U zult even geduld moeten hebben, dan kan u op gesprek komen. Eerst moet je hier langs komen, volgende week kan ik u zien. Er is een wacht tijd van een maand.

Zinnen die ik allemaal gehoord heb sinds ik hulp vroeg. Ik  vraag sinds 6/09 om opgenomen te worden en ondertussen zijn we 21 september en zit ik nog steeds in mijn wachttijd. Ik kan ten vroegste 16/10 opgenomen worden. Pas dan komt er misschien een plaats vrij. Dat is dus ten vroegste 40 dagen nadat ik aangaf niet meer verantwoord alleen thuis te kunnen blijven met mijn kinderen. Wanneer het echt gaat zijn hebben we het raden naar.
18/09 kreeg ik te horen dat de faciliteit waar ik mijn hoop had op gericht een wachtlijst van minstens een maand heeft. Ik kon wel eens in Gent proberen maar daar bleek de wachttijd het dubbele te zijn.
Ik kan me laten opnemen in Leuven maar die eenheid is er niet op voorzien. De rust en therapie die ik zoek is daar niet voor handen. Voorlopig is dat het plan als ik volledig gebroken ben. Hopelijk zal dat niet nodig zijn.
Ondertussen heb ik een heel zware klap gehad. Het gevoel van niet geholpen te worden is onbeschrijfelijk groot. Iedereen ziet in dat een  opname nodig is maar er is simpel weg geen plaats. Er zijn in heel Vlaanderen 16 bedden met 2 noodbedden en dat terwijl 1 op 10 vrouwen met een post natale depressie kampt. Ik heb ondertussen de ene paniek aanval na de andere. Ben de hele tijd overweldigd en ik schiet tekort naar Peter en de kinderen toe.
Peter moet nu niet alleen voor 3 kinderen zorgen maar ook met een hysterische paniekerige vrouw over weg kunnen. Eerlijk? Ik weet niet of ik zou kunnen wat hij nu doet.
Mij blijven verzekeren dat alles ok is, alles regelen en mij beschermen, ook tegen mezelf. Ik kan hem niet eens goed en wel bedanken want voor ik het weet is de volgende crisis daar.
Ik roep om hulp maar de hulp is er niet. Mijn depressie moet in de wachtrij gaan staan. Even geduld, er zijn nog 3 wachtenden voor u....