U zult even geduld moeten hebben, dan kan u op gesprek komen. Eerst moet je hier langs komen, volgende week kan ik u zien. Er is een wacht tijd van een maand.

Zinnen die ik allemaal gehoord heb sinds ik hulp vroeg. Ik  vraag sinds 6/09 om opgenomen te worden en ondertussen zijn we 21 september en zit ik nog steeds in mijn wachttijd. Ik kan ten vroegste 16/10 opgenomen worden. Pas dan komt er misschien een plaats vrij. Dat is dus ten vroegste 40 dagen nadat ik aangaf niet meer verantwoord alleen thuis te kunnen blijven met mijn kinderen. Wanneer het echt gaat zijn hebben we het raden naar.
18/09 kreeg ik te horen dat de faciliteit waar ik mijn hoop had op gericht een wachtlijst van minstens een maand heeft. Ik kon wel eens in Gent proberen maar daar bleek de wachttijd het dubbele te zijn.
Ik kan me laten opnemen in Leuven maar die eenheid is er niet op voorzien. De rust en therapie die ik zoek is daar niet voor handen. Voorlopig is dat het plan als ik volledig gebroken ben. Hopelijk zal dat niet nodig zijn.
Ondertussen heb ik een heel zware klap gehad. Het gevoel van niet geholpen te worden is onbeschrijfelijk groot. Iedereen ziet in dat een  opname nodig is maar er is simpel weg geen plaats. Er zijn in heel Vlaanderen 16 bedden met 2 noodbedden en dat terwijl 1 op 10 vrouwen met een post natale depressie kampt. Ik heb ondertussen de ene paniek aanval na de andere. Ben de hele tijd overweldigd en ik schiet tekort naar Peter en de kinderen toe.
Peter moet nu niet alleen voor 3 kinderen zorgen maar ook met een hysterische paniekerige vrouw over weg kunnen. Eerlijk? Ik weet niet of ik zou kunnen wat hij nu doet.
Mij blijven verzekeren dat alles ok is, alles regelen en mij beschermen, ook tegen mezelf. Ik kan hem niet eens goed en wel bedanken want voor ik het weet is de volgende crisis daar.
Ik roep om hulp maar de hulp is er niet. Mijn depressie moet in de wachtrij gaan staan. Even geduld, er zijn nog 3 wachtenden voor u....

02-10-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

Ik dacht dat een depressie zou zijn zoals Eeyore van mijn geliefde tekenfilm. Ik ben groot geworden met dat beeld en ik dacht dat dit een depressie was. Niks is echter minder waar. Ik ben geen Eeyore als ik iemand ben is het eerder meneer konijn. Angstig en boos en zo moe van alles.
Er zijn momenten dat ik echter kan lachen dat de oude Ellen zich toch even aanmeld. Echter dat gevoel is niet vast te houden, van de 1 op de andere moment verander ik terug in de angstige triestige Ellen Als klauwen die in mijn buik grijpen.
Depressie krijgt een heel andere betekenis. Wat me vooral opvalt is dat ik mezelf niet kan zijn bij andere. Ik voel de drang om toneel te spelen, ik durf slechts zelden tonen hoe slecht ik me voel. Dat masker op zetten is echter vermoeiend en ik merk dat ik daarom gezelschap ga mijden. Ik ben momenteel toch stil en terug getrokken en alles kwetst mijn 2 keer zo hard.
Mijn energievat is ook snel leeg. Het huishouden blijft liggen want hier vind ik helemaal geen energie voor. Voor mezelf zorgen is al een opgave. Er zij momenten dat ik helemaal in mezelf gekeerd ben en dat ik niks binnen laat komen. Die momenten beangstigen mij enorm. Die gebeuren ook als de kinderen er zijn en de angst dat er dan iets gebeurd is heel groot.
Gelukkig ben ik zelden alleen thuis en dat is echt een gerust stelling. Want dan is er altijd een volwassenen om mij te helpen of om over te nemen als ik dicht sla.

01-10-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

Dit is voor mij het moeilijkste en het angstaanjagendste om over te schrijven. Ook het moeilijkste om toe te geven omdat hier zo een stigma op rust. Want elke mama is toch instant verliefd en voor altijd verbonden met dat mini wondertje die uit je buik komt?
Niet blijkbaar, mijn geest lijkt niet te willen snappen dat dat baby’tje in mijn armen mijn lieve schopper uit de buik is. Mijn hevig visje die me ’s nachts wakker hield.
Ik ben van mezelf een heel knuffelige ook naar mijn opvang kindjes toe dus Noah krijgt zeker zijn hoeveelheid knuffels en kusjes maar terwijl voelt dit vreemd.
Ik kan niet uren dromerig staren naar een slapend kindje. Ik mis de diepe gevoelens die ik voor de 2 oudste wel had.
Ik kan hem niet horen huilen want dan ben ik niet goed bezig, dan voelt hij dat ik er nog niet helemaal ben. Ik geef hem ook sneller aan Peter zodra hij klaar is met eten of als we wandelen en hij moet in de draagdoek. Ter gelijker tijd ben ik met volledig bewust van  elke aanraking omdat ik niks wil missen. Ik ben ervan overtuigd dat dit mijn laatste baby’tje is en ik wil kunnen genieten van elk moment alleen mijn lichaam wil dit nog niet.
Ondertussen is Noah 2 maand en ik merk dat hij mij voor zich aan het winnen is. Sinds 2 weken kan hij namelijk lachen en laat hij dit vooral doen naar mij als hij net gegeten heeft. Ik merk ergens diep in mijn buik dat daar een gevoel zit dat groter wordt als hij naar mij lacht.
Dus misschien is mijn gevoel er eigenlijk wel maar moet ik het leren herkennen en vooral moet ik erop vertrouwen de liefde vind zijn weg wel.

22-09-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

Net als met alles wat met de kinderen te maken heeft ben ik hier ook niet alleen. We staan er met 2 voor. Ik moet de meeste monsters bestrijden maar dat kan alleen omdat mijn held het thuisfront bewaakt.
Hij zorgt voor de jongens als het mij teveel is, hij kalmeert mij als ik wisselvallig ben. Hij slikt mijn uitbarstingen en ja, hij veroorzaakt er ook veel. Hij reageert ook niet altijd juist want hij blijft een mens en dan nog een mannelijk exemplaar. Die zijn ook wel een moe of hongerig of gewoon sip. Dat mannen geen gevoelens hebben is de grootste fout die er bestaat. Ze hebben er evenveel alleen uiten ze die anders. Peter wil alles aanpakken en hij is blij dat hij mij kan helpen op praktische manieren.
Maakt dit het minder moeilijk voor hem? Nee dat denk ik niet maar als je het gevoel hebt iets te kunnen doen dan is de wanhoop tenminste weg.
Ik stuur Peter ook af en toe naar zijn beste vriendin dan kan hij daar zijn hart eens luchten of zijn gedachte verzetten. We hebben alle 2 geluk, zijn beste vriendin is niet alleen een schat maar ook een perfect luisterend oor met hier en daar een wijsheid die niet bij haar leeftijd past. Duidelijk de ideale afleiding voor Peter. Zo kan hij er weer tegen aan en kunnen we samen mijn monsters verslaan.
Zoals hij mooi zegt af en toe zie ik mijn Ellen terug en hoewel ik schrik heb van het proces en hoe we eruit gaan komen is mijn Ellen dat allemaal waard. Als dat geen man uit de duizend is.

20-09-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

20-09-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

Ik moet het aanvaarden, het gaat niet beter, ik zou zelfs kunnen zeggen het wordt slechter.
via de grijzewolk.be kwam ik uit op een moeder en kind huis. Ik liet die naam thuis al eens vallen. Wat zou dat betekenen voor ons? Linus en Maxim blijven thuis en Noah zou met mij mee gaan. Kunnen we al over de praktische zaken nadenken? Wie wat hoe? Als er iets is waar Peter goed in is dan is het toch wel die kanten bekijken.
Praktisch was het dus haalbaar maar emotioneel?

Er stond een afspraak op de planning met een nieuwe psycholoog. Er was een plaats vrijgekomen en als ik overdag kon was die voor mij. Absurd die wachtlijsten bij de psychische zorg. Dit heeft mij meermaals gestoord en zelfs een paniekaanval uitgelokt.
Na ons kennismaking gesprek werden er 2 dingen duidelijk 1 ze wil met mij werken 2 een opname lijkt onvermijdelijk.
Ik kwam verslagen thuis. Ik zat er redelijk hard mee. De volgende morgen ben ik bij de directie van de jongens hun school ingestort. Ik kon mijn jongens toch niet achterlaten? Dan schiet ik als moeder toch tekort?
Nu is de directie 1 van de liefste vrouwen die ik ken en na het nodige gesnotter kreeg ze mij getroost. Ik liet mijn kinderen niet in de steek in tegendeel ik deed dit voor hun. Zij zou de jongens wel extra knuffelen en als ze mama misten mochten ze bij haar een tekening maken of een brief schrijven.
Wat mij vooral bij bleef is dat ze zei ‘ missen zullen ze je maar missen is een gevoel dat er mag zijn. Op die momenten zijn wij er en samen verzachten we hun verdriet’

De dag erna bij Laura de knoop door gehakt. Ik was op, een wrak en het water stond me niet meer aan de lippen maar ik was aan het verdrinken. Ik kon nog af en toe naar lucht happen maar gezond is het niet. Als ik eerlijk ben had ik Laura niet gehad ik had het niet gedaan. Ik was zelf te bang om die beslissing te nemen. Telefoneren naar de moeder en kind afdeling in Zoersel was voor mij te moeilijk. Gelukkig deed zij het met mij.
volgend paniek moment ik kon pas 2 weken later op intake komen en er is een wachtlijst van een maand. HOE? WAT? Ik had nu eindelijk toegegeven en hulp aanvaard en nu moest ik wachten? Ik ga niet liegen ik was in paniek. Op dat moment was ik even alle teugels kwijt. Ik was zo van slag dat Noah mee van streek werd. Pas in Laura haar armen kalmeerde hij om dan heel de tijd mij aan te kijken en te lachen. (baby’s voelen ons toch griezelig goed aan he)
Weer kwam Laura met de redding. We zouden al eens spreken met een psychiater in Leuven. Dan konden we al medicatie op starten. Daar kon ik een week later al terecht en met daar tussen een gesprek met Laura kon ik toch verder. Want dat doe ik nu alles opsplitsen. Nog zoveel uur, eest nog dit dan dat. De tijd gaat voor bij in blokken.

De psychiater en dokter waren het volledig eens met Laura en de psycholoog. Een opname was nodig. Medicatie werd voor geschreven maar zou niet voldoende zijn. Dat maakt het 4 tegen 1 en als ik mijn verstand mee tel 5 tegen 1. Emotionele ik heeft het eindelijk aanvaard. Zoersel here we come maar wel met een mini hartje.

18-09-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

Er zijn dagen dat ik zo diep zit dat ik geen zin meer heb om omhoog te klimmen.
Meestal komen die dagen na een dag waarbij ik denk ‘ ja, ik ga de goede kant op’.
Het enige wat dan werkt is slapen, alleen zijn dat de dagen dat de slaap niet komt.
Alsof mijn lichaam me dan zelfs die rust niet gegund wordt.

Het erge is dat de kinderen eigenlijk best braaf en lief zijn dus dat rationele ik mijn emotionele ik een mentale preek geeft.
Alleen luistert emotionele ik naar niemand. Ze staat me wel af en toe toe om Peter te roepen, ik heb mezelf zelfs toegestaan om peter te vragen naar huis te komen omdat het niet ging.
Want als ik op ben ben ik op en ik kan dan niet alleen zijn want wat als 1 van de kids iets voor heeft net als ik ‘afwezig’ ben?
Wat als mijn noodvoorraad dan net leeg is?
Mijn donkere dagen gaan in flitsen voorbij, soms tergt elke seconde mij en dan is er plots een uur voorbij.
Ik kijk op die moment vooral uit naar het moment dat mijn licht uit gaat.
Wordt het al donker?

17-09-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

16-09-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

Ik had al redelijk snel door dat ik hier niet alleen mee mocht blijven zitten, ik had al wel een paar dingen aan Peter gezegd maar nog niet alles. Ik wist ook niet hoe ik hierover moest beginnen. Gelukkig kende ik Fara en stuurde ik na wat twijfelen toch een berichtje. Even polsen of ze heel de vakantie beschikbaar waren.
Zo geraakte we aan de praat en hadden we door dat alleen over en weer chatten niet toereikend genoeg was. Op aanraden van Laura nam ik contact op met een psycholoog en werd ik daar op een wachtlijst gezet. Tot ik daar terecht kan kon ik terecht bij Fara en houden we gesprekken, bekijken we samen wat ik voel en waar dit vandaan komt. Hoewel het met de bevalling begonnen is is het wel duidelijk dat het meer is dan dat. Een groot deel gaat over eenzaamheid. Met mijn mama 10 jaar geleden te verliezen en vorig jaar mijn oma mis ik de bezorgde mama figuur. Ik miste iemand die met me inzat en hulp kwam geven zonder dat ik het moest vragen. Ik vraag namelijk niet graag hulp. En met mijn schoonmoeder heb ik een goede band en heb ik veel samen gedaan tijdens de bevalling maar dat voelde toch anders.
Ik help graag mensen en ik sta altijd klaar om te luisteren maar in deze periode miste ik iemand die naar mij luisterde en mij begreep. Ik zet gemakkelijk een masker op en toon vooral de mooie kanten van alles maar mijn pijn, problemen, verdriet die hou ik voor mij. Peter weet wel het meeste maar dat is niet voldoende.
Op aanraadde van Fara ben ik nu transparanter over mijn gevoelens. Nog niet naar iedereen maar ondertussen weten 5 mensen hoe ik me voel en dat ik met Fara spreek en nog 3 weten dat ik het moeilijk heb.
Het gaat echter vooral achteruit momenteel, ik overdenk nog meer maar vooral ik voel me te weinig ondersteunt. Ik heb het gevoel dat de mensen die ervan weten niet beseffen hoe zwaar dit is? Hoe diep dit gaat.
ER zijn momenten dat ik me afvraag of Noah krijgen wel een goed idee was waarna ik met instant schuldig voel. Hij was zo gewenst en ik was zo  graag zwanger. Nu kan ik niet genieten van mijn laatste baby’tje. Ik geniet momenteel nergens echt van, ik haal geen plezier uit ons wekelijks dansen. Ik zonder me steeds meer af. Ik moet mezelf dwingen om met de kinderen naar buiten te gaan. Plannen maken en me eraan houden. De hele tijd hoop ik dan stiekem dat iemand voor mij afzegt.
als het dan toch doorgaat voel ik me niet op mijn plaats, een buiten beentje?

Ik wacht nu tot het beter gaat, tot  de gevoelens komen. Misschien brengt de regelmaat van september wel hulp. We kijken in ieder geval van dag tot dag.
1 keer per week komt de kraamhulp, die is dan 2u met Linus bezig zodat ik kan opruimen. Of zij ruimt wat op voor mij. 1 adempauze in een week die me overkomt waar ik niks in te brengen heb.

Ondertussen zoek ik verder, niet naar mijn roze wolk maar misschien al naar een witte wolk? Zolang ik maar van die zwarte af geraak.

14-09-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

Om 7 uur kreeg ik een whats app berichtje van Maxim (10) `hallo mama, is de baby er al?`

Heel blij stuurde ik `ja kom voor school maar eens langs`.
Een half uurtje later liepen er 2 trotse broers met oma de kamer binnen. Ik was zo blij dat ze eindelijk hun kleine broertje konden ontmoeten. De zorgen die we hadden rond Linus en jaloers zijn waren onnodig. Hij ontpopte zich meteen tot trotse lieve grote broer. Maxim wou Noah meteen pakken en gedroeg zich voorbeeldig. Hij wou heel graag snoepjes uit delen op school voor de geboorte. Dus na een flits bezoek gingen ze naar school.

Nu de kinderen, oma en meter weg waren vertrok ook onze fotograaf en waren we eindelijk onder ons drietjes. De dag zelf ging redelijk vlot, Noah sliep heel veel en ik moest hem wakker maken om te eten. Uiteindelijk hebben we de vroedvrouw gevraagd of ze nog extra truckjes wist want mijn trukendoos was op. Zij wist er geen extra maar met vereende krachten kregen we hem wakker en aan de borst. De melkproductie was al goed op gang dus eens hij hapte dronk hij goed.
`s Avonds kwamen er nog enkele vrienden op bezoek en uiteindelijk was het 11u en ging peter naar huis. Het was heel de dag al ontzettend warm geweest. Leve de hittegolf. Dus liet ik de deur naar de gang open voor lucht. We lagen met 2 mama’s op de gang elk aan 1 kant dus we vielen elkaar niet lastig.

Vol vertrouwen begon ik aan de nacht. Ik ging er van uit dat ik net als bij de andere 2 mijn moedergevoel nu zou krijgen en dat we een rustige nacht gingen hebben. Ik genoot er bij de 2 oudste enorm van dus dat ging nu ook wel lukken.

Ik was mis. Noah wou duidelijk inhalen wat hij overdag te weinig had gekregen, de komende 5 uur bestond uit verschonen, aan de borst leggen en als hij in slaap lag hem proberen neerleggen of met hem te gaan liggen. Zodra ik de houding veranderde schoten de ogen open. Ik heb hem in de draagdoek gestoken en zo rond gewandeld, toen sliep hij wel maar mocht ik niet zitten of staan. Peter antwoorde niet op mijn berichten dus om 5u heb ik hem dan toch gebeld. Hij troostte mij maar kon zelf niet weg want hij moest voor de 2 oudste zorgen.
Uiteindelijk mijn wanhoop duidelijk gemaakt aan de vroedvrouw en die heeft hem in de gang in slaap gewiegd en dan ingebakerd in zijn bedje gelegd. Ik voelde me gefaald, niet alleen kreeg ik zelf mijn kind niet in slaap hij lag daar ook ingebakerd wat ik normaal nooit deed. Ik twijfelde enorm aan mezelf en vroeg me af waar die gevoelens bleven. Ik huilde mezelf in slaap en kreeg 2 u rust tot Noah weer wakker was.

Zodra Peter er was deed hij de meeste zorg, ik moest alleen de borst geven. Ik vond het wel prima zo, overdag sliep hij als een roosje en was hij de zoetste baby. Om 11u ging Peter weer door en veranderde mijn zoete baby weer in de nachtmerrie van de nacht ervoor. Rond 3 uur gaf ik op en vroeg ik aan dezelfde vroedvrouw hulp. Ook nu kreeg zij Noah wel in slaap en lag hij ingebakerd vredig in zijn bedje. Weer gefaald, weer tekort gedaan.

De volgende dag kwam de pediater langs en die stuurde ons naar radiologie, Noah zijn sleutelbeen was tijdens de geboorte gebroken. Ik zag hier in de reden waarom hij krijste zodra ik van houding veranderde dus nu gingen we het anders aan pakken.
Net als de voorbije dagen was ik mijn oude ik als het bezoek er was maar zodra die weg waren veranderde ik in een norse boze vrouw. Peter kon niks goed doen de hele dag niet. Als hij er was wou ik hem alleen maar weg en als hij dan weg ging was ik boos dat hij niet bij mij was om voor Noah te zorgen.

Rond middernacht vroeg ik aan de vroedvrouw om mij te leren hem in te bakeren op haar manier want die is anders dan de manier die ik kende en veel minder belastend voor zijn sleutelbeen.
Die nacht besefte ik dat er iets mis was met mijn gevoelens. Ik voelde naar Noah toe alleen plicht, die overweldigende moedergevoelens bleven uit.
Ik was steeds mijn kamer aan het opruimen en het herorganiseren omdat ik geen rust vond. Bij de andere 2 kon ik uren naar een slapend kindje kijken en nu vroeg ik zelfs aan de verpleegster of hij wel mooi was. Ik twijfelde aan alles en vooral aan mezelf. Uiteindelijk bleek dat Noah zijn dag en zijn nacht gewisseld had en eens thuis kregen we hem al snel in een goed ritme maar toch knaagt het ergens vanachter. Elke keer als Noah weent, slecht slaapt terug geeft vraag ik me af wat is hiervan mijn schuld.
Ondertussen in Noah 6 weken oud en zijn de gevoelens er nog niet, vecht ik elke dag om niet boos op hem te zijn. Ik geef kusjes en knuffeltjes en speel met hem maar niet vanuit mijn hart, ik verlang er niet naar om dat te doen. Ik voel een verschil.

10-09-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

Voor de derde keer zwanger van een jongen! De vorige zwangerschappen gingen vlot en ook de bevallingen liepen zonder veel problemen. We wisten dus vrij zeker wat we konden verwachten.

De dag dat we uitgerekend zijn gaan we nog eens naar de gynaecoloog. Alles ok met de baby, net als bij broer Linus wordt het gewicht geschat op 4 kg. Mijn bloeddruk is wat hoog dus wil de dokter geen risico nemen. Zondag worden we ingeleid.
Dit past perfect in mijn planning. Zaterdag was er nog het schoolfeest, de eerste keer voor Linus dus heel emotioneel, zondag kon ik eerst nog naar de afsluit van het oudercomité. Nog 2 dagen om te genieten van mijn zwangerschap.

Dan is het moment daar, we vertrekken naar het ziekenhuis. Peter is heel emotioneel en heeft een moment nodig. We kussen de kinderen en verklappen eindelijk dat morgen de baby er zal zijn.
Valies de auto in en 5 minuten rijden tot aan het ziekenhuis.

We worden ontvangen door een hele lieve vroedvrouw. Nadat we geïnstalleerd zijn in onze kamer, dezelfde als bij Linus en Maxim, mogen we nog even ontspannen.
Na het onderzoek blijkt dat ik nog geen opening heb. Er wordt dus een pilletje opgestoken. De vroedvrouw verwacht pas tegen 5-6 uur vordering te zien dus Peter mag thuis nog wat gaan slapen.
Zelf val ik ook in slaap en wordt ik om 1 uur wakker van beginnende ween.
Na een uur rond lopen en nog eens naar de wc te gaan bel ik de vroedvrouw.
ik mag naar de verloskamer en Peter wordt gebeld.
Nu wordt het plots heel echt, de pijn is nog net te dragen en we zitten aan 3 cm ontsluiting.
in een record tempo staat Peter er. Ik stel voor om de fotograaf al te bellen want het gaat toch vlot.
Heidi was er bij de vorige bevalling ook bij en betekende voor mij troost. Ik ben dan ook pas terug kalmer geworden toen zij toe kwam om 20 over 3.

Ik lag ondertussen al in bad met 5 cm ontsluiting.
De vorige zwangerschappen viel ik op 5 cm wat stil dus ik verwachtte een adempauze.
Niks was minder waar. De ween kwamen de 1 na de ander en veel pijnlijker dan de vorige keren. Toen ik toch een epidurale vroeg omdat ik dacht dit geen 5 uur meer vol te houden bleek dat ik al op 8 cm zat en dat de gynaecoloog dringend gebeld moest worden.

Ondertussen verkeerde ik in een constant gevoel van paniek. Waar was mijn dokter? Waar was mijn adempauze? Wat gebeurde er?
Ondertussen was het 20 voor 4 en bereidde de vroedvrouwen zich voor om de bevalling zelf te doen. Ze vroegen mij om toch nog te wachten met persen, in mijn hoofd sloeg iets tilt. Hoezo persen? Zonder mijn dokter? Ik had nog 5 uur te gaan zei ik tegen mezelf.

Uiteindelijk kon ik het niet meer tegen houden, ik voelde de baby komen en de gynaecoloog was er nog steeds niet. Op een bepaald moment riep ik dan ook dat de baby komt en dat het hoofdje er al was. Op dat moment was het 5 voor 4, kwam de gynaecoloog binnen, ging die tussen de rand van het hoofdje en mijn vagina om het wat losser te maken en het moment erna had hij Noah vast. Om 4u was Noah er en was ik in shock. Ik snapte niet waar die baby vandaan kwam.

We hebben nog even staan praten terwijl we op de moederkoek aan het wachten waren maar ik was nog steeds niet helemaal mee.
ik had plots een baby vast maar ik besefte niet goed dat ik bevallen was en dat ik mijn klein schoppertje vast had.

Ik werd afgedroogd en naar de kamer gebracht en ik kon vooral denken aan mijn andere 2 jongens en hoe blij die zouden zijn. Bij de 2 oudste kreeg ik `s nachts die vlaag van grote liefde en de moedergevoelens dus ik had er nog alle vertrouwen in dat ik gewoon moest wennen aan het idee van mijn baby te hebben.

02-08-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus