Ik ben Sandy
Ik ben een vrouw en woon in Wakken (België) en mijn beroep is bediende.
Ik ben geboren op 06/11/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, koken, met mijn lieve zoon en stiefdochter leuke dingen doen.
Gezinssamenstelling:
Klein Ventje : 29/11/2008 Klein Meiske : 23/09/1999 Groot Meiske : 06/11/1980 Groot Ventje : 12/04/1978
Samen = Superformitastisch gezinneke
Nachtkastboekjes:
- Komt een vrouw bij de dokter - Kluun - De storm - De hel van '63
I-podtunetjes:
- Bløf - Maria Mena - 3FM foliekes (Ndl)
Ylias, held op kousenvoeten
29-10-2010
Hij wordt groot mevrouw...
Mamalief duvelde gisteren bijna uit de zetel bij het aanschouwen van deze situatie:
Yliasje heeft flink gegeten (spaghetti + een Dannetje) en is al flink op het potje geweest. Papalief is leuke ambetante spelletjes aan het spelen op de laptop. Mamalief leest een beetje in de krant. Yliasje kijkt naar Angelina (I know, I know...) En dan gebeurt het volgende:
Yliasje springt recht van de zitzak en springt de zetel van mama in. Hij zegt: "Mama, boekje lezen." en doet dit dan ook daadwerkelijk. Hij frottelt telkens een beetje dichterbij totdat hij uiteindelijk vanboven op mama landt. (Gelukkig ist ne kleine fijnen, want anders ging het waarschijnlijk geen deugd gedaan hebben) Wij samen een beetje flossen in de zetel, da's altijd plezant en dan opeens... Dan opeens zegt hij het volgende: "Yliasje moe, dodo doen." Mamalief kijkt naar papalief en die kijkt terug. (of course, beleefd enal zijnde) Dan valt de beslissing om toch naar zoonlief te luisteren en hem in zijn bed te zwieren. En meneer heeft de rest van de avond geen kik meer gegeven... En is erin geslaagd om vanmorgen pas om 7 u 55 zijn ogen open te steken...
Zucht en hij moet er nog 2 worden... Ze worden zo snel groot, mevrouw, zo snel...
Meestal is onze teerbeminde zoon superhappy bij het opstaan. Kijkt hij met een big smile de wereld in, gaat hij flink op het potje (Ette,mama) en eet hij flink een boterham. Meestal doet hij dan ook heel flink zijn kleren aan en laat hij zich gewillig vastgespen in de autostoel. Meestal heeft mama dus geen stress na het ochtendritueel en rijdt goedgezind en vlotjes naar het werk.
Heel af en toe is onze teerbeminde zoon supercranky bij het opstaan. Is alles hem teveel en antwoordt hij overal op met een welgemeend, luidgekrijste (of gekresen?) "Neen!" Potje mag je vergeten, die boterham lijkt het grootste vergif te zijn en de kleren bevestig je best rond zijn lijfje met Ducktape, want op een andere manier krijg je hem er praktisch niet in. Vervolgens vindt hij dat zijn autostoel vol spijkers zit en moet je opnieuw die rol Ducktape erbij nemen om hem toch veilig in den opvang te krijgen! (Fantastische uitvinding van diene meneer Duck zenne) Heel af en toe heeft mama wel degelijk stress na het ochtendritueel en rijdt ze slechtgezind en vloekend en roepend op IEDEREEN naar het werk. (Ja, ik ben die furie die je dan tegenkomt en die je allerlei dingen toeschreeuwt die je gelukkig niet kan verstaan omdat de ramen van de auto dicht zijn, godzijdank...)
En soms hé, heel soms, is onze teerbeminde zoon supernaughty bij het opstaan. Dan blinken zijn oogjes en weet je gewoon dat er iets grappigs uit zijn mond zal komen... Of dat hij een beetje deugnietje zal zijn... Deze morgen was dat: "Mama, moe?" Met zo van die puppy-oogje, zich helemaal van geen kwaad bewust... En mama lachte even naar de teerbeminde zoon en hielp hem gezwind uit zijn bed, terwijl ze dacht: "Ja, mama moe, maar mama is dat op slag vergeten na het zien van jouw totje...Zelfs al maak je mama al drie dagen na elkaar wakker, terwijl die lieve wekkerradio zegt dat mama nog een kwartier mag slapen...Zucht..."
Een doetje? Ikke ? Mo nee gij! Alleen een beetje moe...
Gisterenavond hebben wij eens ons groot vader- en moederhart getoond en zijn we met ons oudste naar het circus geweest aan het Jeugdecentrum in Waregem. Ik had dat nog nooit gezien "circus" en vaderlief herinnerde zich ergens vaag dat hij er ooit als jonkie eens naartoe was geweest. Ons Yana had nog een vriendinnetjesverjaardagsfeestje tegoed en daarom mocht ze haar 2 beste vriendinnekes uitnodigen om mee te gaan naar het circus. Meer tienermeiden krijgen we jammer genoeg niet in onze wagen. Van ons mocht iedereen meekomen naar het circus, maar voor veel ouders is die 45 km (enkel) toch een beetje te ver om hun kids te voeren. Vaderlief was dus taxichauffeur van dienst en heeft eerst de ladies opgehaald bij hen thuis. Wat een gegibbel en geroep hij de hele namiddag heeft moeten doorstaan, dat wil je niet weten. Ik dacht dat peuters luidruchtig kunnen zijn, maar dan heb je nog geen tieners in huis gehad!
De voorstelling begon heel prettig. De circustent was lekker verwarmd en je kon alles heel goed zien. Er was al een kleine opwarmer geweest vooraleer de voorstelling begon in de vorm van een grappig ventje met de naam 'Samuel'. Vaderlief vond dit natuurlijk heel plezant en kon het niet laten om samen met Samuel de clown uit te hangen. En gehangen heeft hij zenne! Onze ladies waren een ietsiepietsie beschaamd, maar toen ze zagen dat iedereen het best grappig vond, konden ook zij er goed mee lachen. Ik kan hier niet goed uitleggen wat hij allemaal heeft gedaan, omdat ik instant terug de slappe lach krijg.
De voorstelling bestond uit een mengeling van acrobatische acts en grappige acts. Wat ik heel fijn vond, was dat ze gewoon hun nummer opnieuw deden als ze vonden dat het resultaat niet zo goed was. Natuurlijk was er ook een act met iemand uit het publiek en dan mag je 2 keer raden wie ze hiervoor uitkozen. Inderdaad, papalief... De ladies waren hun schroom reeds volledig kwijt en riepen voor de volledige zaal dat ik MOEST foto's maken. (waarschijnlijk zullen deze foto's ooit wel nog op één of ander trouwfeest opduiken of zo...) Ik hoef natuurlijk niet te vertellen dat mijn rechterwijsvinger nog nooit zo snel geklikt heeft als toen. Ik kan het geheel moeilijk samenvatten in zinnen, dus geef ik enkele woorden mee, zo krijg je toch een beetje een beeld van hoe het was. Oortjes. Staartje. Leeuw. Hoepel. Vuur. Brandende hoepel. (uhuh)
Na de voorstelling zijn we dan met heel onze nest frietjes gaan eten in de (volgens Yana) beste frituur van Zulte en omstreken. Ze konden het dan ook niet laten om in de auto een promotiecampagne te maken voor deze frituur. Dus Funkyfriet, weze gewaarschuwd!
Den sierk was dus zeker voor herhaling vatbaar en eigenlijk vond ik het ook eens plezant om nog eens met zesdeklassers op stap te zijn. Toen ik nog lesgaf vond ik het zesde leerjaar namelijk het tofste jaar om in les te geven. Ergens piekt het wel een beetje dat Yana al zo groot is. Ik ken haar van toen ze in het derde kleuterklasje zat en nu is ze al (bijna) klaar om naar het eerste middelbaar te gaan. * SLIK* Man, wat gaat de tijd toch snel. Maar ze is en blijft nog altijd mijn superduperkewle plusdochter...
Heden ten dage leer ik een aantal nieuwe, leuke en interessante blogjes kennen. Als ik ooit heb uitgedokterd hoe ik zo'n fameuze blogroll moet maken, zal je mijn favo-adresjes dan ook op mijn blog zien verschijnen. Momenteel moet ik het nog met linkverwijzingen doen... Ik probeer dus een aantal blogjes te volgen. Over het algemeen worden deze blogs geschreven door mama's met kinderen. Je zoekt toch altijd een beetje die mensen uit die dezelfde interesses en zorgen hebben. Je leest vaak hoe het ook anders kan en gebruikt (bewust of onbewust) vele van de tips die je kan lezen. Op een bepaald moment voel je zelfs een soortement van vriendschap voor de mama's van de blogs.
Het nadeel van onze blog is eigenlijk dat er een wachtwoord opzit, waardoor mensen die onze blog volgen een aantal stapjes moeten doorlopen vooraleer ze op onze blog geraken. Wat het natuurlijk minder gemakkelijk maakt om onze blog ook te laten volgen door nieuwe mensen. En dat vind ik heel jammer, want ik krijg graag tips. Zeker van mensen die er een objectieve mening op nahouden. Die kunnen zeggen dat je het allemaal een beetje moet relativeren. Dat het allemaal wel in orde komt...
Kom ik nog even terug op de titel van mijn blogje, nl. count your blessings... Ik heb eigenlijk bijna een droomzwangerschap gehad. In de zin van: wel een beetje kwaaltjes, maar niets onoverkomelijks. Ik heb eigenlijk ook een droombevalling gehad. In de zin van: wel een beetje moe, heel misselijk, maar alles is uiteindelijk heel vlot verlopen dankzij de vakkundige vroedvrouwen. Zij hadden namelijk al snel opgemerkt dat mijn bekken misschien iets te smal was en dat Ylias zich toch goed moest draaien om erdoor te geraken. Je kan je niet voorstellen welke zotte toeren die dames allemaal gedaan hebben om te zorgen dat dit zou lukken. Dus eigenlijk een hele positieve ervaring. Dat het ook anders kan, las ik deze week bij Lieve. En ik kreeg het zowaar koud vanbinnen. Heel koud. Want niets wees erop dat er een probleempje was met kleine Nino. Alle onderzoeken zijdens de zwangerschap waren picobello. En dan lees je wat er gebeurde... Al bij al stelt kleine Nino het heel goed. Hij is een heel mooi en alert knulletje. Maar als je bedenkt hoe het had kunnen aflopen... Daarom denk ik dat ik die spreuk ga borduren op een grote lap en die dan boven mijn bed ga hangen als kleine reminder... (Ik krijg toch mijn moeder haar stekmasjien niet, dus zal ik wel moeten beginnen borduren...)
Wij hebben dit weekend nog eens den Efteling onveilig gemaakt. Ben er zeker van dat er toch een paar medepretparkgangers momenteel aan het herstellen zijn van doorboorde trommelvliezen. Onzen Ylias is namelijk begonnen aan een rondje "terrible 2". Hoe ik het hem ook wijsmaak dat hij helemaal nog geen 2 is en dan ook zo geen drama moet maken, lijkt het mij toch niet te lukken om dit echt aan zijn verstand te brengen. Alhoewel ik 2 driftbuien op een volledig weekend wel redelijk te doen vind. Laat het ons erop houden dat hij een beetje moe en hongerig was en daardoor... (yeah right, wishfull thinking mother) Den Efteling. Wat kan ik daarover vertellen? Eigenlijk kan ik een volledig boek schrijven over het park, maar dat heeft geen zin, want je vindt alles terug op de heel overzichtelijke website van de Efteling. Ik kan wel enkele impressies (AHUM) geven van ons weekend. Voor Yana is het de hemel op aarde. Dat kind amuseert zich rot, mag ook al overal op en is nergens bang van. Zij komt dus duidelijk aan haar trekken. Voor papalief idem. Onze jongsten had het vooral druk met kijken en voor de elfendertigste keer roepen dat hij op de bootjes wou. (driftbui 1) Het sprookjesbos is voor die kleintjes echt de max. Op de duur konden we de WAUWS van kleine man niet meer tellen. Het vertrek uit het kabouterbos verliep echter niet zo vlotjes.(driftbui 2) Moeder heeft zich ook geamuseerd. Ze heeft capucino gedronken en maar liefst nen halven boek gelezen. O ja, en ik ben tienendertig keer op de bootjes geweest.
Kort gezegd: Zeker voor herhaling vatbaar! Zeker met een overnachting in het Eftelinghotel kan je er toch een rustig weekend van maken. De tweede dag heb je namelijk ruim de tijd om de attracties te doen die je de eerste dag niet kon doen. En 's avonds heb je een buffet met animatie en dat is ook voor de kinderen heel tof!
Wij gaan zeker volgend jaar terug! (hopelijk heeft Ylias dan geen last van de "terrible 3", want denk dat ik anders een paar kurken ga meedoen. (voor in zijn mond hé )
Alleen een beetje moe...
)
