Ik dacht dat een depressie zou zijn zoals Eeyore van mijn geliefde tekenfilm. Ik ben groot geworden met dat beeld en ik dacht dat dit een depressie was. Niks is echter minder waar. Ik ben geen Eeyore als ik iemand ben is het eerder meneer konijn. Angstig en boos en zo moe van alles.
Er zijn momenten dat ik echter kan lachen dat de oude Ellen zich toch even aanmeld. Echter dat gevoel is niet vast te houden, van de 1 op de andere moment verander ik terug in de angstige triestige Ellen Als klauwen die in mijn buik grijpen.
Depressie krijgt een heel andere betekenis. Wat me vooral opvalt is dat ik mezelf niet kan zijn bij andere. Ik voel de drang om toneel te spelen, ik durf slechts zelden tonen hoe slecht ik me voel. Dat masker op zetten is echter vermoeiend en ik merk dat ik daarom gezelschap ga mijden. Ik ben momenteel toch stil en terug getrokken en alles kwetst mijn 2 keer zo hard.
Mijn energievat is ook snel leeg. Het huishouden blijft liggen want hier vind ik helemaal geen energie voor. Voor mezelf zorgen is al een opgave. Er zij momenten dat ik helemaal in mezelf gekeerd ben en dat ik niks binnen laat komen. Die momenten beangstigen mij enorm. Die gebeuren ook als de kinderen er zijn en de angst dat er dan iets gebeurd is heel groot.
Gelukkig ben ik zelden alleen thuis en dat is echt een gerust stelling. Want dan is er altijd een volwassenen om mij te helpen of om over te nemen als ik dicht sla.