het is nog wat vroeg om de bloemetjes buiten te zetten, want de fameuze ijsheiligen moeten nog hun opwachting maken. Met deze reuzachtige bloempot hebben we toch al wat kleur in onzer voortuin gebracht. Nu wachten op het echte spul.
Konijn roept altijd gemengde reacties op: enerzijds vindt iedereen de diertjes te schattig om op te eten, maar anderzijds is het ook een overheerlijk maaltje. Hier had ik het klaargemaakt met een zoete appelwijn. Het resultaat mocht er zeker zijn. Geserveerd met spruitjes, want de groenten moesten toch ook aanwezig zijn? De schotel is een nieuwe aanwinst, gevonden in de kringwinkel in Deinze. Het is een echte oude Limoges. Nu heb ik weer een excuus om naar een nieuw servies op zoek te gaan.
Toen we kinderen waren, kwam af en toe een van de tantes op bezoek. Zij had een zwak voor wat ze noemde "schoeëne vazen". Deze waren meestal spuuglelijk en als mijn moeder er dan een cadeau kreeg verdween ze zo snel mogelijk achter een hoop andere rommel. De schoeëne vazen zijn inmiddels bij mijn broers en zus een begrip geworden, symbool voor het cadeau dat je echt liever niet wil krijgen. Dat wil nochtans niet zeggen dat er geen schoeëne vazen bestaan. Kijk maar eens naar deze, handgemaakt en prachtig geglazuurd.
Ik ben opgegroeid in de tijd dat "moderne mensen" een open haard hadden in hun huis. De schouw, de balken en zo dat waren echte statussymbolen. Daar kwam dan een setje bij om alles netjes te kuisen en ook grote lucifers. Deze lucifers zijn schattig omdat ze in zo'n mooie simpele verpakking zitten. Het tafereel toont hoe alles hoorde te zijn.
Gisteren was het weer een behoorlijke drukte op de wekelijkse familieavond. Op het menu: sushi met verse tonijn, fishcakes (volgens een recept van Jamie Oliver) en als hoofdgerecht: eend. Dit beest maak ik graag klaar in de oven. Ik neem dan een ovenschaal die heel groot is en waar ik rond de eend nog de in schijven gesneden aardappelen kan bijleggen. Dan kan dat allemaal samen gaar worden en krijg je een heel zacht resultaat. De eend kruid ik met vijfkruidenpoeder, dat geeft toch iets exotisch. Verder was er rodekool en peertjes en ook schampignonsaus. Ik dacht eerst een foto op deze blog te zetten van de stapel afwas na dit etentje. We waren met 9 dus die stapel is wel gigantisch, maar ik heb het toch niet gedaan. Ik vond deze foto mooier de sfeer weergeven.
Ongeveer iedereen zal wel prachtige sneeuwfoto's hebben gemaakt na het witte wonder gisteren. Deze boedha blijft in elk geval gelukkig ondanks zijn hachelijke situatie.
Dit vogelkooitje kochten we een tijdje geleden op de rommelmarkt in Anderlecht. Het was van een oude Turk en het was helemaal niet zeker of zijn gerief dat er lag bestemd was voor de ophalen voor het grof huisvuil of om te verkopen. Maar het vogelkooitje zag ik wel zitten, ze hadden er een lampenkap van gemaakt. Dus toch maar die euro in die vieze hand gestopt en blij terug naar huis met de vogelkooi. Nu hangt ze te schitteren met een spaarlamp ering en de vogeltjes, ja die zitten aan de buitenkant.
Markt Anderlecht: elke zondag in de voormiddag. een kleine rommelmarkt, een gigantische voedingsmarkt en van alles en nog wat. Je gaat best voor 10 uur want het kan er behoorlijk druk worden!
Dit is nog een messenstory. Het overkomt me af en toe dat ik mijn lievelingsmesje niet meer kan vinden. Ik zoek dan overal, tussen de schillen, in de compostbak, in de tuin. Meestal vind ik het wel terug. Maar dit mesje was echt zoek. Het zat twee jaar lang bedolven in de compostbak. Toen we de compost op het groentenbedje uitspreidden vonden we het terug. het was wel veranderd, maar wat geeft het: kunst blijft kunst.
Een "goede" vriend heeft als hobby het ¨creëren en vervaardigen van patattenschellers. Hier zie je er een voorbeeld van, gepresenteerd op groenten die hij gestolen had uit onze tuin.Op zijn blog vind je er alles over. http://www.knifeforging.comhttp://www.patattenschellers.blogspot.com
Als mensen voor het eerst bij ons komen weten ze vaak niet goed hoe ze moeten reageren op alle kitch in onze keuken. We hebben een grote collectie hertenkoppen aangelegd en deze kijken allemaal met een heel emotionele blik op ons neer als we aan tafel zitten. Misschien wordt het binnenkort wel weer iets anders. Die hertenkoppen komen natuurlijk allemaal van de rommelmarkt, met prijzen die variëren van 10 cent tot 10 euro. soms zijn er zelfs marktkramers die fel verschieten als we zeggen"het is goed", ze begrijpenn iet dat mensen zo iets lelijks willen kopen.
Onze hond Cibie is een echte Corgie in hart en nieren. Als hij enigszins kan neemt hij ook plaats aan tafel. Grappig als we naar foto's kijken van ons gezin, zit hij bijna op elke foto gewoon bij de rest aan tafel. Misschien is dat omdat hij korte pootjes heeft en hij toch wil op niveau van de rest kunnne meepraten. Op deze foto is hij in Indische stemming: de vaandel hangt aan ons tentje, we hebben er twee gekocht van een meisje dat naar India was geweest. Zoals dat vaak gebeurt, koop je in het buitenland een souvenir waar je dan eenmaal thuisgekomen geen plaats voor hebt.
het is nog wat vroeg om de bloemetjes buiten te zetten, want de fameuze ijsheiligen moeten nog hun opwachting maken. Met deze reuzachtige bloempot hebben we toch al wat kleur in onzer voortuin gebracht. Nu wachten op het echte spul.
Konijn roept altijd gemengde reacties op: enerzijds vindt iedereen de diertjes te schattig om op te eten, maar anderzijds is het ook een overheerlijk maaltje. 
Toen we kinderen waren, kwam af en toe een van de tantes op bezoek. Zij had een zwak voor wat ze noemde "schoeëne vazen". Deze waren meestal spuuglelijk en als mijn moeder er dan een cadeau kreeg verdween ze zo snel mogelijk achter een hoop andere rommel. De schoeëne vazen zijn inmiddels bij mijn broers en zus een begrip geworden, symbool voor het cadeau dat je echt liever niet wil krijgen. 
Ik ben opgegroeid in de tijd dat "moderne mensen" een open haard hadden in hun huis. De schouw, de balken en zo dat waren echte statussymbolen. Daar kwam dan een setje bij om alles netjes te kuisen en ook grote lucifers. Deze lucifers zijn schattig omdat ze in zo'n mooie simpele verpakking zitten. Het tafereel toont hoe alles hoorde te zijn.
Gisteren was het weer een behoorlijke drukte op de wekelijkse familieavond. Op het menu: sushi met verse tonijn, fishcakes (volgens een recept van Jamie Oliver) en als hoofdgerecht: eend. Dit beest maak ik graag klaar in de oven. Ik neem dan een ovenschaal die heel groot is en waar ik rond de eend nog de in schijven gesneden aardappelen kan bijleggen. Dan kan dat allemaal samen gaar worden en krijg je een heel zacht resultaat. De eend kruid ik met vijfkruidenpoeder, dat geeft toch iets exotisch. Verder was er rodekool en peertjes en ook schampignonsaus. Ik dacht eerst een foto op deze blog te zetten van de stapel afwas na dit etentje. We waren met 9 dus die stapel is wel gigantisch, maar ik heb het toch niet gedaan. Ik vond deze foto mooier de sfeer weergeven.
Ongeveer iedereen zal wel prachtige sneeuwfoto's hebben gemaakt na het witte wonder gisteren. Deze boedha blijft in elk geval gelukkig ondanks zijn hachelijke situatie.
Dit vogelkooitje kochten we een tijdje geleden op de rommelmarkt in Anderlecht. Het was van een oude Turk en het was helemaal niet zeker of zijn gerief dat er lag bestemd was voor de ophalen voor het grof huisvuil of om te verkopen. Maar het vogelkooitje zag ik wel zitten, ze hadden er een lampenkap van gemaakt. Dus toch maar die euro in die vieze hand gestopt en blij terug naar huis met de vogelkooi. Nu hangt ze te schitteren met een spaarlamp ering en de vogeltjes, ja die zitten aan de buitenkant.
Als mensen voor het eerst bij ons komen weten ze vaak niet goed hoe ze moeten reageren op alle kitch in onze keuken. We hebben een grote collectie hertenkoppen aangelegd en deze kijken allemaal met een heel emotionele blik op ons neer als we aan tafel zitten. Misschien wordt het binnenkort wel weer iets anders.
Onze hond Cibie is een echte Corgie in hart en nieren. Als hij enigszins kan neemt hij ook plaats aan tafel. Grappig als we naar foto's kijken van ons gezin, zit hij bijna op elke foto gewoon bij de rest aan tafel. Misschien is dat omdat hij korte pootjes heeft en hij toch wil op niveau van de rest kunnne meepraten.
