Er zijn dagen dat ik zo diep zit dat ik geen zin meer heb om omhoog te klimmen.
Meestal komen die dagen na een dag waarbij ik denk ‘ ja, ik ga de goede kant op’.
Het enige wat dan werkt is slapen, alleen zijn dat de dagen dat de slaap niet komt.
Alsof mijn lichaam me dan zelfs die rust niet gegund wordt.

Het erge is dat de kinderen eigenlijk best braaf en lief zijn dus dat rationele ik mijn emotionele ik een mentale preek geeft.
Alleen luistert emotionele ik naar niemand. Ze staat me wel af en toe toe om Peter te roepen, ik heb mezelf zelfs toegestaan om peter te vragen naar huis te komen omdat het niet ging.
Want als ik op ben ben ik op en ik kan dan niet alleen zijn want wat als 1 van de kids iets voor heeft net als ik ‘afwezig’ ben?
Wat als mijn noodvoorraad dan net leeg is?
Mijn donkere dagen gaan in flitsen voorbij, soms tergt elke seconde mij en dan is er plots een uur voorbij.
Ik kijk op die moment vooral uit naar het moment dat mijn licht uit gaat.
Wordt het al donker?