zonder energie, zowel Bram als ik, en we staan voor een oudejaarsfeest van 23 personen pff, ik weet niet hoe ik er moet aan beginnen... de hele verhuis van tafels, speelkamer, boodschappen, kokkerellen, ik weet niet of ik het aankan want ik ben een emotioneel wrak. En mijn lichaam geeft zoveel signalen dat het "op" is, na de douche en het aankleden wil dat lijf gewoon terug in bed kruipen en er de eerste weken niet meer uitkomen. Bram wil ook alleen maar pyjamadagjes, geen zin om ergens naartoe te gaan, geen zin om zich aan te kleden, geen eetlust, hij loopt er ook maar lusteloos bij, mijn kleine lieve schat, wat spookt er toch allemaal in jouw hoofdje rond? Gelukkig zijn er dan oma en opa die voor wat afleiding zorgen, opa die mee met hem op de grond gaat zitten en met de treinen speelt, oma die mijn strijk komt doen (want het strijken van Karel zijn kleren kan ik niet aan), effe enkele uurtjes een andere wind in huis... De thuiskomst van papa is altijd heel moeilijk, Bram krijgt een kus en ik word genegeerd. De spanning in huis is te snijden en een mens snakt naar het bedtijd uur. Bram zit in bad en Karel staat onder de douche en ik aanhoor hun gesprek dat papa graag zou willen dat Bram mee naar zijn appartementje gaat kijken dat hij gaat huren om te zien of hij zijn slaapkamer daar wel leuk zal vinden. De grond verdwijnt onder mijn voeten. Bram zegt dat hij niet wil meegaan en dat papa er maar foto's van moet nemen om hem te laten zien of dat hij wel zal meegaan als mama ook meegaat. Daarna begint Karel eindelijk over ons oudejaarsfeest (want hij is tot nu toe zelf nergens over begonnen en gaat alles uit de weg(toch tegen mij, achter mijne rug is misschien al alles in kannen en kruiken)) en vraagt wat we gaan doen. Ik zeg dat Bram en ik feest houden zoals voorzien en vraag wat hij van plan is. Hij zegt dat hij zal doen wat Bram wil maar geen zin heeft om komedie te spelen. Nadat papa de vraag aan hem stelt zegt Bram dat het voor hem niet uitmaakt. Ik zeg dat hij Bram toch ook met de kerst alleen heeft gelaten en dat er 10 kindjes komen en de kinderen allemaal boven feest houden en dat hij z'n papa toch niet veel zal zien dus..... Voila, we zullen het jaar afsluiten en starten zonder Karel........zo'n klein zinnetje en het breekt de 100 stukken van mijn hart in nog kleinere stukjes. Ik kan het nog altijd niet loslaten, ons gezinnetje, ons leven, onze toekomst..... Bram heeft nog nooit ergens anders geslapen dan enkel bij mijn ouders en dat zelfs niet zo dikwijls. Enkel samen met ons op vakantie en dan nog met mama in bed en papa daar in de zetel, nooit bij een vriendje willen blijven slapen of bij de peter of meter. En nu zal hij in een appartementje moeten gaan slapen, oké het is wel bij de papa maar toch vrees ik ervoor. Een mannetje met autisme kan je zomaar niet van de ene op de andere dag iets laten doen en Karel zou zijn zoon toch beter moeten kennen dan dat? Ik sta zo machteloos tegenover deze hele situatie, zijn beslissing, zijn keuze, over mijn leven, over Bram zijn leven.... Wat zou ik hem graag lelijke dingen toewensen, wat zou ik hem graag nooit meer in mijn leven willen zien, waarom kan ik hem niet haten, waarom kan hij mij niet meer graag zien??????
Vandaag een verlofdag voor Karel, wauw feest !!! Jaja, we worden vereerd met zijn aanwezigheid,salut! Hij komt boven als Bram en ik naar ketnet liggen te kijken en hij komt in bed liggen bij ons om gewoon verder te slapen. Om kwart na tien zijn Bram en ik vertrokken en hebben een slapende papa achtergelaten. Ons leven gaat door en we hebben het lang genoeg op pauze gezet, we hebben lang genoeg gewacht op aandacht en tijd van hem. Waarom kon hij nu niet plannen met Bram op voorhand? Bram heeft duidelijkheid nodig. We gaan ontbijten in Wilsele en daarna naar de cinema in Leuven.Bram heeft 3 films op zijn verlanglijstje staan voor deze kerstvakantie dus het wordt tijd dat de vakantie echt gaat beginnen voor mijn jongen. Papa heeft ons eigenlijk al in de steek gelaten de laatste dagen en achter blijven bij een gebroken mama daar is ook niks leuk aan om dan nog over zijn eigen gevoelens en vraagtekens te zwijgen. Ik vraag Bram wel twintig keer of hij niet naar papa wil bellen om te vragen of hij ook mee naar de cinema wil gaan met ons maar hij is zo hard en resoluut in zijn neen. En pushen doe en wil ik niet. Papa heeft boodschappen gegeven dat hij ook liever elders is dan bij ons dus denk ik dat Bram dat nu ook een beetje doet. Hem afstoten omdat hij zich ook een beetje verworpen voelt door papa. Wanneer we om half zes s'avonds thuiskomen is papa niet thuis, hij heeft ook van de hele dag niets laten horen, geen smsje of telefoontje om te vragen waar we zijn of wanneer we naar huis komen. Geen interesse? Te koppig ? Te trots ? Of te druk met kasseien of andere dingen die voor hem belangrijker zijn dan wij? En wanneer hij een uur later dan wel thuis komt is zijn desinteresse of koppigheid of wat het ook mag zijn voor Bram en mij heel voelbaar. Geen vraag waar we geweest zijn of iets anders. Hij zet zich voor tv en gaat in zijn kerstkadoboek van Louis Tobback zitten lezen. Spelen met Bram, nee, praten met één van ons,nee... De koudheid en onverschilligheid, man, je wil niet bij ons zijn, je wil scheiden van mij, awel, verhuis dan alsjeblieft dat we verder kunnen want dit is een marteling, ik voel me een misdadiger die een levenslange opsluiting heeft gekregen voor de meest verschrikkelijke misdaad en ik word elke dag opnieuw gestraft, dat gevoel geef je mij toch,... Want Karel Vrints heeft geen fouten, alles ligt buiten hem, de fout ligt niet bij hem, hij is het grote slachtoffer en heeft alle waarheid in pacht. Zelfs geen initiatief nemen om Bram slapen te doen dus knabbel ik het hem maar voor en gaat hij toch mee boven en hoor ik hoe hij Bram bijna een kruisverhoor geeft: heb je iets leuk met opa gedaan, waar ben je naartoe geweest en met wie,....maar Bram wil alleen het hoognodige zeggen dat we naar de cinema geweest zijn in Leuven en de titel van de film en dan hoor ik hem wat in overdrive gaan en dat werkt Karel precies wat op de zenuwen denk ik te merken. En Bram komt over zijn toeren en ambetant de badkamer uit en zou onder mijn kleren wegkruipen, karel erachter en uitleggen dat "daarom niet" geen antwoord is en waarom hij dat aan zijn papa als antwoord geeft en dat hij dat niet leuk vindt. Maar bram kan en wil niet meer verder praten. Nadat ik hem wat kalmer heb en en ik bed heb gelegd ga ik naar beneden maar karel blijft in de bureau zitten (gesprekken gaan we toch uit de weg zeker en ik heb een besmettelijke ziekte dus blijft hij liefst uit mijn buurt) dus na een half uur ga ik vragen om 5 minuten te praten en zeg ik hem dat hij wat meer moeite moet doen voor zijn zoon terug wat korter naar hem te krijgen want dat de afstand anders te groot gaat worden. Er was al zoveel afstand door zijn bijna constante afwezigheid en ze hebben zelden of nooit gepraat met hun tweetjes over gevoelens en gedachten. Het is voor Bram al moeilijk om die dingen te kunnen verwoorden ,ook bij mij, god het is zelfs moeilijk voor ons als volwassenen om in deze situatie onze eigen gevoelens te plaatsen en voor onze jongen staat zijn wereldje wel op zijne kop dus moeten we er zijn voor hem ipv het moeilijker te maken voor hem en antwoorden te verwachten van hem. Duidelijkheid en stabiliteit en bevestiging dat we er zijn voor hem en onze liefde voor hem onveranderd blijft, dat heeft hij nodig. Maar hij krijgt van zijn papa afstand, onduidelijkheid, verwerping en ook al is dat niet de intentie dat is wel hoe het overkomt in dat kleine hoofdje. Maar in dat grote hoofd krijg je dat niet in want diene neemt alles als een persoonlijke aanval en alles uit mijn mond is verkeerd en fout. Dus ja sandra, stop met dingen voor te knabbelen en hem de hand te reiken om hem korter naar je zoon te doen komen. Als hij schade met zijn zoon maakt en hij ziet het niet omdat hij toch alleen maar met zichzelf bezig is zou ik me dat niet moeten aantrekken maar ik trek me de schade bij Bram natuurlijk wel aan maar karel heeft er geen oren naar.
Ik heb een slecht voorgevoel dat deze situatie wel eens naar een vechtscheiding zou kunnen uitdraaien. De verwijten die hij mij geeft, zijn gekrenkte ego, ik dacht dat hij klaar was met dit huwelijk maar nu komen er ineens onverwerkte dingen naar boven , oude koeien die dan ineens onjuist zijn maar waar hij nooit heeft willen over praten omdat hij A toch onbereikbaar was omdat hij op zijn eiland zat en B er niet was wegens andere prioriteiten en onze relatie was de overschot dus nikske overschot. Hij heeft zijn kassico-mail paswoord veranderd want ik hoef die mails niet te lezen want dat is volgens mij toch de grote oorzaak van alles? Ja hoor , vooral niet zijn grenzeloosheid daarin en zijn altijd-meer en niet kunnen stoppen ...En dan ik die nooit geluisterd heeft naar hem? Hallo om te kunnen luisteren naar iemand moet die persoon al ten eerste praten en iets willen delen,maar als je op een eiland zit en niets wil delen met je partner (zelfs niet je lichaam, je warmte, niets, enkel je adres uiteindelijk) en je ook niet zelf luistert naar de ander en als je dan wel eens praat na vele brokken en onuitgesproken letsels het dan gaat over werk of kasseien maar niet over de basis , neen dan wordt er niet geluisterd neen. Maarja, kijk jij maar naar al het negatieve "in jouw leefwereld" (zoals je dat altijd zo denigrerend naar mij kan zeggen" en laat alles maar verloren. Als ik hem daarnet zei dat hij het is die wil scheiden en niet ik, dat hij het is die voor deze situatie heeft gekozen en niet ik en dat hij het is die Bram zijn gezin afneemt en niet ik olala dat mocht niet gezegd worden want ahnee hij is niet de schuldige van dit alles dat wil hij niet horen. Tenslotte is hij het wel die het opgeeft, die niet wil proberen, die dit huwelijk opblaast en die Bram zijn gezin afneemt....
Ik merk het zelf al op , het verdriet ruimt plaats voor bitterheid en boosheid en het vreet me op. Verdriet maakt me kapot en dit gevoel is niet beter maar ik kan dan wel al wat beter functioneren, een ietsiepietsie... Wat is de volgende stap? Kareltje , waar ben je mee bezig?
kerstdag 23.00 uur hij is een uurtje geleden thuisgekomen, ik weet niet wat ik ervan moet denken. Ik lag in bed en hij komt wel even naast me liggen (is 15 dagen geleden) om te vragen of Bram al slaapt en waarom hij niet naar hem getelefoneerd heeft. Ik heb bram wel 5 keren gevraagd of hij niet eens naar zijn papa wou bellen maar als hij niet wil (hij is al geen beller) kan ik het moeilijk in zijn plaats doen hé. Hij krijgt eigenlijk de onuitgesproken boodschap van papa dat hij liever ergens anders is dan bij ons dus wat zou hij tegen zijn papa aan de telefoon moeten zeggen in godsnaam? Hé papa hoe is het daar? Precies ginder leuker dan hier bij ons hé? Wat verwacht karel nu eigenlijk van Bram? Van mij? Ik vraag hoe het met zijn mama was? Of de oesters lekker waren? Maar veel informatie komt er niet uit, mijn zaken dus niet? We kijken zonder woorden tv...ik zou hem zo graag in mijn armen nemen en vragen of hij ons gemist heeft, hem zeggen hoe ik hem heb gemist maar hij wil al naar beneden gaan, naar zijn "slaapzetel". Ik doe nog een poging en vraag of hij niets anders te vertellen heeft, hij zegt dat hij ons de groetjes moest doen, ik vraag van wie hij zegt van iedereen. Ik vraag wat hij heeft gezegd dat we er niet bij waren, hij heeft tegen zijn zussen en broers gezegd dat er problemen zijn thuis en dat hij daar niet wil over praten. Kan ik dat geloven? En vragen ze dan niets verder aan hem, hebben ze geen interesse in hem, in ons? Geeft dit me weer niet wat hoop dat hij niet gezegd heeft dat we uit elkaar gaan? Waarom heeft hij dat niet gezegd? Maar daar krijg ik geen antwoord op. En hij gaat naar beneden met een koude slaapwel en ik ga de 15de nacht in zonder hem naast mij en het lijkt de honderste... Morgenochtend zullen Bram en ik vertrekken,Karel heeft een dagje verlof maar we willen het niet met hem doorbrengen, we kunnen het niet. We hebben hier vier dagen thuis gezeten en daarvan heeft hij heel duidelijk gemaakt en laten zien dat hij niet bij ons wilde zijn, nu is hij thuis morgen en trekken wij erop uit. We wachten eigenlijk al jaren op hem, op zijn aanwezigheid, op zijn goedheid om bij ons te willen zijn om écht aanwezig te zijn...we blijven niet wachten. We gaan ontbijten en naar de cinema, de kerstvakantie is al in mineur begonnen en zal veel te snel voorbij zijn dus moeten we nog redden wat er te redden valt en er het beste van proberen te maken. We hebben zo lang tot papa zijn beschikking gestaan en hij was er niet, ons leven gaat verder, het moet verder gaan. Karel zijn leven is de hele tijd verder gegaan zonder ons en is de laatste dagen probleemloos verder gegaan zonder ons...
Zaterdag 22 december, leuk, hele dag staan kokkerellen voor het familiefeestje...elk jaar mijn kook-hoogtepunt waar ik weken naartoe leef...behalve dit jaar...want karel zal niet aan de feesttafel zitten. Koken voor je gezin,je familie maar niet voor je man, niet voor de papa van je kind, niet voor de liefde in je leven, niets heeft smaak, niets heeft zin.
Hij komt eens proeven van mijn saus en zegt dat het de lekkerste is dat hij al geproeft heeft...ja ,ze is ook met heel veel tranen en verdriet gemaakt. Bram zit fijn te spelen in de living en heeft zijn kerstliedjescd opgezet en karel zit in zijne bureau, op zijn eiland... ik zal dan maar eens gaan vragen of hij toch efkes met zijne zoon wil spelen...voor hij weer vertrekt voor zijn kasseien want ook dat moet er weer zijn vandaag, wanneer niet.
Zondagochtend 23 december, het gaat niet in de keuken, zie het familiekerstdiner helemaal niet zitten,kan niet geloven dat hij gaat vertrekken en naar zijn ouders gaat. Ik kan niet stoppen met huilen en hij blijft maar staan kijken naar me aan de andere kant van de keuken, Bram komt me troosten met een zakdoek en dikke knuffels maar Karel draait zich om en vertrekt en rijdt weg. Hoe kan hij dit nu doen? Zijn zoon en vrouw achterlaten? Ons laten kerst vieren in dit warme,gezellige huis, kadootjes voor Bram onder de boom ,lekker eten, ons feestje en hij rijdt weg...weg van zijn gezin en zijn thuis...
De dag is een hel, Bram ligt na een uurtje feest te slapen in de zetel, hij die nooit slaapt ligt nu in dit lawaai en met zoveel volk in huis te slapen, met hoge koorts... Nergens pijn,gewoon oververmoeid en waarschijnlijk is het gemis en besef als een mokerslag in zijn hoofdje en lijfje ook aangekomen. De sfeer is niks, maar er hangt hier wel veel liefde en steun in huis en dat doet ook wel eens deugd. Maar als iedereen vertrekt valt het zwaar om achter te blijven met ons tweetjes. Geen papa bij ons, alleen mama en zoon. Ik kan niet beschrijven hoe zwaar ik het heb en hoe ik mijn best doe om me sterk en overeind te houden voor mijn kleine jongen want ik zie hoe ook hij ermee worstelt maar hij zegt me wel tien keren dat hij papa niet gemist heeft...
Karel komt thuis tegen 22.00uur, natuurlijk ligt Bram dan al te slapen door het medicijntje tegen de koorts, hij heeft ons niet gemist zegt hij enkel eens aan ons gedacht en gehoopt dat het een leuk feest was. Heeft de hele dag op immo-web gezeten om naar een appartement te zoeken voor hem. Laat me toch ontwaken uit deze nachtmerrie.
Maandag 24 december, gelukkig gaat hij overdag weer werken en hebben we enkele uurtjes rust alhoewel er geen seconde emotionele rust is. Ik voel mezelf gewoon breken en barsten en weet niet hoelang ik nog overeind kan blijven. Gelukkig zijn oma en opa er om Bram wat fijne uurtjes te geven,wat zou ik zonder hen doen? De vele smsjes van vriendinnen doen ook deugd maar zijn maar een klein likje zalf op de enorm grote wonde.
Kerstavond, hij komt pas thuis rond half zeven,wij tweetjes in pyjama want hebben er geen zin in, alles zonder woorden,vanaf papa binnenkomt verandert de sfeer en hangt er iets heel geks in de lucht, Bram zijn gedrag verandert helemaal en we lopen op de toppen van onze tenen. Ik doe mijn best met kinderchampagne en nog enkele leuke kadootjes en tegen dat we om acht uur naar een leuke dvd gaan kijken ligt papa al in slaap in de zetel. Ik maak hem wakker zodat Bram zijn papa toch enkele wakkere uurtjes bij hem heeft tijdens de kerst maar had hem beter laten laten slapen. Om tien uur mag hij buiten zijn wensballen de lucht in laten gaan en op de wc zegt hij me nog zo mooi zijn wens: ik wens dat we terug een gezinnetje kunnen worden en dat papa niet bij ons weggaat maar wanneer de ballon buiten de lucht in gaat wil hij hem niet meer uitspreken omdat papa het dan kan horen en dat wil hij niet,vreemd toch. Vanaf het over emoties en gevoelens en gedachten gaat en zijn papa erbij is dan klapt hij helemaal dicht. Maarja ze hebben onder hun tweetjes dan ook nooit over die dingen gepraat in het verleden en nu in deze situatie ziet bram het helemaal niet zitten om daar ineens mee te beginnen . Mijn kado voor Karel (ons geschiedenisboek (al onze cinematicketjes, kaartjes, briefjes,thalysbiljets,zovele dingen van de afgelopen 11 jaar) in woord en beeld) wordt amper bekeken door hem. De andere kadootjes die ik al had gekocht voor hem voor hij zijn bom liet ontploffen geef ik niet meer af,zinloos en belachelijk. Nadat Bram in zijn bed lag heb ik hem gevraagd om er samen toch met mij naar te kijken naar ons verhaal, onze ontmoeting, aankoop huis, zwangerschap, zoveel tot zelfs de laatste nieuwjaarsbrief. Het boek werd toegedaan en er werd geen woord gesproken, er werd geen enkele emotie getoond, koud, gevoelloos,leeg, hard,....
Vandaag, kerstdag, hij is vertrokken naar zijn familie voor het kerstfeest, zonder zijn zoon, zonder zijn vrouw, we zijn ondertussen half tien s'avonds en Bram ligt al te slapen maar papa is nog niet thuis. Veel wakkere uren heeft hij met zijn zoon doorgebracht met de kerstdagen... Dat hij mij niet meer wil maar dat hij eigenlijk ook de boodschap doet overkomen aan Bram dat hij ook hem niet meer wil.....onbegrijpelijk en degoutant.... Ook vandaag was onbeschrijflijk hard,moeilijk, pijnlijk, ik loop leeg en weet niet hoe ik verder moet, straks, morgen,..... Elk vooruitzicht is weg,elk beeld dat ik had is weg, elke toekomst is weg, elke zekerheid is weg..... Maar ik mag me niet laten gaan, ik moet sterk blijven want Bram heeft me nu nog harder nodig dan anders....zoveel stabiliteit en zekerheid valt voor hem weg en wat doet dat in zijn hoofdje en zijn hartje? Welke angsten en onzekerheden heeft hij? Hoe gaat hij dit verwerken ? Hoe gaat hij hierboven komen? Karel en ik hebben altijd gezegd dat we ons kind dit nooit gingen aandoen, dat we ons kind nooit gescheiden ouders gingen geven, dat ons kind altijd op de eerste plaats ging komen......man wat zou ik hem zo graag kunnen haten! Waarom kan ik niet stoppen met hopen en geloven in hem? Terwijl hij iemand laat zien die niets meer heeft om van te houden,iemand die ik in de verste verte niet in mijn leven wil hebben,iemand die dit doet met zijn kind,met mijn kind ????? Karel wordt wakker alsjeblieft en besef waar je mee bezig bent en wat hiervan de gevolgen gaan zijn.
Jaja, volgens de therapeut moet ik de stappen van een rouwproces doorgaan. Gemakkelijk gezegd hoor. En als je in de rouw bent loopt normaal gezien de persoon waarvoor je in de rouw bent wel niet elke dag in huis rond dacht ik hé. Het blijft verschrikkelijk om hem hier te zien, te ruiken, bijna te kunnen aanraken... Zijn stem te horen, maar niet tegen mij...Zijn lach te horen en zien, maar niet tegen mij...zijn geknuffel met Bram te zien... Was vandaag in een kledingwinkel (want ben ondertussen 7 kilo kwijt op 2 maanden) en terwijl ik in pascabine stond speelde ze daar op de radio onze openingsdans, ben ter plaatse gewoon ingestort. Ik heb mijn huilbuien helemaal niet onder controle, ze nemen me volledig over en zijn niet te stoppen...ik heb daar wel half uur zitten janken, verdoeme toch...wat ben ik zwak en zielig en ik walg van mezelf... Wat later was ik in de Casa en daar stond een koppel van ongeveer 45 jaar oud en ze waren hun tafeldecoratie aan het kiezen voor hun feest en het gesprek dat ze voerden was zo warm en klonk zo vertrouwd dat ik huilend ben buitengelopen. Ik weet dat dit wel zal slijten en ik nu waarschijnlijk op mijn zwakste ben maar ik moet er wel doorgeraken en ik weet nu effe niet hoe ik dat moet doen...
Bram begint het stilaan ook te beseffen en dat maakt dat ik me wat sterker kan houden toch tijdens zijn wakkere uren. De juf zei ook dat hij veel moeite heeft met zich te concentreren (het begint nu al zeg) en dat hij zich helemaal in zichzelf terug trekt. Hij zoekt ook enorm lichamelijk contact hier thuis bij me. Hij zou in me kruipen als hij kon en hangt de hele tijd op me en aan me. We zoeken warmte en steun bij elkaar denk ik. Duidelijkheid hebben we niet over wat komen gaat want Karel geeft er geen. En net nu in deze moeilijke periode is Karel ineens elke avond thuis, voor de rest van het jaar is hij afwezig en nu zit hij hier elke avond, oké hij valt wel in slaap in de zetel en wordt weer wakker als Bram al in bed ligt maar zijn aanwezigheid is vreemd voor ons allebei. Bram lijkt zich zo wat af te schermen voor zijn papa en daar heeft Karel het natuurlijk moeilijk mee wat ik kan begrijpen maarja... Dan krijgt Bram opmerkingen van hem als "ah mag ik je nu ineens wel aanraken ofwat?". Walgelijk, dan gaat hij zijn kind nog een schuldgevoel geven voor zijn emoties die een jongentje van 8 toch niet kan plaatsen of begrijpen van zichzelf? Maarja,....
Morgen zal hij naar huis komen met zijn nieuwjaarsbrieven, man, de laatste keer dat hij een brief voor mama en papa samen zal kunnen lezen, zo verschrikkelijk erg dat hij dat nu al vindt. Ook omdat hij er dan één extra moet schrijven maar vooral omdat papa hier dan niet meer zal wonen en hij een brief moet lezen ergens anders waar mama niet zal zijn...
Mijn kerstkadootjes voor Karel liggen hier onder de boom en ik zou ze het liefst in de vuilbak gooien. Ze zijn gekocht uit liefde, ik wil ze geven uit liefde maar ik heb geen man meer met liefde....
De was stapelt zich op en ik kan het niet over mijn hart krijgen om het in de machine te stoppen. Zijn geur eruit wassen, misschien voor de laatste keer. En dan zijn kleren strijken dat zou ik helemaal niet aankunnen,denk ik. Zijn thirts, hemden,pulls, waarin ik hem nooit meer zal kunnen knuffelen, aanraken, omhelzen,.....
Hoe stom is dit toch allemaal? Hoe klein en nietig lijk ik nu toch en waarom? Waarom blijf ik in hem mijn man zien? Mijn liefste?
nooit had ik verwacht dat een mens zo hard, zo koud kon zijn. En dan nog de mens waar ik 11 jaar mee samenleef... Is dit de realiteit? Waarom kan ik niet wakker worden uit deze hel? Zijn zondagse aanwezigheid is verschrikkelijk. Bram en ik worden boven wakker en dan is het ontbijt op bed, nu niet dat hij andere zondagen er echt bij aanwezig was. Zijn lichaam was in bed ja, maar wakker kon je het niet echt noemen. Ook al is Bram een energiebom vanaf zijn ogen open gaan, het ging toch allemaal aan Karel voorbij. De tv stond loeihard en wij schaterden mee met het gebeuren maar Karel sliep verder of wist niet wat er 20 cm naast hem gebeurde. Maar nu ligt hij beneden lekker verder te slapen want waar zou hij in godsnaam toch van wakker liggen? Hij is hier de hele dag en zijn onbereikbaarheid en afstand zou ik toch moeten gewoon zijn ondertussen maar dan was er tenminste nog hoop, dan dacht ik toch dat ik hem nog ooit zou kunnen bereiken of doen smelten of dat er nog iets was tussen ons. Maar nu...waarom loopt hij hier rond, om mij te tergen, de duivel heeft meer medeleven of respect. En wat gaat er toch allemaal in mijn kleine kereltje zijn hoofd rond? Als papa vertrekt krijgt hij er een zoen van en wanneer hij weg is,veegt Bram direct zijn kaak af want hij wil papa zijn zoenen niet meer. Als papa jou niet meer wil hebben mama dan wil ik papa niet meer hebben. Maar schatje toch, papa ziet jou nog wel graag en dat zal nooit veranderen. Mijn lieve jongen toch, wat zal dit allemaal met jou doen? S'avonds vertel ik hem hoe moeilijk het is om na elf jaar al 5 dagen alleen te slapen in ons bed, om alleen te ontwaken en dan tot het verschrikkelijke besef te komen waarom ik daar alleen lig. Om aan de toekomst van Bram te denken, alle dingen die we samen gingen beleven, zijn afzwaai in het 6de leerjaar, zijn eerste fuif, zovele stappen in zijn leven waar we er samen gingen zijn voor hem... Maar hij blijft voor zijn pc-scherm zitten en kijkt me zelfs niet aan, laat staan dat er een gesprek is. Hetzelfde liedje als altijd. Gesprekken gaat hij uit de weg, oogcontact is er al helemaal niet en dan altijd maar zeggen dat er geen communicatie is tussen ons, dat we niet kunnen praten met elkaar. Ja, kiezen voor de gemakkelijkste weg. zo hard als steen is hij...en ijskoud.
