Ik ben Sandy
Ik ben een vrouw en woon in Wakken (België) en mijn beroep is bediende.
Ik ben geboren op 06/11/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, koken, met mijn lieve zoon en stiefdochter leuke dingen doen.
Gezinssamenstelling:
Klein Ventje : 29/11/2008 Klein Meiske : 23/09/1999 Groot Meiske : 06/11/1980 Groot Ventje : 12/04/1978
Samen = Superformitastisch gezinneke
Nachtkastboekjes:
- Komt een vrouw bij de dokter - Kluun - De storm - De hel van '63
I-podtunetjes:
- Bløf - Maria Mena - 3FM foliekes (Ndl)
Ylias, held op kousenvoeten
15-05-2011
19 oktober 1952 - 26 april 2011
Onze Ylias zijn doopkleed een creatie van zijn marainneke.
Ik had me nog zo voorgenomen om regelmatiger een tekstje te bloggen. Niet alleen stel ik mijn zoon teleur, maar ook die mensen die hier met plezier komen lezen. Onze lezers zijn voornamelijk familie en ook een aantal mensen die ik gewoonweg leren kennen heb, omdat ik hun blog zo leuk vind. De reden waarom ik echter al een tijdje niet meer geblogd heb, is omdat onze grootste lezer (uit de familie) jammer genoeg geheel onverwachts overleden is, zo'n tweetal weekjes geleden. Dit is Ylias zijn Marainneke, aka tante Rosanne.
Na slechts een aantal maanden ziek geweest te zijn en nooit een zuchtje van geklaag of gezaag over haar lippen heeft laten komen, heeft het grote, vieze K-monster alweer een slachtoffer gemaakt.
Veel zin om de waarom-vraag te stellen heb ik niet, want je krijgt toch nooit een deftig antwoord. Dat het niet eerlijk is, dat beseft iedereen. Maar wanneer is sterven wel eerlijk? Zeg mij dat eens... Ons hart gaat in de eerste plaats uit naar nonkel Luc en haar gasten. Voor ons is het erg, maar wij worden er niet dagelijks mee geconfronteerd en kunnen het iets gemakkelijker een plaatsje geven. Ylias is opnieuw iemand verloren in zijn nabije omgeving die hem alleen maar alle goeds van de wereld toewenste. Iemand die altijd heel puur en sober in het leven stond. Gemakkelijkerwijze zouden we deze persoon in Ylias zijn leven kunnen vervangen door iemand anders. A ja, mensen, een kind zonder doopmeter dat kan toch niet? Wij hebben dit als gezin besproken en wij hebben helemaal geen behoefte om Marainneke in Ylias zijn leven te vervangen. Marainneke blijft Marainneke en de cadeautjes en nieuwjaarsbrieven zullen eenvoudigweg afgegeven worden aan nonkel Luc. Wij zijn helemaal niet aan die meetje-lap toestanden en we vinden dat allebei eigenlijk ferm hypocriet. Hij heeft haar maar zo kort gekend, maar zij zal nooit vergeten worden. Ik zeg het, de kans dat je nogmaals zo iemand tegenkomt in het leven, met zo'n schoon karakter, is waarschijnlijk heel miniem.
Ik zou hier een bloemlezing kunnen houden van al haar goede eigenschappen, maar eerlijk gezegd ontbreekt de moed me een beetje. Het was een beetje te snel, te onverwachts, te hard. Ze was zich eigenlijk nog volop aan het vooorbereiden op het communiefeest van Yana, want ze wou per sé naar de kerk komen, om de mis mee te maken. De dokters waren immers heel positief en ze voelde zich ook veel beter. Het heeft jammer genoeg niet mogen zijn... En hoe mooi die dag misschien uiteindelijk zal zijn, het gemis zal er zijn, want een heel fijne madam zal er jammer genoeg niet bij kunnen zijn...
Ondertussen tellen wij verder af naar Ylias zijn eerste schooldag. O ja, hij heeft de kunst van het tellen tot 10 al volledig onder de knie en het is verschrikkelijk koddig om hem bezig te horen als hij koetjes of schaapjes aan het tellen is. We zijn vrijdag eens naar zijn toekomstige opvang geweest en hij begon daar ook meteen met de kindjes te spelen. Ik ben er ten stelligste van overtuigd dat vooral mama het moeilijk zal hebben den 8sten juni...
