Ik ben Sandy
Ik ben een vrouw en woon in Wakken (België) en mijn beroep is bediende.
Ik ben geboren op 06/11/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, koken, met mijn lieve zoon en stiefdochter leuke dingen doen.
Gezinssamenstelling:
Klein Ventje : 29/11/2008 Klein Meiske : 23/09/1999 Groot Meiske : 06/11/1980 Groot Ventje : 12/04/1978
Samen = Superformitastisch gezinneke
Nachtkastboekjes:
- Komt een vrouw bij de dokter - Kluun - De storm - De hel van '63
I-podtunetjes:
- Bløf - Maria Mena - 3FM foliekes (Ndl)
Ylias, held op kousenvoeten
30-04-2010
17 maanden
Gisteren was onze allerliefste zoon 17 maanden oud (jong). Met andere woorden zo'n 17 maanden geleden waren wij volop aan het genieten van dat kleine wondertje, Ylias genaamd.
Nu, die 17 maanden zijn voorbijgevlogen. Ik denk dat iedere nieuwe mama of papa dit kan beamen. Tijd voor nog eens een kleine update van onze kleine wervelwind. Here we go!
Slapen
Overdag slaapt Ylias voornamelijk in de namiddag. Als papa hem na zijn middageten in zijn bedje steekt, kan hij gemakkelijk een drietal uurtjes volledig van de wereld zijn. 's Avonds is hij tegen ten laatste 19 uur pompaf en slaapt hij aan één stuk door tot de volgende morgen. Meestal moet ik hem om half acht nog zelf wakker maken. 's Nachts komt Ylias enkel wakker als hij een hoogdringend probleem heeft. Tutje weggelopen, pamper volgelopen, hoofdje pijn gedaan,... Na wat troostende woorden en knuffels van de mama slaapt hij terug verder als een roosje. (of een tulpje, papa ) Bij het opstaan is hij altijd supervrolijk. Bij uitzondering kan hij wel eens humeurig zijn, maar dat is dan een teken voor ons dat hij eigenlijk nog niet uitgeslapen is.
Eten
Ylias eet alles! Als dat niet gemakkelijk is. Hoe meer groenten er in zijn potje zijn, hoe liever hij het heeft. Hij is verzot op pasta, broccoli, vis, spaghetti, provençaalse saus, ratatouille (dank u, mama karin), komkommer, tomaten, hamburgers of gehaktballetjes, bananen, appels, kiwi's, het vel van de appelsien (uhuh!), verse frietjes (dus geen diepvriesbucht) die hij zelf doopt in de appelmoes of de mayo, hutspot, kip. 's Morgens begint hij de dag meestal met een boterhammetje en een doosje (of flesje) melk. Zijn lievelingsbeleg is kaas (smeerkaas, schellen kaas, blokjes kaas, kruidenkaas... maakt niet uit). In de voormiddag krijgt hij bij mama carine een stuk fruit en bij ons thuis meestal een puddinkje en een stukje fruit. 's Middags eet hij zijn warme maaltijd. In de namiddag eet hij fruitpap of een stuk fruit met een koek. 's Avonds eet hij een boterhammetje met een schelleke vlees of nog een warme maaltijd. Tussendoor drinkt hij water met roosvicee, gewoon water of melk. In het weekend krijgt Ylias ook al eens een Fristi.
Spelen
Ylias speelt het liefst in de tuin bij mama karin. Zo lang hij maar op dingen kan klimmen, over dingen kan klauteren, in dingen kan kruipen, is dit voor hem de hemel op aarde... Binnenshuis speelt hij heel graag met zijn houten blokken en met zijn auto's. Hij probeert ook wel eens te racen met zijn fietske, maar na het fiasco van de vorige keer, is hij er precies een beetje bang voor geworden. Ylias leest heel graag boekjes terwijl hij op het potje zit. dus ja, hij gaat al op het potje en in principe is hij in de voormiddag volledig droog, maar hij houdt toch nog zijn pamperke aan, in geval van...
Praten
Ylias kan al een heel aantal woorden (zie vroeger) op een duidelijke manier uitspreken. Hij kan soms ook hele zinnen uitwerpen waar je kop noch staart aan krijgt. Meestal weet je echter wel waar hij naartoe wil. Sinds vorige week gebruikt hij ook een drielettergrepig woord, namelijk 'Schelleke'.
In zijn koppeke
Ylias is over het algemeen een heel gemakkelijk en tevreden kind. Zolang hij geen honger heeft, of oververmoeid is, kan je er alles mee doen. Aan deze eenvoudige behoeften proberen we dan ook te voldoen, maar natuurlijk in beperkte mate (we willen er geen Michelin-manneke van maken hé). Ylias kan heel lief zijn en aanhankelijk, maar zo heel af en toe, zo heel soms, kan hij enorm KOPPIG zijn. Zoals ze bij ons zeggen: Als 't in zijn hoofd zit, zit het niet in zijn gat. Zou dit typisch voor jongens zijn? Is dit iets typisch voor deze leeftijd? Ik weet het niet. Maar voorlopig kunnen we dit perfect opvangen met het 'hoekje'. *bibber bibber* Het potjestrainen gaat heel goed. Dankzij mama karin gaat hij zonder problemen op het potje en weet hij ook waarvoor het dient. Het is eigenlijk een beetje zoals de hond van Pavlov. Ylias zet zich op het potje en als er iets klaarzit in zijn buikje, zal dit zeker in het potje belanden. Pas op, hij is helemaal nog niet zindelijk, maar dat is ook nog neit de bedoeling. We doen het opt gemak, want we hebben nog tijd hé. In zijn mond heeft Ylias toch wel al 8 snijtanden en (bijna) 4 kiezen, waardoor het eten van stukjes voedsel toch al weer veel gemakkelijker gaat!
Voila, dit was onze zoon in een notendopje op de gezegende leeftijd van 17 maanden.
Ik kan maar 1 conclusie maken: Hij is de allerliefste, allermooiste, allerschattigste, allerbraafste, alleractiefste, allertofste, allersuperfantastischste zoon die een mens zich maar kan wensen!
Sinds kort hebben wij er een Studio 100-freakje bij. Onze zoon is namelijk stapelgek van (jaja, je hoort het goed...) Bumba. En als er nu iets is waar moeder stapelgek van wordt (in de negatieve zin ogot), is het wel van Bumba.
Ik dacht toch dat het educatief verantwoord is om niet tegen je kleine peuter te spreken in baby-taal? Dus, wij volwassenen (je mama en je papa toch) doen alle moeite van de wereld om toch al redelijke volwassen (ahum) gewprekken met onze peuter te voeren. De feedback die we krijgen is soms meestal nog niet echt te begrijpen, mor allee, de wil is er toch. Dan zet een mens eens den tv open op een verloren zondag en springt er zo'n mini-clownachtige hyperkinetische kabouter op het scherm... De zoon meteen met volle aandacht gekluisterd aan het bakje. (Jaja, ook wij horen tot die generatie ouders die hun kinderen voor hun 10-de NOOIT bakjesverslaafd gingen maken...) De kabouter doet wat domme dingen op het scherm. Vertelt wat onnozele dingen in een superkinderachtig taaltje en de zoon kwijlt bijna van contentement. En ik die dacht dat onze zoon iets rapper, knapper, slimmer, liever, schattiger was dan de doorsnee-peuter. Moeder is dus alweer een illusie armer. En nee, moeder vertikt het om een Bumba-knuffel, -brooddoos, - leesboek (my hot), -troep te gaan kopen! (Alhoewel ik die Kaatje en Kamielknuffels dan weer wel de max vind. Maar ssssttt, niet verklappen, want dat is enkel vanuit esthetisch (ahum) oogpunt. Die zijn gewoon heel mooi... )
Nu, we hebben denk ik al een vervanger gevonden... Mama: Ylias, wat denk je van Sesamstraat? Die Nederlanders doen zo precies wat rustiger op den tv. Ylias: Bummmm-baah Mama: Jamaar, het is niet van Bumba. (Inwendige oerkreet) Ylias: * neemt dramatisch het bakje van den digibox en drukt op het knopke van de digitheek * Mama is namelijk zo d-o-m geweest om een aflevering op te nemen van 'De wereld is mooi' en die mag er natuurlijk van onze prins nog niet af. Olé, Bumba a volonté.
Zucht, wat kan het leven van een peutermoeder toch hard zijn! Bum-f***-ba-luh...
Wakker gemaakt worden door onze snottebel van 16 maanden tovert meteen een glimlach op je gezicht. Uhuh! (Zelfs al heb je onbewust de neiging om die ambetante wekker door het venster te gooien omdat hij Klein Ventje heeft wakker gemaakt en omdat Klein Ventje nu eenmaal geen Snooze-knoppeke heeft!) Hij begint heel liefjes... Mama... Mama... Mama... (dit alles op gewone babbeltoon) Mama... Mama... Mama... (zeg-mama-hoor-je-me-niet-toontje) Ma-ma... Ma-ma... Ma-ma... (begint nu wel een beetje ongeduldig te worden...) MAMA... MAMA... MAMA... (lap, vervloek de dag dat papa je heeft leren mama zeggen)
Zwiep, die benen uit het bed, ai, die teen tegen de bedpoot... (raar woord eigenlijk, bedpoot) Een gezellige, goedgevulde pamper bij onzen Ylias. Een druk op de senseo, een brood in de broodsnijmachine (why, oh why, lusten mijn ventjes geen brood van de bakker???) De pot boter en de pot choco (shame on me!) op de tafel en een doosje melk in de brikjeshouder (haha, raar woord, again... ) Mja, tot zover de ochtendrush. En neen, mama was helemaal niet gehaast. Neuh, alleen een beetje laat en ze wou een beetje voortdoen en liefst eigenlijk al in de auto zitten. Maar daar was hij dan: De beroemde Ylias-glimlach (met toch wel al 11 !!! tanden) en een beetje (veel) choco... En toen heb ik nog eens gedrukt. Op de senseo weliswaar en heb op mijn gemak mijne zoon nog een boke gegeven. Man, man, man, dat belooft als hij echt zal kunnen praten. Moeder smelt gewoon... Anyway, leuk begin, niet zo'n leuk vervolg... Yliasje achtergelaten in de hele bekwame armen van zijn papa (die hij blijkbaar 's morgens vroeg toch niet kent - Papa, c'est qui?) en de auto genomen om toch maar de 15 km te overbruggen. Want, net zoals zovele mensen uit mijn omgeving, zie ik het echt niet zitten om deze 15 km te overbruggen met nen velo. (seg, da's ver zenne ) Awel, vanmorgen had ik dat beter wel gedaan. Want, blijkbaar is het niet onze regering alleen die opgebroken is... In bijna elke gemeente die ik kruis, zijn ze wel aan het werken. Waardoor ik over de toch wel hele verre afstand van 15 km bijna 45 minuten doe. En maar stilstaan en aan lichtjes staan wachten. Moest ik elke keer een zak m&m's leegeten, terwijl ik sta zit te wachten totdat het eindelijk groen is, zou ik waarschijnlijk 200 kg wegen. En een mens mag zich dan nog niet eens ergeren, "want, wij zijn de straat toch aan het verbeteren, madammeke..." En o wee degene die durft zeggen dat ik dan maar vroeger moet vertrekken om op tijd op het werk te geraken. Heb ik een glazen bol misschien? Want hoe meer ik naar mijn werk rij, hoe meer wegen er precies opengebroken worden... Elke dag lijken er bij te komen... En geen mens die daar gelukkig om dient te zijn, want je weet dat ze baan binnen de kortste keren weer openbreken, wegens de hele goeie kwaliteit van asfalt en dergelijke die ze gebruiken. Nèh!
P.S.: En dat bericht over diene stomme katholieke k**pipo die niet van de kleine kinders kan blijven, deed helemaal niet veel goeds voor mijn humeur! Gelukkig was daar om 4 uur terug de alleshelende glimlach van Klein Ventje... (O ja, en diene pot Stratiatella-ijs in den vriezer kan ook een klein beetje helpen... )
Nooit geweten wat het voordeel van snot eigenlijk is. Van veel snot wel te verstaan. Ik weet wel dat het er is om aanvallen van vieze Russen tegen te gaan. Maar is het echt nodig om dit in zo'n grote hoeveelheden te doen? Zeker als het zo'n klein neusje betreft. Dat.Is.Dus.Echt.Niet.Nodig.
Nu, ik kan niets meer doen dan regelmatig het neusje spoelen (Ylias not amused) en een tapke opsteken (Ylias nog minder amused) en hopen dat er vannacht wel goed geslapen kan worden...
De kogel is door de kerk. Het enige kleur dat hier binnenkomt is blijkbaar paars met een beke wit... Mama heeft het onderspit moeten delven. Er wordt hier wel aan 'sport' gedaan en niet aan 'cafévoetbal' hé. Poeh!
Bij deze kan mama nu op zoek gaan naar paarse sokken. Aja, een paarse tenue kunde toch niet gaan dragen met blauwe sokken. Of nog erger, rode met een beetje groen. Oh, gruwel...
Mja, niet dat mama snapt wat er nu zo speciaal is aan dat patattenstampen, maar ik heb er dus wel alle vertrouwen in dat je opa en je papa je dat later duchtig gaan uitleggen.En dan kunde gij mama ne keer beginnen uitleggen wat offside is, dan snap ik het misschien ooit ne keer...
Djiezes, wil dat dan ook zeggen dat ik ELKE zaterdag in regen en wind naar die kleine bukskes moet staan kijken, die alle moeite moeten doen om overeind te blijven op die toch wel heel handige voetbalsloefkes. Denk dat de fleskes Echinacea ne gang zullen gaan. Maar alles voor de KIDS nietwaar?
Ow mai hot, dan wil dat ook zeggen dat de rode Teletubbie vanaf nu NOT DONE is. A ja, rood en paars gaan jamais, nooit, never, nunca samen... Dat.Kan.Echt.Niet. Ja jongen, mannen en hun sport hé... (alléé, patattenstampers... )
)
)
)
