Feta kaas kan heel lekker en verfrissend zijn, maar het gaat snel vervelen. Ik kreeg van Naji onlangs een flink stuk feta. Ik heb er dit mee gemaakt: - de feta in blokjes snijden. - in een bokaal doen - overgieten met goede olijfolie. - veel kruiden bijdoen: rode paprika, pepertjes, rozemarijn, ...
Op die manier wordt de kaas een verrassend aperitiefhapje dat je ook lang kan bewaren, zo heb je altijd iets in huis.
Het is vaak moeilijk om precies de hoeveelheid mossels die je maakt te bepalen. Soms eten mensen meer en soms minder, of zijn de mossels lekkerder, of de frieten... Onlangs hadden we een vriend op bezoek die in Shangai woont. Omdat ik weet dat onze mossels niet overal te verkrijgen zijn, maakte ik een grote pan mossels klaar. Het was een schot in de roos. Maar ik had uit voorzorg echt wel veel te veel mossels klaargemaakt; De voglende dag maakte ik er deze taart mee. Je neemt gewoon een bladerdeeg en rolt die uit in een vorm. Doe de gekookte mossels uit de schelp en doe er ook de groenten bij (prei, selder, wortels, ..). Zorg er wel voor dat er geen vocht bij is want anders wordt je deeg te slap en is het niet meer lekker; Verspreid de mossels en de groenten mooi over de bladerdeeg. Klop nu twee verse eieren en voeg er twee soeplepels room aan toe. peper en zout. goed opkloppen en langzaam over de mossels gieten. Nu kan het geheel in de oven. Het is in ongeveer 20 minuten klaar en ik beloof het je: fantastisch voor een lichte maaltijd.
Sasha is onze buurjongen in Frankrijk, we kennen hem al van toen hij nog een kleine uk was. Nu is hij 12, en niet gemakkelijk met zijn ouders. Hij haalt ze het bloed vanonder de nagels door niets te doen zoals het zou moeten. Maar ja zoals dat vaak gaat is hij bij anderen een engel, een prachtige mooie jongen. Als je hem op deze foto bezig ziet met het maken van gebakjes zou je hem onmiddellijk voor jezelf willen houden. Het is natuurlijk weer een van mijn stokpaardjes, maar kinderen worden rustig en gelukkig van eten maken. Het geeft ze iets heel zinvols te doen waarop ze trots kunnen zijn. Koken zou een verplicht item moeten zijn op onze scholen, het is plezant om te doen en je steekt er nog heel wat van op bij!
Het is echt waar ik vind dat de mensen van Gaia goed werk doen. Maar dat wil niet zeggen dat ze soms niet een beetje overdrijven. Misschien moet dat ook wel, anders zou niemand over hen praten. Foie gras is zoiets dat je (net als kreeft) toch altijd met een beetje schuldgevoel eet. Al die afschuwelijke verhalen. Toch kan ik het niet ontkennen dat foie gras iets uniek is om te eten en bijzonder lekker kan zijn. Zelf foie gras klaarmaken is ook helemaal niet moeilijk. Soms kun je echt een koopje doen en een verse eendenlever of ganzenlever kopen. Die maak je dan als volgt klaar: goed kijken of alle vliezen en sliertjes verwijderd zijn. Daarvoor moet je met de handen de lever wel wat openpeuteren, maar je kan hem daarna wel weer goed dichtduwen, zodat het niet echt opvalt dat je hem uit elkaar hebt gehaald. Dan vrijf je de buitenkant in met vers gemalen zout en peper, ook eventueel nog wat andere kruiden. Vijfkruidenpoeder van bij de chinees is hier ook een heel goede toepassing. Vervolgens leg je de lever in een patévorm. Dat is het moeilijkste, om een vorm te vinden waar de lever ongeveer precies in past. Dat vraagt soms wat herschikkingswerk. Ik gebruik hiervoor ook wel weck bokalen dan kan je ze in verschillende porties klaarmaken. Dan overgieten met cognac (enkele eetlepels) en afgedekt gedurende een paar uur goed laten intrekken, af en toe de cognac er weer eens overlepelen of je foie gras eens draaien. Vervolgens is het tijd om hem in de oven te doen. De bedoeling is dat je lever gaart zonder echt te koken, dus het moet allemaal heel zachtjes gaan. Zet hem gedurende een drie kwartier in een oven van 100 graden. Je kan hem ook au bain marie in een kom met water doen (wel opletten dat het water niet in je vorm loopt) en rustig laten warmen (niet koken). Ook hier is het na ongeveer een drie kwartier klaar. Je paté mag niet te lang warmen want anders wordt hij sponzig en krijg je dikke klodders vet. Het is wel normaal dat het vet wat uit de lever loopt, je krijgt dan rondom een mooie gele laag. Laten afkoelen en liefst minstens één dag in de frigo laten staan alvorens te serveren.
Dit is nog zo een ideetje voor als je indruk wil maken met een dessert, maar geen zin hebt om lang in de keuken te staan. Neem een bladerdeeg en doe die in de vorm. Goed doorprikken met een vork en in een oven van 220 graden laten bakken, dit duurt ong. een kwartiertje. Intussen banketbakkersroom bereiden (uit een pakje, gewoon melk toevoegen en kloppen). De taart laten afkoelen en goed bestrijken met een dikke laag banketbakkersroom. Vervolgens de schijfjes kiwi opleggen. Kan natuurlijk ook met andere fruitsoorten maar in dit seizoen vind ik kiwi wel handig. In mijn ervaring verdwijnt deze taart met meer enthousiasme dan sommige ingewikkelde biscuits waarmee je uren bezig bent geweest.
Iemand, Monique, vroeg me hoe het gaat om eclairs te maken. Is eigenlijk heel simpel, maar je moet wel wat geduld hebben. Voor het soezendeeg, neem ik het recept van het kookboek van de KVLV: - 250 ml water, 150 gr bloem, 100 gr boter, 4 eieren. Het water aan de kook brengen en de boter erin smelten. In één keer de bloem erin doen en flink roeren, het geheel begint te stollen en vormt een bal rond de lepel, blijven roeren tot het glad is. Deze masse in een kom doen en er de eieren doorkloppen. Dan met een lepel of spuitzak hoopjes deeg op een plaat doen (langwerpig voor lange eclairs). Niet te dicht bij elkaar want ze zetten redelijk goed uit (als je geluk hebt). Dit moet nu een een zeer hete oven (220°), gedurende ong. 15 minuten (wel beetje opletten want soms gaat het snel). Even laten afkoelen tot ze goed handelbaar zijn en dan openknippen met een schaar. De banketbakkersroom in de soezen doen. Tot mijn schande koop ik altijd poeder voor banketbakkersroom, die is licht en smakelijk, je hoeft er enkel melk bij te doen en dan flink te kloppen. Maar misschien moet ik het wel zelf eens proberen maken. Als ze helemaal zijn afgekoeld doe je er de choclade over (gewoon bittere chocolade laten smelten met wat boter).
Deze dagen zijn heel verwarrend: soms schijnt de zon en dan is het alsof de lente losbarst. Plots krijg je dan zin in aardbeien en in tomaat garnaal en andere zomerse heerlijkheden. Maar neen, je komt buiten en je neus vriest eraf. Dus toch maar weer een winterschoteltje prepareren. Witloof met hesp in de oven is zo een troostschotel. Ik maak die als volgt: - witloof (ong. 3 stuks pers persoon) halfgaar koken in wat gezouten water. - afgieten en laten uitlekken, tot je het met de handen kan vastpakken. - evenveel schellen hesp als witloof (ja toch wel) Ik koop meestal een stuk gehookte ham, want ik ben een blije bezitter van een echte Berkel snijmachine. Die ham die je koopt en zelf snijdt is zoveel beter, ik weet niet hoe dat komt, is het misschien omdat ze op de schellen bewaarmiddelen doen? Enfin, ham van goede kwaliteit nemen is dus essentieel voor dit gerecht. - de schellen rond het witloof draaien en schikken in een gepaste schotel. - kruiden met peper en nootmuskaat (ik doe er geen zout meer bij omwille van de hesp) - vervolgens verspreid je fijne sneetjes mozarella over het wiloof. De schotel mag zo goed als helemaal afgedekt zijn met mozarella (ook hier weer de variëteit nemen voor pizza omdat die minder draderig wordt). - ik doe geen béhamelsaus op het witloof omdat ik vind dat dit altijd een papperige smaak geeft, is wel lekker voor andere zaken, maar niet hiervoor. Dus neem ik room (mijn favoriet is Inex) en giet er een flinke scheut van over de schotel, zodat alles een laagje krijgt. Nu nog afwerken met wat broodkruim (Panko) en het kan de oven in. - terwijl dit gerecht in de oven altijd maar heerlijker wordt en de minuten verstrijken, kan een heerlijk glaasje wijn je al in de stemming brengen. -natuurlijk is dit gerecht fantastisch met gekookte aardappelen ,maar verse pasta erbij is zeker ook niet te versmaden.
Deze verse pasta oogt bijzonder lekker. Het was een beperkte productie ter gelegenheid van Valentij die ik kocht bij ISPC in Gent. Ze hebben daar de meest aantrekkelijke verse pasta's die je je kan indenken: alle kleuren, vormen en formaten. De prijzen zijn wel navenant Maar soms heb je geluk en zetten ze een pasta aan heel goedkope prijs. Dat was ook zo met deze verliefde pasta. Ik heb ze gewoon klaargemaakt met een kaassaus met hesp, ik heb niemand horen klagen. integendeel. Of je proeft dat het hartjes zijn, betwijfel ik, maar het is wel leuk om te zien.
Konijn roept altijd gemengde reacties op: enerzijds vindt iedereen de diertjes te schattig om op te eten, maar anderzijds is het ook een overheerlijk maaltje. Hier had ik het klaargemaakt met een zoete appelwijn. Het resultaat mocht er zeker zijn. Geserveerd met spruitjes, want de groenten moesten toch ook aanwezig zijn? De schotel is een nieuwe aanwinst, gevonden in de kringwinkel in Deinze. Het is een echte oude Limoges. Nu heb ik weer een excuus om naar een nieuw servies op zoek te gaan.
Dit is het tweede verhaal van Emilie haar recente bakkerskunsten. Met deeg werken heeft ze altijd al heel plezant gevonden? Maar of het nu gemeend was of niet: toen ze in deze deeg stond te pulken (ongeveer ter hoogte van de ellebogen), vroeg ze plots: "Heb ik mijn handen wel gewassen?" Deze deeg is bij het varken beland. En vooraleer Emilie mij vermoordt: dit was het laatste bericht over haar bakkerscarrière.
Hilarisch was het toen Emilie vorige week deze taart heeft in elkaar geflanst. NOrmaal is het een prachtig exemplaar in 3 lagen deeg met daartussen fruit en slagroom .Deze keer weet ik niet of we van lagen konden spreken. Nu in elk geval is dit meesterwerkje toch helemaal opgepeuzeld geweest. Het probleem was dat ze wat gehaast was om deze taart klaar te krijgen en alle ingredienten nog warm waren toen ze bij elkaar werden gevoegd. Wat zou Piet zeggen over "Wat hebben we vandaag geleerd?" Antwoord: Dat taarten bakken soms op de lachspieren werkt.
Laatste tijd wat minder productief geweest op deze blog, het was gewoon te koud...geen zin om veel te doen, behalve bij de open haard hangen. Maar soms was het ook mooi.
Met pasta kan je zoveel dingen combineren. Soms kan ik me niet houden als ik aan een viskraam sta (zoals op die kleine marktjes in Frankrijk, waar de kramen afgeladen zijn met dingen waar je meteen begint van de watertanden) om schelpen te kopen. Ik koop dan van alle soorten een beetje, want ik ken ze niet allemaal. Vervolgens was ik die allemaal eens grondig (want je kan natuurlijk niet weten) en stoom ik ze in een chinese stoommand tot ze open zijn. Intussen kook ik de pasta gaar en maak ik een sausje. Het sausje is afhankelijk van je eigen smaak of de goesting van het moment. Wat wel heel lekker is: - een fijngesnipperd uitje in olijfolie glazig laten worden, hierop een flinke geut vissaus, sojasaus en witte wijn gieten en wat laten inkoken. Indien gewenst kan je dit nog verrijken met verse look of met wasabi als je van pikant houdt; Proeven of de smaak je bevalt en indien nodig bijsturen met liefst nog wat flinke handen verse kruiden (maar ja waar vind je die nu op dit moment). Dan de paste op de borden doen, enkele schelpen bijdoen en overgieten met de geurige saus. Ik vind dat het lekkerste met tagliattelli maar andere vormen van pasta zijn ook lekker.
Momenteel ben ik in periode dat ik alle dingen die in de moderne keuken van de jaren 60 niet mochten ontbreken, ook fantastisch vind. Vroeger trok ik mijn neus op voor al die snufjes, maar nu vind ik dat ze wel iets hebben. Zeker als ze nog in de originele verpakking zitten, want meestal werden die dingen ook nooit gebruikt. Zo zijn er groentensnijders, eiersnijders, passevites, millecroquettes, raspen, frietensnijders, mayonaisemakers, ajuinenhakkers, .... Brabantia is een van de merken die er toen al helemaal bijhoorde. Ik geef toe ze hebben wat opwaardering gedaan aangaande de "look", maar vaak zijn het wel heel degelijke en sterke dingen. Zo is deze frietensnijder van Brabantia een schitterende uitvoering, hij is oersterk, makkelijk af te wassen en eenvoudig op te bergen. Ik geef toe, ik kan het niet zo snel.
Het is vandaag Lichtmis maar wie bakt er nu nog pannenkoeken? Toch is het leuk dat de dagen al wat langer worden. Hoewel februari zich maar triestig aandient (wat de weersomstandigheden betreft althans) en we hier allemaal een beetje verkouden zijn. Gelukkig hebben we een grote pot sleedoorn likeur, de virussen moeten er op een of andere manier niet veel van hebben. Sleedoorn is heel veel voorkomend langs bermen en randen van bossen. Je kan ze volop plukken zelfs al zijn ze reeds vervroren. Je doet ze in een pot. Verwarm per halve kilo sleedoorn 250 gram suiker in een halve liter water. Als de suiker opgelost is, over de sleedoorns gieten. EEns goed schudden. Dan voeg je de alcohol toe, je maakt het zo straf als je zelf wil, maar het moet toch minstens rond de 20 graden zijn (beetje zoals porto). Dan laten staan en als je een dipje hebt, een glaasje drinken.
Toen we in Tokio waren, wilden we absoluut de tonijnmarkt meemaken, die even buiten Tokio is gelegen. Het schijnt er spectaculair te zijn en gezien de hoeveelheden super verse tonijn die de japanners alle dagen tot zich nemen, moet het ook gigantisch zijn. Helaas is deze markt wegens een te grote belangstelling afgesloten voor toeristen of voor niet professionelen in het algemeen. Deze tonijn hebben we dus gewoon in de ISPC gekocht. Hij is onweerstaanbaar voor tsatsimi, sushi of gewoon even in de diepvriezer voor tonijncarpacio. Hier in huis is er een stevige discussie of tonijncarpacio al dan niet de max is, het kan me niet schelen, lekker is lekker; De carpacio maken we meestal zo: de halfbevroren tonijn in heel fijn schijfjes snijden (liefst met een snijmachine) en mooi schikken op een bord. Vopr het opdienen besprenkelen met topkwaliteit olijfolie (liefst biologische) en wat balsamico azijn opsprenkelen. HIerop nu mooie dunne vellen parmezaan raspen en afwerken met verse kruiden (basillicum of andere). Onmiddellijk opdienen.
Toen we kinderen waren, kwam af en toe een van de tantes op bezoek. Zij had een zwak voor wat ze noemde "schoeëne vazen". Deze waren meestal spuuglelijk en als mijn moeder er dan een cadeau kreeg verdween ze zo snel mogelijk achter een hoop andere rommel. De schoeëne vazen zijn inmiddels bij mijn broers en zus een begrip geworden, symbool voor het cadeau dat je echt liever niet wil krijgen. Dat wil nochtans niet zeggen dat er geen schoeëne vazen bestaan. Kijk maar eens naar deze, handgemaakt en prachtig geglazuurd.
Al jaren zijn we fan van zuurdesembrood. In de eerste periode dat "Het Dagelijks Brood" , nu "Le pain perdu" in Gent zijn deuren opende, werkte ik nog aan de universiteit in de SintPietersnieuwstraat. Regelmatig kocht ik er zo'n fantastisch brood, al vond ik stiekem dat het een schandalig dure zaak was. Later, toen ik niet meer zo dichtbij werkte, kon ik maar af en toe zo'n brood bemachtigen. En stilaan werd het ook minder lekker... Maar zelf zo'n heerlijk zuurdesembrood maken is echt niet moeilijk. Je moet wel een starter hebben. Die maak je door water en volkorenbloem (liefst eigenlijk rogge) met elkaar te mengen en te afgedekt te laten staan op een warme plaats. Elke dag doe je er wat water en bloem bij en goed mengen. Zo krijg je een "moederdeeg". Dit gaat na enkele dagen borrelen en lekker ruiken. Als je ziet dat er grote blazen inkomen dan is het klaar. Ik neem altijd de helft van mijn moederdeeg en doe daar dan water en bloem bij tot ik genoeg heb voor een brood. Dit brood werk je dan af zoals elk ander brood, maar je gebruikt natuurlijk geen gist. Het moederdeeg moet je dan telkens weer aanvullen met bloem en water. Hiervoor gebruik ik ook liefst biologische bloem omdat die meer aroma's heeft. Een zuurdesembrood moet wel langer rijzen dan een gewoon brood. Meestal maken we het brood 's avonds, zetten het in de broodvorm afgedekt op een plaatsje bij kamertemperatuur en dan kan het 's ochtends tijdens het ontbijt in de oven. In plaats van zelf je moederdeeg te maken, kun je er natuurlijk ook altijd bij vrienden of kennissen wat vragen, dat spaart je enkele dagen opstart. Dus als iemand wat wil, laat maar horen.
Ik ben opgegroeid in de tijd dat "moderne mensen" een open haard hadden in hun huis. De schouw, de balken en zo dat waren echte statussymbolen. Daar kwam dan een setje bij om alles netjes te kuisen en ook grote lucifers. Deze lucifers zijn schattig omdat ze in zo'n mooie simpele verpakking zitten. Het tafereel toont hoe alles hoorde te zijn.
Feta kaas kan heel lekker en verfrissend zijn, maar het gaat snel vervelen. Ik kreeg van Naji onlangs een flink stuk feta. Ik heb er dit mee gemaakt:
Het is vaak moeilijk om precies de hoeveelheid mossels die je maakt te bepalen. Soms eten mensen meer en soms minder, of zijn de mossels lekkerder, of de frieten...
Sasha is onze buurjongen in Frankrijk, we kennen hem al van toen hij nog een kleine uk was. Nu is hij 12, en niet gemakkelijk met zijn ouders. Hij haalt ze het bloed vanonder de nagels door niets te doen zoals het zou moeten. Maar ja zoals dat vaak gaat is hij bij anderen een engel, een prachtige mooie jongen. 
Het is echt waar ik vind dat de mensen van Gaia goed werk doen. Maar dat wil niet zeggen dat ze soms niet een beetje overdrijven. Misschien moet dat ook wel, anders zou niemand over hen praten.
Dit is nog zo een ideetje voor als je indruk wil maken met een dessert, maar geen zin hebt om lang in de keuken te staan. Neem een bladerdeeg en doe die in de vorm. Goed doorprikken met een vork en in een oven van 220 graden laten bakken, dit duurt ong. een kwartiertje. Intussen banketbakkersroom bereiden (uit een pakje, gewoon melk toevoegen en kloppen). De taart laten afkoelen en goed bestrijken met een dikke laag banketbakkersroom. Vervolgens de schijfjes kiwi opleggen. Kan natuurlijk ook met andere fruitsoorten maar in dit seizoen vind ik kiwi wel handig.
Iemand, Monique, vroeg me hoe het gaat om eclairs te maken. Is eigenlijk heel simpel, maar je moet wel wat geduld hebben.
Deze dagen zijn heel verwarrend: soms schijnt de zon en dan is het alsof de lente losbarst. Plots krijg je dan zin in aardbeien en in tomaat garnaal en andere zomerse heerlijkheden. Maar neen, je komt buiten en je neus vriest eraf. Dus toch maar weer een winterschoteltje prepareren. Witloof met hesp in de oven is zo een troostschotel.
Deze verse pasta oogt bijzonder lekker. Het was een beperkte productie ter gelegenheid van Valentij die ik kocht bij ISPC in Gent. Ze hebben daar de meest aantrekkelijke verse pasta's die je je kan indenken: alle kleuren, vormen en formaten. De prijzen zijn wel navenant Maar soms heb je geluk en zetten ze een pasta aan heel goedkope prijs. Dat was ook zo met deze verliefde pasta.
Konijn roept altijd gemengde reacties op: enerzijds vindt iedereen de diertjes te schattig om op te eten, maar anderzijds is het ook een overheerlijk maaltje. 
Dit is het tweede verhaal van Emilie haar recente bakkerskunsten. Met deeg werken heeft ze altijd al heel plezant gevonden? Maar of het nu gemeend was of niet: toen ze in deze deeg stond te pulken (ongeveer ter hoogte van de ellebogen), vroeg ze plots: "Heb ik mijn handen wel gewassen?"
Hilarisch was het toen Emilie vorige week deze taart heeft in elkaar geflanst. NOrmaal is het een prachtig exemplaar in 3 lagen deeg met daartussen fruit en slagroom .Deze keer weet ik niet of we van lagen konden spreken. Nu in elk geval is dit meesterwerkje toch helemaal opgepeuzeld geweest. 
Laatste tijd wat minder productief geweest op deze blog, het was gewoon te koud...geen zin om veel te doen, behalve bij de open haard hangen. Maar soms was het ook mooi.
Met pasta kan je zoveel dingen combineren. Soms kan ik me niet houden als ik aan een viskraam sta (zoals op die kleine marktjes in Frankrijk, waar de kramen afgeladen zijn met dingen waar je meteen begint van de watertanden) om schelpen te kopen. Ik koop dan van alle soorten een beetje, want ik ken ze niet allemaal.
Momenteel ben ik in periode dat ik alle dingen die in de moderne keuken van de jaren 60 niet mochten ontbreken, ook fantastisch vind. Vroeger trok ik mijn neus op voor al die snufjes, maar nu vind ik dat ze wel iets hebben. Zeker als ze nog in de originele verpakking zitten, want meestal werden die dingen ook nooit gebruikt. Zo zijn er groentensnijders, eiersnijders, passevites, millecroquettes, raspen, frietensnijders, mayonaisemakers, ajuinenhakkers, ....
Dit kinderserviesje staat altijd op de keukentafel. Het kannetje is gevuld met sojasaus en de kleine potjes met verschillende soorten zout.
Toen we kinderen waren, kwam af en toe een van de tantes op bezoek. Zij had een zwak voor wat ze noemde "schoeëne vazen". Deze waren meestal spuuglelijk en als mijn moeder er dan een cadeau kreeg verdween ze zo snel mogelijk achter een hoop andere rommel. De schoeëne vazen zijn inmiddels bij mijn broers en zus een begrip geworden, symbool voor het cadeau dat je echt liever niet wil krijgen. 
Al jaren zijn we fan van zuurdesembrood. In de eerste periode dat "Het Dagelijks Brood" , nu "Le pain perdu" in Gent zijn deuren opende, werkte ik nog aan de universiteit in de SintPietersnieuwstraat. Regelmatig kocht ik er zo'n fantastisch brood, al vond ik stiekem dat het een schandalig dure zaak was. Later, toen ik niet meer zo dichtbij werkte, kon ik maar af en toe zo'n brood bemachtigen. En stilaan werd het ook minder lekker...
Ik ben opgegroeid in de tijd dat "moderne mensen" een open haard hadden in hun huis. De schouw, de balken en zo dat waren echte statussymbolen. Daar kwam dan een setje bij om alles netjes te kuisen en ook grote lucifers. Deze lucifers zijn schattig omdat ze in zo'n mooie simpele verpakking zitten. Het tafereel toont hoe alles hoorde te zijn.
