|
Ondanks dat ik gisterenavond de dansvloer onveilig heb gemaakt en dat het héél goed is meegevallen met onze nieuwe babysit, is mijn triestige bui nog steeds niet helemaal weggeebd. Er blijft precies een vleugje tristesse hangen. Maar ik laat het gewoon maar eventjes toe, zo gaat dit het snelste weer voorbij. Emoties komen (en dat mag soms) en gaan...
Het vallen van de bladeren is voor mij een moeilijke periode. Als van kindsafaan heb ik hier last van.
Terwijl de blaadjes van de bomen dwarrelen en ik de prachtige herfstkleuren aanschouw (ieder jaar wil ik deze schoonheid schilderen), heb ik toch vooral last van goed weggestopte gevoelens waar ik dan ook geen blijf mee weet.
Nu ik doorheb dat het om de jaarlijkse herfstgevoeligheid gaat, maak ik het hier in ons huisje maar extra gezellig met tientallen kaarsenlichtjes en een troostend, inspirerend muziekje en geniet ik, samen met Ruben, lui van de zondagmorgen.
By the way, gisteren hebben we trouwens de Rilatine verlaagd naar 10 mg. maar dit was - jammer genoeg - toch niet zo een voltreffer. :-(
Nu twijfel ik wat ik vandaag zou doen en zeker wat ik morgen ga doen want hij moet wel kunnen functioneren in 't school.
Maar persoonlijk denk ik dat de dosering van de nieuwe medicijntjes nog een beetje verhoogd moet worden, vooraleer de Rilatine nog verminderd kan worden (de dosering is nog heel laag dus we hebben hier gelukkig nog wat marge).
Dit is toch wel een heel proces en een heel gedoe en ik wil dit nu héél rustig op-en afbouwen.
Ik heb de dokter (die stand-by is) gemaild en hoop snel een antwoordje te krijgen want zelf experimenteren met medicatie doe ik toch liever niet.
Het probleem is dat ik steeds al mijn hoop inzet en als het dan niet direct lukt, dat ik dan soms de moed 'een beetje' verlies.
Maar opgeven staat niet in onze woordenboek.
Deze keer wil ik, hoe moeilijk ook, al mijn moed 'inzetten' en 'doorzetten'.
Ik ben die rot bijwerkingen zo beu, ik wil echt een 'rilatine-vrije-zoon'.
Dus we doen dapper verder.
|
