Ik had al redelijk snel door dat ik hier niet alleen mee mocht blijven zitten, ik had al wel een paar dingen aan Peter gezegd maar nog niet alles. Ik wist ook niet hoe ik hierover moest beginnen. Gelukkig kende ik Fara en stuurde ik na wat twijfelen toch een berichtje. Even polsen of ze heel de vakantie beschikbaar waren.
Zo geraakte we aan de praat en hadden we door dat alleen over en weer chatten niet toereikend genoeg was. Op aanraden van Laura nam ik contact op met een psycholoog en werd ik daar op een wachtlijst gezet. Tot ik daar terecht kan kon ik terecht bij Fara en houden we gesprekken, bekijken we samen wat ik voel en waar dit vandaan komt. Hoewel het met de bevalling begonnen is is het wel duidelijk dat het meer is dan dat. Een groot deel gaat over eenzaamheid. Met mijn mama 10 jaar geleden te verliezen en vorig jaar mijn oma mis ik de bezorgde mama figuur. Ik miste iemand die met me inzat en hulp kwam geven zonder dat ik het moest vragen. Ik vraag namelijk niet graag hulp. En met mijn schoonmoeder heb ik een goede band en heb ik veel samen gedaan tijdens de bevalling maar dat voelde toch anders.
Ik help graag mensen en ik sta altijd klaar om te luisteren maar in deze periode miste ik iemand die naar mij luisterde en mij begreep. Ik zet gemakkelijk een masker op en toon vooral de mooie kanten van alles maar mijn pijn, problemen, verdriet die hou ik voor mij. Peter weet wel het meeste maar dat is niet voldoende.
Op aanraadde van Fara ben ik nu transparanter over mijn gevoelens. Nog niet naar iedereen maar ondertussen weten 5 mensen hoe ik me voel en dat ik met Fara spreek en nog 3 weten dat ik het moeilijk heb.
Het gaat echter vooral achteruit momenteel, ik overdenk nog meer maar vooral ik voel me te weinig ondersteunt. Ik heb het gevoel dat de mensen die ervan weten niet beseffen hoe zwaar dit is? Hoe diep dit gaat.
ER zijn momenten dat ik me afvraag of Noah krijgen wel een goed idee was waarna ik met instant schuldig voel. Hij was zo gewenst en ik was zo  graag zwanger. Nu kan ik niet genieten van mijn laatste baby’tje. Ik geniet momenteel nergens echt van, ik haal geen plezier uit ons wekelijks dansen. Ik zonder me steeds meer af. Ik moet mezelf dwingen om met de kinderen naar buiten te gaan. Plannen maken en me eraan houden. De hele tijd hoop ik dan stiekem dat iemand voor mij afzegt.
als het dan toch doorgaat voel ik me niet op mijn plaats, een buiten beentje?

Ik wacht nu tot het beter gaat, tot  de gevoelens komen. Misschien brengt de regelmaat van september wel hulp. We kijken in ieder geval van dag tot dag.
1 keer per week komt de kraamhulp, die is dan 2u met Linus bezig zodat ik kan opruimen. Of zij ruimt wat op voor mij. 1 adempauze in een week die me overkomt waar ik niks in te brengen heb.

Ondertussen zoek ik verder, niet naar mijn roze wolk maar misschien al naar een witte wolk? Zolang ik maar van die zwarte af geraak.