Ik ben ik en jij bent jij, dat is mijn mama en die hoort erbij. Hoe vaak heb ik het Linus al horen meezingen met youtube? Maar wat als ik ik niet is?
Ik ben nog een schim van wie ik vroeger was. Zaken waar ik vroeger energie uit haalden putten mij nu volledig uit. Voor 12u mijn bed uit komen is een marteling. Gelukkig is Noah zo braaf om mee te gaan in mijn ritme. Hij ligt gewoon naast mij te snurken.
Meer en meer moet ik tegen Peter zeggen dat ik er even tussen uit knijp. Even naar boven, even naar buiten,… Ik kan er alleen niet van weg lopen want het probleem zit in mijn hoofd. Mijn filters werken niet meer en alles komt dubbel zo hard binnen.
Sociaal contact en sociaal engagement is iets wat me nu heel moeilijk valt. Mijn papa en Tim gaan nog, dat zijn rustige mensen. De minste drukt eis echter te veel. Mensen die wat luider praten of wat drukker zijn maken mij nu zot. Eens ik me dan afzonder begint dat stemmetje in mijn hoofd weer. Alles overlopen en bekijken en op den duur denk ik dat ik het mezelf aan praat, ik moet me steeds voor houden dat mijn psychiater gelijk heeft, ik heb hier niet voor gekozen. Ik wil deze persoon niet zijn ik wil mezelf terug vinden. Alleen mis ik enkele zaken waardoor ik mezelf niet terug kan vinden.  Ik geraak steeds verder van mezelf weg.

03-10-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

U zult even geduld moeten hebben, dan kan u op gesprek komen. Eerst moet je hier langs komen, volgende week kan ik u zien. Er is een wacht tijd van een maand.

Zinnen die ik allemaal gehoord heb sinds ik hulp vroeg. Ik  vraag sinds 6/09 om opgenomen te worden en ondertussen zijn we 21 september en zit ik nog steeds in mijn wachttijd. Ik kan ten vroegste 16/10 opgenomen worden. Pas dan komt er misschien een plaats vrij. Dat is dus ten vroegste 40 dagen nadat ik aangaf niet meer verantwoord alleen thuis te kunnen blijven met mijn kinderen. Wanneer het echt gaat zijn hebben we het raden naar.
18/09 kreeg ik te horen dat de faciliteit waar ik mijn hoop had op gericht een wachtlijst van minstens een maand heeft. Ik kon wel eens in Gent proberen maar daar bleek de wachttijd het dubbele te zijn.
Ik kan me laten opnemen in Leuven maar die eenheid is er niet op voorzien. De rust en therapie die ik zoek is daar niet voor handen. Voorlopig is dat het plan als ik volledig gebroken ben. Hopelijk zal dat niet nodig zijn.
Ondertussen heb ik een heel zware klap gehad. Het gevoel van niet geholpen te worden is onbeschrijfelijk groot. Iedereen ziet in dat een  opname nodig is maar er is simpel weg geen plaats. Er zijn in heel Vlaanderen 16 bedden met 2 noodbedden en dat terwijl 1 op 10 vrouwen met een post natale depressie kampt. Ik heb ondertussen de ene paniek aanval na de andere. Ben de hele tijd overweldigd en ik schiet tekort naar Peter en de kinderen toe.
Peter moet nu niet alleen voor 3 kinderen zorgen maar ook met een hysterische paniekerige vrouw over weg kunnen. Eerlijk? Ik weet niet of ik zou kunnen wat hij nu doet.
Mij blijven verzekeren dat alles ok is, alles regelen en mij beschermen, ook tegen mezelf. Ik kan hem niet eens goed en wel bedanken want voor ik het weet is de volgende crisis daar.
Ik roep om hulp maar de hulp is er niet. Mijn depressie moet in de wachtrij gaan staan. Even geduld, er zijn nog 3 wachtenden voor u....

02-10-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

Ik dacht dat een depressie zou zijn zoals Eeyore van mijn geliefde tekenfilm. Ik ben groot geworden met dat beeld en ik dacht dat dit een depressie was. Niks is echter minder waar. Ik ben geen Eeyore als ik iemand ben is het eerder meneer konijn. Angstig en boos en zo moe van alles.
Er zijn momenten dat ik echter kan lachen dat de oude Ellen zich toch even aanmeld. Echter dat gevoel is niet vast te houden, van de 1 op de andere moment verander ik terug in de angstige triestige Ellen Als klauwen die in mijn buik grijpen.
Depressie krijgt een heel andere betekenis. Wat me vooral opvalt is dat ik mezelf niet kan zijn bij andere. Ik voel de drang om toneel te spelen, ik durf slechts zelden tonen hoe slecht ik me voel. Dat masker op zetten is echter vermoeiend en ik merk dat ik daarom gezelschap ga mijden. Ik ben momenteel toch stil en terug getrokken en alles kwetst mijn 2 keer zo hard.
Mijn energievat is ook snel leeg. Het huishouden blijft liggen want hier vind ik helemaal geen energie voor. Voor mezelf zorgen is al een opgave. Er zij momenten dat ik helemaal in mezelf gekeerd ben en dat ik niks binnen laat komen. Die momenten beangstigen mij enorm. Die gebeuren ook als de kinderen er zijn en de angst dat er dan iets gebeurd is heel groot.
Gelukkig ben ik zelden alleen thuis en dat is echt een gerust stelling. Want dan is er altijd een volwassenen om mij te helpen of om over te nemen als ik dicht sla.

01-10-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus