Ik ben Sandy
Ik ben een vrouw en woon in Wakken (België) en mijn beroep is bediende.
Ik ben geboren op 06/11/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, koken, met mijn lieve zoon en stiefdochter leuke dingen doen.
Gezinssamenstelling:
Klein Ventje : 29/11/2008 Klein Meiske : 23/09/1999 Groot Meiske : 06/11/1980 Groot Ventje : 12/04/1978
Samen = Superformitastisch gezinneke
Nachtkastboekjes:
- Komt een vrouw bij de dokter - Kluun - De storm - De hel van '63
I-podtunetjes:
- Bløf - Maria Mena - 3FM foliekes (Ndl)
Ylias, held op kousenvoeten
26-11-2010
Plasser kapot...
Dit ga ik later zo mogen horen als zijn vriendinneke vraagt om den blog eens te mogen lezen, maar ik wou het jullie toch niet onthouden.
Grappige conversatie tussen Ylias en mama terwijl Ylias op het potje zit en mama in de keuken bezig is...
Ylias: Mama, plasser kapot! (redelijk in paniek)
Moeder holt als een echte gazelle ( ) naar Ylias toe en bekijkt het zaakje even.
Mamalief: Maar je plasser is helemaal niet kapot. Waarom zeg je dat nu?
Ylias: Plasser kapot. Toch!
Mamalief: Moar allee Ylias, waarom zou je plasser kapot zijn?
Ylias: Broekje nat!
Toen kwam het besef dat ik misschien beter eens naar zijn broekje keek dat waarlijks zwemmende nat was.
We zitten blijkbaar met een projectielplasser op ons dak...
Dit boek heb ik graag gelezen, zeg maar verslonden. Het komt traag op gang en in het begin snap je niet zo goed waar alle verhaallijnen naartoe gaan, maar uiteindelijk vallen alle puzzelstukjes op hun plaats en heb je een echte AHA-erlebnis. Een vlot te lezen, niet zo superspannend boek. Dus ideaal voor die avonden die je mag vullen met ontelbare keren op te springen uit je zetel, omdat dat snode tutje het toch weer heeft aangedurfd om te verdwijnen uit het poezelige mondje van je allerliefste ziekaanhetwordende zoon. Volgens mij in iedere bibliotheek verkrijgbaar, maar ik heb het boek gekocht met een kortingsbonneke uit de zondagskrant.
(nvdr: Ik zou hier een postje kunnen plaatsen over de ziekzijnde zoon, maar omdat ik zo moe en versleten ben, heb ik er eentje gepakt dat al redelijk klaar stond bij mijn worddocumentjes. Shame on me!)
Zondag was er een speciale ontmoeting gepland tussen Ylias en de Goedheilig man. Als backupplan hadden ze ook een paar van die zwarte pietjes voorzien. De ambiance was er en de wafels gingen ook redelijk vlot binnen. De koffie was een beetje flauw en lauw, maar het was hen vergeven. Zo'n allereerste keer een Sintfeest organiseren, is waarschijnlijk toch niet van de poes. Ylias was op zich eigenlijk helemaal niet bang van de hele toestand. Hij gaf vlot een handje aan de sint en de pieten. Maar op de vraag of hij even op de schoot van de sint wou zitten, zei hij vlakaf: "Neen!" En op de vraag of hij even bij de pieten wou komen, zei hij vlakaf: "Neen!" Op de vraag of hij een cadeautje wou zei hij heel gretig: "Ja!" Het uitkiezen van het cadeautje was helemaal niet gemakkelijk. A ja, Ylias weet dat hij niet met "plastieken brol" moet afkomen en ze wilden hem per sé een vrachtwagenachtig iets aansmeren. Helemaal de zoon van zijn mama zijnde, vertikte hij het om de vrachtwagen aan te nemen en wou hij duidelijk de doos kleurpotloden. Zwarte piet -mietje- die duidelijk een confrontatie met een peuter wou vermijden, stopte hem vlug de doos kleurpotloden in zijn handen en ging verder met het volgende kindje. Onzen Ylias -preus gelijk 40 - met zijn doos kleurpotloden! Als enige peuter. (Moest hij kunnen, hij maakte een lange tong naar al die andere mannekespeuterkes met den vrachtwagen...)
Activiteit is al bij al goed verlopen. De organisatie was dik in orde daar in Deerlijk, daar valt zeker niets van te zeggen. Volgend jaar graag iets hetere en sterkere koffie en dat komt ook in de sjakosj. O ja en moeke heeft voorgesteld dat zij de wafels volgend jaar zal bakken, want zij vond ze blijkbaar niet te eten. Ik vond dat ze erdoor konden, nèh!
Op naar de volgende sint - Moehah! (dikke, vette knipoog naar Ventjelief!)
Mocht ik hier alles beschrijven wat we gedaan, gezien, gehoord, geroken, geproefd en bewandeld hebben tijdens onze twee daagjes, dan denk ik dat je binnen een uurke nog aan het lezen bent. Zelf hou ik van beknopte, maar bondige blogpostjes en die lijn probeer ik dan ook zo veel mogelijk door te brengen in mijn eigen blogpostjes. Bij deze een kleine impressie van wat 2 daagjes Amsterdam kunnen teweegbrengen bij een mens.
* Met de auto naar Amsterdam zou ik iedereen aanraden. Je parkeert op een P+R-zone en voor amper 6 eurootjes per 24 uur kan je auto daar op een bewaakte parking overnachten. Je krijgt al meteen 2 OV-chipkaarten (eentje per passagier) om naar een metro/tram/bus/treinstation naar keuze (binnen Amsterdam) te sporen en weer terug naar de P+R. Buiten het feit dat treinen naar Amsterdam vanuit België pokkeduur is, heb je het gemak dat je vertrekt en terugkeert wanneer jij dat wenst en hang je niet vast aan een irritante dienstregeling.
* Een hotelletje boeken in Amsterdam doe je best via de eigen websites. Zeker niet via easytobook, want dan betaal je meer. Het Leidseplein is de max, wegens uitgaansbuurt bij uitstek en ons hotelleke was klein maar proper.
* Als ik nog eens een concert meemaak in Amsterdam, dan graag nog eens in Paradiso. De HMH schijnt sjiek te zijn, maar ik genoot van het kleine en fijne van de Paradiso. Kleiner nog dan de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen en o zo fijn. Je kon rechtstaan op de dansvloer, maar voor mensen van anderhalve meter (zoals ikzelf) is dit toch niet de beste plek. Daar hebben ze dat mooi opgelost door 2 balkonachtige toestanden te voorzien met banken en stoeltjes.
* Wij vinden het eten in Nederland doorgaans lekker en hebben al een aantal fijne adresjes ontdekt in Zeeland. Amsterdam biedt zodanig VEEL aan, dat je even door het bos de bomen niet ziet. Hebben ons dan ook beperkt tot hamburgers van bij Mc Donalds, wegens geen zin om te gaan speuren naar een leuk restaurantje. Makkelijk en goedkoop, dat wel, maar ik denk dat ik het komende jaar geen Mc Donalds meer kan zien.
* Bløf is en blijft de max. Die mannen hebben zo maar even een concert gegeven van bijna 3 uur, zonder pauze. En het was van minuut tot minuut genieten. Ze hebben een magnifieke cover gezongen van het liedje 'Rigoureus' van The Scene en sorry dat ik het zeg, maar het liedje kwam tien keer beter tot zijn recht dan wanneer the Scene het zelf zingt.
* Wandelen in Amsterdam is de max. Zelfs al kan je bijna geen stap meer zetten door hele pijnlijke voeten (merci ze str*botten), dan nog vind je telkens de motivatie om door te gaan. Wegens weer iets anders te zien na de volgende straathoek, wegens het feit dat er heel wat drinkgelegenheden zijn in Amsterdam, wegens het feit dat de sfeer er toch heel fijn is...
* De madammen van de walletjes zijn echt wel lelijk. En sommige zijn misplaatst arrogant. Of zoals manlief fijntjes opmerkte: "De echte knappe madammen werken hier niet, die werken als callgirls!" Bij deze: Hij heeft zijn gedacht dus niet gevonden!
* Het Anne Frankhuis is vanalles en nog wat bijeen. Nooit gedacht dat een gewoon huis zo'n indruk zou kunnen nalaten. Ik ben wel altijd heel erg geïnteresseerd geweest in alles wat met WO 2 te maken heeft, maar het zelf zien en voelen, is toch wel heel confronterend. Neerschrijven hoe het voelt kan ik niet, want je moet er zelf geweest zijn. En iedere reisgids geeft de tip om erna iets luchtigs te doen en daar hebben ze heel erg gelijk in, want het is echt wel nodig.
* André Hazes heeft zomaar even een standbeeld in Amsterdam maat! Alhoewel ik hem op geen honderd uren bekend heb (waarschijnlijk was het net een iets mindere periode van den André) heeft manlief er toch een aantal toffe fotookes van.
En tot slot: Rotweer is niet erg in Amsterdam, want dan heb je nog altijd de Bijenkorf waar je gerust uren kan in verdwalen. Wel een beetje raar, beneden waren ze volop in de Sinterklaassfeer en op de vijfde verdieping kon je je eigen kerstboom en dergelijke al gaan uitzoeken.
Onze zoon plast vrolijk verder op het potje, met af en toe nog eens een ongelukje. Het ventje heeft het wel nog altijd moeilijk om zijn plasje op te houden. Als het komt, dan komt het en kan je er niets meer aan doen. Plezant vindt hij het niet, dus maken wij er ook geen groot drama van. Hij begint meer en meer woorden en zinnen te zeggen. In een volgende postje zal ik dan wel eens een kleine bloemlezing maken, maar het zijn er zodanig veel... Hij vindt niets plezanter dan hele zinnen nazeggen. En wij liggen dan wel dikwijls eens plat van het lachen om de manier waarop het eruit komt. Eten verloopt momenteel een beetje problematisch. Hij heeft niet echt veel zin om grote hoeveelheden te eten, dus laten we hem een beetje doen. Waarschijnlijk heeft hij net even een winterdipje en gewoon even niet zo veel honger meer. Het enige wat hij nooit afslaat is een potje aardbeienyoghurt. Op uitstap is kleine vent een schat. Zorg dat je een flesje water meehebt en Hopla-koekjes en je hoort dat kind niet van heel den dag. Er mogen er nog zo'n komen! (Binnen een jaar of 5 hé...) Hij wordt er 2 op het eind van de maand, onze filou. Compleet stapelgek van Kaatje en co en (tot groot jolijt van mama en papa die dat ook graag zien) Sesamstraat. Zijn verjaardagsfeestje draait dan ook een beetje om Sesamstraat, maar we hebben het niet overdreven. Hij is namelijk nog net iets te klein om het ten volle te beseffen...
DUS... De mensen die morgen en overmorgen voor onze zoon mogen zorgen zijn echte gelukzakken! Zo'n braaf kind maat! (Op voorwaarde dat hij net geen driftbui, huilbui, zaagbui of jankbui heeft * een beetje sadistische moeder, ja * ) Moeder en vader gaan namelijk 2 daagjes naar Amsterdam en dan mag kleine prins uit logeren. En leuk dat hij dat vindt!!!
Koud krijg je het als je beseft dat de mogelijkheid bestaat dat een meisje van 16 haar zusje van 11 het hoofd heeft ingeslagen.
Het meisje van 11 is buiten levensgevaar, maar zal voor de rest van haar leven gehandicapt blijven. Hoe kan er zovaal haat zitten in 1 kind? Want hoe je het ook draait of keert, een 16-jarige is nog altijd een kind. Over haar beweegredenen zal er in de media wel uitgebreid geschreven worden en er zal ook opnieuw heel veel sensatie bij zijn.
En dan maak ik me de bedenking: Het zullen je dochters maar wezen... Naar wie gaat je hart uit? Dader of slachtoffer? Is de dader ook een beetje slachtoffer? Is het slachtoffer ook een beetje dader? Zoveel vragen, waarbij niemand je kan helpen...
En neen, dan is het geen Sinterklaas. En ook geen Kerstmis of zo... Dan is Mamalief jarig.
Iedere andere verjaardag laat ik ietwat stillekes passeren. Buiten de traditionele wafelbak rond mijn verjaardag maak ik er verder geen woorden meer aan vuil. Vanaf een bepaalde leeftijd werd er bij ons niet echt veel rond de verjaardag gedaan. Althans dat dacht ik, want eigenlijk zorgden mijn ouders altijd voor een lekkere taart en mocht ik zelf een cadeautje kiezen. Achteraf gezien vind ik dat eigenlijk heel leuk en lief van hen om er toch altijd aan te denken. Van mijn meme kreeg ik altijd een mooi cadeautje voor mijn verjaardag (een gezelschapsspel of een pop of iets anders dat ik leuk vond) en ze maakte dan ook ergens in die week mijn lievelingsmaaltje klaar. Zij was jarig op de dag na mijn verjaardag, dus had ik uiteindelijk altijd een grote familie rond mij,want ons meme gaf altijd taart voor verjaardagen. Stiekem dacht ik dan een klein beetje dat die mensen ook voor mij kwamen. Nu ons meme is er al een tijdje niet meer, dus mijn verjaardag wordt eigenlijk ook niet zo heftig meer gevierd. Vorig jaar zijn Groot Ventje en ik een dagje naar Vlissingen geweest en hebben we daar lekker gegeten. Bij mijn ouders was er nog taart en mijn mama had me een volledige nieuwe outfit cadeau gedaan. Met het centje dat ik gekregen heb bij Maraine, heb ik mezelf dan getrakteerd op een paar botten. Eerlijk gezegd vond ik dit een hele fijne verjaardag en er mogen er nog veel zo'n verjaardagen volgen.
Dit weekend is het alleen een heel klein tikkeltje specialer. Diegenen die mij in het echt kennen, weten dat ik er helemaal geen drama van maak om een nieuwe voordeur te krijgen (ik word namelijk 30) maar stiekem vind ik het wel een beetje -euhm- confronterend. Zowiezo denk je even na over de voorbije jaren en heb ik gemerkt dat ik toch wel een beetje een hobbelige rit achter de rug heb. Ik moet wel zeggen dat ik de door mij vooropgestelde doelen toch grotendeels behaald heb. Zoals bijvoorbeeld: Een kindje voor mijn 30ste, nooit beginnen roken, een leuke job vinden... Wetende dat mijn 30ste levensjaar ook een aantal leuke dingen in petto heeft, is natuurlijk ook wel een stimulans. Mijn werkplek komt zo'n 11 km dichter bij mijn huisje. Klein Ventje gaat voor de eerste maal naar school. Onze grote muis gaat naar het middelbaar. We gaan opnieuw op reis. Eerst 4 dagen in juli en dan een weekje in augustus. En nog zo'n aantal dingen waar ik niet echt op kan komen... En tijdens de vooravond van het ontvangen van de nieuwe voordeur, heb ik ook geleerd om helemaal zelf brood te bakken. Enkel het kneden gebeurde door de broodbakmachine, omdat ik deeg kneden een beetje etje vind. Dan hup de oven in en helemaal zelf laten rijzen en bakken. En ik moet zeggen: Het is lekker!
Er wordt een uitgebreide proefsessie voorgesteld op de verjaardag van Klein Ventje eind november en alle commentaren dienen rechtstreeks geplaatst te worden op onze blog. Nèh!
Mamalief duvelde gisteren bijna uit de zetel bij het aanschouwen van deze situatie:
Yliasje heeft flink gegeten (spaghetti + een Dannetje) en is al flink op het potje geweest. Papalief is leuke ambetante spelletjes aan het spelen op de laptop. Mamalief leest een beetje in de krant. Yliasje kijkt naar Angelina (I know, I know...) En dan gebeurt het volgende:
Yliasje springt recht van de zitzak en springt de zetel van mama in. Hij zegt: "Mama, boekje lezen." en doet dit dan ook daadwerkelijk. Hij frottelt telkens een beetje dichterbij totdat hij uiteindelijk vanboven op mama landt. (Gelukkig ist ne kleine fijnen, want anders ging het waarschijnlijk geen deugd gedaan hebben) Wij samen een beetje flossen in de zetel, da's altijd plezant en dan opeens... Dan opeens zegt hij het volgende: "Yliasje moe, dodo doen." Mamalief kijkt naar papalief en die kijkt terug. (of course, beleefd enal zijnde) Dan valt de beslissing om toch naar zoonlief te luisteren en hem in zijn bed te zwieren. En meneer heeft de rest van de avond geen kik meer gegeven... En is erin geslaagd om vanmorgen pas om 7 u 55 zijn ogen open te steken...
Zucht en hij moet er nog 2 worden... Ze worden zo snel groot, mevrouw, zo snel...
Meestal is onze teerbeminde zoon superhappy bij het opstaan. Kijkt hij met een big smile de wereld in, gaat hij flink op het potje (Ette,mama) en eet hij flink een boterham. Meestal doet hij dan ook heel flink zijn kleren aan en laat hij zich gewillig vastgespen in de autostoel. Meestal heeft mama dus geen stress na het ochtendritueel en rijdt goedgezind en vlotjes naar het werk.
Heel af en toe is onze teerbeminde zoon supercranky bij het opstaan. Is alles hem teveel en antwoordt hij overal op met een welgemeend, luidgekrijste (of gekresen?) "Neen!" Potje mag je vergeten, die boterham lijkt het grootste vergif te zijn en de kleren bevestig je best rond zijn lijfje met Ducktape, want op een andere manier krijg je hem er praktisch niet in. Vervolgens vindt hij dat zijn autostoel vol spijkers zit en moet je opnieuw die rol Ducktape erbij nemen om hem toch veilig in den opvang te krijgen! (Fantastische uitvinding van diene meneer Duck zenne) Heel af en toe heeft mama wel degelijk stress na het ochtendritueel en rijdt ze slechtgezind en vloekend en roepend op IEDEREEN naar het werk. (Ja, ik ben die furie die je dan tegenkomt en die je allerlei dingen toeschreeuwt die je gelukkig niet kan verstaan omdat de ramen van de auto dicht zijn, godzijdank...)
En soms hé, heel soms, is onze teerbeminde zoon supernaughty bij het opstaan. Dan blinken zijn oogjes en weet je gewoon dat er iets grappigs uit zijn mond zal komen... Of dat hij een beetje deugnietje zal zijn... Deze morgen was dat: "Mama, moe?" Met zo van die puppy-oogje, zich helemaal van geen kwaad bewust... En mama lachte even naar de teerbeminde zoon en hielp hem gezwind uit zijn bed, terwijl ze dacht: "Ja, mama moe, maar mama is dat op slag vergeten na het zien van jouw totje...Zelfs al maak je mama al drie dagen na elkaar wakker, terwijl die lieve wekkerradio zegt dat mama nog een kwartier mag slapen...Zucht..."
Een doetje? Ikke ? Mo nee gij! Alleen een beetje moe...
Gisterenavond hebben wij eens ons groot vader- en moederhart getoond en zijn we met ons oudste naar het circus geweest aan het Jeugdecentrum in Waregem. Ik had dat nog nooit gezien "circus" en vaderlief herinnerde zich ergens vaag dat hij er ooit als jonkie eens naartoe was geweest. Ons Yana had nog een vriendinnetjesverjaardagsfeestje tegoed en daarom mocht ze haar 2 beste vriendinnekes uitnodigen om mee te gaan naar het circus. Meer tienermeiden krijgen we jammer genoeg niet in onze wagen. Van ons mocht iedereen meekomen naar het circus, maar voor veel ouders is die 45 km (enkel) toch een beetje te ver om hun kids te voeren. Vaderlief was dus taxichauffeur van dienst en heeft eerst de ladies opgehaald bij hen thuis. Wat een gegibbel en geroep hij de hele namiddag heeft moeten doorstaan, dat wil je niet weten. Ik dacht dat peuters luidruchtig kunnen zijn, maar dan heb je nog geen tieners in huis gehad!
De voorstelling begon heel prettig. De circustent was lekker verwarmd en je kon alles heel goed zien. Er was al een kleine opwarmer geweest vooraleer de voorstelling begon in de vorm van een grappig ventje met de naam 'Samuel'. Vaderlief vond dit natuurlijk heel plezant en kon het niet laten om samen met Samuel de clown uit te hangen. En gehangen heeft hij zenne! Onze ladies waren een ietsiepietsie beschaamd, maar toen ze zagen dat iedereen het best grappig vond, konden ook zij er goed mee lachen. Ik kan hier niet goed uitleggen wat hij allemaal heeft gedaan, omdat ik instant terug de slappe lach krijg.
De voorstelling bestond uit een mengeling van acrobatische acts en grappige acts. Wat ik heel fijn vond, was dat ze gewoon hun nummer opnieuw deden als ze vonden dat het resultaat niet zo goed was. Natuurlijk was er ook een act met iemand uit het publiek en dan mag je 2 keer raden wie ze hiervoor uitkozen. Inderdaad, papalief... De ladies waren hun schroom reeds volledig kwijt en riepen voor de volledige zaal dat ik MOEST foto's maken. (waarschijnlijk zullen deze foto's ooit wel nog op één of ander trouwfeest opduiken of zo...) Ik hoef natuurlijk niet te vertellen dat mijn rechterwijsvinger nog nooit zo snel geklikt heeft als toen. Ik kan het geheel moeilijk samenvatten in zinnen, dus geef ik enkele woorden mee, zo krijg je toch een beetje een beeld van hoe het was. Oortjes. Staartje. Leeuw. Hoepel. Vuur. Brandende hoepel. (uhuh)
Na de voorstelling zijn we dan met heel onze nest frietjes gaan eten in de (volgens Yana) beste frituur van Zulte en omstreken. Ze konden het dan ook niet laten om in de auto een promotiecampagne te maken voor deze frituur. Dus Funkyfriet, weze gewaarschuwd!
Den sierk was dus zeker voor herhaling vatbaar en eigenlijk vond ik het ook eens plezant om nog eens met zesdeklassers op stap te zijn. Toen ik nog lesgaf vond ik het zesde leerjaar namelijk het tofste jaar om in les te geven. Ergens piekt het wel een beetje dat Yana al zo groot is. Ik ken haar van toen ze in het derde kleuterklasje zat en nu is ze al (bijna) klaar om naar het eerste middelbaar te gaan. * SLIK* Man, wat gaat de tijd toch snel. Maar ze is en blijft nog altijd mijn superduperkewle plusdochter...
Heden ten dage leer ik een aantal nieuwe, leuke en interessante blogjes kennen. Als ik ooit heb uitgedokterd hoe ik zo'n fameuze blogroll moet maken, zal je mijn favo-adresjes dan ook op mijn blog zien verschijnen. Momenteel moet ik het nog met linkverwijzingen doen... Ik probeer dus een aantal blogjes te volgen. Over het algemeen worden deze blogs geschreven door mama's met kinderen. Je zoekt toch altijd een beetje die mensen uit die dezelfde interesses en zorgen hebben. Je leest vaak hoe het ook anders kan en gebruikt (bewust of onbewust) vele van de tips die je kan lezen. Op een bepaald moment voel je zelfs een soortement van vriendschap voor de mama's van de blogs.
Het nadeel van onze blog is eigenlijk dat er een wachtwoord opzit, waardoor mensen die onze blog volgen een aantal stapjes moeten doorlopen vooraleer ze op onze blog geraken. Wat het natuurlijk minder gemakkelijk maakt om onze blog ook te laten volgen door nieuwe mensen. En dat vind ik heel jammer, want ik krijg graag tips. Zeker van mensen die er een objectieve mening op nahouden. Die kunnen zeggen dat je het allemaal een beetje moet relativeren. Dat het allemaal wel in orde komt...
Kom ik nog even terug op de titel van mijn blogje, nl. count your blessings... Ik heb eigenlijk bijna een droomzwangerschap gehad. In de zin van: wel een beetje kwaaltjes, maar niets onoverkomelijks. Ik heb eigenlijk ook een droombevalling gehad. In de zin van: wel een beetje moe, heel misselijk, maar alles is uiteindelijk heel vlot verlopen dankzij de vakkundige vroedvrouwen. Zij hadden namelijk al snel opgemerkt dat mijn bekken misschien iets te smal was en dat Ylias zich toch goed moest draaien om erdoor te geraken. Je kan je niet voorstellen welke zotte toeren die dames allemaal gedaan hebben om te zorgen dat dit zou lukken. Dus eigenlijk een hele positieve ervaring. Dat het ook anders kan, las ik deze week bij Lieve. En ik kreeg het zowaar koud vanbinnen. Heel koud. Want niets wees erop dat er een probleempje was met kleine Nino. Alle onderzoeken zijdens de zwangerschap waren picobello. En dan lees je wat er gebeurde... Al bij al stelt kleine Nino het heel goed. Hij is een heel mooi en alert knulletje. Maar als je bedenkt hoe het had kunnen aflopen... Daarom denk ik dat ik die spreuk ga borduren op een grote lap en die dan boven mijn bed ga hangen als kleine reminder... (Ik krijg toch mijn moeder haar stekmasjien niet, dus zal ik wel moeten beginnen borduren...)
Wij hebben dit weekend nog eens den Efteling onveilig gemaakt. Ben er zeker van dat er toch een paar medepretparkgangers momenteel aan het herstellen zijn van doorboorde trommelvliezen. Onzen Ylias is namelijk begonnen aan een rondje "terrible 2". Hoe ik het hem ook wijsmaak dat hij helemaal nog geen 2 is en dan ook zo geen drama moet maken, lijkt het mij toch niet te lukken om dit echt aan zijn verstand te brengen. Alhoewel ik 2 driftbuien op een volledig weekend wel redelijk te doen vind. Laat het ons erop houden dat hij een beetje moe en hongerig was en daardoor... (yeah right, wishfull thinking mother) Den Efteling. Wat kan ik daarover vertellen? Eigenlijk kan ik een volledig boek schrijven over het park, maar dat heeft geen zin, want je vindt alles terug op de heel overzichtelijke website van de Efteling. Ik kan wel enkele impressies (AHUM) geven van ons weekend. Voor Yana is het de hemel op aarde. Dat kind amuseert zich rot, mag ook al overal op en is nergens bang van. Zij komt dus duidelijk aan haar trekken. Voor papalief idem. Onze jongsten had het vooral druk met kijken en voor de elfendertigste keer roepen dat hij op de bootjes wou. (driftbui 1) Het sprookjesbos is voor die kleintjes echt de max. Op de duur konden we de WAUWS van kleine man niet meer tellen. Het vertrek uit het kabouterbos verliep echter niet zo vlotjes.(driftbui 2) Moeder heeft zich ook geamuseerd. Ze heeft capucino gedronken en maar liefst nen halven boek gelezen. O ja, en ik ben tienendertig keer op de bootjes geweest.
Kort gezegd: Zeker voor herhaling vatbaar! Zeker met een overnachting in het Eftelinghotel kan je er toch een rustig weekend van maken. De tweede dag heb je namelijk ruim de tijd om de attracties te doen die je de eerste dag niet kon doen. En 's avonds heb je een buffet met animatie en dat is ook voor de kinderen heel tof!
Wij gaan zeker volgend jaar terug! (hopelijk heeft Ylias dan geen last van de "terrible 3", want denk dat ik anders een paar kurken ga meedoen. (voor in zijn mond hé )
Het is me het weekje wel van de week. Diegenen die geen zin hebben in een klaagzang van hier tot ginderachter klikken nu best op het kruisje rechtsboven. Dan ben je ervanaf. Diegenen die zin hebben om goede raad te geven, of een opbeurend woord, of iets anders lezen best verder.
Mamalief (ikke dus) zit voor de verandering eens met een verkoudheid. (Sarcastisch? Wie ikke?) Waarschijnlijk betrapt van manlief of zoonlief, who knows. Ala bij al valt het goed mee, behalve die superirritante, luidruchtige, prikkelende hoest. Moeder loopt dezer dagen dus redelijk daas van de medicamenten en lijkt verankerd met de fles Evian. Het voordeel is wel dat er toch hier en daar een paar kilookes lijken te verdwijnen. (En het feit dat manlief bijna alle twixxen en kinderbueno's heeft opgepeuzeld doet er natuurlijk ook veel aan) Momenteel veel medicamenten op kruidenbasis en die lijken toch iets uit te halen. Maar het gaat traag, zo traag jong... En ik wil tegen vrijdag beter zijn, want dan heb ik een dag verlof met Kleine Vent en dan heb ik geen zin om het kind te vergasten op een hoestend slijmconcert.(A ja, als een hoest loskomt, komen de slijmen *jakkes* boven hé) En zaterdag en zondag gaan we ze daar ne keer doen verschieten in den Efteling. Tonen wat de familie Delcourt waard is... En al hoestend is dat nu natuurlijk ook niet zo plezant... Tot zover het geklaag van Mamalief...
Nu even over den bijter. Nooirt gedacht dat ik dit ging moeten zeggen typen, maar wij hebben een bijter in huis. (En dan heb ik het even niet over de bij ons logerende bakkersmuis, da's een tekstje voor een volgende blogje.) Onze grote flinke zoon is eigenlijk toch niet zo flink. Als hij nijdig is om iets, durft hij dus te bijten. Zo heeft hij vorige week een kindje gebeten (door de mouw heen was het nog duidelijk te zien, dus...) en gisteren heeft hij opnieuw een kindje gebeten. Ons moeder zegt dat we moeten terugbijten, maar ik vind dat eerlijk gezegd een beetje afschuwelijk om te doen. Hij bijt ons namelijk niet meer. Hij heeft dit over een paar weken 1 à 2 keer geprobeerd, maar nadat we hem telkenmale berispten en in de hoek zetten, heeft hij dit niet meer gedaan. Ik weet dat er nog blogmama's zijn met bijtgrage kinderen. Hoe hebben jullie dit aangepakt? Ik wil dit namelijk zo rap mogelijk in de kiem smoren. Het is niet dat Klein Ventje alleen maar superschattig en lief mag zijn. Er mag best wat pit inzitten. (anders zou het geen Delcourt zijn hé?) Maar ik zou niet graag hebben dat hij later uitgroeit tot een ambetant manneke dat iedereen graag heel rap in zijn kas ziet passeren...
En die steunpilaar... Het gaat duidelijk niet over een pilaarbijter hé mensen! Alhoewel de plusdochter haar plechtige communie doet, is dit volledig buiten onze wil om en proberen we er gewoon het beste van te maken. (Genoeg documentatie voor veel toekomstige postjes... ) Maar dit mag gerust ook wel eens gezegd worden: Groot Ventje is deze week een echte,gigantische, grote, marmeren steunpilaar. Als ik thuiskom van het werk, staat het eten klaar, heeft de vaatwas al gedraaid, heeft hij gestofzuigd, zit Klein Ventje zoet te spelen, is de tafel al gedekt en kan ik mij gewoon (gelijk nen echten vent *AHUM*) aan tafel zetten. Hij heeft zelfs gisteren expres erwtjes klaargemaakt omdat ik er zo'n zin in had. Als er ooit een Award voor beste papa (en echtgenoot) wordt uitgereikt, dan krijgt hij die van Klein Ventje en ik dubbel en dik. Ik denk zelfs dat hij er dan ook nog eentje van de plusdochter zal krijgen, want die is ook precies meer dan content met hare papa...
Voor de moedigen onder jullie die tot hier gelezen hebben: Proficiat en bedankt! Voor diegenen die opgegeven hebben: Moet ik eigenlijk niets typen, want jullie zijn toch al weg!
Ik zou kunnen zeggen dat de vol-au-vent perfect gelukt was dit weekend. Ik zou kunnen zeggen dat er nog een pak over is en dat mijn diepvriezer een klein beetje meer gevuld is nu. Ik zou kunnen zeggen dat Groot Ventje eindelijk afscheid heeft kunnen nemen van die meer-dan-dood-plant en dat ik nu een superdeluxe slakom bijheb. Ik zou kunnen zeggen dat Klein Ventje een echt tettergat geworden is. Echt waar, soms is het erger dan een Oostends viswijf. (Van wie zou hij dat meehebben?) Ik zou kunnen zeggen dat Klein Meiske heel content was met haar verjaardagscadeau's en haar feest en haar taart. Ik zou kunnen zeggen dat bloemkoolsoep heel lekker is, zelfs al maak je die heel onverwacht en voor de allereerste keer meteen voor een testpubliek van ongeveer 15 man. Ik zou kunnen zeggen dat ik vanavond 72 cupcakes moet bakken, brood zou willen bakken en dan nog eens courgettensoep maken ook als 't u belieft. Ik zou kunnen zeggen dat mijn gekregen konijnen fantastisch leuk in mijn boekenkast staan. Ik zou kunnen zeggen dat ik uitkijk naar een ietwat rustig weekendje. Ik zou dat kunnen zeggen. Maar ik zeg het lekker niet. Wat ik zeg is: Ik voel me o zo mottig vandaag! Nèh! En dan moet u mij nu excuseren, want moet nog even een receptje googlen. Voor die 72 cupcakes. Voila, kheb het toch gezegd. Zucht.
Noem me gerust een freak, maar ik heb toch al een aantal slapeloze nachtjes achter de rug door het denken aan het feit dat Ylias op 1 september 2011 naar school gaat. Ik weet het, de meeste mensen zouden daar nu nog geen aandacht aan besteden, het is begot nog een jaar, maar onze situatie is op zijn zachtst gezegd een beetje ingewikkeld. De mensen die mij persoonlijk kennen, weten dat ik een diploma heb als onderwijzeres en ik heb ook 5 schooljaren als onderwijzeres gewerkt. Momenteel werk ik als administratief bediende, omdat ik het gedoe van telkens zitten wachten op werk en het moeten van hot naar her rijden echt wel kotsbeu was. Ik ga zeker geen pleidooi houden over de por's en con's van mijn huidige werkleven, want daar gaat het hier niet om. De enige conclusie die ik vandaag trek, is dat ik nogal veeleisend ben in verband met de toekomstige school voor Kleine Vent. Ik heb zelf al in verschillende scholen (sommige fantastisch, andere dramatisch) gewerkt of stage gelopen, dus kan ik dan ook al meteen die dramatische scholen van mijn lijstje halen. Wij zijn afgestudeerd met zo'n 50 mensen en van die 50 waren er toch een paar met serieuze tekortkomingen waarvan ik niet wens dat onze zoon ooit moet les krijgen van deze mensen. Wat die specifieke tekortkomingen zijn, ga ik hier niet breeduit op het WWW smijten. Dat is niet aan mij om dit te doen. Een beetje instrospectie zou bij sommigen wel op zijn plaats zijn, maar hey, die directeurs moeten maar beter weten... Wederom een aantal scholen van mijn lijstje gehaald. Wij zouden graag hebben dat Kleine Vent in de lagere school zedenleer kan volgen, dus vallen er opnieuw een aantal scholen af. Wij zoeken dan ook nog eens een school met een beetje deftig schooleten. Lap, vallen er opnieuw af. Dan zouden wij ook graag hebben dat de toekomstige juffen of meesters (kleuter en lager) toch een beetje vriendelijk uit hun ogen kijken op de foto's op datzelfde www. M.a.w. alweer een aantal scholen gedelete. Wij zijn niet veeleisend, wij. Helemaal niet! Verder wensen wij toch een beetje groen op de speelplaats en als het even kan geen ontsnappingsmogelijkheden. Wij hebben namelijk een Klein Meiske dat in het verleden op haar huidige school al eens een Houdini-truc heeft uitgehaald en wij wensen geen herhaling van dit drama. (nvdr: Kleine Vent gaat ZEKER NIET naar deze school!)
Dus een oproep aan de eventuele lezers van onze blog: Hebben jullie goede ervaringen met scholen ietwat in de buurt van Wakken (klein gehucht geplakt tussen Waregem en Tielt? A.u.b. shoot them! (virtual, that is)
Grote Vent dankt u ook, want een Sandy die niet genoeg geslapen heeft, kom je liever niet te vaak tegen!
Momenteel is het woensdag en ben ik nog altijd niet bekomen van ons weekendje uitgaan... De oudjes hadden namelijk een trouwfeest waar ze mochten naartoe gaan. We werden verwacht om 22 uur voor een dessertbuffet en dan wat gedrink en wat gedans.
De zaterdag verliep eigenlijk heel rustig. Mede te danken aan het late uur waarop we mochten toekomen. Daardoor konden we op ons gemak de kindjes naar hun logeeradres brengen en zelfs nog een uurke voor den tv spenderen (Ha!).
Na enige GPS-troubles aijn we dan toch toegekomen in de feestzaal, waar we verwelkomd werden met een lekker glazeke cava. (Njammie!) Een groot dessertbuffet stond al klaar, maar men heeft er dan ook nog eens een superlekkere ijstaart bijgelapt en des crêpes... (Familie van de bruid is Franstalig, dus we moeten een beetje multicultureel zijn hé ) ( Valt het op dat Mamalief verzot is op dessertjes en allerhande toestanden? Echt niet? Ah, oef! )
Na het buffet werden we op de dansvloer verwacht, maar 2 kanjers van blaren hebben voor mij een beetje roet in het eten gegooid. (Niet dat je mij anders op de dansvloer zou terugvinden hoor.) Papalief heeft echter gedanst (en gedronken) voor 2, maar hij heeft het toch heel deftig gehouden. Alles rustig en op het gemakje. En vooral genieten! Hij is zelfs niet in slaap gevallen bij het naar huis rijden.
Zondagmorgen mochten we uitslapen, want het logeeradres wou de 2 kids niet lossen voor de middag. Maar zo'n leeg nest is toch niet zo slaapverwekkend. Eigenlijk wel erg. Mogen we dan eens lang slapen, kunnen we niet, omdat we de kids missen...
Maandag had ik een dagje verlof om Yana te kunnen uitzwaaien die vertrokken is op Zeeklassen. Ik heb er dan maar meteen een dagje me-time (met de zoon) van gemaakt. Allee, dat was toch de bedoeling. Maar uiteindelijk heb ik gewoon enorm veel boodschappen gedaan...
Dit brengt me weer bij het begin van mij postje. Het is woensdag en ik ben nog altijd moe... Dit jaar staat er voor mij een andere voordeur te wachten, maar ik wist niet dat de jaren eigenlijk zo snel komen...
Onze zoon is geen mietje. Hij kruipt echt overal op zonder vrees! Hij springt helemaal alleen in een kermisattractie alsof het niets is. Hij eet dingen die er helemaal niet kinderetenachtig uitzien. Hij komt de trap al af gelijk ne groten. ( en weer omhoog met zijn poep-in-de-lucht-loopje ) Hij vindt dat een glijbaan dient om op te klimmen, in plaats van af te glijden. (Eigenlijk zouden we het dan een klimbaan noemen, hé schatteke) Hij stapt een heel dierenpark rond in zijn eentje alsof hij nooit anders gedaan heeft. ( En ja, de Auvergne-streek in Frankrijk is toch redelijk heuvelachtig, dus ook dit dierenpark) Hij durft ieder diertje aaien in de kinderboerderij en heeft zelfs geen schrik van die k*tkippen. (klein trauma uit jeugd voor mama denk ik...)
MAAR Onze zoon wil niet douchen. Hij zegt carément NON en krijst heel de boel bijeen. En voor de mensen die Ylias wel al eens gezien hebben: krijsen-en-rood-aanlopen-gelijk-een-gekeeld-speenvarken-en-nog-wat-harder-krijsen. En dat zijn we van ons ventje niet gewoon. En dan sta je daar als moeder in je nakie met een spartelende zoon in zijn nakie. Wat doe je dan?
1. Grijpen naar de dichtsbijzijnde handdoek. (natuurlijk is het een kleintje en kan je die niet zomaar rond je slaan. A ja, de wasspelden staan in de veranda. Al ooit eens geprobeerd om een speenvarken en een mini-handdoekje op zijn plaats te houden?) 2. Spartelend speenvarken in een handdoek draaien. 3. Spartelend speenvarken op de grond zetten. 4. Uit bad komen. (A ja, wij hebben zo'n hypermodern bad waarvan mijn Groot Ventje een superhandige douche gemaakt heeft. Alleen het uitstappen is soms wat ambetant.) 5. Gekalmeerd niet meer zo spartelend speenvarken in bad zetten, want hij was natuurlijk nog niet gewassen. 6. Klein varkentje voorzien van zijn potjes en zijn eendjes. 7. Beseffen dat je straks nog eens die douche inmoet, maar dan best als Kleine Vent in bed ligt.
Tot zover het douche-avontuur.
Iemand tips om dit toch ietwat rustiger en gezelliger te laten verlopen? Diegene die de waterrekening moet betalen, dankt u alvast.
Dit weekend was ons Klein Ventje 21 maand en we zullen het geweten hebben. We hebben er werk mee gehad. Soms was hij ronduit echt ongehoorzaam. Papa's vermanende vingertje en de hoek hebben gelukkig een positief effect gehad op zijn gedrag, waardoor de korte daagjes weekend toch redelijk vlot zijn verlopen. Mama was vooral bezig met poetsen, boodschappen doen en koken en kon eigenlijk niet echt veel aandacht aan Ylias schenken. Zou hij dat misschien gevoeld hebben? Zou hij dit echt al gewoon zijn, dat we bij het thuiskomen van de opvang vooral dingen samen doen, hij en ik? Zou hij denken dat thuis zijn gelijk is aan 'leuke dingen doen met mama'? Ik weet het niet. In ieder geval was er een panneke werk mee...
O ja, op 21 maanden vonden wij het wel plezant om zijn plank van zijn eetstoel te doen, zodat hij nu echt BIJ ons aan de keukentafel kan zitten. En we moeten toegeven dat onze missie geslaagd is, want Klein Ventje vond het heel plezant.
Verder bezorgt het potje ons wel een beetje kopzorgen. In de opvang is hij quasi ongelukjesloos, maar thuis maakt hij er precies een sport van om toch minstens éénmaal per dag in zijn broekje te doen. Ik denk dat we hem nog iets regelmatiger op het potje zullen moeten zetten. Vandaag en morgen gaat hij een volledige dag naar de opvang en ben ik wel eens benieuwd hoe hij het daar gedaan heeft... Update volgt!
) naar Ylias toe en bekijkt het zaakje even.
(Binnen een jaar of 5 hé...)
lezen best verder.
