Net als met alles wat met de kinderen te maken heeft ben ik hier ook niet alleen. We staan er met 2 voor. Ik moet de meeste monsters bestrijden maar dat kan alleen omdat mijn held het thuisfront bewaakt.
Hij zorgt voor de jongens als het mij teveel is, hij kalmeert mij als ik wisselvallig ben. Hij slikt mijn uitbarstingen en ja, hij veroorzaakt er ook veel. Hij reageert ook niet altijd juist want hij blijft een mens en dan nog een mannelijk exemplaar. Die zijn ook wel een moe of hongerig of gewoon sip. Dat mannen geen gevoelens hebben is de grootste fout die er bestaat. Ze hebben er evenveel alleen uiten ze die anders. Peter wil alles aanpakken en hij is blij dat hij mij kan helpen op praktische manieren.
Maakt dit het minder moeilijk voor hem? Nee dat denk ik niet maar als je het gevoel hebt iets te kunnen doen dan is de wanhoop tenminste weg.
Ik stuur Peter ook af en toe naar zijn beste vriendin dan kan hij daar zijn hart eens luchten of zijn gedachte verzetten. We hebben alle 2 geluk, zijn beste vriendin is niet alleen een schat maar ook een perfect luisterend oor met hier en daar een wijsheid die niet bij haar leeftijd past. Duidelijk de ideale afleiding voor Peter. Zo kan hij er weer tegen aan en kunnen we samen mijn monsters verslaan.
Zoals hij mooi zegt af en toe zie ik mijn Ellen terug en hoewel ik schrik heb van het proces en hoe we eruit gaan komen is mijn Ellen dat allemaal waard. Als dat geen man uit de duizend is.