Dit is voor mij het moeilijkste en het angstaanjagendste om over te schrijven. Ook het moeilijkste om toe te geven omdat hier zo een stigma op rust. Want elke mama is toch instant verliefd en voor altijd verbonden met dat mini wondertje die uit je buik komt?
Niet blijkbaar, mijn geest lijkt niet te willen snappen dat dat baby’tje in mijn armen mijn lieve schopper uit de buik is. Mijn hevig visje die me ’s nachts wakker hield.
Ik ben van mezelf een heel knuffelige ook naar mijn opvang kindjes toe dus Noah krijgt zeker zijn hoeveelheid knuffels en kusjes maar terwijl voelt dit vreemd.
Ik kan niet uren dromerig staren naar een slapend kindje. Ik mis de diepe gevoelens die ik voor de 2 oudste wel had.
Ik kan hem niet horen huilen want dan ben ik niet goed bezig, dan voelt hij dat ik er nog niet helemaal ben. Ik geef hem ook sneller aan Peter zodra hij klaar is met eten of als we wandelen en hij moet in de draagdoek. Ter gelijker tijd ben ik met volledig bewust van  elke aanraking omdat ik niks wil missen. Ik ben ervan overtuigd dat dit mijn laatste baby’tje is en ik wil kunnen genieten van elk moment alleen mijn lichaam wil dit nog niet.
Ondertussen is Noah 2 maand en ik merk dat hij mij voor zich aan het winnen is. Sinds 2 weken kan hij namelijk lachen en laat hij dit vooral doen naar mij als hij net gegeten heeft. Ik merk ergens diep in mijn buik dat daar een gevoel zit dat groter wordt als hij naar mij lacht.
Dus misschien is mijn gevoel er eigenlijk wel maar moet ik het leren herkennen en vooral moet ik erop vertrouwen de liefde vind zijn weg wel.