Voor de derde keer zwanger van een jongen! De vorige zwangerschappen gingen vlot en ook de bevallingen liepen zonder veel problemen. We wisten dus vrij zeker wat we konden verwachten.

De dag dat we uitgerekend zijn gaan we nog eens naar de gynaecoloog. Alles ok met de baby, net als bij broer Linus wordt het gewicht geschat op 4 kg. Mijn bloeddruk is wat hoog dus wil de dokter geen risico nemen. Zondag worden we ingeleid.
Dit past perfect in mijn planning. Zaterdag was er nog het schoolfeest, de eerste keer voor Linus dus heel emotioneel, zondag kon ik eerst nog naar de afsluit van het oudercomité. Nog 2 dagen om te genieten van mijn zwangerschap.

Dan is het moment daar, we vertrekken naar het ziekenhuis. Peter is heel emotioneel en heeft een moment nodig. We kussen de kinderen en verklappen eindelijk dat morgen de baby er zal zijn.
Valies de auto in en 5 minuten rijden tot aan het ziekenhuis.

We worden ontvangen door een hele lieve vroedvrouw. Nadat we geïnstalleerd zijn in onze kamer, dezelfde als bij Linus en Maxim, mogen we nog even ontspannen.
Na het onderzoek blijkt dat ik nog geen opening heb. Er wordt dus een pilletje opgestoken. De vroedvrouw verwacht pas tegen 5-6 uur vordering te zien dus Peter mag thuis nog wat gaan slapen.
Zelf val ik ook in slaap en wordt ik om 1 uur wakker van beginnende ween.
Na een uur rond lopen en nog eens naar de wc te gaan bel ik de vroedvrouw.
ik mag naar de verloskamer en Peter wordt gebeld.
Nu wordt het plots heel echt, de pijn is nog net te dragen en we zitten aan 3 cm ontsluiting.
in een record tempo staat Peter er. Ik stel voor om de fotograaf al te bellen want het gaat toch vlot.
Heidi was er bij de vorige bevalling ook bij en betekende voor mij troost. Ik ben dan ook pas terug kalmer geworden toen zij toe kwam om 20 over 3.

Ik lag ondertussen al in bad met 5 cm ontsluiting.
De vorige zwangerschappen viel ik op 5 cm wat stil dus ik verwachtte een adempauze.
Niks was minder waar. De ween kwamen de 1 na de ander en veel pijnlijker dan de vorige keren. Toen ik toch een epidurale vroeg omdat ik dacht dit geen 5 uur meer vol te houden bleek dat ik al op 8 cm zat en dat de gynaecoloog dringend gebeld moest worden.

Ondertussen verkeerde ik in een constant gevoel van paniek. Waar was mijn dokter? Waar was mijn adempauze? Wat gebeurde er?
Ondertussen was het 20 voor 4 en bereidde de vroedvrouwen zich voor om de bevalling zelf te doen. Ze vroegen mij om toch nog te wachten met persen, in mijn hoofd sloeg iets tilt. Hoezo persen? Zonder mijn dokter? Ik had nog 5 uur te gaan zei ik tegen mezelf.

Uiteindelijk kon ik het niet meer tegen houden, ik voelde de baby komen en de gynaecoloog was er nog steeds niet. Op een bepaald moment riep ik dan ook dat de baby komt en dat het hoofdje er al was. Op dat moment was het 5 voor 4, kwam de gynaecoloog binnen, ging die tussen de rand van het hoofdje en mijn vagina om het wat losser te maken en het moment erna had hij Noah vast. Om 4u was Noah er en was ik in shock. Ik snapte niet waar die baby vandaan kwam.

We hebben nog even staan praten terwijl we op de moederkoek aan het wachten waren maar ik was nog steeds niet helemaal mee.
ik had plots een baby vast maar ik besefte niet goed dat ik bevallen was en dat ik mijn klein schoppertje vast had.

Ik werd afgedroogd en naar de kamer gebracht en ik kon vooral denken aan mijn andere 2 jongens en hoe blij die zouden zijn. Bij de 2 oudste kreeg ik `s nachts die vlaag van grote liefde en de moedergevoelens dus ik had er nog alle vertrouwen in dat ik gewoon moest wennen aan het idee van mijn baby te hebben.

02-08-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus