Onlangs kocht ik in de Kringwinkel gietijzeren potten van Barbecook. Ik dacht een ontdekking gedaan te hebben. Niet dus. Op een goed voorbereide barbecue zette ik deze kom met een heerlijke eend, vol kruiden, een scheutje wijn, champignons etc. Kortom alles om een super maaltijdje te hebben. Het resultaat was afschuwelijk. Er zat een smaak in van rook (niet te verwonderen) gemengd met ijzer (ook niet te verwonderen). Niet voor herhaling vatbaar.
Sla is heerlijk, maar er zit zoveel verschil tussen de kwaliteiten en soorten. Tot voor kort vond ik de gewone kropsla die ik ken van mijn kindertijd niet meer interessant. Alleen eikenbladsla, of rucola of andere speciale soorten konden mij bekoren. Maar ik heb de gewone kropsla opnieuw ontdekt. Je kan er zoveel mee doen. vooral de kropsla die in de volle grond heeft gegroeid heeft zoveel mogelijkheden en smaakt zoeter dan elke andere sla. Leuk slarecept met restjes: - Bereid de sla als gewoonlijk (wassen, drogen en in stukjes snijden) - flink wat fijngehakte peterselie en bieslook toevoegen. - parmezaanse kaas in vellen geraspt doormengen. - restjes vlees of vis of beide (kip met roze garnalen bijvoorbeeld is een aanrader) toevoegen. - wat rozijnen. - indien gewenst een paar gekookt eieren. - enkele aardbeien in stukjes gesneden - verse vinaigrette van mosterd, wijnazijn, honing en olijfolie over gieten - peper en zout toevoegen - zelfgemaakt broodblokjes uit de oven (broodblokjes snijden, klein beetje olijfolie toevoegen of gedroogde tomaten op olijfolie) - eventueel ook stukjes versgebakken spek Dit alles kort mengen en meteen opeten. Het gaat erom dat je alle restjes uit je frigo aan een kritische blik onderwerpt en gewoon bij de sla toevoegt, het resultaat is fantastisch omdat de sla toch altijd de overhand blijft houden in je smaakpallet.
Morilles zijn magisch. Ze zijn niet alleen overheerlijk om te eten, maar ze zijn ook zo zeldzaam. Zeker hier bij ons kan je nauwelijks verwachten ooit een verse morille tegen te komen. Maar toch... Een paar weken geleden zag ik dit exemplaar naast de compostbak tussen de nog overgebleven herfstblaadjes. En in perfecte staat. We hebben heerlijk gesmuld.
Gisterenavond vroeg Irène wanneer er nog iets op de blog ging komen. Inderdaad het is intussen meerdere weken geleden dat ik hier nog iets geschreven heb. Te druk, geen inspiratie, altijd wel iets... Maar hier ben ik dan weer en ik bied jullie van harte een heerlijke snoepje aan uit de snoepschuif!
Vorige vrijdag is Vanessa getrouwd met Mario. Ja, het is toch gebeurd. 's avonds was er een barbecue in onze tuin. Het was prachtig weer, maar toch wel heel fris eenmaal de zon was ondergegaan. Gelukkig waren er tenten, vuur en dikke jassen. De kinderen hebben zelfs tot laat in het zwembad gezeten en ik heb nog van niemand gehoord dat ze er iets aan hadden overgehouden. Op de foto zie je een leuk idee voor een aperitiefhapje voor wie van spekjes houdt. Dit is gewoon een sneetje spek rond een stokje, maar als je dat heel kort op de barbecue roostert krijgt het toch iets speciaals.
Het is elk jaar een evenement als het weer tijd wordt om te planten en te zaaien in de moestuin. Een groot werk? Ja dat wel, maar het resultaat mag er dan ook altijd zijn. Op deze foto zie je het eerste perk van het jaar: verschillende soorten sla, bloemkool en selder. Gezondheid. Nu wel nog wat geduld uitoefenen, maar dat kunnen we inmiddels als de beste.
het is nog wat vroeg om de bloemetjes buiten te zetten, want de fameuze ijsheiligen moeten nog hun opwachting maken. Met deze reuzachtige bloempot hebben we toch al wat kleur in onzer voortuin gebracht. Nu wachten op het echte spul.
bij de eerste keer buiten eten horen vast en zeker asperges
De eerste keer buiten eten is altijd wat spannend, want meestal is het dan toch net nog iets te koud om er echt goed van te genieten, alhoewel. Voor mij is dit moment gekoppeld aan nieuwe asperges. Deze zijn toch krachtige symbolen van de lente-potentie? Asperges worden bij ons gegeten op Vlaamse wijze, maar wel met een dikke kwak mayonaise daarbij. Ook is zalm er naar mijn gevoel een heel goede combinatie bij. Je kan zo van die heel licht gerookte zalm kopen (in ISPC bijvoorbeeld) en die smaakt er zo zacht bij dat je niet weet wat je proeft.
Het is voor ons niet moeilijk om regelmatig eens een Turkse voedingswinkel binnen te lopen, gezien we vaak in de Brugse Poort in Gent zijn. Je kan er allerhande vreemde lekkernijen aanschaffen. Maar die grote bokalen met een soort groentenpickels vind ik heel anatrekkelijk, vooral de kleuren van de groenten doen het hem. Bij ons thuis zijn deze enorm populair om wat extra smaak toe te voegen: bijd de aperitief, bij een boterhammaaltijd of bij een zelfgebakken pitta. Ook voor op de barbecue niet te versmaden. Je hebt ze altijd in huis want ze blijven eeuwig goed.
Snel, snel, sneller...De laatste tijd is het zo druk geworden dat ik mijn uiterste best moet doen om nog verrassende maaltijden op tafel te zetten, zonder daar ook lang te moeten voor koken. Deze koude schotel oogst altijd veel bijval. Het is simpel en met een goede mayonaise bij, een stukje vers turks brood, ben je zo klaar. Als dessert een vers geitenkaasje en je zal niemand horen protesteren.
Feta kaas kan heel lekker en verfrissend zijn, maar het gaat snel vervelen. Ik kreeg van Naji onlangs een flink stuk feta. Ik heb er dit mee gemaakt: - de feta in blokjes snijden. - in een bokaal doen - overgieten met goede olijfolie. - veel kruiden bijdoen: rode paprika, pepertjes, rozemarijn, ...
Op die manier wordt de kaas een verrassend aperitiefhapje dat je ook lang kan bewaren, zo heb je altijd iets in huis.
Het is vaak moeilijk om precies de hoeveelheid mossels die je maakt te bepalen. Soms eten mensen meer en soms minder, of zijn de mossels lekkerder, of de frieten... Onlangs hadden we een vriend op bezoek die in Shangai woont. Omdat ik weet dat onze mossels niet overal te verkrijgen zijn, maakte ik een grote pan mossels klaar. Het was een schot in de roos. Maar ik had uit voorzorg echt wel veel te veel mossels klaargemaakt; De voglende dag maakte ik er deze taart mee. Je neemt gewoon een bladerdeeg en rolt die uit in een vorm. Doe de gekookte mossels uit de schelp en doe er ook de groenten bij (prei, selder, wortels, ..). Zorg er wel voor dat er geen vocht bij is want anders wordt je deeg te slap en is het niet meer lekker; Verspreid de mossels en de groenten mooi over de bladerdeeg. Klop nu twee verse eieren en voeg er twee soeplepels room aan toe. peper en zout. goed opkloppen en langzaam over de mossels gieten. Nu kan het geheel in de oven. Het is in ongeveer 20 minuten klaar en ik beloof het je: fantastisch voor een lichte maaltijd.
Sasha is onze buurjongen in Frankrijk, we kennen hem al van toen hij nog een kleine uk was. Nu is hij 12, en niet gemakkelijk met zijn ouders. Hij haalt ze het bloed vanonder de nagels door niets te doen zoals het zou moeten. Maar ja zoals dat vaak gaat is hij bij anderen een engel, een prachtige mooie jongen. Als je hem op deze foto bezig ziet met het maken van gebakjes zou je hem onmiddellijk voor jezelf willen houden. Het is natuurlijk weer een van mijn stokpaardjes, maar kinderen worden rustig en gelukkig van eten maken. Het geeft ze iets heel zinvols te doen waarop ze trots kunnen zijn. Koken zou een verplicht item moeten zijn op onze scholen, het is plezant om te doen en je steekt er nog heel wat van op bij!
Het is echt waar ik vind dat de mensen van Gaia goed werk doen. Maar dat wil niet zeggen dat ze soms niet een beetje overdrijven. Misschien moet dat ook wel, anders zou niemand over hen praten. Foie gras is zoiets dat je (net als kreeft) toch altijd met een beetje schuldgevoel eet. Al die afschuwelijke verhalen. Toch kan ik het niet ontkennen dat foie gras iets uniek is om te eten en bijzonder lekker kan zijn. Zelf foie gras klaarmaken is ook helemaal niet moeilijk. Soms kun je echt een koopje doen en een verse eendenlever of ganzenlever kopen. Die maak je dan als volgt klaar: goed kijken of alle vliezen en sliertjes verwijderd zijn. Daarvoor moet je met de handen de lever wel wat openpeuteren, maar je kan hem daarna wel weer goed dichtduwen, zodat het niet echt opvalt dat je hem uit elkaar hebt gehaald. Dan vrijf je de buitenkant in met vers gemalen zout en peper, ook eventueel nog wat andere kruiden. Vijfkruidenpoeder van bij de chinees is hier ook een heel goede toepassing. Vervolgens leg je de lever in een patévorm. Dat is het moeilijkste, om een vorm te vinden waar de lever ongeveer precies in past. Dat vraagt soms wat herschikkingswerk. Ik gebruik hiervoor ook wel weck bokalen dan kan je ze in verschillende porties klaarmaken. Dan overgieten met cognac (enkele eetlepels) en afgedekt gedurende een paar uur goed laten intrekken, af en toe de cognac er weer eens overlepelen of je foie gras eens draaien. Vervolgens is het tijd om hem in de oven te doen. De bedoeling is dat je lever gaart zonder echt te koken, dus het moet allemaal heel zachtjes gaan. Zet hem gedurende een drie kwartier in een oven van 100 graden. Je kan hem ook au bain marie in een kom met water doen (wel opletten dat het water niet in je vorm loopt) en rustig laten warmen (niet koken). Ook hier is het na ongeveer een drie kwartier klaar. Je paté mag niet te lang warmen want anders wordt hij sponzig en krijg je dikke klodders vet. Het is wel normaal dat het vet wat uit de lever loopt, je krijgt dan rondom een mooie gele laag. Laten afkoelen en liefst minstens één dag in de frigo laten staan alvorens te serveren.
Dit is nog zo een ideetje voor als je indruk wil maken met een dessert, maar geen zin hebt om lang in de keuken te staan. Neem een bladerdeeg en doe die in de vorm. Goed doorprikken met een vork en in een oven van 220 graden laten bakken, dit duurt ong. een kwartiertje. Intussen banketbakkersroom bereiden (uit een pakje, gewoon melk toevoegen en kloppen). De taart laten afkoelen en goed bestrijken met een dikke laag banketbakkersroom. Vervolgens de schijfjes kiwi opleggen. Kan natuurlijk ook met andere fruitsoorten maar in dit seizoen vind ik kiwi wel handig. In mijn ervaring verdwijnt deze taart met meer enthousiasme dan sommige ingewikkelde biscuits waarmee je uren bezig bent geweest.
Iemand, Monique, vroeg me hoe het gaat om eclairs te maken. Is eigenlijk heel simpel, maar je moet wel wat geduld hebben. Voor het soezendeeg, neem ik het recept van het kookboek van de KVLV: - 250 ml water, 150 gr bloem, 100 gr boter, 4 eieren. Het water aan de kook brengen en de boter erin smelten. In één keer de bloem erin doen en flink roeren, het geheel begint te stollen en vormt een bal rond de lepel, blijven roeren tot het glad is. Deze masse in een kom doen en er de eieren doorkloppen. Dan met een lepel of spuitzak hoopjes deeg op een plaat doen (langwerpig voor lange eclairs). Niet te dicht bij elkaar want ze zetten redelijk goed uit (als je geluk hebt). Dit moet nu een een zeer hete oven (220°), gedurende ong. 15 minuten (wel beetje opletten want soms gaat het snel). Even laten afkoelen tot ze goed handelbaar zijn en dan openknippen met een schaar. De banketbakkersroom in de soezen doen. Tot mijn schande koop ik altijd poeder voor banketbakkersroom, die is licht en smakelijk, je hoeft er enkel melk bij te doen en dan flink te kloppen. Maar misschien moet ik het wel zelf eens proberen maken. Als ze helemaal zijn afgekoeld doe je er de choclade over (gewoon bittere chocolade laten smelten met wat boter).
Deze dagen zijn heel verwarrend: soms schijnt de zon en dan is het alsof de lente losbarst. Plots krijg je dan zin in aardbeien en in tomaat garnaal en andere zomerse heerlijkheden. Maar neen, je komt buiten en je neus vriest eraf. Dus toch maar weer een winterschoteltje prepareren. Witloof met hesp in de oven is zo een troostschotel. Ik maak die als volgt: - witloof (ong. 3 stuks pers persoon) halfgaar koken in wat gezouten water. - afgieten en laten uitlekken, tot je het met de handen kan vastpakken. - evenveel schellen hesp als witloof (ja toch wel) Ik koop meestal een stuk gehookte ham, want ik ben een blije bezitter van een echte Berkel snijmachine. Die ham die je koopt en zelf snijdt is zoveel beter, ik weet niet hoe dat komt, is het misschien omdat ze op de schellen bewaarmiddelen doen? Enfin, ham van goede kwaliteit nemen is dus essentieel voor dit gerecht. - de schellen rond het witloof draaien en schikken in een gepaste schotel. - kruiden met peper en nootmuskaat (ik doe er geen zout meer bij omwille van de hesp) - vervolgens verspreid je fijne sneetjes mozarella over het wiloof. De schotel mag zo goed als helemaal afgedekt zijn met mozarella (ook hier weer de variëteit nemen voor pizza omdat die minder draderig wordt). - ik doe geen béhamelsaus op het witloof omdat ik vind dat dit altijd een papperige smaak geeft, is wel lekker voor andere zaken, maar niet hiervoor. Dus neem ik room (mijn favoriet is Inex) en giet er een flinke scheut van over de schotel, zodat alles een laagje krijgt. Nu nog afwerken met wat broodkruim (Panko) en het kan de oven in. - terwijl dit gerecht in de oven altijd maar heerlijker wordt en de minuten verstrijken, kan een heerlijk glaasje wijn je al in de stemming brengen. -natuurlijk is dit gerecht fantastisch met gekookte aardappelen ,maar verse pasta erbij is zeker ook niet te versmaden.
Deze verse pasta oogt bijzonder lekker. Het was een beperkte productie ter gelegenheid van Valentij die ik kocht bij ISPC in Gent. Ze hebben daar de meest aantrekkelijke verse pasta's die je je kan indenken: alle kleuren, vormen en formaten. De prijzen zijn wel navenant Maar soms heb je geluk en zetten ze een pasta aan heel goedkope prijs. Dat was ook zo met deze verliefde pasta. Ik heb ze gewoon klaargemaakt met een kaassaus met hesp, ik heb niemand horen klagen. integendeel. Of je proeft dat het hartjes zijn, betwijfel ik, maar het is wel leuk om te zien.
Konijn roept altijd gemengde reacties op: enerzijds vindt iedereen de diertjes te schattig om op te eten, maar anderzijds is het ook een overheerlijk maaltje. Hier had ik het klaargemaakt met een zoete appelwijn. Het resultaat mocht er zeker zijn. Geserveerd met spruitjes, want de groenten moesten toch ook aanwezig zijn? De schotel is een nieuwe aanwinst, gevonden in de kringwinkel in Deinze. Het is een echte oude Limoges. Nu heb ik weer een excuus om naar een nieuw servies op zoek te gaan.
Dit is het tweede verhaal van Emilie haar recente bakkerskunsten. Met deeg werken heeft ze altijd al heel plezant gevonden? Maar of het nu gemeend was of niet: toen ze in deze deeg stond te pulken (ongeveer ter hoogte van de ellebogen), vroeg ze plots: "Heb ik mijn handen wel gewassen?" Deze deeg is bij het varken beland. En vooraleer Emilie mij vermoordt: dit was het laatste bericht over haar bakkerscarrière.
Onlangs kocht ik in de Kringwinkel gietijzeren potten van Barbecook. Ik dacht een ontdekking gedaan te hebben. Niet dus. Op een goed voorbereide barbecue zette ik deze kom met een heerlijke eend, vol kruiden, een scheutje wijn, champignons etc. Kortom alles om een super maaltijdje te hebben. Het resultaat was afschuwelijk. Er zat een smaak in van rook (niet te verwonderen) gemengd met ijzer (ook niet te verwonderen). Niet voor herhaling vatbaar.
Sla is heerlijk, maar er zit zoveel verschil tussen de kwaliteiten en soorten. Tot voor kort vond ik de gewone kropsla die ik ken van mijn kindertijd niet meer interessant. Alleen eikenbladsla, of rucola of andere speciale soorten konden mij bekoren. Maar ik heb de gewone kropsla opnieuw ontdekt. 
Morilles zijn magisch. Ze zijn niet alleen overheerlijk om te eten, maar ze zijn ook zo zeldzaam. Zeker hier bij ons kan je nauwelijks verwachten ooit een verse morille tegen te komen. Maar toch... Een paar weken geleden zag ik dit exemplaar naast de compostbak tussen de nog overgebleven herfstblaadjes. En in perfecte staat. We hebben heerlijk gesmuld.
Gisterenavond vroeg Irène wanneer er nog iets op de blog ging komen. Inderdaad het is intussen meerdere weken geleden dat ik hier nog iets geschreven heb. Te druk, geen inspiratie, altijd wel iets...
Vorige vrijdag is Vanessa getrouwd met Mario. Ja, het is toch gebeurd. 's avonds was er een barbecue in onze tuin. Het was prachtig weer, maar toch wel heel fris eenmaal de zon was ondergegaan. Gelukkig waren er tenten, vuur en dikke jassen. De kinderen hebben zelfs tot laat in het zwembad gezeten en ik heb nog van niemand gehoord dat ze er iets aan hadden overgehouden.
Het is elk jaar een evenement als het weer tijd wordt om te planten en te zaaien in de moestuin. Een groot werk? Ja dat wel, maar het resultaat mag er dan ook altijd zijn.
het is nog wat vroeg om de bloemetjes buiten te zetten, want de fameuze ijsheiligen moeten nog hun opwachting maken. Met deze reuzachtige bloempot hebben we toch al wat kleur in onzer voortuin gebracht. Nu wachten op het echte spul.
De eerste keer buiten eten is altijd wat spannend, want meestal is het dan toch net nog iets te koud om er echt goed van te genieten, alhoewel. Voor mij is dit moment gekoppeld aan nieuwe asperges. Deze zijn toch krachtige symbolen van de lente-potentie?
Het is voor ons niet moeilijk om regelmatig eens een Turkse voedingswinkel binnen te lopen, gezien we vaak in de Brugse Poort in Gent zijn. Je kan er allerhande vreemde lekkernijen aanschaffen. Maar die grote bokalen met een soort groentenpickels vind ik heel anatrekkelijk, vooral de kleuren van de groenten doen het hem. 
Snel, snel, sneller...De laatste tijd is het zo druk geworden dat ik mijn uiterste best moet doen om nog verrassende maaltijden op tafel te zetten, zonder daar ook lang te moeten voor koken. Deze koude schotel oogst altijd veel bijval. Het is simpel en met een goede mayonaise bij, een stukje vers turks brood, ben je zo klaar. Als dessert een vers geitenkaasje en je zal niemand horen protesteren.
Feta kaas kan heel lekker en verfrissend zijn, maar het gaat snel vervelen. Ik kreeg van Naji onlangs een flink stuk feta. Ik heb er dit mee gemaakt:
Het is vaak moeilijk om precies de hoeveelheid mossels die je maakt te bepalen. Soms eten mensen meer en soms minder, of zijn de mossels lekkerder, of de frieten...
Sasha is onze buurjongen in Frankrijk, we kennen hem al van toen hij nog een kleine uk was. Nu is hij 12, en niet gemakkelijk met zijn ouders. Hij haalt ze het bloed vanonder de nagels door niets te doen zoals het zou moeten. Maar ja zoals dat vaak gaat is hij bij anderen een engel, een prachtige mooie jongen. 
Het is echt waar ik vind dat de mensen van Gaia goed werk doen. Maar dat wil niet zeggen dat ze soms niet een beetje overdrijven. Misschien moet dat ook wel, anders zou niemand over hen praten.
Dit is nog zo een ideetje voor als je indruk wil maken met een dessert, maar geen zin hebt om lang in de keuken te staan. Neem een bladerdeeg en doe die in de vorm. Goed doorprikken met een vork en in een oven van 220 graden laten bakken, dit duurt ong. een kwartiertje. Intussen banketbakkersroom bereiden (uit een pakje, gewoon melk toevoegen en kloppen). De taart laten afkoelen en goed bestrijken met een dikke laag banketbakkersroom. Vervolgens de schijfjes kiwi opleggen. Kan natuurlijk ook met andere fruitsoorten maar in dit seizoen vind ik kiwi wel handig.
Iemand, Monique, vroeg me hoe het gaat om eclairs te maken. Is eigenlijk heel simpel, maar je moet wel wat geduld hebben.
Deze dagen zijn heel verwarrend: soms schijnt de zon en dan is het alsof de lente losbarst. Plots krijg je dan zin in aardbeien en in tomaat garnaal en andere zomerse heerlijkheden. Maar neen, je komt buiten en je neus vriest eraf. Dus toch maar weer een winterschoteltje prepareren. Witloof met hesp in de oven is zo een troostschotel.
Deze verse pasta oogt bijzonder lekker. Het was een beperkte productie ter gelegenheid van Valentij die ik kocht bij ISPC in Gent. Ze hebben daar de meest aantrekkelijke verse pasta's die je je kan indenken: alle kleuren, vormen en formaten. De prijzen zijn wel navenant Maar soms heb je geluk en zetten ze een pasta aan heel goedkope prijs. Dat was ook zo met deze verliefde pasta.
Konijn roept altijd gemengde reacties op: enerzijds vindt iedereen de diertjes te schattig om op te eten, maar anderzijds is het ook een overheerlijk maaltje. 
Dit is het tweede verhaal van Emilie haar recente bakkerskunsten. Met deeg werken heeft ze altijd al heel plezant gevonden? Maar of het nu gemeend was of niet: toen ze in deze deeg stond te pulken (ongeveer ter hoogte van de ellebogen), vroeg ze plots: "Heb ik mijn handen wel gewassen?"
