Ik ben Sandy
Ik ben een vrouw en woon in Wakken (België) en mijn beroep is bediende.
Ik ben geboren op 06/11/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, koken, met mijn lieve zoon en stiefdochter leuke dingen doen.
Gezinssamenstelling:
Klein Ventje : 29/11/2008 Klein Meiske : 23/09/1999 Groot Meiske : 06/11/1980 Groot Ventje : 12/04/1978
Samen = Superformitastisch gezinneke
Nachtkastboekjes:
- Komt een vrouw bij de dokter - Kluun - De storm - De hel van '63
I-podtunetjes:
- Bløf - Maria Mena - 3FM foliekes (Ndl)
Ylias, held op kousenvoeten
24-12-2010
MIJNE Philips Wake-up Light
Kijkt ne keer wat een schoon dingske dat ik nu op mijn nachtkastje staan heb! Dankzij een campagne van The Insiders mag ik dat affairke 2 maanden gratis uittesten en daarna beslissen of ik deze aan sterk verminderde prijs wens aan te kopen. Eerst had ik mij voor deze campagne niet willen inschrijven, omdat men een waarborgsom vroeg en een mens staat nogal weigerachtig tegenover campagnes waar er eerst geld op tafel moet liggen, hé? Na een tweede inschrijvingsronde (waarbij de waarborg verviel) kreeg ik dan het verlossende bericht dat ik geselecteerd was als proefkonijn. Een hele vlotte levering later kon ik Groot Ventje het bakje dan op mijn nachtkastje installeren. Natuurlijk kreeg hij de eerste dagen nog gezelschap van de oude, vertrouwde wekkerradio, want overslapen, dat kwamen we liever niet tegen. Waarschijnlijk zullen veel mensen hier nogal sceptisch tegenover staan, want 'moeten opstaan' is toch 'moeten opstaan', gelijk of dat het nu met een schoon lichtje op de achtergrond is of met een irritante biebiep. Trust me, ik had net dezelfde aversie.
Maar dan... De eerste keer wakker worden met het lichtje is nogal lachwekkend. Wie verwacht er nu dat er aan zijn rechteroor ommekeer kwetterende vogels en loeiende koeien zouden beginnen lawaai maken. Kan je zeggen dat je direct wel goedgezind wakker wordt! Groot Ventje heeft wel een klein beetje moeten sleutelen met de lichtsterkte, want wakker worden met zone felle fare naast u, is niet echt aan te raden, ik zeg het u!
Maar dan... Vanmorgen... Zucht... Zalig wakker geworden dankzij het lichtje. (Ideale lichtsterkte schat, waarvoor dank!) Met een muziekske van Bløf op de achtergrond. (Ideale muziekkeuze schat, waarvoor opnieuw dank!) Want ge kunt begot ne memorystick in mijn lichtje zijn kont steken en dan komt er zelfs muziek naar keuze uit! 't Is ne keer iets anders dan de kwetterende vogels en de loeiende koeien, maar je kan het ook gewoon op radiostand zetten. Maar sinds onze favoriete radiozender 3fm.nl is, lukt ons dit jammergenoeg niet om in te stellen...
Zodoende kan ik vandaag mijnen 'dag van Kerstavond' volledig wakker en ZEN doormaken.
Met dank aan de schat en aan The Insiders natuurlijk!
(Noot voor The Insiders: Niet denken dat ge mijn lichtje gaat kunnen komen terugpakken zenne, die blijft van mij! ons!)
Mochten er mensen zijn die ook zo'n lichtje willen kopen, ik heb kortingsbonnen gekregen waardoor je zo'n lichtje kan kopen aan een sterk verminderde prijs. Mocht je geïnteresseerd zijn, stuur me een mailtje, of laat een berichtje achter bij de commentaren!
Dit boek heb ik vorig weekend verslonden. Het gaat over een moeder en dochter die beiden een nare ervaring doormaken. Waarbij het bij de moeder redelijk goed afloopt, is dit bij de dochter pas een begin van alle ellende. Zij komt namelijk in contact met een loverboy en heeft dit pas door tegen dat het eigenlijk al ferm te laat is. Als je dit boek leest, zou je schrik hebben om dochters te hebben, eerlijk gezegd. Hopelijk kunnen wij onze allerliefste plusdochter zoveel mogelijk beschermen tegen en waarschuwen voor zo'n toestanden, want zeg nooit dat het bij jou niet kan gebeuren... Een beklijvend boek, maar heel vlot geschreven, waardoor het ook heel vlot leest. Zeker een aanrader dus.
Wij hebben ons eerste doktersbezoek van dit jaar doorgebracht met een ziek Klein Ventje op onze schoot. Een slapeloze nacht had ervoor gezorgd dat we beseften dat dit toch iets meer was dan een gewone verkoudheid. Verdict van de dokter: Een ontsteking van de bovenste luchtwegen en een ontstoken amandel. De nodige medicijnen werden voorgeschreven en nu rest ons enkel nog de taak om die vieze siropen in dat tegenstribbelende lijfje te krijgen. Da's dus echt niet gemakkelijk hé, ik zeg het u! Twee daagjes binnenblijven heeft er wel voor gezorgd dat Klein Ventje al ferm aan de betere hand is. Momenteel zit hij knusjes tegen me aangedrukt naar Bumba (Etje!) te kijken. Zen, moeder, zen... Alles voor de zieke kindjes... Hij hoeft niet thuis te blijven van de onthaalmoeder, hij moet ook niet aërosollen en zo, enkel maar Celestone-druppelkes en een hoestsiroopke. En 't is al moeilijk genoeg. Respect heb ik voor al die ouders met kindjes die nu driftig aan het aërosollen zijn! Groot Ventje loopt natuurlijk de muren op van zo'n 2 dagen binnenblijven. Hij is zelfs van miserie vanmorgen naar de supermarkt gewandeld. Iets wat hij op een zondag nooit of te nimmer doet. Dus Groot Ventje: Chapeau dat je het hebt uitgehouden! Jammer genoeg moest hij net deze namiddag Ylias zijn laatste cadeau ineensteken en heeft hij zich net kunnen beheersen om de doos met dingen enal door het venster te zwieren. Bleken er allerlei stukken niet in te zitten en andere blokken hebben we dubbel. Ik denk dat zelfs onzen bakker hem gehoord heeft, toen hij riep: Nu weet ik weer waarom we investeren in Duplo!
Sneeuwtoestanden zijn dus een klein beetje aan ons voorbijgegaan. Misschien maar best, want een ongeluk zit vaak in een klein hoekje... Andere toestanden hebben ons kleine, fijne wereldje binnengebroken. Het is niet fijn als je hoort dat iemand die je een beetje kent allerlei gezondheidsproblemen heeft. Maar het is echt dikke s**t als je hoort dat iemand die je graag ziet diezelfde gezondheidsproblemen heeft. Daarom, marainneke, sturen we jou van hieruit (het volledig ondergesneeuwde Wakken) heel veel dikke virtuele knuffels en een dikke natte plakzoen van ons Klein Ventje. We kunnen maar weinig doen om de problemen voor je op te lossen, maar weet dat we je allemaal door dik en dun steunen en dat we ALTIJD voor je klaarstaan. Al ist maar om een portie rode volauvent voor nonkel Luc te maken!
Om af te sluiten nog een sjieke foto van ons Klein Ventje die voor het eerst in zijn leven echt volop aan het genieten was van een stuk taart.
De tekst ivm de verjaardag hebben jullie reeds kunnen lezen in een vroeger postje. Hierbij vinden jullie de reeds lange tijd beloofde foto's die Groot Ventje liefdevol verkleind heeft.
Onvergeeflijk dat ik nog geen berichtje gepost heb over Ylias zijn sinterklaascadeautjes! Bij deze...
Groot Ventje was heel principieel en vond dat sinterklaas maar mocht komen op maandag 6 december. Toen ik echter fijntjes vermeldde dat hij het gezicht van Ylias dan niet zou zien door het feit dat hij de vroegen had die dag, is hij dan uiteindelijk toch bijgedraaid en hebben we sinterklaas een beetje vervroegd laten komen. Sinterklaas had een houten kraan mee, chocolade-eitjes van Plop, een Kaatjevoorleesboek over sinterklaas, een Kaatjestickerboek over sinterklaas en een doosje kinderchocolaatjes. Ylias snapte er eigenlijk niet veel van, maar grabbelde wel direct naar de kokolade. De avond voordien had hij nog 5 toertjes rond de salontafel gelopen met een wortel in zijn hand, roepend van 'Cadeautjes!!!!', maar nu had hij eigenlijk enkel aandacht voor de kokolade. Komt het omdat wij hem maar heel af en toe eens een kinderchocolaatje geven? Dat hij dacht dat hij ze snelsnel moest bij zich nemen, omdat ze anders zouden verdwijnen? Ik weet het niet. In ieder geval was Ylias heel content met de cadeautjes en de kokolaatjes!
Bij moeke en vake heeft de sint 2 superdikke pyjama's afgelegd en 3 paar hele dikke kousen. Daar hebben we niet zo veel spel van gemaakt, omdat mijn ouders zowiezo toch vinden dat hij eigenlijk nog een beetje veel te klein is voor die sinttoestanden. Morgenavond mag hij bij zijn peter gaan, want daar is de sint blijkbaar ook geweest! Ben eens benieuwd hoe hij daar zal reageren...
met de volgende dingen zou je mij een heel groot plezier kunnen doen:
- Luxe treinset van Duplo - Boerderij van Duplo - Huis van Duplo - Houten autogarage - Dikke wasco's van Crayola en mooie kleurboeken - Houten stepfiets - Plopeitjes, zoals Kindersurprise - Een doos Duploblokken
Lieve sint, ik heb al gehoord van mijn peter dat hij bij hem al Duplospeelgoed brengt en ik vind dat heel fijn. Hoe jij dat al wist alvorens ik ook maar mijn briefje geschreven had? Komt dat misschien omdat mijn papa en mama altijd lopen te verkondigen dat de beste investering houten speelgoed of Duploblokken is? Ik weet het niet hoor... In ieder geval ben ik dit jaar heel flink geweest en zal ik dan ook mijn schoentje zetten, zodat jij er iets kan inleggen. En lieve sinterklaas, wees alstublieft voorzichtig in dit barre weer!
Dikke knuffel van je allergrootste kapoen, Ylias
(Ylias heeft deze brief gedicteerd en ik heb hem gewoon getypt. Uhuh! )
Als ik je ga vertellen dat dit blogpostje eigenlijk over de verjaardag van de kleinste spruit gaat, zal er bij sommigen wel een lampke beginnen branden als je de titel leest. Eerlijk gezegd komt de titel uit de mouw van Grote Vent, want ik heb dit boek nog nooit gelezen en zou dus begot niet weten waarover het gaat. Blijkbaar is het een boek waarin er telkens een negertje verdwijnt. Wel, dit gevoel hadden we ook bij het verjaardagsfeest van Ylias. We hadden uitnodigingen gemaakt voor 15 personen en hadden dan ook reeds de taart besteld voor dit aantal personen (met een klein beetje extra zelfs). Een tweetal weken voor de verjaardag waren er al 3 mensen afgevallen, reden onbekend, maar toen dachten we nog: "De rest moet maar een beetje meer taart eten." Allerlei geneeskundige toestanden zorgden ervoor dat er nog 2 mensen afvielen, maar hun taart konden we gelukkig door een lieve tante ter plekke laten brengen. De dag van de verjaardag zelf hebben we dan ook het nieuws gekregen dat Ylias zijn allerliefste marainneke er ook niet kon bijzijn, omdat haar appendix net de dag voordien besloten had dat hij niet langer bij marainneke wou blijven. Gelukkig is alles heel goed verlopen en is ze op de goede weg naar een vlotte genezing. Uiteindelijk waren we nog met 8... Voor een taart van 18 man... Een geluk was dat de taart superlekker was en dat iedereen ofwel één supergroot of twee gewone stukken gegeten heeft. Cadeautjes waren er ook met hopen. Een Kaatjeknuffel, een Kamielknuffel, een KaatjeenKamielvloerpuzzel, een mooie trui met hemd, een brandweerwagen, een houten trein (van grote Marainne), een houten gereedschapskoffer, een vliegtuig en een cent om bij te leggen bij zijn houten autogarage, van moeke had hij reeds vorige week supercoole winterschoenen gekregen.
Het Breugelmaal werd ook ferm gesmaakt. Moeke had zelf brood gebakken en ikzelf had ook een groot rozijnenbrood gebakken. En iedereen zei dat het goed was. Een kleine pluim op onze hoed hé?
Zelfs al was er wat minder volk, onze kleinsten heeft het niet aan zijn hart laten komen en heeft zich toch super geamuseerd! En zo moet dat zijn! Op naar de derde verjaardag!
(Het wordt dringend tijd dat er nog wat fotootjes komen, maar allerlei sneeuwtoestanden maken de tijd 's avonds thuis beduidend korter dan anders...)
Dit boek heb ik graag gelezen, zeg maar verslonden. Het komt traag op gang en in het begin snap je niet zo goed waar alle verhaallijnen naartoe gaan, maar uiteindelijk vallen alle puzzelstukjes op hun plaats en heb je een echte AHA-erlebnis. Een vlot te lezen, niet zo superspannend boek. Dus ideaal voor die avonden die je mag vullen met ontelbare keren op te springen uit je zetel, omdat dat snode tutje het toch weer heeft aangedurfd om te verdwijnen uit het poezelige mondje van je allerliefste ziekaanhetwordende zoon. Volgens mij in iedere bibliotheek verkrijgbaar, maar ik heb het boek gekocht met een kortingsbonneke uit de zondagskrant.
(nvdr: Ik zou hier een postje kunnen plaatsen over de ziekzijnde zoon, maar omdat ik zo moe en versleten ben, heb ik er eentje gepakt dat al redelijk klaar stond bij mijn worddocumentjes. Shame on me!)
Zondag was er een speciale ontmoeting gepland tussen Ylias en de Goedheilig man. Als backupplan hadden ze ook een paar van die zwarte pietjes voorzien. De ambiance was er en de wafels gingen ook redelijk vlot binnen. De koffie was een beetje flauw en lauw, maar het was hen vergeven. Zo'n allereerste keer een Sintfeest organiseren, is waarschijnlijk toch niet van de poes. Ylias was op zich eigenlijk helemaal niet bang van de hele toestand. Hij gaf vlot een handje aan de sint en de pieten. Maar op de vraag of hij even op de schoot van de sint wou zitten, zei hij vlakaf: "Neen!" En op de vraag of hij even bij de pieten wou komen, zei hij vlakaf: "Neen!" Op de vraag of hij een cadeautje wou zei hij heel gretig: "Ja!" Het uitkiezen van het cadeautje was helemaal niet gemakkelijk. A ja, Ylias weet dat hij niet met "plastieken brol" moet afkomen en ze wilden hem per sé een vrachtwagenachtig iets aansmeren. Helemaal de zoon van zijn mama zijnde, vertikte hij het om de vrachtwagen aan te nemen en wou hij duidelijk de doos kleurpotloden. Zwarte piet -mietje- die duidelijk een confrontatie met een peuter wou vermijden, stopte hem vlug de doos kleurpotloden in zijn handen en ging verder met het volgende kindje. Onzen Ylias -preus gelijk 40 - met zijn doos kleurpotloden! Als enige peuter. (Moest hij kunnen, hij maakte een lange tong naar al die andere mannekespeuterkes met den vrachtwagen...)
Activiteit is al bij al goed verlopen. De organisatie was dik in orde daar in Deerlijk, daar valt zeker niets van te zeggen. Volgend jaar graag iets hetere en sterkere koffie en dat komt ook in de sjakosj. O ja en moeke heeft voorgesteld dat zij de wafels volgend jaar zal bakken, want zij vond ze blijkbaar niet te eten. Ik vond dat ze erdoor konden, nèh!
Op naar de volgende sint - Moehah! (dikke, vette knipoog naar Ventjelief!)
Mocht ik hier alles beschrijven wat we gedaan, gezien, gehoord, geroken, geproefd en bewandeld hebben tijdens onze twee daagjes, dan denk ik dat je binnen een uurke nog aan het lezen bent. Zelf hou ik van beknopte, maar bondige blogpostjes en die lijn probeer ik dan ook zo veel mogelijk door te brengen in mijn eigen blogpostjes. Bij deze een kleine impressie van wat 2 daagjes Amsterdam kunnen teweegbrengen bij een mens.
* Met de auto naar Amsterdam zou ik iedereen aanraden. Je parkeert op een P+R-zone en voor amper 6 eurootjes per 24 uur kan je auto daar op een bewaakte parking overnachten. Je krijgt al meteen 2 OV-chipkaarten (eentje per passagier) om naar een metro/tram/bus/treinstation naar keuze (binnen Amsterdam) te sporen en weer terug naar de P+R. Buiten het feit dat treinen naar Amsterdam vanuit België pokkeduur is, heb je het gemak dat je vertrekt en terugkeert wanneer jij dat wenst en hang je niet vast aan een irritante dienstregeling.
* Een hotelletje boeken in Amsterdam doe je best via de eigen websites. Zeker niet via easytobook, want dan betaal je meer. Het Leidseplein is de max, wegens uitgaansbuurt bij uitstek en ons hotelleke was klein maar proper.
* Als ik nog eens een concert meemaak in Amsterdam, dan graag nog eens in Paradiso. De HMH schijnt sjiek te zijn, maar ik genoot van het kleine en fijne van de Paradiso. Kleiner nog dan de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen en o zo fijn. Je kon rechtstaan op de dansvloer, maar voor mensen van anderhalve meter (zoals ikzelf) is dit toch niet de beste plek. Daar hebben ze dat mooi opgelost door 2 balkonachtige toestanden te voorzien met banken en stoeltjes.
* Wij vinden het eten in Nederland doorgaans lekker en hebben al een aantal fijne adresjes ontdekt in Zeeland. Amsterdam biedt zodanig VEEL aan, dat je even door het bos de bomen niet ziet. Hebben ons dan ook beperkt tot hamburgers van bij Mc Donalds, wegens geen zin om te gaan speuren naar een leuk restaurantje. Makkelijk en goedkoop, dat wel, maar ik denk dat ik het komende jaar geen Mc Donalds meer kan zien.
* Bløf is en blijft de max. Die mannen hebben zo maar even een concert gegeven van bijna 3 uur, zonder pauze. En het was van minuut tot minuut genieten. Ze hebben een magnifieke cover gezongen van het liedje 'Rigoureus' van The Scene en sorry dat ik het zeg, maar het liedje kwam tien keer beter tot zijn recht dan wanneer the Scene het zelf zingt.
* Wandelen in Amsterdam is de max. Zelfs al kan je bijna geen stap meer zetten door hele pijnlijke voeten (merci ze str*botten), dan nog vind je telkens de motivatie om door te gaan. Wegens weer iets anders te zien na de volgende straathoek, wegens het feit dat er heel wat drinkgelegenheden zijn in Amsterdam, wegens het feit dat de sfeer er toch heel fijn is...
* De madammen van de walletjes zijn echt wel lelijk. En sommige zijn misplaatst arrogant. Of zoals manlief fijntjes opmerkte: "De echte knappe madammen werken hier niet, die werken als callgirls!" Bij deze: Hij heeft zijn gedacht dus niet gevonden!
* Het Anne Frankhuis is vanalles en nog wat bijeen. Nooit gedacht dat een gewoon huis zo'n indruk zou kunnen nalaten. Ik ben wel altijd heel erg geïnteresseerd geweest in alles wat met WO 2 te maken heeft, maar het zelf zien en voelen, is toch wel heel confronterend. Neerschrijven hoe het voelt kan ik niet, want je moet er zelf geweest zijn. En iedere reisgids geeft de tip om erna iets luchtigs te doen en daar hebben ze heel erg gelijk in, want het is echt wel nodig.
* André Hazes heeft zomaar even een standbeeld in Amsterdam maat! Alhoewel ik hem op geen honderd uren bekend heb (waarschijnlijk was het net een iets mindere periode van den André) heeft manlief er toch een aantal toffe fotookes van.
En tot slot: Rotweer is niet erg in Amsterdam, want dan heb je nog altijd de Bijenkorf waar je gerust uren kan in verdwalen. Wel een beetje raar, beneden waren ze volop in de Sinterklaassfeer en op de vijfde verdieping kon je je eigen kerstboom en dergelijke al gaan uitzoeken.
Onze zoon plast vrolijk verder op het potje, met af en toe nog eens een ongelukje. Het ventje heeft het wel nog altijd moeilijk om zijn plasje op te houden. Als het komt, dan komt het en kan je er niets meer aan doen. Plezant vindt hij het niet, dus maken wij er ook geen groot drama van. Hij begint meer en meer woorden en zinnen te zeggen. In een volgende postje zal ik dan wel eens een kleine bloemlezing maken, maar het zijn er zodanig veel... Hij vindt niets plezanter dan hele zinnen nazeggen. En wij liggen dan wel dikwijls eens plat van het lachen om de manier waarop het eruit komt. Eten verloopt momenteel een beetje problematisch. Hij heeft niet echt veel zin om grote hoeveelheden te eten, dus laten we hem een beetje doen. Waarschijnlijk heeft hij net even een winterdipje en gewoon even niet zo veel honger meer. Het enige wat hij nooit afslaat is een potje aardbeienyoghurt. Op uitstap is kleine vent een schat. Zorg dat je een flesje water meehebt en Hopla-koekjes en je hoort dat kind niet van heel den dag. Er mogen er nog zo'n komen! (Binnen een jaar of 5 hé...) Hij wordt er 2 op het eind van de maand, onze filou. Compleet stapelgek van Kaatje en co en (tot groot jolijt van mama en papa die dat ook graag zien) Sesamstraat. Zijn verjaardagsfeestje draait dan ook een beetje om Sesamstraat, maar we hebben het niet overdreven. Hij is namelijk nog net iets te klein om het ten volle te beseffen...
DUS... De mensen die morgen en overmorgen voor onze zoon mogen zorgen zijn echte gelukzakken! Zo'n braaf kind maat! (Op voorwaarde dat hij net geen driftbui, huilbui, zaagbui of jankbui heeft * een beetje sadistische moeder, ja * ) Moeder en vader gaan namelijk 2 daagjes naar Amsterdam en dan mag kleine prins uit logeren. En leuk dat hij dat vindt!!!
Koud krijg je het als je beseft dat de mogelijkheid bestaat dat een meisje van 16 haar zusje van 11 het hoofd heeft ingeslagen.
Het meisje van 11 is buiten levensgevaar, maar zal voor de rest van haar leven gehandicapt blijven. Hoe kan er zovaal haat zitten in 1 kind? Want hoe je het ook draait of keert, een 16-jarige is nog altijd een kind. Over haar beweegredenen zal er in de media wel uitgebreid geschreven worden en er zal ook opnieuw heel veel sensatie bij zijn.
En dan maak ik me de bedenking: Het zullen je dochters maar wezen... Naar wie gaat je hart uit? Dader of slachtoffer? Is de dader ook een beetje slachtoffer? Is het slachtoffer ook een beetje dader? Zoveel vragen, waarbij niemand je kan helpen...
En neen, dan is het geen Sinterklaas. En ook geen Kerstmis of zo... Dan is Mamalief jarig.
Iedere andere verjaardag laat ik ietwat stillekes passeren. Buiten de traditionele wafelbak rond mijn verjaardag maak ik er verder geen woorden meer aan vuil. Vanaf een bepaalde leeftijd werd er bij ons niet echt veel rond de verjaardag gedaan. Althans dat dacht ik, want eigenlijk zorgden mijn ouders altijd voor een lekkere taart en mocht ik zelf een cadeautje kiezen. Achteraf gezien vind ik dat eigenlijk heel leuk en lief van hen om er toch altijd aan te denken. Van mijn meme kreeg ik altijd een mooi cadeautje voor mijn verjaardag (een gezelschapsspel of een pop of iets anders dat ik leuk vond) en ze maakte dan ook ergens in die week mijn lievelingsmaaltje klaar. Zij was jarig op de dag na mijn verjaardag, dus had ik uiteindelijk altijd een grote familie rond mij,want ons meme gaf altijd taart voor verjaardagen. Stiekem dacht ik dan een klein beetje dat die mensen ook voor mij kwamen. Nu ons meme is er al een tijdje niet meer, dus mijn verjaardag wordt eigenlijk ook niet zo heftig meer gevierd. Vorig jaar zijn Groot Ventje en ik een dagje naar Vlissingen geweest en hebben we daar lekker gegeten. Bij mijn ouders was er nog taart en mijn mama had me een volledige nieuwe outfit cadeau gedaan. Met het centje dat ik gekregen heb bij Maraine, heb ik mezelf dan getrakteerd op een paar botten. Eerlijk gezegd vond ik dit een hele fijne verjaardag en er mogen er nog veel zo'n verjaardagen volgen.
Dit weekend is het alleen een heel klein tikkeltje specialer. Diegenen die mij in het echt kennen, weten dat ik er helemaal geen drama van maak om een nieuwe voordeur te krijgen (ik word namelijk 30) maar stiekem vind ik het wel een beetje -euhm- confronterend. Zowiezo denk je even na over de voorbije jaren en heb ik gemerkt dat ik toch wel een beetje een hobbelige rit achter de rug heb. Ik moet wel zeggen dat ik de door mij vooropgestelde doelen toch grotendeels behaald heb. Zoals bijvoorbeeld: Een kindje voor mijn 30ste, nooit beginnen roken, een leuke job vinden... Wetende dat mijn 30ste levensjaar ook een aantal leuke dingen in petto heeft, is natuurlijk ook wel een stimulans. Mijn werkplek komt zo'n 11 km dichter bij mijn huisje. Klein Ventje gaat voor de eerste maal naar school. Onze grote muis gaat naar het middelbaar. We gaan opnieuw op reis. Eerst 4 dagen in juli en dan een weekje in augustus. En nog zo'n aantal dingen waar ik niet echt op kan komen... En tijdens de vooravond van het ontvangen van de nieuwe voordeur, heb ik ook geleerd om helemaal zelf brood te bakken. Enkel het kneden gebeurde door de broodbakmachine, omdat ik deeg kneden een beetje etje vind. Dan hup de oven in en helemaal zelf laten rijzen en bakken. En ik moet zeggen: Het is lekker!
Er wordt een uitgebreide proefsessie voorgesteld op de verjaardag van Klein Ventje eind november en alle commentaren dienen rechtstreeks geplaatst te worden op onze blog. Nèh!
Mamalief duvelde gisteren bijna uit de zetel bij het aanschouwen van deze situatie:
Yliasje heeft flink gegeten (spaghetti + een Dannetje) en is al flink op het potje geweest. Papalief is leuke ambetante spelletjes aan het spelen op de laptop. Mamalief leest een beetje in de krant. Yliasje kijkt naar Angelina (I know, I know...) En dan gebeurt het volgende:
Yliasje springt recht van de zitzak en springt de zetel van mama in. Hij zegt: "Mama, boekje lezen." en doet dit dan ook daadwerkelijk. Hij frottelt telkens een beetje dichterbij totdat hij uiteindelijk vanboven op mama landt. (Gelukkig ist ne kleine fijnen, want anders ging het waarschijnlijk geen deugd gedaan hebben) Wij samen een beetje flossen in de zetel, da's altijd plezant en dan opeens... Dan opeens zegt hij het volgende: "Yliasje moe, dodo doen." Mamalief kijkt naar papalief en die kijkt terug. (of course, beleefd enal zijnde) Dan valt de beslissing om toch naar zoonlief te luisteren en hem in zijn bed te zwieren. En meneer heeft de rest van de avond geen kik meer gegeven... En is erin geslaagd om vanmorgen pas om 7 u 55 zijn ogen open te steken...
Zucht en hij moet er nog 2 worden... Ze worden zo snel groot, mevrouw, zo snel...
Meestal is onze teerbeminde zoon superhappy bij het opstaan. Kijkt hij met een big smile de wereld in, gaat hij flink op het potje (Ette,mama) en eet hij flink een boterham. Meestal doet hij dan ook heel flink zijn kleren aan en laat hij zich gewillig vastgespen in de autostoel. Meestal heeft mama dus geen stress na het ochtendritueel en rijdt goedgezind en vlotjes naar het werk.
Heel af en toe is onze teerbeminde zoon supercranky bij het opstaan. Is alles hem teveel en antwoordt hij overal op met een welgemeend, luidgekrijste (of gekresen?) "Neen!" Potje mag je vergeten, die boterham lijkt het grootste vergif te zijn en de kleren bevestig je best rond zijn lijfje met Ducktape, want op een andere manier krijg je hem er praktisch niet in. Vervolgens vindt hij dat zijn autostoel vol spijkers zit en moet je opnieuw die rol Ducktape erbij nemen om hem toch veilig in den opvang te krijgen! (Fantastische uitvinding van diene meneer Duck zenne) Heel af en toe heeft mama wel degelijk stress na het ochtendritueel en rijdt ze slechtgezind en vloekend en roepend op IEDEREEN naar het werk. (Ja, ik ben die furie die je dan tegenkomt en die je allerlei dingen toeschreeuwt die je gelukkig niet kan verstaan omdat de ramen van de auto dicht zijn, godzijdank...)
En soms hé, heel soms, is onze teerbeminde zoon supernaughty bij het opstaan. Dan blinken zijn oogjes en weet je gewoon dat er iets grappigs uit zijn mond zal komen... Of dat hij een beetje deugnietje zal zijn... Deze morgen was dat: "Mama, moe?" Met zo van die puppy-oogje, zich helemaal van geen kwaad bewust... En mama lachte even naar de teerbeminde zoon en hielp hem gezwind uit zijn bed, terwijl ze dacht: "Ja, mama moe, maar mama is dat op slag vergeten na het zien van jouw totje...Zelfs al maak je mama al drie dagen na elkaar wakker, terwijl die lieve wekkerradio zegt dat mama nog een kwartier mag slapen...Zucht..."
Een doetje? Ikke ? Mo nee gij! Alleen een beetje moe...
Gisterenavond hebben wij eens ons groot vader- en moederhart getoond en zijn we met ons oudste naar het circus geweest aan het Jeugdecentrum in Waregem. Ik had dat nog nooit gezien "circus" en vaderlief herinnerde zich ergens vaag dat hij er ooit als jonkie eens naartoe was geweest. Ons Yana had nog een vriendinnetjesverjaardagsfeestje tegoed en daarom mocht ze haar 2 beste vriendinnekes uitnodigen om mee te gaan naar het circus. Meer tienermeiden krijgen we jammer genoeg niet in onze wagen. Van ons mocht iedereen meekomen naar het circus, maar voor veel ouders is die 45 km (enkel) toch een beetje te ver om hun kids te voeren. Vaderlief was dus taxichauffeur van dienst en heeft eerst de ladies opgehaald bij hen thuis. Wat een gegibbel en geroep hij de hele namiddag heeft moeten doorstaan, dat wil je niet weten. Ik dacht dat peuters luidruchtig kunnen zijn, maar dan heb je nog geen tieners in huis gehad!
De voorstelling begon heel prettig. De circustent was lekker verwarmd en je kon alles heel goed zien. Er was al een kleine opwarmer geweest vooraleer de voorstelling begon in de vorm van een grappig ventje met de naam 'Samuel'. Vaderlief vond dit natuurlijk heel plezant en kon het niet laten om samen met Samuel de clown uit te hangen. En gehangen heeft hij zenne! Onze ladies waren een ietsiepietsie beschaamd, maar toen ze zagen dat iedereen het best grappig vond, konden ook zij er goed mee lachen. Ik kan hier niet goed uitleggen wat hij allemaal heeft gedaan, omdat ik instant terug de slappe lach krijg.
De voorstelling bestond uit een mengeling van acrobatische acts en grappige acts. Wat ik heel fijn vond, was dat ze gewoon hun nummer opnieuw deden als ze vonden dat het resultaat niet zo goed was. Natuurlijk was er ook een act met iemand uit het publiek en dan mag je 2 keer raden wie ze hiervoor uitkozen. Inderdaad, papalief... De ladies waren hun schroom reeds volledig kwijt en riepen voor de volledige zaal dat ik MOEST foto's maken. (waarschijnlijk zullen deze foto's ooit wel nog op één of ander trouwfeest opduiken of zo...) Ik hoef natuurlijk niet te vertellen dat mijn rechterwijsvinger nog nooit zo snel geklikt heeft als toen. Ik kan het geheel moeilijk samenvatten in zinnen, dus geef ik enkele woorden mee, zo krijg je toch een beetje een beeld van hoe het was. Oortjes. Staartje. Leeuw. Hoepel. Vuur. Brandende hoepel. (uhuh)
Na de voorstelling zijn we dan met heel onze nest frietjes gaan eten in de (volgens Yana) beste frituur van Zulte en omstreken. Ze konden het dan ook niet laten om in de auto een promotiecampagne te maken voor deze frituur. Dus Funkyfriet, weze gewaarschuwd!
Den sierk was dus zeker voor herhaling vatbaar en eigenlijk vond ik het ook eens plezant om nog eens met zesdeklassers op stap te zijn. Toen ik nog lesgaf vond ik het zesde leerjaar namelijk het tofste jaar om in les te geven. Ergens piekt het wel een beetje dat Yana al zo groot is. Ik ken haar van toen ze in het derde kleuterklasje zat en nu is ze al (bijna) klaar om naar het eerste middelbaar te gaan. * SLIK* Man, wat gaat de tijd toch snel. Maar ze is en blijft nog altijd mijn superduperkewle plusdochter...
) naar Ylias toe en bekijkt het zaakje even.
