Dit is voor mij het moeilijkste en het angstaanjagendste om over te schrijven. Ook het moeilijkste om toe te geven omdat hier zo een stigma op rust. Want elke mama is toch instant verliefd en voor altijd verbonden met dat mini wondertje die uit je buik komt?
Niet blijkbaar, mijn geest lijkt niet te willen snappen dat dat baby’tje in mijn armen mijn lieve schopper uit de buik is. Mijn hevig visje die me ’s nachts wakker hield.
Ik ben van mezelf een heel knuffelige ook naar mijn opvang kindjes toe dus Noah krijgt zeker zijn hoeveelheid knuffels en kusjes maar terwijl voelt dit vreemd.
Ik kan niet uren dromerig staren naar een slapend kindje. Ik mis de diepe gevoelens die ik voor de 2 oudste wel had.
Ik kan hem niet horen huilen want dan ben ik niet goed bezig, dan voelt hij dat ik er nog niet helemaal ben. Ik geef hem ook sneller aan Peter zodra hij klaar is met eten of als we wandelen en hij moet in de draagdoek. Ter gelijker tijd ben ik met volledig bewust van  elke aanraking omdat ik niks wil missen. Ik ben ervan overtuigd dat dit mijn laatste baby’tje is en ik wil kunnen genieten van elk moment alleen mijn lichaam wil dit nog niet.
Ondertussen is Noah 2 maand en ik merk dat hij mij voor zich aan het winnen is. Sinds 2 weken kan hij namelijk lachen en laat hij dit vooral doen naar mij als hij net gegeten heeft. Ik merk ergens diep in mijn buik dat daar een gevoel zit dat groter wordt als hij naar mij lacht.
Dus misschien is mijn gevoel er eigenlijk wel maar moet ik het leren herkennen en vooral moet ik erop vertrouwen de liefde vind zijn weg wel.

22-09-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

Net als met alles wat met de kinderen te maken heeft ben ik hier ook niet alleen. We staan er met 2 voor. Ik moet de meeste monsters bestrijden maar dat kan alleen omdat mijn held het thuisfront bewaakt.
Hij zorgt voor de jongens als het mij teveel is, hij kalmeert mij als ik wisselvallig ben. Hij slikt mijn uitbarstingen en ja, hij veroorzaakt er ook veel. Hij reageert ook niet altijd juist want hij blijft een mens en dan nog een mannelijk exemplaar. Die zijn ook wel een moe of hongerig of gewoon sip. Dat mannen geen gevoelens hebben is de grootste fout die er bestaat. Ze hebben er evenveel alleen uiten ze die anders. Peter wil alles aanpakken en hij is blij dat hij mij kan helpen op praktische manieren.
Maakt dit het minder moeilijk voor hem? Nee dat denk ik niet maar als je het gevoel hebt iets te kunnen doen dan is de wanhoop tenminste weg.
Ik stuur Peter ook af en toe naar zijn beste vriendin dan kan hij daar zijn hart eens luchten of zijn gedachte verzetten. We hebben alle 2 geluk, zijn beste vriendin is niet alleen een schat maar ook een perfect luisterend oor met hier en daar een wijsheid die niet bij haar leeftijd past. Duidelijk de ideale afleiding voor Peter. Zo kan hij er weer tegen aan en kunnen we samen mijn monsters verslaan.
Zoals hij mooi zegt af en toe zie ik mijn Ellen terug en hoewel ik schrik heb van het proces en hoe we eruit gaan komen is mijn Ellen dat allemaal waard. Als dat geen man uit de duizend is.

20-09-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

20-09-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

Ik moet het aanvaarden, het gaat niet beter, ik zou zelfs kunnen zeggen het wordt slechter.
via de grijzewolk.be kwam ik uit op een moeder en kind huis. Ik liet die naam thuis al eens vallen. Wat zou dat betekenen voor ons? Linus en Maxim blijven thuis en Noah zou met mij mee gaan. Kunnen we al over de praktische zaken nadenken? Wie wat hoe? Als er iets is waar Peter goed in is dan is het toch wel die kanten bekijken.
Praktisch was het dus haalbaar maar emotioneel?

Er stond een afspraak op de planning met een nieuwe psycholoog. Er was een plaats vrijgekomen en als ik overdag kon was die voor mij. Absurd die wachtlijsten bij de psychische zorg. Dit heeft mij meermaals gestoord en zelfs een paniekaanval uitgelokt.
Na ons kennismaking gesprek werden er 2 dingen duidelijk 1 ze wil met mij werken 2 een opname lijkt onvermijdelijk.
Ik kwam verslagen thuis. Ik zat er redelijk hard mee. De volgende morgen ben ik bij de directie van de jongens hun school ingestort. Ik kon mijn jongens toch niet achterlaten? Dan schiet ik als moeder toch tekort?
Nu is de directie 1 van de liefste vrouwen die ik ken en na het nodige gesnotter kreeg ze mij getroost. Ik liet mijn kinderen niet in de steek in tegendeel ik deed dit voor hun. Zij zou de jongens wel extra knuffelen en als ze mama misten mochten ze bij haar een tekening maken of een brief schrijven.
Wat mij vooral bij bleef is dat ze zei ‘ missen zullen ze je maar missen is een gevoel dat er mag zijn. Op die momenten zijn wij er en samen verzachten we hun verdriet’

De dag erna bij Laura de knoop door gehakt. Ik was op, een wrak en het water stond me niet meer aan de lippen maar ik was aan het verdrinken. Ik kon nog af en toe naar lucht happen maar gezond is het niet. Als ik eerlijk ben had ik Laura niet gehad ik had het niet gedaan. Ik was zelf te bang om die beslissing te nemen. Telefoneren naar de moeder en kind afdeling in Zoersel was voor mij te moeilijk. Gelukkig deed zij het met mij.
volgend paniek moment ik kon pas 2 weken later op intake komen en er is een wachtlijst van een maand. HOE? WAT? Ik had nu eindelijk toegegeven en hulp aanvaard en nu moest ik wachten? Ik ga niet liegen ik was in paniek. Op dat moment was ik even alle teugels kwijt. Ik was zo van slag dat Noah mee van streek werd. Pas in Laura haar armen kalmeerde hij om dan heel de tijd mij aan te kijken en te lachen. (baby’s voelen ons toch griezelig goed aan he)
Weer kwam Laura met de redding. We zouden al eens spreken met een psychiater in Leuven. Dan konden we al medicatie op starten. Daar kon ik een week later al terecht en met daar tussen een gesprek met Laura kon ik toch verder. Want dat doe ik nu alles opsplitsen. Nog zoveel uur, eest nog dit dan dat. De tijd gaat voor bij in blokken.

De psychiater en dokter waren het volledig eens met Laura en de psycholoog. Een opname was nodig. Medicatie werd voor geschreven maar zou niet voldoende zijn. Dat maakt het 4 tegen 1 en als ik mijn verstand mee tel 5 tegen 1. Emotionele ik heeft het eindelijk aanvaard. Zoersel here we come maar wel met een mini hartje.

18-09-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

Er zijn dagen dat ik zo diep zit dat ik geen zin meer heb om omhoog te klimmen.
Meestal komen die dagen na een dag waarbij ik denk ‘ ja, ik ga de goede kant op’.
Het enige wat dan werkt is slapen, alleen zijn dat de dagen dat de slaap niet komt.
Alsof mijn lichaam me dan zelfs die rust niet gegund wordt.

Het erge is dat de kinderen eigenlijk best braaf en lief zijn dus dat rationele ik mijn emotionele ik een mentale preek geeft.
Alleen luistert emotionele ik naar niemand. Ze staat me wel af en toe toe om Peter te roepen, ik heb mezelf zelfs toegestaan om peter te vragen naar huis te komen omdat het niet ging.
Want als ik op ben ben ik op en ik kan dan niet alleen zijn want wat als 1 van de kids iets voor heeft net als ik ‘afwezig’ ben?
Wat als mijn noodvoorraad dan net leeg is?
Mijn donkere dagen gaan in flitsen voorbij, soms tergt elke seconde mij en dan is er plots een uur voorbij.
Ik kijk op die moment vooral uit naar het moment dat mijn licht uit gaat.
Wordt het al donker?

17-09-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

16-09-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus