In een amerikaans boekje over natuurlijke producten vond ik een leuk idee voor een confituur. Heb deze natuurlijk uitgeprobeerd. Zit als volgt in elkaar: - 1,4 kg peren schillen, klokhuis uitdoen en in fijne stukjes snijden. - 1,4 kg suiker toevoegen. - 2 sinaasappelen pellen en in kleien stukjes snijden. - 400 gram rozijnen toevoegen. -175 gr. walnoten pellen en grof hakken.
Al deze ingredienten doe je samen in een grote pan en laat ze rustig aan de kook komen. Dit mag vrij lang blijven koken tot je een gelei hebt. doe deze in potjes: overheerlijke combinatie. Is een leuke cadeautip voor fijnproevers.
Onze ezel is nu iets meer dan twee jaar oud, ze is een echte ezel: ongelooflijk nieuwsgierig en eigenwijs. 's morgens als we opstaan, weet ze om een of andere reden dat we er zijn (ook al kan ze ons niet zien), ik weet nog altijd niet hoe ze het doet, maar ze begint oorverdovend te balken van het moment dat we uit onze slaapkamer komen. Ook in de wei kan ze het niet hebben als er iets gebeurt dat niet overeenkomt met haar dagelijkse routine. Zo hebben we vorige week een van de twee hanen weggenomen (omdat we het niet meer konden zien hoe die twee onze arme kippen steeds maar weer lagstig vielen). Dat beviel Roza helemaal niet, ze ging tekeer als gek. Haar beste vriend is ons varken Lily. Daar moeten we ook nog eens foto's van op de blog zetten. Een schattig beest. Nu zoeken we voor Roza een nieuwe thuis. Door omstandigheden is haar weide veranderd in een publieke parking en het beestje heeft nauwelijks nog gras om te eten. Als jullie dit lezen en jullie kennen heel vriendelijke en dierlievende mensen, die een lief huisdier zoeken laat het ons weten.
Categorie:Het is het moment Tags:catalaanse ezel, roza, onteigening pontstraat, melle
De kweepeer, magie in de tuin
Kweeperen zijn zeer interessante vruchten. Ze zijn heel mooi in het voorjaar omdat ze grote roze/witte bloemen hebben en geven laat in het seizoen de heerlijkste culinaire mogelijkheden. Je kan er confituur mee maken, gelei, een confijt voor bij wild, en ook een likeurtje. De likeur maak je heel eenvoudig. Je neemt een grote kom en legt hierin zoveel gewassen kweeperen als de kom aankan. Bedek al het fruit met water en laat heel rustig aan de kook komen. Mag gerust een uurtje staan pruttelen, de keuken gaat hoe langer hoe heerlijker ruiken. Neem vervolgens de kweeperen uit de pan, voorzichtig zonder ze al te veel te kwetsen. Als dat niet lukt omdat ze loskgekookt zijn, dan moet je ze door een fijne zeer gieten. De bedoeling is dat er zo weinig mogelijk van de pulp in het kookvocht achterblijft. Zet vervolgens het kookvocht weer op het vuur en voeg er per liter ong. 200 gr. suiker aan toe. Laat even aan de kook komen. Als het goed is krijg je een oranje roze vloeistof. Deze laat je vervolgens wat afkoelen en giet ze door een zeef in propere flessen of in één grote fles (voor grotere impact). Vul de flessen voor drie vierden met dit sap. Vul de rest aan met pure alchohol (95 graden). Dus 3/4 kweepeer vocht en 1/4 alcohol. Deze verhouding kun je zelf naar believen aanpassen, maar toch beter niet minder dan 20 graden alcohol in de fles anders riskeer je dat de likeur niet bewaart. Nu de flessen afsluiten en even goed schudden. Heel fris drinken met een ijsblokje (maakt het ook minder straf). Het is al na een week heel lekker. Naar het schijnt is het ook een drankje dat wonderen doet als je problemen hebt met maag of darmen, je kikkert er onmiddellijk van op. Waar wacht je nog op? Geen kweeperen, kom maar plukken hier zijn er genoeg.
Categorie:recepten Tags:kweeperen, cydonia oblonga, likeur, maag en darmen
30-09-2009
Een pareltje
Soms zie je een object en je denkt :'dat is voor mij'. Zo was het met deze houten kom. Ik zag ze staan bij ViaVia en ze kostte 20 Euro. Mijn eerste gedacht was: zo duur, hoe durven ze. En ik ben weggegaan zonder ze te kopen. De hele dag heeft het me achtervolgd: ik had het toch moeten kopen, wat als ze er morgen niet meer is , neen het is toch te duur,... Ik ben enkele dagen daarna teruggeweest en de kom gekocht: ze is prachtig. Ze leeft. Ze heeft een geschiedenis. Ze is met de hand gemaakt. Wat is 20 euro en toch, ... ik heb ze nog nooit gebruikt maar geniet er wel dagelijks van.
via via is een winkel aan de dampoort in Gent, waar je spullen kan binnenbrengen en dus ook kopen. Is meestal vrij duur, maar je kan er echt wel koopjes doen, zo heeft mijn schoonzus er onlangs een kast gekocht van de 17e eeuw en maar iets van een 400 euro betaald. Je moet wel tijd hebben om dat allemaal uit te pluizen.
Deze lieve schattige Boedha hield waarschijnlijk veel van tafelen, maar had nooit gedacht dat ieamnd hem een vuurtje zou geven. Voorlopig wacht ik nog om hem aan te steken, hij is zo lief.
Mooie teepotjes vind je niet zo vaak op de rommelmarkt, maar als je ze ziet moet je ze zeker komen. Het is fantastisch als je zo verschillende potjes hebt staan en dan kan kiezen naargelang je stemming welke kleur, materiaal, vorm, volume enz. je zal gebruiken. Ik hou enorm van die gietijzeren dingen, ze zijn fantastisch om te gebruiken en vergen echt geen onderhoud.
Een brood om letterlijk de vingers van af te likken
Suikerbrood is niet mijn persoonlijke favoriet, omdat ik niet zo op zoetigheden gesteld ben. Maar ik sta altijd vol bewondering te kijken hoe het tussen de tanden van de kinderen (en mijn man) verdwijnt als sneeuw voor de zon. Dit brood heb ik vorig weekend gemaakt om bij het ontbijt te eten, maar zoals je wel kan vermoeden, was het dezelfde dag al verdwenen. Ik vereenvoudig het officiele recept zoveel mogelijk: Verse gist met een beetje lauw water mengen in de keukenrobot. Wat boter bij doen en ong. 800 gr. witte bloem. Goed mengen. Twee eierdooiers toevoegen en mengen. Geleidelijk aan melk toevoegen tot je de juiste consistentie hebt. Niet vergeten goed te zouten. Ik doe het volledige proces in de keukenrobot, vind het een heel gedoe om dit met de hand te doen. Even laten rijzen (een kwartiertje zo). Dan uit de keukenrobot nemen en in twee delen verdelen. In het ene deel de suikerkorrels mengen en onderkneden. Dit is wel bewerkelijk want die suikerkorrels vallen daar altijd weer uit. Je hebt het gevoel dat het een en al suiker is. Vervolgens doe je rond die suikerdeeg het gewone deeg, alsof je een pakje inpakt. Leg het met de vouw naar de onderkant op de ingevette bakplaat, bestrooi met bloem en afdekken met een handdoek. Goed laten rijzen. Voordat je het in de oven steeks nog eens insnijden en dan maar wachten tot de geuren je tegemoet komen. Zet de boter maar al klaar...smeren!
Als je in de gelegenheid bent om Turks brood (van die platte ronde, met of zonder zaadjes) te kopen dan moet je dat zeker doen. Je koopt er best een heleboel gelijk, het kost niets en laat zich heel eenvoudig invriezen. Op het moment dat je het wil gebruiken neem je het uit de vriezer, even kort in een hete oven en het is nog lekkerder dan voordien: heerlijk krokant en met een heel veel aroma. Een succesnummer bij ons, wat we meestal de zaterdagmiddag eten, is een gevuld turks brood. Je snijdt het volledige brood overlangs door en legt het open. Besmeer beide kanten met versgemaakte mayonaise (zie vroeger). Beleg naar hartelust met alles wat je lust. Wij doen meestal: sla, tomaten, kaas en hesp. Wat ook lekker is, is een doosje tonijn mengen met een gekookt eitje, mayonaise en ketchup en dat bij de sla en tomaten doen, of gelijk waar je zin in hebt. Geef toe zo een broodje krijg je toch zelden geserveerd in de broodjeszaak? Maak maar gerust wat meer, want het verdwijnt toch aan een ongelofelijke snelheid.
Zo mooi, geen werk en ook nog praktisch. Het is een must in elke keuken. Als je ergens pikante pepertjes op de kop kan tikken, moet je dat zeker doen. Het is maar een minuutje werk om ze mooi aan elkaar te rijgen (best handschoenen dragen want anders kan het nogal prikken) en ergens op te hangen waar ze in het oog springen. Je zal er de hele winter geniet van hebben: in sausen, bij vlees, in de wok, alles waar je iets meer spice wil insteken!
Enkele jaren geleden kreeg ik van een oude meneer die wist dat ik een zwak had voor koken en kookboeken, een heel mooi cadeau. Het is "Het Spaarzame keukenboek" door Caudelier oud-tafelhouder te Gent. Het is een prachtig boek dat uitgegeven is in Gent in 1907. De auteur heeft elk boek gehandtekend en schrijft: "Wie mij zal lezen, zal koksbaas wezen".
De eerste woorden van het boek zijn de volgende: "Het spaarzame keukenboek is bestemd om een goede keuken in het bereik te stellen van de nederigste fortuinen"; Schitterend!
Ik ben een verwoed lezer van thrillers en misdaadverhalen (ook van andere soorten boeken trouwens). Op een nacht toen ik weer eens lag te lezen dook er midden in een verhaal plots een recept op van pasta carbonara. De hoofdpersoon kreeg haar nieuw liefje op bezoek en maakte voor hem deze pasta klaar, waarop het niet mer stuk kon tussen die twee. Ik denk dat het een verhaal van Patricia Cornwell met Key Scarpetta was. Toen ik de beschrijving las, dacht ik dat moet toch wel lekker zijn. Hier is de reconstructie: gebruik liefst verse pasta (penne, tagliatelle of andere iets bredere pasta). Bak in een heel grote pan pancetta of spek goudbruin. Doe hierbij een sjalotje of kleine stukjes courgette en kruiden (tijm is hierbij heel lekker). Laat nog even bakken. Intussen heb je al een kom water aan de kook gebracht, doe hier de pasta in en kook die gaar. Kluts intussen in een apart kommetje vier eierdooiers. Als de pasta klaar is giet je ze af en stort ze vervolgens in de pan met het spek. Heel goed omroeren op een hoog vuur, tot de pasta en het vlees heel goed gemengd zijn. Een flinke hoeveelheid vers geraspte parmezaan erbij en nog eens goed omscheppen. Dan komt de finale. Giet de eierdooiers over het geheel en schep vlug om. Dit moet met veel allure en heel snel gebeuren anders krijg je zo dikke klonters ei, het is de bedoeling dat het ei smeu blijft. Voila dat is alles. Het is een heerlijke maaltijd. Gewetensvol stel ik voor om er nog sla bij te eten, maar stiekem weet ik dat deze toch zal blijven staan.
We hebben een chipsmachine. Niet te geloven. Je schilt de aardappel en stopt het in de koker bovenaan. De machine maakt een mooi lawaai. Het snijdt enkele sneetjes, bakt ze en spuwt ze dan uit. Het gaat niet snel, maar het gaat gestaag. De chips die het produceert zijn overheerlijk. Ze zijn vers, ze komen niet uit een zak.
We hebben het ook met pompoen geprobeerd en dat lukt ook.
De verpakking was helemaal in het Spaans. In Spanje weten ze nog wat echte familiemomenten zijn. Ideal para barbacoas, fiestas y en todo momento.
Het kookboek der kookboeken in Vlaanderen is Ons Kookboek. Als kind heb ik het altijd gekend, het enige kookboek dat mijn moeder ooit had aangeschaft en waarin je alles kon terugvinden. Het was vooral heel vuil op de bladzijden met recepten voor wafels, pannenkoeken en cake. Voor de rest werd er zelden iets anders dan de gewone kost bereid. Toch had het boek wel een zekere aantrekkingskracht want ik kocht het mij toen ik apart ging wonen ook zelf aan. Inmiddels is er reeds jaren een nieuwe, uitgebreidere en modernere versie verschenen van deze kookbijbel. Maar ondertussen had ik een verzameling van misschien wel 500 kookboeken en keek ik met enig misprijzen op dergelijke basisliteratuur neer. Tot vorige week. Toen Dirk op de rommelmarkt in Ledeberg het nieuwe ONS KOOKBOEK vond voor slechts 1 euro. Waarom niet? Misschien voor de kinderen? Inmiddels heb ik al verschillende dingen uitgeprobeerd. Echt waar als je het ook eens ziet liggen op een rommelmarkt, moet je het zeker meebrengen.
Een interessante toepassing voor een restje kipfilet. Als je klaargemaakte kipfilet van de vorige dag hebt, dan kan je onmiddellijk beginnen. Indien niet moet je eerst de kipfilet grillen of bakken en laten afkoelen. Snijd de kipfilet in kleine blokjes en meng ze met een doos perziken op siroop (kan waarschijnlijk ook met ananas maar dat heb ik zelf nog niet geprobeerd). Roer gied door elkaar en voeg nog wat extra zout en peper toe indien gewenst. Doe er vervolgens een flinke portie gedroogde walnoten bij die je eerst hebt grof gehakt. Nog eens mengen. Alles in de glaasjes doen. Om wat meer kleur en diepte te krijgen in elk glaasje vlak voor het opdienen, nog wat versgehakte peterselie strooien, dat geeft een schitterend effect. Een mooi voorgerechtje.
Een ouderwetse bloem die je nog in weinig tuinen ziet, want de tuinarchitecten houden niet van boerenbloemen, is deze zonnebloem. Elk jaar begin september versieren ze de tuin met een gigantisch spectakel aan kleur en kracht. Ze zijn schitterend in een vaas en bovendien houden ze ook nog lang.
Onze hond Cibie is een echte Corgie in hart en nieren. Als hij enigszins kan neemt hij ook plaats aan tafel. Grappig als we naar foto's kijken van ons gezin, zit hij bijna op elke foto gewoon bij de rest aan tafel. Misschien is dat omdat hij korte pootjes heeft en hij toch wil op niveau van de rest kunnne meepraten. Op deze foto is hij in Indische stemming: de vaandel hangt aan ons tentje, we hebben er twee gekocht van een meisje dat naar India was geweest. Zoals dat vaak gebeurt, koop je in het buitenland een souvenir waar je dan eenmaal thuisgekomen geen plaats voor hebt.
Onze ezel is nu iets meer dan twee jaar oud, ze is een echte ezel: ongelooflijk nieuwsgierig en eigenwijs. 's morgens als we opstaan, weet ze om een of andere reden dat we er zijn (ook al kan ze ons niet zien), ik weet nog altijd niet hoe ze het doet, maar ze begint oorverdovend te balken van het moment dat we uit onze slaapkamer komen. Ook in de wei kan ze het niet hebben als er iets gebeurt dat niet overeenkomt met haar dagelijkse routine. Zo hebben we vorige week een van de twee hanen weggenomen (omdat we het niet meer konden zien hoe die twee onze arme kippen steeds maar weer lagstig vielen). Dat beviel Roza helemaal niet, ze ging tekeer als gek. Haar beste vriend is ons varken Lily. Daar moeten we ook nog eens foto's van op de blog zetten. Een schattig beest.
Kweeperen zijn zeer interessante vruchten. Ze zijn heel mooi in het voorjaar omdat ze grote roze/witte bloemen hebben en geven laat in het seizoen de heerlijkste culinaire mogelijkheden. 
Soms zie je een object en je denkt :'dat is voor mij'. Zo was het met deze houten kom. Ik zag ze staan bij ViaVia en ze kostte 20 Euro. Mijn eerste gedacht was: zo duur, hoe durven ze. En ik ben weggegaan zonder ze te kopen. De hele dag heeft het me achtervolgd: ik had het toch moeten kopen, wat als ze er morgen niet meer is , neen het is toch te duur,...
Mooie teepotjes vind je niet zo vaak op de rommelmarkt, maar als je ze ziet moet je ze zeker komen. Het is fantastisch als je zo verschillende potjes hebt staan en dan kan kiezen naargelang je stemming welke kleur, materiaal, vorm, volume enz. je zal gebruiken.
Suikerbrood is niet mijn persoonlijke favoriet, omdat ik niet zo op zoetigheden gesteld ben. Maar ik sta altijd vol bewondering te kijken hoe het tussen de tanden van de kinderen (en mijn man) verdwijnt als sneeuw voor de zon. Dit brood heb ik vorig weekend gemaakt om bij het ontbijt te eten, maar zoals je wel kan vermoeden, was het dezelfde dag al verdwenen.
Sneeuwwitje ooit al in vuur en vlam gezien?
Als je in de gelegenheid bent om Turks brood (van die platte ronde, met of zonder zaadjes) te kopen dan moet je dat zeker doen. Je koopt er best een heleboel gelijk, het kost niets en laat zich heel eenvoudig invriezen. Op het moment dat je het wil gebruiken neem je het uit de vriezer, even kort in een hete oven en het is nog lekkerder dan voordien: heerlijk krokant en met een heel veel aroma.
Zo mooi, geen werk en ook nog praktisch. Het is een must in elke keuken. Als je ergens pikante pepertjes op de kop kan tikken, moet je dat zeker doen. Het is maar een minuutje werk om ze mooi aan elkaar te rijgen (best handschoenen dragen want anders kan het nogal prikken) en ergens op te hangen waar ze in het oog springen. Je zal er de hele winter geniet van hebben: in sausen, bij vlees, in de wok, alles waar je iets meer spice wil insteken!
Enkele jaren geleden kreeg ik van een oude meneer die wist dat ik een zwak had voor koken en kookboeken, een heel mooi cadeau. Het is "Het Spaarzame keukenboek" door Caudelier oud-tafelhouder te Gent. Het is een prachtig boek dat uitgegeven is in Gent in 1907. De auteur heeft elk boek gehandtekend en schrijft: "Wie mij zal lezen, zal koksbaas wezen".
We hebben een chipsmachine. Niet te geloven. Je schilt de aardappel en stopt het in de koker bovenaan. De machine maakt een mooi lawaai. Het snijdt enkele sneetjes, bakt ze en spuwt ze dan uit. Het gaat niet snel, maar het gaat gestaag. De chips die het produceert zijn overheerlijk. Ze zijn vers, ze komen niet uit een zak.
Het kookboek der kookboeken in Vlaanderen is Ons Kookboek. Als kind heb ik het altijd gekend, het enige kookboek dat mijn moeder ooit had aangeschaft en waarin je alles kon terugvinden. Het was vooral heel vuil op de bladzijden met recepten voor wafels, pannenkoeken en cake. Voor de rest werd er zelden iets anders dan de gewone kost bereid. Toch had het boek wel een zekere aantrekkingskracht want ik kocht het mij toen ik apart ging wonen ook zelf aan. Inmiddels is er reeds jaren een nieuwe, uitgebreidere en modernere versie verschenen van deze kookbijbel. Maar ondertussen had ik een verzameling van misschien wel 500 kookboeken en keek ik met enig misprijzen op dergelijke basisliteratuur neer. Tot vorige week. Toen Dirk op de rommelmarkt in Ledeberg het nieuwe ONS KOOKBOEK vond voor slechts 1 euro. Waarom niet? Misschien voor de kinderen? Inmiddels heb ik al verschillende dingen uitgeprobeerd. Echt waar als je het ook eens ziet liggen op een rommelmarkt, moet je het zeker meebrengen.
Ja onze Sushi heeft smaak, ze prefereert de muis van mac.
Oeij, zo een lieve poes en nu?
Een interessante toepassing voor een restje kipfilet. 
Een ouderwetse bloem die je nog in weinig tuinen ziet, want de tuinarchitecten houden niet van boerenbloemen, is deze zonnebloem. Elk jaar begin september versieren ze de tuin met een gigantisch spectakel aan kleur en kracht. Ze zijn schitterend in een vaas en bovendien houden ze ook nog lang. 
Dit is Irene.
Onze hond Cibie is een echte Corgie in hart en nieren. Als hij enigszins kan neemt hij ook plaats aan tafel. Grappig als we naar foto's kijken van ons gezin, zit hij bijna op elke foto gewoon bij de rest aan tafel. Misschien is dat omdat hij korte pootjes heeft en hij toch wil op niveau van de rest kunnne meepraten.
