Ik moet het aanvaarden, het gaat niet beter, ik zou zelfs kunnen zeggen het wordt slechter.
via de grijzewolk.be kwam ik uit op een moeder en kind huis. Ik liet die naam thuis al eens vallen. Wat zou dat betekenen voor ons? Linus en Maxim blijven thuis en Noah zou met mij mee gaan. Kunnen we al over de praktische zaken nadenken? Wie wat hoe? Als er iets is waar Peter goed in is dan is het toch wel die kanten bekijken.
Praktisch was het dus haalbaar maar emotioneel?

Er stond een afspraak op de planning met een nieuwe psycholoog. Er was een plaats vrijgekomen en als ik overdag kon was die voor mij. Absurd die wachtlijsten bij de psychische zorg. Dit heeft mij meermaals gestoord en zelfs een paniekaanval uitgelokt.
Na ons kennismaking gesprek werden er 2 dingen duidelijk 1 ze wil met mij werken 2 een opname lijkt onvermijdelijk.
Ik kwam verslagen thuis. Ik zat er redelijk hard mee. De volgende morgen ben ik bij de directie van de jongens hun school ingestort. Ik kon mijn jongens toch niet achterlaten? Dan schiet ik als moeder toch tekort?
Nu is de directie 1 van de liefste vrouwen die ik ken en na het nodige gesnotter kreeg ze mij getroost. Ik liet mijn kinderen niet in de steek in tegendeel ik deed dit voor hun. Zij zou de jongens wel extra knuffelen en als ze mama misten mochten ze bij haar een tekening maken of een brief schrijven.
Wat mij vooral bij bleef is dat ze zei ‘ missen zullen ze je maar missen is een gevoel dat er mag zijn. Op die momenten zijn wij er en samen verzachten we hun verdriet’

De dag erna bij Laura de knoop door gehakt. Ik was op, een wrak en het water stond me niet meer aan de lippen maar ik was aan het verdrinken. Ik kon nog af en toe naar lucht happen maar gezond is het niet. Als ik eerlijk ben had ik Laura niet gehad ik had het niet gedaan. Ik was zelf te bang om die beslissing te nemen. Telefoneren naar de moeder en kind afdeling in Zoersel was voor mij te moeilijk. Gelukkig deed zij het met mij.
volgend paniek moment ik kon pas 2 weken later op intake komen en er is een wachtlijst van een maand. HOE? WAT? Ik had nu eindelijk toegegeven en hulp aanvaard en nu moest ik wachten? Ik ga niet liegen ik was in paniek. Op dat moment was ik even alle teugels kwijt. Ik was zo van slag dat Noah mee van streek werd. Pas in Laura haar armen kalmeerde hij om dan heel de tijd mij aan te kijken en te lachen. (baby’s voelen ons toch griezelig goed aan he)
Weer kwam Laura met de redding. We zouden al eens spreken met een psychiater in Leuven. Dan konden we al medicatie op starten. Daar kon ik een week later al terecht en met daar tussen een gesprek met Laura kon ik toch verder. Want dat doe ik nu alles opsplitsen. Nog zoveel uur, eest nog dit dan dat. De tijd gaat voor bij in blokken.

De psychiater en dokter waren het volledig eens met Laura en de psycholoog. Een opname was nodig. Medicatie werd voor geschreven maar zou niet voldoende zijn. Dat maakt het 4 tegen 1 en als ik mijn verstand mee tel 5 tegen 1. Emotionele ik heeft het eindelijk aanvaard. Zoersel here we come maar wel met een mini hartje.