Ik ben Sandy
Ik ben een vrouw en woon in Wakken (België) en mijn beroep is bediende.
Ik ben geboren op 06/11/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, koken, met mijn lieve zoon en stiefdochter leuke dingen doen.
Gezinssamenstelling:
Klein Ventje : 29/11/2008 Klein Meiske : 23/09/1999 Groot Meiske : 06/11/1980 Groot Ventje : 12/04/1978
Samen = Superformitastisch gezinneke
Nachtkastboekjes:
- Komt een vrouw bij de dokter - Kluun - De storm - De hel van '63
Gisteren was ik zomaar even verdwaald tussen honderden boeken. Heel af en toe heb ik dat even... Dan vergeet ik dat ik mama, vrouw, minnares, meisje ben en wil ik me gewoon in kleermakerszit plaçeren tussen die schitterende woordenpracht. Mocht ik kunnen, ik zou er blijven wonen, maar dat kan jammer genoeg niet. Want al heel snel komt het besef dat ik mama, vrouw, minnares, meisje ben en roept de dagelijkse plicht je keihard in het oor. En toch blijf ik van tijd tot tijd verdwalen en duurt het alsmaar langer tegen dat ik de weg terugvindt. Als ik dan even naast me kijk, merk ik dat ik ondertussen gezelschap gekregen heb van die mensen die ik het allerliefste zie van de hele wereld. Want verdwalen is nu eenmaal leuker met twee of meer, niet?
Dezer dagen hangt er over ons gezin een deken van verdriet. We zijn maandagmorgen een dierbaar iemand verloren. Iemand die heel veel voor ons betekende en een speciaal plaatsje in ons hart had. Meestal ben ik niet de persoon die dit gemakkelijk kan verwoorden, maar voor pepe Roger wil ik een uitzondering maken. Moeilijk of niet, ik zal het toch maar proberen.
Pepe,
Ik wil je bedanken voor het feit dat jij me in de tijd met open armen (en kolenschoppen van handen) ontvangen hebt. Ik heb me bij jou altijd welkom gevoeld en niets was je ooit te veel. Je kon zo goed onze kleine (en minder kleine) verdrietjes en ergernissen relativeren. Je had immers zelf ook zo veel levenservaring opgedaan. Ik vond het altijd fijn om dingen voor je te koken, want die werden altijd met het grootste plezier opgesmikkeld. Dat dieet wees je dan wel voor even de voordeur. Als je maar smikkelen kon... We hebben samen vaak gelachen, zelfs in het ziekenhuis, weet je nog? Je vond het zo grappig dat Ylias vanalles begon te vertellen aan de verpleegster... We hebben ook even vaak samen keihard gevloekt (gelukkig heeft de pastoor ons wachtwoord niet hé? ) en hebt ontelbare keren laten weten dat we ons sommige dingen helemaal niet moeten aantrekken. Dat sommige mensen gewoon niet beter weten...
Onze kleinste pruts heeft je opgegeten pepe. En dat gevoel was zeker wederzijds. Wat was je fier dat hij al zo goed dankuwel en alstublieft zegt. Wat keek je je ogen uit toen hij zonder morren (weliswaar met veel verdriet) flink in het hoekje ging staan, omdat hij een beetje te wild geweest was. Wat blonken je ogen toen je merkte dat Ylias een al even groot smokkelgat is als zijne papa en zijne pepe. Je stond vaak versteld van hetgeen hij op korte tijd ook alweer bijgeleerd had en je keek met schrik naar de gelijkenissen tussen Ylias en zijn papa. Want jij wist wat er nog komen moet, je had het immers zelf van dichtbij meegemaakt met zijn papa.
Onze grote meid is dezer dagen ook heel verdrietig. Alhoewel ze jou niet zo vaak zag, was het toch altijd met haar volle gedacht dat we bij jou langskwamen. Ik weet nog goed hoe boos je was op Steven omdat hij haar verbood om zelf een koekje te vragen. Een kind zijn eten ontzeggen, dat doe je niet. Dat waren jouw woorden.
Je kleinzoon heeft het dezer dagen ook heel moeilijk. Hij is niet alleen zijn pepe verloren, maar ook zijn dikke vriend. Zijn steunpilaar. Jij hebt hem altijd graag gezien, no matter what. Je was altijd fier op hem en je had ook geen schrik om dit luidop te verkondigen. En je kon hem ook van tijd tot tijd eens een letterlijke of figuurlijke draai rond de oren geven. Hij is geen enkele keer bij jullie langs geweest tegen zijn gedacht, kwam altijd met volle plezier. En ik ben er zeker van, mochten we dichter gewoond hebben, dan denk ik dat je hem vaak zou mogen naar huis sturen hebben. Van de hele verhuis naar West-Vlaanderen had hij hiervan toch het meeste verdriet, dat hij jou niet meer zo vaak zag.
Lieve pepe, In dit geval wil ik niet zeggen: Uit het oog is uit het hart, want je blijft voor eeuwig en altijd een deeltje van ons gezin. Je hebt immers je waarden en normen doorgegeven aan Steven, die ze op zijn beurt doorgeeft aan onze kinderen.
Ik wil je nog één dingetje zeggen: Hartelijk bedankt dat een mens bij jou gewoon een mens mocht zijn. Bij jou komen was altijd een beetje thuiskomen...
) en hebt ontelbare keren laten weten dat we ons sommige dingen helemaal niet moeten aantrekken. Dat sommige mensen gewoon niet beter weten...
