Er zijn dagen dat ik zo diep zit dat ik geen zin meer heb om omhoog te klimmen.
Meestal komen die dagen na een dag waarbij ik denk ‘ ja, ik ga de goede kant op’.
Het enige wat dan werkt is slapen, alleen zijn dat de dagen dat de slaap niet komt.
Alsof mijn lichaam me dan zelfs die rust niet gegund wordt.

Het erge is dat de kinderen eigenlijk best braaf en lief zijn dus dat rationele ik mijn emotionele ik een mentale preek geeft.
Alleen luistert emotionele ik naar niemand. Ze staat me wel af en toe toe om Peter te roepen, ik heb mezelf zelfs toegestaan om peter te vragen naar huis te komen omdat het niet ging.
Want als ik op ben ben ik op en ik kan dan niet alleen zijn want wat als 1 van de kids iets voor heeft net als ik ‘afwezig’ ben?
Wat als mijn noodvoorraad dan net leeg is?
Mijn donkere dagen gaan in flitsen voorbij, soms tergt elke seconde mij en dan is er plots een uur voorbij.
Ik kijk op die moment vooral uit naar het moment dat mijn licht uit gaat.
Wordt het al donker?

17-09-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

16-09-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

Ik had al redelijk snel door dat ik hier niet alleen mee mocht blijven zitten, ik had al wel een paar dingen aan Peter gezegd maar nog niet alles. Ik wist ook niet hoe ik hierover moest beginnen. Gelukkig kende ik Fara en stuurde ik na wat twijfelen toch een berichtje. Even polsen of ze heel de vakantie beschikbaar waren.
Zo geraakte we aan de praat en hadden we door dat alleen over en weer chatten niet toereikend genoeg was. Op aanraden van Laura nam ik contact op met een psycholoog en werd ik daar op een wachtlijst gezet. Tot ik daar terecht kan kon ik terecht bij Fara en houden we gesprekken, bekijken we samen wat ik voel en waar dit vandaan komt. Hoewel het met de bevalling begonnen is is het wel duidelijk dat het meer is dan dat. Een groot deel gaat over eenzaamheid. Met mijn mama 10 jaar geleden te verliezen en vorig jaar mijn oma mis ik de bezorgde mama figuur. Ik miste iemand die met me inzat en hulp kwam geven zonder dat ik het moest vragen. Ik vraag namelijk niet graag hulp. En met mijn schoonmoeder heb ik een goede band en heb ik veel samen gedaan tijdens de bevalling maar dat voelde toch anders.
Ik help graag mensen en ik sta altijd klaar om te luisteren maar in deze periode miste ik iemand die naar mij luisterde en mij begreep. Ik zet gemakkelijk een masker op en toon vooral de mooie kanten van alles maar mijn pijn, problemen, verdriet die hou ik voor mij. Peter weet wel het meeste maar dat is niet voldoende.
Op aanraadde van Fara ben ik nu transparanter over mijn gevoelens. Nog niet naar iedereen maar ondertussen weten 5 mensen hoe ik me voel en dat ik met Fara spreek en nog 3 weten dat ik het moeilijk heb.
Het gaat echter vooral achteruit momenteel, ik overdenk nog meer maar vooral ik voel me te weinig ondersteunt. Ik heb het gevoel dat de mensen die ervan weten niet beseffen hoe zwaar dit is? Hoe diep dit gaat.
ER zijn momenten dat ik me afvraag of Noah krijgen wel een goed idee was waarna ik met instant schuldig voel. Hij was zo gewenst en ik was zo  graag zwanger. Nu kan ik niet genieten van mijn laatste baby’tje. Ik geniet momenteel nergens echt van, ik haal geen plezier uit ons wekelijks dansen. Ik zonder me steeds meer af. Ik moet mezelf dwingen om met de kinderen naar buiten te gaan. Plannen maken en me eraan houden. De hele tijd hoop ik dan stiekem dat iemand voor mij afzegt.
als het dan toch doorgaat voel ik me niet op mijn plaats, een buiten beentje?

Ik wacht nu tot het beter gaat, tot  de gevoelens komen. Misschien brengt de regelmaat van september wel hulp. We kijken in ieder geval van dag tot dag.
1 keer per week komt de kraamhulp, die is dan 2u met Linus bezig zodat ik kan opruimen. Of zij ruimt wat op voor mij. 1 adempauze in een week die me overkomt waar ik niks in te brengen heb.

Ondertussen zoek ik verder, niet naar mijn roze wolk maar misschien al naar een witte wolk? Zolang ik maar van die zwarte af geraak.

14-09-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

Om 7 uur kreeg ik een whats app berichtje van Maxim (10) `hallo mama, is de baby er al?`

Heel blij stuurde ik `ja kom voor school maar eens langs`.
Een half uurtje later liepen er 2 trotse broers met oma de kamer binnen. Ik was zo blij dat ze eindelijk hun kleine broertje konden ontmoeten. De zorgen die we hadden rond Linus en jaloers zijn waren onnodig. Hij ontpopte zich meteen tot trotse lieve grote broer. Maxim wou Noah meteen pakken en gedroeg zich voorbeeldig. Hij wou heel graag snoepjes uit delen op school voor de geboorte. Dus na een flits bezoek gingen ze naar school.

Nu de kinderen, oma en meter weg waren vertrok ook onze fotograaf en waren we eindelijk onder ons drietjes. De dag zelf ging redelijk vlot, Noah sliep heel veel en ik moest hem wakker maken om te eten. Uiteindelijk hebben we de vroedvrouw gevraagd of ze nog extra truckjes wist want mijn trukendoos was op. Zij wist er geen extra maar met vereende krachten kregen we hem wakker en aan de borst. De melkproductie was al goed op gang dus eens hij hapte dronk hij goed.
`s Avonds kwamen er nog enkele vrienden op bezoek en uiteindelijk was het 11u en ging peter naar huis. Het was heel de dag al ontzettend warm geweest. Leve de hittegolf. Dus liet ik de deur naar de gang open voor lucht. We lagen met 2 mama’s op de gang elk aan 1 kant dus we vielen elkaar niet lastig.

Vol vertrouwen begon ik aan de nacht. Ik ging er van uit dat ik net als bij de andere 2 mijn moedergevoel nu zou krijgen en dat we een rustige nacht gingen hebben. Ik genoot er bij de 2 oudste enorm van dus dat ging nu ook wel lukken.

Ik was mis. Noah wou duidelijk inhalen wat hij overdag te weinig had gekregen, de komende 5 uur bestond uit verschonen, aan de borst leggen en als hij in slaap lag hem proberen neerleggen of met hem te gaan liggen. Zodra ik de houding veranderde schoten de ogen open. Ik heb hem in de draagdoek gestoken en zo rond gewandeld, toen sliep hij wel maar mocht ik niet zitten of staan. Peter antwoorde niet op mijn berichten dus om 5u heb ik hem dan toch gebeld. Hij troostte mij maar kon zelf niet weg want hij moest voor de 2 oudste zorgen.
Uiteindelijk mijn wanhoop duidelijk gemaakt aan de vroedvrouw en die heeft hem in de gang in slaap gewiegd en dan ingebakerd in zijn bedje gelegd. Ik voelde me gefaald, niet alleen kreeg ik zelf mijn kind niet in slaap hij lag daar ook ingebakerd wat ik normaal nooit deed. Ik twijfelde enorm aan mezelf en vroeg me af waar die gevoelens bleven. Ik huilde mezelf in slaap en kreeg 2 u rust tot Noah weer wakker was.

Zodra Peter er was deed hij de meeste zorg, ik moest alleen de borst geven. Ik vond het wel prima zo, overdag sliep hij als een roosje en was hij de zoetste baby. Om 11u ging Peter weer door en veranderde mijn zoete baby weer in de nachtmerrie van de nacht ervoor. Rond 3 uur gaf ik op en vroeg ik aan dezelfde vroedvrouw hulp. Ook nu kreeg zij Noah wel in slaap en lag hij ingebakerd vredig in zijn bedje. Weer gefaald, weer tekort gedaan.

De volgende dag kwam de pediater langs en die stuurde ons naar radiologie, Noah zijn sleutelbeen was tijdens de geboorte gebroken. Ik zag hier in de reden waarom hij krijste zodra ik van houding veranderde dus nu gingen we het anders aan pakken.
Net als de voorbije dagen was ik mijn oude ik als het bezoek er was maar zodra die weg waren veranderde ik in een norse boze vrouw. Peter kon niks goed doen de hele dag niet. Als hij er was wou ik hem alleen maar weg en als hij dan weg ging was ik boos dat hij niet bij mij was om voor Noah te zorgen.

Rond middernacht vroeg ik aan de vroedvrouw om mij te leren hem in te bakeren op haar manier want die is anders dan de manier die ik kende en veel minder belastend voor zijn sleutelbeen.
Die nacht besefte ik dat er iets mis was met mijn gevoelens. Ik voelde naar Noah toe alleen plicht, die overweldigende moedergevoelens bleven uit.
Ik was steeds mijn kamer aan het opruimen en het herorganiseren omdat ik geen rust vond. Bij de andere 2 kon ik uren naar een slapend kindje kijken en nu vroeg ik zelfs aan de verpleegster of hij wel mooi was. Ik twijfelde aan alles en vooral aan mezelf. Uiteindelijk bleek dat Noah zijn dag en zijn nacht gewisseld had en eens thuis kregen we hem al snel in een goed ritme maar toch knaagt het ergens vanachter. Elke keer als Noah weent, slecht slaapt terug geeft vraag ik me af wat is hiervan mijn schuld.
Ondertussen in Noah 6 weken oud en zijn de gevoelens er nog niet, vecht ik elke dag om niet boos op hem te zijn. Ik geef kusjes en knuffeltjes en speel met hem maar niet vanuit mijn hart, ik verlang er niet naar om dat te doen. Ik voel een verschil.

10-09-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

Voor de derde keer zwanger van een jongen! De vorige zwangerschappen gingen vlot en ook de bevallingen liepen zonder veel problemen. We wisten dus vrij zeker wat we konden verwachten.

De dag dat we uitgerekend zijn gaan we nog eens naar de gynaecoloog. Alles ok met de baby, net als bij broer Linus wordt het gewicht geschat op 4 kg. Mijn bloeddruk is wat hoog dus wil de dokter geen risico nemen. Zondag worden we ingeleid.
Dit past perfect in mijn planning. Zaterdag was er nog het schoolfeest, de eerste keer voor Linus dus heel emotioneel, zondag kon ik eerst nog naar de afsluit van het oudercomité. Nog 2 dagen om te genieten van mijn zwangerschap.

Dan is het moment daar, we vertrekken naar het ziekenhuis. Peter is heel emotioneel en heeft een moment nodig. We kussen de kinderen en verklappen eindelijk dat morgen de baby er zal zijn.
Valies de auto in en 5 minuten rijden tot aan het ziekenhuis.

We worden ontvangen door een hele lieve vroedvrouw. Nadat we geïnstalleerd zijn in onze kamer, dezelfde als bij Linus en Maxim, mogen we nog even ontspannen.
Na het onderzoek blijkt dat ik nog geen opening heb. Er wordt dus een pilletje opgestoken. De vroedvrouw verwacht pas tegen 5-6 uur vordering te zien dus Peter mag thuis nog wat gaan slapen.
Zelf val ik ook in slaap en wordt ik om 1 uur wakker van beginnende ween.
Na een uur rond lopen en nog eens naar de wc te gaan bel ik de vroedvrouw.
ik mag naar de verloskamer en Peter wordt gebeld.
Nu wordt het plots heel echt, de pijn is nog net te dragen en we zitten aan 3 cm ontsluiting.
in een record tempo staat Peter er. Ik stel voor om de fotograaf al te bellen want het gaat toch vlot.
Heidi was er bij de vorige bevalling ook bij en betekende voor mij troost. Ik ben dan ook pas terug kalmer geworden toen zij toe kwam om 20 over 3.

Ik lag ondertussen al in bad met 5 cm ontsluiting.
De vorige zwangerschappen viel ik op 5 cm wat stil dus ik verwachtte een adempauze.
Niks was minder waar. De ween kwamen de 1 na de ander en veel pijnlijker dan de vorige keren. Toen ik toch een epidurale vroeg omdat ik dacht dit geen 5 uur meer vol te houden bleek dat ik al op 8 cm zat en dat de gynaecoloog dringend gebeld moest worden.

Ondertussen verkeerde ik in een constant gevoel van paniek. Waar was mijn dokter? Waar was mijn adempauze? Wat gebeurde er?
Ondertussen was het 20 voor 4 en bereidde de vroedvrouwen zich voor om de bevalling zelf te doen. Ze vroegen mij om toch nog te wachten met persen, in mijn hoofd sloeg iets tilt. Hoezo persen? Zonder mijn dokter? Ik had nog 5 uur te gaan zei ik tegen mezelf.

Uiteindelijk kon ik het niet meer tegen houden, ik voelde de baby komen en de gynaecoloog was er nog steeds niet. Op een bepaald moment riep ik dan ook dat de baby komt en dat het hoofdje er al was. Op dat moment was het 5 voor 4, kwam de gynaecoloog binnen, ging die tussen de rand van het hoofdje en mijn vagina om het wat losser te maken en het moment erna had hij Noah vast. Om 4u was Noah er en was ik in shock. Ik snapte niet waar die baby vandaan kwam.

We hebben nog even staan praten terwijl we op de moederkoek aan het wachten waren maar ik was nog steeds niet helemaal mee.
ik had plots een baby vast maar ik besefte niet goed dat ik bevallen was en dat ik mijn klein schoppertje vast had.

Ik werd afgedroogd en naar de kamer gebracht en ik kon vooral denken aan mijn andere 2 jongens en hoe blij die zouden zijn. Bij de 2 oudste kreeg ik `s nachts die vlaag van grote liefde en de moedergevoelens dus ik had er nog alle vertrouwen in dat ik gewoon moest wennen aan het idee van mijn baby te hebben.

02-08-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus