Een volledig jaar later en vooral geïnspireerd door mijn vriendinneke, Leen en ook sommige mensen die me vroegen wanneer ik nog eens blogde, wil ik toch terug beginnen met het één en ander neer te schrijven.  Het is ook altijd leuk om dit achteraf terug te lezen.  Na toch een deel van alle moetjes gedaan te hebben vandaag, heb ik er echt zin in om jullie eventjes bij te schrijven.

Ik zag dat mijn laatste blog in januari 2015 geschreven is.  Tja, 2015 is in vogelvlucht voorbij gevlogen met toch wel een aantal moeilijke momenten maar ook met mooie momenten om te koesteren.  Onze reis naar Spanje, samen met mijn ouders (toen 78 jaar) en vertrekken en landen op de vlieghaven van Deurne en de reis met mijn zus naar Wenen om haar zoon te bezoeken en de 1ste keer dat ik wegging zonder Ruben zijn zeker hoogtepunten van het jaar.

Ondertussen zijn we 2016 binnengestapt, is Ruben 13 jaar, is hij 151 cm. groot (bij de laatste controle in december) en weegt 40 kg. Hij krijgt nog dagelijks de groeispuitjes maar hij begint zich er wel tegen te verzetten.  Het blijft nog steeds geen plezierige zaak om je iedere dag te moeten laten prikken.  Hij heeft zijn 1ste middelbaar ASO tot een 'zeer goed einde' gebracht en ondertussen loopt het 2de jaar ASO vlotjes voorbij (en hopelijk deze examenweek ook - die mag van mij al voorbij zijn). 

Ik zit dus met een puberende tienerzoon met zware stem en een beginnend snorretje (kei schattig) in huis, met de nodige nukken, hormonen en emoties, die later piloot wil worden....  Eén van onze gezamenlijke activiteiten is om geregeld ééntje te gaan drinken op de vlieghaven van Deurne (op wandelafstand) en de nodige 'Air crash investigations' op 'National Geographic' te bekijken, alsook alles wat met vliegtuigen te maken heeft.   Al ben ik ervan overtuigd dat dit nog wel gaat veranderen.  Eerst was het sterrenkundige, nu is het piloot, wie weet wat is het volgend jaar....  Maar wie ben ik om een 13-jarige zijn dromen af te pakken?  Laat hem nog maar rustig wat verder dromen...

Als je al een beetje ouder bent, besef je dat dromen vaak snel kunnen wegvliegen.  Toen ik enige dagen geleden aan iemand mailde hoe mijn laatste 15 jaar zijn verlopen, dan besef ik toch wel dat mijn leven niet helemaal gelopen is zoals ik het zelf wou.  Ondertussen ben ik al bijna 13,5 jaar alleen met Ruben, ik roei met de riemen die ik heb maar het is toch ook wel vaak 'overleven' en eenzaam en merk ik op dat ik met héél veel dingen toch blijf zitten.

Ondanks dat ik mijn zoon zeer graag zie, heb ik soms echt het gevoel dat ik stik, dat ik wil uitbreken, dat ik iets geks wil doen, ik moet dus nodig terug héél wat meer tijd in mijzelf investeren want Els is er ook nog.  Misschien goed weggestopt en steeds-in- doe-maar-verder-modus maar ze is er nog wel.   En dan bedoel ik niet de mama Els, niet de hardwerkende Risk Management Support Officer bij PwC maar gewoon Els.

Daarom heb ik besloten om terug dingen te gaan doen die ik 'echt' leuk vind.  In 2015 is mijn danscarrière gestopt door omstandigheden (ik mis het nog alle dagen - van 4 uur in de week dansen naar niets, is toch een tegenvaller) en daarom zou ik graag in september in een zangkoor gaan.  Ik heb altijd graag gezongen (en dan denk ik ook even terug aan de tijd van de trein der traagheid - wat een zalige tijd was dat - hier ga ik ook nog eens een blogje aan wijden) en op deze manier leer ik misschien ook weer toffe mensen kennen.

Ik ga ook proberen om iedere dag 1 leuk ding voor mijzelf te doen.   Er zijn zoveel zaken die alle dagen moeten, waardoor je de leuke dingen aan de kant schuift maar vanaf nu ga ik het eens andersom proberen te doen.  Eerst tijd investeren in leuke dingen en dan gaan de moetjes er nog wel vanzelf bij.

Ik moet dit gewoon doen.  Want als ik binnen 15 jaar terugkijk, wil ik kunnen zeggen dat ik een tof leven heb gehad, dat ik mij heb omringd met mensen die mij inspireren en zal ik natuurlijk superfier zijn dat Ruben piloot is geworden.

Dit blogje wil ik eindigen met een vleugje dankbaarheid.   Hoe zat het alweer?  Probeer iedere dag enkele dingen op te noemen waar je dankbaar voor bent.  Dit iedere dag doen, gaat me waarschijnlijk niet lukken maar ik zal dan al beginnen bij dit blogje.

1) Ik ben dankbaar voor mijn jarenlange vriendschap met Leen.  Leen, bedankt voor je vriendschap (hoe lang zijn we bevriend? tijd voor een feestje?) en zeker bedankt voor je inspiratie van vandaag. 

2) En als ik aan Leen denk, denk ik aan Geert.  Dus Geert, jij ook bedankt.   En als ik aan Leen denk, denk ik aan de meisjes.  Dus H en D, ook bedankt.

3) En ik ben ontzettend dankbaar voor mijne knappe puberzoon.

4) Ik ben ook ontzettend dankbaar met mijn lieve ouders, die ondertussen 79 jaar zijn geworden en ik hoop dat ze er nog vele jaren bij doen.

5) En ik ben ook heel blij met de liefste zussen van de hele wereld.

Tot een volgende keer.  Hopelijk krijg ik terug zoveel volgers als een jaar geleden.

Liefs,

Els