Ik ben Sandy
Ik ben een vrouw en woon in Wakken (België) en mijn beroep is bediende.
Ik ben geboren op 06/11/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, koken, met mijn lieve zoon en stiefdochter leuke dingen doen.
Gezinssamenstelling:
Klein Ventje : 29/11/2008 Klein Meiske : 23/09/1999 Groot Meiske : 06/11/1980 Groot Ventje : 12/04/1978
Samen = Superformitastisch gezinneke
Nachtkastboekjes:
- Komt een vrouw bij de dokter - Kluun - De storm - De hel van '63
I-podtunetjes:
- Bløf - Maria Mena - 3FM foliekes (Ndl)
Ylias, held op kousenvoeten
26-11-2010
Plasser kapot...
Dit ga ik later zo mogen horen als zijn vriendinneke vraagt om den blog eens te mogen lezen, maar ik wou het jullie toch niet onthouden.
Grappige conversatie tussen Ylias en mama terwijl Ylias op het potje zit en mama in de keuken bezig is...
Ylias: Mama, plasser kapot! (redelijk in paniek)
Moeder holt als een echte gazelle ( ) naar Ylias toe en bekijkt het zaakje even.
Mamalief: Maar je plasser is helemaal niet kapot. Waarom zeg je dat nu?
Ylias: Plasser kapot. Toch!
Mamalief: Moar allee Ylias, waarom zou je plasser kapot zijn?
Ylias: Broekje nat!
Toen kwam het besef dat ik misschien beter eens naar zijn broekje keek dat waarlijks zwemmende nat was.
We zitten blijkbaar met een projectielplasser op ons dak...
Dit boek heb ik graag gelezen, zeg maar verslonden. Het komt traag op gang en in het begin snap je niet zo goed waar alle verhaallijnen naartoe gaan, maar uiteindelijk vallen alle puzzelstukjes op hun plaats en heb je een echte AHA-erlebnis. Een vlot te lezen, niet zo superspannend boek. Dus ideaal voor die avonden die je mag vullen met ontelbare keren op te springen uit je zetel, omdat dat snode tutje het toch weer heeft aangedurfd om te verdwijnen uit het poezelige mondje van je allerliefste ziekaanhetwordende zoon. Volgens mij in iedere bibliotheek verkrijgbaar, maar ik heb het boek gekocht met een kortingsbonneke uit de zondagskrant.
(nvdr: Ik zou hier een postje kunnen plaatsen over de ziekzijnde zoon, maar omdat ik zo moe en versleten ben, heb ik er eentje gepakt dat al redelijk klaar stond bij mijn worddocumentjes. Shame on me!)
Zondag was er een speciale ontmoeting gepland tussen Ylias en de Goedheilig man. Als backupplan hadden ze ook een paar van die zwarte pietjes voorzien. De ambiance was er en de wafels gingen ook redelijk vlot binnen. De koffie was een beetje flauw en lauw, maar het was hen vergeven. Zo'n allereerste keer een Sintfeest organiseren, is waarschijnlijk toch niet van de poes. Ylias was op zich eigenlijk helemaal niet bang van de hele toestand. Hij gaf vlot een handje aan de sint en de pieten. Maar op de vraag of hij even op de schoot van de sint wou zitten, zei hij vlakaf: "Neen!" En op de vraag of hij even bij de pieten wou komen, zei hij vlakaf: "Neen!" Op de vraag of hij een cadeautje wou zei hij heel gretig: "Ja!" Het uitkiezen van het cadeautje was helemaal niet gemakkelijk. A ja, Ylias weet dat hij niet met "plastieken brol" moet afkomen en ze wilden hem per sé een vrachtwagenachtig iets aansmeren. Helemaal de zoon van zijn mama zijnde, vertikte hij het om de vrachtwagen aan te nemen en wou hij duidelijk de doos kleurpotloden. Zwarte piet -mietje- die duidelijk een confrontatie met een peuter wou vermijden, stopte hem vlug de doos kleurpotloden in zijn handen en ging verder met het volgende kindje. Onzen Ylias -preus gelijk 40 - met zijn doos kleurpotloden! Als enige peuter. (Moest hij kunnen, hij maakte een lange tong naar al die andere mannekespeuterkes met den vrachtwagen...)
Activiteit is al bij al goed verlopen. De organisatie was dik in orde daar in Deerlijk, daar valt zeker niets van te zeggen. Volgend jaar graag iets hetere en sterkere koffie en dat komt ook in de sjakosj. O ja en moeke heeft voorgesteld dat zij de wafels volgend jaar zal bakken, want zij vond ze blijkbaar niet te eten. Ik vond dat ze erdoor konden, nèh!
Op naar de volgende sint - Moehah! (dikke, vette knipoog naar Ventjelief!)
Mocht ik hier alles beschrijven wat we gedaan, gezien, gehoord, geroken, geproefd en bewandeld hebben tijdens onze twee daagjes, dan denk ik dat je binnen een uurke nog aan het lezen bent. Zelf hou ik van beknopte, maar bondige blogpostjes en die lijn probeer ik dan ook zo veel mogelijk door te brengen in mijn eigen blogpostjes. Bij deze een kleine impressie van wat 2 daagjes Amsterdam kunnen teweegbrengen bij een mens.
* Met de auto naar Amsterdam zou ik iedereen aanraden. Je parkeert op een P+R-zone en voor amper 6 eurootjes per 24 uur kan je auto daar op een bewaakte parking overnachten. Je krijgt al meteen 2 OV-chipkaarten (eentje per passagier) om naar een metro/tram/bus/treinstation naar keuze (binnen Amsterdam) te sporen en weer terug naar de P+R. Buiten het feit dat treinen naar Amsterdam vanuit België pokkeduur is, heb je het gemak dat je vertrekt en terugkeert wanneer jij dat wenst en hang je niet vast aan een irritante dienstregeling.
* Een hotelletje boeken in Amsterdam doe je best via de eigen websites. Zeker niet via easytobook, want dan betaal je meer. Het Leidseplein is de max, wegens uitgaansbuurt bij uitstek en ons hotelleke was klein maar proper.
* Als ik nog eens een concert meemaak in Amsterdam, dan graag nog eens in Paradiso. De HMH schijnt sjiek te zijn, maar ik genoot van het kleine en fijne van de Paradiso. Kleiner nog dan de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen en o zo fijn. Je kon rechtstaan op de dansvloer, maar voor mensen van anderhalve meter (zoals ikzelf) is dit toch niet de beste plek. Daar hebben ze dat mooi opgelost door 2 balkonachtige toestanden te voorzien met banken en stoeltjes.
* Wij vinden het eten in Nederland doorgaans lekker en hebben al een aantal fijne adresjes ontdekt in Zeeland. Amsterdam biedt zodanig VEEL aan, dat je even door het bos de bomen niet ziet. Hebben ons dan ook beperkt tot hamburgers van bij Mc Donalds, wegens geen zin om te gaan speuren naar een leuk restaurantje. Makkelijk en goedkoop, dat wel, maar ik denk dat ik het komende jaar geen Mc Donalds meer kan zien.
* Bløf is en blijft de max. Die mannen hebben zo maar even een concert gegeven van bijna 3 uur, zonder pauze. En het was van minuut tot minuut genieten. Ze hebben een magnifieke cover gezongen van het liedje 'Rigoureus' van The Scene en sorry dat ik het zeg, maar het liedje kwam tien keer beter tot zijn recht dan wanneer the Scene het zelf zingt.
* Wandelen in Amsterdam is de max. Zelfs al kan je bijna geen stap meer zetten door hele pijnlijke voeten (merci ze str*botten), dan nog vind je telkens de motivatie om door te gaan. Wegens weer iets anders te zien na de volgende straathoek, wegens het feit dat er heel wat drinkgelegenheden zijn in Amsterdam, wegens het feit dat de sfeer er toch heel fijn is...
* De madammen van de walletjes zijn echt wel lelijk. En sommige zijn misplaatst arrogant. Of zoals manlief fijntjes opmerkte: "De echte knappe madammen werken hier niet, die werken als callgirls!" Bij deze: Hij heeft zijn gedacht dus niet gevonden!
* Het Anne Frankhuis is vanalles en nog wat bijeen. Nooit gedacht dat een gewoon huis zo'n indruk zou kunnen nalaten. Ik ben wel altijd heel erg geïnteresseerd geweest in alles wat met WO 2 te maken heeft, maar het zelf zien en voelen, is toch wel heel confronterend. Neerschrijven hoe het voelt kan ik niet, want je moet er zelf geweest zijn. En iedere reisgids geeft de tip om erna iets luchtigs te doen en daar hebben ze heel erg gelijk in, want het is echt wel nodig.
* André Hazes heeft zomaar even een standbeeld in Amsterdam maat! Alhoewel ik hem op geen honderd uren bekend heb (waarschijnlijk was het net een iets mindere periode van den André) heeft manlief er toch een aantal toffe fotookes van.
En tot slot: Rotweer is niet erg in Amsterdam, want dan heb je nog altijd de Bijenkorf waar je gerust uren kan in verdwalen. Wel een beetje raar, beneden waren ze volop in de Sinterklaassfeer en op de vijfde verdieping kon je je eigen kerstboom en dergelijke al gaan uitzoeken.
Onze zoon plast vrolijk verder op het potje, met af en toe nog eens een ongelukje. Het ventje heeft het wel nog altijd moeilijk om zijn plasje op te houden. Als het komt, dan komt het en kan je er niets meer aan doen. Plezant vindt hij het niet, dus maken wij er ook geen groot drama van. Hij begint meer en meer woorden en zinnen te zeggen. In een volgende postje zal ik dan wel eens een kleine bloemlezing maken, maar het zijn er zodanig veel... Hij vindt niets plezanter dan hele zinnen nazeggen. En wij liggen dan wel dikwijls eens plat van het lachen om de manier waarop het eruit komt. Eten verloopt momenteel een beetje problematisch. Hij heeft niet echt veel zin om grote hoeveelheden te eten, dus laten we hem een beetje doen. Waarschijnlijk heeft hij net even een winterdipje en gewoon even niet zo veel honger meer. Het enige wat hij nooit afslaat is een potje aardbeienyoghurt. Op uitstap is kleine vent een schat. Zorg dat je een flesje water meehebt en Hopla-koekjes en je hoort dat kind niet van heel den dag. Er mogen er nog zo'n komen! (Binnen een jaar of 5 hé...) Hij wordt er 2 op het eind van de maand, onze filou. Compleet stapelgek van Kaatje en co en (tot groot jolijt van mama en papa die dat ook graag zien) Sesamstraat. Zijn verjaardagsfeestje draait dan ook een beetje om Sesamstraat, maar we hebben het niet overdreven. Hij is namelijk nog net iets te klein om het ten volle te beseffen...
DUS... De mensen die morgen en overmorgen voor onze zoon mogen zorgen zijn echte gelukzakken! Zo'n braaf kind maat! (Op voorwaarde dat hij net geen driftbui, huilbui, zaagbui of jankbui heeft * een beetje sadistische moeder, ja * ) Moeder en vader gaan namelijk 2 daagjes naar Amsterdam en dan mag kleine prins uit logeren. En leuk dat hij dat vindt!!!
Koud krijg je het als je beseft dat de mogelijkheid bestaat dat een meisje van 16 haar zusje van 11 het hoofd heeft ingeslagen.
Het meisje van 11 is buiten levensgevaar, maar zal voor de rest van haar leven gehandicapt blijven. Hoe kan er zovaal haat zitten in 1 kind? Want hoe je het ook draait of keert, een 16-jarige is nog altijd een kind. Over haar beweegredenen zal er in de media wel uitgebreid geschreven worden en er zal ook opnieuw heel veel sensatie bij zijn.
En dan maak ik me de bedenking: Het zullen je dochters maar wezen... Naar wie gaat je hart uit? Dader of slachtoffer? Is de dader ook een beetje slachtoffer? Is het slachtoffer ook een beetje dader? Zoveel vragen, waarbij niemand je kan helpen...
En neen, dan is het geen Sinterklaas. En ook geen Kerstmis of zo... Dan is Mamalief jarig.
Iedere andere verjaardag laat ik ietwat stillekes passeren. Buiten de traditionele wafelbak rond mijn verjaardag maak ik er verder geen woorden meer aan vuil. Vanaf een bepaalde leeftijd werd er bij ons niet echt veel rond de verjaardag gedaan. Althans dat dacht ik, want eigenlijk zorgden mijn ouders altijd voor een lekkere taart en mocht ik zelf een cadeautje kiezen. Achteraf gezien vind ik dat eigenlijk heel leuk en lief van hen om er toch altijd aan te denken. Van mijn meme kreeg ik altijd een mooi cadeautje voor mijn verjaardag (een gezelschapsspel of een pop of iets anders dat ik leuk vond) en ze maakte dan ook ergens in die week mijn lievelingsmaaltje klaar. Zij was jarig op de dag na mijn verjaardag, dus had ik uiteindelijk altijd een grote familie rond mij,want ons meme gaf altijd taart voor verjaardagen. Stiekem dacht ik dan een klein beetje dat die mensen ook voor mij kwamen. Nu ons meme is er al een tijdje niet meer, dus mijn verjaardag wordt eigenlijk ook niet zo heftig meer gevierd. Vorig jaar zijn Groot Ventje en ik een dagje naar Vlissingen geweest en hebben we daar lekker gegeten. Bij mijn ouders was er nog taart en mijn mama had me een volledige nieuwe outfit cadeau gedaan. Met het centje dat ik gekregen heb bij Maraine, heb ik mezelf dan getrakteerd op een paar botten. Eerlijk gezegd vond ik dit een hele fijne verjaardag en er mogen er nog veel zo'n verjaardagen volgen.
Dit weekend is het alleen een heel klein tikkeltje specialer. Diegenen die mij in het echt kennen, weten dat ik er helemaal geen drama van maak om een nieuwe voordeur te krijgen (ik word namelijk 30) maar stiekem vind ik het wel een beetje -euhm- confronterend. Zowiezo denk je even na over de voorbije jaren en heb ik gemerkt dat ik toch wel een beetje een hobbelige rit achter de rug heb. Ik moet wel zeggen dat ik de door mij vooropgestelde doelen toch grotendeels behaald heb. Zoals bijvoorbeeld: Een kindje voor mijn 30ste, nooit beginnen roken, een leuke job vinden... Wetende dat mijn 30ste levensjaar ook een aantal leuke dingen in petto heeft, is natuurlijk ook wel een stimulans. Mijn werkplek komt zo'n 11 km dichter bij mijn huisje. Klein Ventje gaat voor de eerste maal naar school. Onze grote muis gaat naar het middelbaar. We gaan opnieuw op reis. Eerst 4 dagen in juli en dan een weekje in augustus. En nog zo'n aantal dingen waar ik niet echt op kan komen... En tijdens de vooravond van het ontvangen van de nieuwe voordeur, heb ik ook geleerd om helemaal zelf brood te bakken. Enkel het kneden gebeurde door de broodbakmachine, omdat ik deeg kneden een beetje etje vind. Dan hup de oven in en helemaal zelf laten rijzen en bakken. En ik moet zeggen: Het is lekker!
Er wordt een uitgebreide proefsessie voorgesteld op de verjaardag van Klein Ventje eind november en alle commentaren dienen rechtstreeks geplaatst te worden op onze blog. Nèh!
) naar Ylias toe en bekijkt het zaakje even.
(Binnen een jaar of 5 hé...)
