventje op onze schoot. Een slapeloze nacht had ervoor gezorgd dat we beseften dat dit toch iets meer was dan een gewone verkoudheid. Verdict van de dokter: Een ontsteking van de bovenste luchtwegen en een ontstoken amandel. De nodige medicijnen werden voorgeschreven en nu rest ons enkel nog de taak om die vieze siropen in dat tegenstribbelende lijfje te krijgen. Da's dus echt niet gemakkelijk hé, ik zeg het u! Twee daagjes binnenblijven heeft er wel voor gezorgd dat Klein Ventje al ferm aan de betere hand is. Momenteel zit hij knusjes tegen me aangedrukt naar Bumba (Etje!) te kijken. Zen, moeder, zen... Alles voor de zieke kindjes... Hij hoeft niet thuis te blijven van de onthaalmoeder, hij moet ook niet aërosollen en zo, enkel maar Celestone-druppelkes en een hoestsiroopke. En 't is al moeilijk genoeg. Respect heb ik voor al die ouders met kindjes die nu driftig aan het aërosollen zijn! Groot Ventje loopt natuurlijk de muren op van zo'n 2 dagen binnenblijven. Hij is zelfs van miserie vanmorgen naar de supermarkt gewandeld. Iets wat hij op een zondag nooit of te nimmer doet. Dus Groot Ventje: Chapeau dat je het hebt uitgehouden! Jammer genoeg moest hij net deze namiddag Ylias zijn laatste cadeau ineensteken en heeft hij zich net kunnen beheersen om de doos met dingen enal door het venster te zwieren. Bleken er allerlei stukken niet in te zitten en andere blokken hebben we dubbel. Ik denk dat zelfs onzen bakker hem gehoord heeft, toen hij riep: Nu weet ik weer waarom we investeren in Duplo!
Sneeuwtoestanden zijn dus een klein beetje aan ons voorbijgegaan. Misschien maar best, want een ongeluk zit vaak in een klein hoekje... Andere toestanden hebben ons kleine, fijne wereldje binnengebroken. Het is niet fijn als je hoort dat iemand die je een beetje kent allerlei gezondheidsproblemen heeft. Maar het is echt dikke s**t als je hoort dat iemand die je graag ziet diezelfde gezondheidsproblemen heeft. Daarom, marainneke, sturen we jou van hieruit (het volledig ondergesneeuwde Wakken) heel veel dikke virtuele knuffels en een dikke natte plakzoen van ons Klein Ventje. We kunnen maar weinig doen om de problemen voor je op te lossen, maar weet dat we je allemaal door dik en dun steunen en dat we ALTIJD voor je klaarstaan. Al ist maar om een portie rode volauvent voor nonkel Luc te maken!
Om af te sluiten nog een sjieke foto van ons Klein Ventje die voor het eerst in zijn leven echt volop aan het genieten was van een stuk taart.
De tekst ivm de verjaardag hebben jullie reeds kunnen lezen in een vroeger postje. Hierbij vinden jullie de reeds lange tijd beloofde foto's die Groot Ventje liefdevol verkleind heeft.
Onvergeeflijk dat ik nog geen berichtje gepost heb over Ylias zijn sinterklaascadeautjes! Bij deze...
Groot Ventje was heel principieel en vond dat sinterklaas maar mocht komen op maandag 6 december. Toen ik echter fijntjes vermeldde dat hij het gezicht van Ylias dan niet zou zien door het feit dat hij de vroegen had die dag, is hij dan uiteindelijk toch bijgedraaid en hebben we sinterklaas een beetje vervroegd laten komen. Sinterklaas had een houten kraan mee, chocolade-eitjes van Plop, een Kaatjevoorleesboek over sinterklaas, een Kaatjestickerboek over sinterklaas en een doosje kinderchocolaatjes. Ylias snapte er eigenlijk niet veel van, maar grabbelde wel direct naar de kokolade. De avond voordien had hij nog 5 toertjes rond de salontafel gelopen met een wortel in zijn hand, roepend van 'Cadeautjes!!!!', maar nu had hij eigenlijk enkel aandacht voor de kokolade. Komt het omdat wij hem maar heel af en toe eens een kinderchocolaatje geven? Dat hij dacht dat hij ze snelsnel moest bij zich nemen, omdat ze anders zouden verdwijnen? Ik weet het niet. In ieder geval was Ylias heel content met de cadeautjes en de kokolaatjes!
Bij moeke en vake heeft de sint 2 superdikke pyjama's afgelegd en 3 paar hele dikke kousen. Daar hebben we niet zo veel spel van gemaakt, omdat mijn ouders zowiezo toch vinden dat hij eigenlijk nog een beetje veel te klein is voor die sinttoestanden. Morgenavond mag hij bij zijn peter gaan, want daar is de sint blijkbaar ook geweest! Ben eens benieuwd hoe hij daar zal reageren...
met de volgende dingen zou je mij een heel groot plezier kunnen doen:
- Luxe treinset van Duplo - Boerderij van Duplo - Huis van Duplo - Houten autogarage - Dikke wasco's van Crayola en mooie kleurboeken - Houten stepfiets - Plopeitjes, zoals Kindersurprise - Een doos Duploblokken
Lieve sint, ik heb al gehoord van mijn peter dat hij bij hem al Duplospeelgoed brengt en ik vind dat heel fijn. Hoe jij dat al wist alvorens ik ook maar mijn briefje geschreven had? Komt dat misschien omdat mijn papa en mama altijd lopen te verkondigen dat de beste investering houten speelgoed of Duploblokken is? Ik weet het niet hoor... In ieder geval ben ik dit jaar heel flink geweest en zal ik dan ook mijn schoentje zetten, zodat jij er iets kan inleggen. En lieve sinterklaas, wees alstublieft voorzichtig in dit barre weer!
Dikke knuffel van je allergrootste kapoen, Ylias
(Ylias heeft deze brief gedicteerd en ik heb hem gewoon getypt. Uhuh! )
Als ik je ga vertellen dat dit blogpostje eigenlijk over de verjaardag van de kleinste spruit gaat, zal er bij sommigen wel een lampke beginnen branden als je de titel leest. Eerlijk gezegd komt de titel uit de mouw van Grote Vent, want ik heb dit boek nog nooit gelezen en zou dus begot niet weten waarover het gaat. Blijkbaar is het een boek waarin er telkens een negertje verdwijnt. Wel, dit gevoel hadden we ook bij het verjaardagsfeest van Ylias. We hadden uitnodigingen gemaakt voor 15 personen en hadden dan ook reeds de taart besteld voor dit aantal personen (met een klein beetje extra zelfs). Een tweetal weken voor de verjaardag waren er al 3 mensen afgevallen, reden onbekend, maar toen dachten we nog: "De rest moet maar een beetje meer taart eten." Allerlei geneeskundige toestanden zorgden ervoor dat er nog 2 mensen afvielen, maar hun taart konden we gelukkig door een lieve tante ter plekke laten brengen. De dag van de verjaardag zelf hebben we dan ook het nieuws gekregen dat Ylias zijn allerliefste marainneke er ook niet kon bijzijn, omdat haar appendix net de dag voordien besloten had dat hij niet langer bij marainneke wou blijven. Gelukkig is alles heel goed verlopen en is ze op de goede weg naar een vlotte genezing. Uiteindelijk waren we nog met 8... Voor een taart van 18 man... Een geluk was dat de taart superlekker was en dat iedereen ofwel één supergroot of twee gewone stukken gegeten heeft. Cadeautjes waren er ook met hopen. Een Kaatjeknuffel, een Kamielknuffel, een KaatjeenKamielvloerpuzzel, een mooie trui met hemd, een brandweerwagen, een houten trein (van grote Marainne), een houten gereedschapskoffer, een vliegtuig en een cent om bij te leggen bij zijn houten autogarage, van moeke had hij reeds vorige week supercoole winterschoenen gekregen.
Het Breugelmaal werd ook ferm gesmaakt. Moeke had zelf brood gebakken en ikzelf had ook een groot rozijnenbrood gebakken. En iedereen zei dat het goed was. Een kleine pluim op onze hoed hé?
Zelfs al was er wat minder volk, onze kleinsten heeft het niet aan zijn hart laten komen en heeft zich toch super geamuseerd! En zo moet dat zijn! Op naar de derde verjaardag!
(Het wordt dringend tijd dat er nog wat fotootjes komen, maar allerlei sneeuwtoestanden maken de tijd 's avonds thuis beduidend korter dan anders...)
Dit boek heb ik graag gelezen, zeg maar verslonden. Het komt traag op gang en in het begin snap je niet zo goed waar alle verhaallijnen naartoe gaan, maar uiteindelijk vallen alle puzzelstukjes op hun plaats en heb je een echte AHA-erlebnis. Een vlot te lezen, niet zo superspannend boek. Dus ideaal voor die avonden die je mag vullen met ontelbare keren op te springen uit je zetel, omdat dat snode tutje het toch weer heeft aangedurfd om te verdwijnen uit het poezelige mondje van je allerliefste ziekaanhetwordende zoon. Volgens mij in iedere bibliotheek verkrijgbaar, maar ik heb het boek gekocht met een kortingsbonneke uit de zondagskrant.
(nvdr: Ik zou hier een postje kunnen plaatsen over de ziekzijnde zoon, maar omdat ik zo moe en versleten ben, heb ik er eentje gepakt dat al redelijk klaar stond bij mijn worddocumentjes. Shame on me!)
Zondag was er een speciale ontmoeting gepland tussen Ylias en de Goedheilig man. Als backupplan hadden ze ook een paar van die zwarte pietjes voorzien. De ambiance was er en de wafels gingen ook redelijk vlot binnen. De koffie was een beetje flauw en lauw, maar het was hen vergeven. Zo'n allereerste keer een Sintfeest organiseren, is waarschijnlijk toch niet van de poes. Ylias was op zich eigenlijk helemaal niet bang van de hele toestand. Hij gaf vlot een handje aan de sint en de pieten. Maar op de vraag of hij even op de schoot van de sint wou zitten, zei hij vlakaf: "Neen!" En op de vraag of hij even bij de pieten wou komen, zei hij vlakaf: "Neen!" Op de vraag of hij een cadeautje wou zei hij heel gretig: "Ja!" Het uitkiezen van het cadeautje was helemaal niet gemakkelijk. A ja, Ylias weet dat hij niet met "plastieken brol" moet afkomen en ze wilden hem per sé een vrachtwagenachtig iets aansmeren. Helemaal de zoon van zijn mama zijnde, vertikte hij het om de vrachtwagen aan te nemen en wou hij duidelijk de doos kleurpotloden. Zwarte piet -mietje- die duidelijk een confrontatie met een peuter wou vermijden, stopte hem vlug de doos kleurpotloden in zijn handen en ging verder met het volgende kindje. Onzen Ylias -preus gelijk 40 - met zijn doos kleurpotloden! Als enige peuter. (Moest hij kunnen, hij maakte een lange tong naar al die andere mannekespeuterkes met den vrachtwagen...)
Activiteit is al bij al goed verlopen. De organisatie was dik in orde daar in Deerlijk, daar valt zeker niets van te zeggen. Volgend jaar graag iets hetere en sterkere koffie en dat komt ook in de sjakosj. O ja en moeke heeft voorgesteld dat zij de wafels volgend jaar zal bakken, want zij vond ze blijkbaar niet te eten. Ik vond dat ze erdoor konden, nèh!
Op naar de volgende sint - Moehah! (dikke, vette knipoog naar Ventjelief!)
Mocht ik hier alles beschrijven wat we gedaan, gezien, gehoord, geroken, geproefd en bewandeld hebben tijdens onze twee daagjes, dan denk ik dat je binnen een uurke nog aan het lezen bent. Zelf hou ik van beknopte, maar bondige blogpostjes en die lijn probeer ik dan ook zo veel mogelijk door te brengen in mijn eigen blogpostjes. Bij deze een kleine impressie van wat 2 daagjes Amsterdam kunnen teweegbrengen bij een mens.
* Met de auto naar Amsterdam zou ik iedereen aanraden. Je parkeert op een P+R-zone en voor amper 6 eurootjes per 24 uur kan je auto daar op een bewaakte parking overnachten. Je krijgt al meteen 2 OV-chipkaarten (eentje per passagier) om naar een metro/tram/bus/treinstation naar keuze (binnen Amsterdam) te sporen en weer terug naar de P+R. Buiten het feit dat treinen naar Amsterdam vanuit België pokkeduur is, heb je het gemak dat je vertrekt en terugkeert wanneer jij dat wenst en hang je niet vast aan een irritante dienstregeling.
* Een hotelletje boeken in Amsterdam doe je best via de eigen websites. Zeker niet via easytobook, want dan betaal je meer. Het Leidseplein is de max, wegens uitgaansbuurt bij uitstek en ons hotelleke was klein maar proper.
* Als ik nog eens een concert meemaak in Amsterdam, dan graag nog eens in Paradiso. De HMH schijnt sjiek te zijn, maar ik genoot van het kleine en fijne van de Paradiso. Kleiner nog dan de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen en o zo fijn. Je kon rechtstaan op de dansvloer, maar voor mensen van anderhalve meter (zoals ikzelf) is dit toch niet de beste plek. Daar hebben ze dat mooi opgelost door 2 balkonachtige toestanden te voorzien met banken en stoeltjes.
* Wij vinden het eten in Nederland doorgaans lekker en hebben al een aantal fijne adresjes ontdekt in Zeeland. Amsterdam biedt zodanig VEEL aan, dat je even door het bos de bomen niet ziet. Hebben ons dan ook beperkt tot hamburgers van bij Mc Donalds, wegens geen zin om te gaan speuren naar een leuk restaurantje. Makkelijk en goedkoop, dat wel, maar ik denk dat ik het komende jaar geen Mc Donalds meer kan zien.
* Bløf is en blijft de max. Die mannen hebben zo maar even een concert gegeven van bijna 3 uur, zonder pauze. En het was van minuut tot minuut genieten. Ze hebben een magnifieke cover gezongen van het liedje 'Rigoureus' van The Scene en sorry dat ik het zeg, maar het liedje kwam tien keer beter tot zijn recht dan wanneer the Scene het zelf zingt.
* Wandelen in Amsterdam is de max. Zelfs al kan je bijna geen stap meer zetten door hele pijnlijke voeten (merci ze str*botten), dan nog vind je telkens de motivatie om door te gaan. Wegens weer iets anders te zien na de volgende straathoek, wegens het feit dat er heel wat drinkgelegenheden zijn in Amsterdam, wegens het feit dat de sfeer er toch heel fijn is...
* De madammen van de walletjes zijn echt wel lelijk. En sommige zijn misplaatst arrogant. Of zoals manlief fijntjes opmerkte: "De echte knappe madammen werken hier niet, die werken als callgirls!" Bij deze: Hij heeft zijn gedacht dus niet gevonden!
* Het Anne Frankhuis is vanalles en nog wat bijeen. Nooit gedacht dat een gewoon huis zo'n indruk zou kunnen nalaten. Ik ben wel altijd heel erg geïnteresseerd geweest in alles wat met WO 2 te maken heeft, maar het zelf zien en voelen, is toch wel heel confronterend. Neerschrijven hoe het voelt kan ik niet, want je moet er zelf geweest zijn. En iedere reisgids geeft de tip om erna iets luchtigs te doen en daar hebben ze heel erg gelijk in, want het is echt wel nodig.
* André Hazes heeft zomaar even een standbeeld in Amsterdam maat! Alhoewel ik hem op geen honderd uren bekend heb (waarschijnlijk was het net een iets mindere periode van den André) heeft manlief er toch een aantal toffe fotookes van.
En tot slot: Rotweer is niet erg in Amsterdam, want dan heb je nog altijd de Bijenkorf waar je gerust uren kan in verdwalen. Wel een beetje raar, beneden waren ze volop in de Sinterklaassfeer en op de vijfde verdieping kon je je eigen kerstboom en dergelijke al gaan uitzoeken.
Onze zoon plast vrolijk verder op het potje, met af en toe nog eens een ongelukje. Het ventje heeft het wel nog altijd moeilijk om zijn plasje op te houden. Als het komt, dan komt het en kan je er niets meer aan doen. Plezant vindt hij het niet, dus maken wij er ook geen groot drama van. Hij begint meer en meer woorden en zinnen te zeggen. In een volgende postje zal ik dan wel eens een kleine bloemlezing maken, maar het zijn er zodanig veel... Hij vindt niets plezanter dan hele zinnen nazeggen. En wij liggen dan wel dikwijls eens plat van het lachen om de manier waarop het eruit komt. Eten verloopt momenteel een beetje problematisch. Hij heeft niet echt veel zin om grote hoeveelheden te eten, dus laten we hem een beetje doen. Waarschijnlijk heeft hij net even een winterdipje en gewoon even niet zo veel honger meer. Het enige wat hij nooit afslaat is een potje aardbeienyoghurt. Op uitstap is kleine vent een schat. Zorg dat je een flesje water meehebt en Hopla-koekjes en je hoort dat kind niet van heel den dag. Er mogen er nog zo'n komen! (Binnen een jaar of 5 hé...) Hij wordt er 2 op het eind van de maand, onze filou. Compleet stapelgek van Kaatje en co en (tot groot jolijt van mama en papa die dat ook graag zien) Sesamstraat. Zijn verjaardagsfeestje draait dan ook een beetje om Sesamstraat, maar we hebben het niet overdreven. Hij is namelijk nog net iets te klein om het ten volle te beseffen...
DUS... De mensen die morgen en overmorgen voor onze zoon mogen zorgen zijn echte gelukzakken! Zo'n braaf kind maat! (Op voorwaarde dat hij net geen driftbui, huilbui, zaagbui of jankbui heeft * een beetje sadistische moeder, ja * ) Moeder en vader gaan namelijk 2 daagjes naar Amsterdam en dan mag kleine prins uit logeren. En leuk dat hij dat vindt!!!
) en hebt ontelbare keren laten weten dat we ons sommige dingen helemaal niet moeten aantrekken. Dat sommige mensen gewoon niet beter weten...
) naar Ylias toe en bekijkt het zaakje even.
