Het was een dag van pasteltinten vandaag. Het begon vanmorgen rond 7.20 u. met het opkomen van de zon. Ik was toen al een half uur onderweg, mijn weg zoekend in het donker. Ik zag achter me de wolken zachtroze kleuren. Rond 8 u. kwam de zon lichtgeel tussen de wolken piepen om pas rond half 9 helemaal door te breken. En dan kleurde de hemel stilaan blauw. Ik wandelde tussen de laatste wijngaarden van de Rioja-streek, maar plukte geen druiven meer. Ik had ze geproefd, dat was genoeg. Ik zag gisteren ook druivenplukkers aan het werk. Het is oogsttijd.
Het pad steeg gestaag. Ik wandelde nu tussen uitgestrekte, afgemaaide korenvelden, die zorgden voor het pastelgeel, in een glooiend landschap. In de verte overal beboste heuvels.
Ik logeer vandaag in een kleine private herberg waar een kunstenaar woont. Heel speciaal, maar ook heel eenvoudig met echt een minimum aan comfort. Maar ik ben tevreden!
Gisteren voegde ik een foto toe van ook een kunstenaar, maar vergat dit te vertellen. Hij had ongeveer 12 m plastic uitgespreid over de camino en vroeg alle pelgrims in de verf te stappen en dan over het plastic te stappen. Iedereen deed dat gewillig. Eentje was nieuwsgierig en vroeg om extra uitleg: ikke! In een mix van Spaans en Frans vertelde de Spaanse kunstenaar dat hij het werk 'Impressies van pelgrims' zou noemen. Hij had al meermaals in België geëxposeerd, in Brussel en Dendermonde. Zijn naam heb ik ook onthouden: Ontario José Antonio. Ik weet niet of dat zo geschreven wordt, maar ik wil het later opzoeken op het internet. Na een 'adios' sopte ook ik mijn schoenen in de verf en liet zo Belgische sporen na op een Spaans kunstwerk.
Rond 16u. dronk ik een biertje op een terras. Een Braziliaans koppel, Gilberto en Sissie, die ik al enkele dagen na elkaar zag, kwamen bij me zitten. Ze spreken enkel Portugees en een paar woorden Engels en toch werd het heel gezellig. Ze trakteerden me op nog een biertje en ik bestelde een kommetje olijven. Het was zo gek, we babbelden constant in een mix van talen en gebaren en hadden het grootste plezier.
Dan wandelde ik wat met de Zwitserse Francine. Die moest haar hart luchten en vertelde me over de zelfmoord van haar broer die vier jaar geleden de camino liep en het jaar erna ...
Om 19 u. gingen we samen naar de mis in het dorpje. De priester praatte zeer snel en ik begreep er weinig van. Wat me opviel, was dat iedereen in de kerk volop meezong. Na de communie werden alle aanwezige pelgrims naar voor geroepen om hand in hand in een kring rond het altaar te staan. En dan zongen de Spanjaarden in de kerk uit volle borst een prachtig lied. Ik vond dat een heel pakkend moment. Na de mis leidde de pastoor ons nog rond in de grote sacristie.
Om 20 u. werden we aan tafel verwacht in de albergue, maar dan zei de verantwoordelijke dat er in dit dorp niet kon gegeten worden zonder dat er eerst gezongen werd. Hij nam ons terug mee naar buiten en daar kwam de groep pelgrims uit de andere albergue ons al zingend tegemoet. We maakten een grote kring midden op straat. Telkens als een Spanjaard een naam van een land riep, werd van de pelgrims van dat land verwacht dat ze midden in de kring samen een lied van hun land zongen. De Amerikanen mochten beginnen en zorgden meteen voor sfeer. Duitsers, Fransen, Koreanen, een Hongaar, Spanjaarden en Canadezen volgden. Het koppel uit Brazilië deed er nog een schep bovenop. Ze brachten 'carnaval in Rio de Janeiro' even op de camino. En dan was het tijd om af te sluiten want de grote schotels met aardappelen, pasta en paprika werden naar buiten gedragen... 'La Belge' was blij dat haar land werd vergeten, net als Pascuale uit Italië, die ook liever niet alleen ging zingen.
We verdeelden het eten en de Brazilianen en Fransen trakteerden elk met een fles wijn. Na de afwas, met heel smoezelige handdoeken, kroop iedereen in zijn slaapzak op de al even smoezelige bedden. En reeds rond half 10 werd het muisstil in de kleine albergue. Zzz
Wat een ambiance gisteren in Logrogno op de wijnfeesten. Van crisis was er niets te merken. De straten liepen vol en overal werd gedanst, gedronken en gezongen. De feesten duren zeven dagen en elke avond om 23 u.is er vuurwerk. Samen met Patrick en Reginald en de Zwitserse Francine bezocht ik eerst de kathedraal en dan aten we samen paella op een terras.
Rond 21 u. stapte ik in bed en maakte daar kennis met de drie Engelsen die naast en boven me sliepen. Vanuit mijn bed praatte ik nog een tijdje met Alan uit Devon in West- Engeland. Ook vandaag onderweg liep ik een stuk met hen mee. Om 23 u. vannacht werden we gewekt door het vuurwerk in de stad. Het werd blijkbaar vlak bij onze albergue afgestoken, met enorm veel lawaai als gevolg en we konden et niets van zien!
Ons pad liep vandaag constant omhoog. Niet steil, eerder 'vals plat', maar in totaal zijn we een paar honderd meter gestegen. De zon scheen volop, maar een fris windje maakte het aangenaam. Onderweg plukte ik vijgen en ook druiven vandaag. Enkele Spaanse wielertoeristen stopten om er te plukken en riepen me om ze ook te proeven. "Muy bueno!" Mmm, ja, lekker zoet!
Ik passeerde de Italiaan Pascual die op de tweede dag van zijn camino zijn voet verzwikte en daarbij ook zijn knie bezeerde. Ik zag hem al vier dagen na mekaar mankend en leunend op een stok zijn weg voortzetten. Vandaag praatte ik met hem. Hij wil absoluut te voet Santiago bereiken, maar af en toe op de rug van een sterke vrouw als ik, zou zijn tocht wat verlichten, zei hij lachend.
Om half 11 rustte ik wat op mijn matje onder een amandelboom. Ik kon zittend amandelen plukken en sloeg ze open tussen twee stenen. Lekker! Ik sloeg maar één keer mis. De nagel van mijn duim kreeg een mooi blauw randje! =D
En dan liep ik een tijdje met Ellen uit Noorwegen die vanmorgen aan haar tocht begon en maar één week de camino stapt. Ze vroeg me of ze met mij mee kon om een slaapplaats te vinden. De albergue waar ik graag had gelogeerd, was volzet. Ik was net te laat! Ik zag er Reginald, die me vertelde dat hij de laatste was die binnen kon. Vannacht slaap ik dan in de 'albergue municipale' met meer dan honderd in een zaal. En er zijn amper vier toiletten en vier douches. Misschien dat de eersten warm water hadden, maar ik nam een douche met ijskoud water. Helemaal fris geniet ik nu van een fris getapt Spaans biertje met calamares. Ik had grote honger want onderweg had ik vandaag niets gevonden. Om 19 u. heb ik terug afgesproken met de twee Fransmannen van gisteren en Ellen kan mee.
Een fikse regenbui zorgde ervoor dat we wat langer op het overdekt terras bleven zitten, maar nu keren we terug naar de albergue. Ik vrees dat onze was terug kletsnat is!
Met 'de grote beer' boven me, zocht ik mijn weg deze morgen door het donker. Het was kwart voor 7 en rond de 5 graden. Ik wou vandaag 33 km doen en omdat ze temperaturen tot 30 gr. voorspelden, ging ik vroeg op weg. Ik volgde even drie mannen die met een zaklamp de gele pijlen zochten, maar toen mijn ogen wat gewend waren aan het donker passeerde ik hen. Ik was snel het stadje uit. Midden in de natuur alleen onder een sterrenhemel stappen, dat was weer een andere ervaring. Ik ademde diep de frisse lucht in. Mijn handen en neus waren ijskoud, maar 's morgens vind ik dat niet erg. Omdat ik westwaarts liep draaide ik me regelmatig om om aan de einder langzaam de lucht rood te zien kleuren, overgaand in oranje. En mee vervaagden de sterren.
Het pad steeg en daalde en steeds waren er nieuwe vergezichten met zoveel kleurschakeringen. De kleur van de omgeploegde akkers is hier rood, de gemaaide velden zorgen voor de zachtgele kleur en daartussen zoveel tinten groen van naaldbossen, wijngaarden, boomgaarden met olijfbomen of amandelbomen,... Jammer genoeg zag ik ook veel zwart vandaag. In juli moet hier een grote brand gewoed hebben, die hele boomgaarden vernietigde.
Rond half 10 bereikte ik een eerste stadje. Ik zette me neer aan een tafeltje om te ontbijten (vanmorgen at ik enkel wat rijstkoeken met wat thee uit de automaat. Voor de rest was er in de herberg niets te krijgen.) Er zaten nog enkele pelgrims. Ik at een broodje met roerei en ham. Een Duitser uit Keulen kwam bij me zitten om wat te babbelen. Ik vertrok even later samen met een Fransman van Le Mans, Reginald genaamd, een zestiger. We liepen de volgende twee uur samen en hadden een fijn gesprek. Toen we rond het middaguur de grote stad 'Logrono' naderden, inviteerde hij me om samen wat tapas te gaan eten, maar hij wou zich eerst wel inschrijven in een 'albergue' hier, want hij vond 20 km genoeg voor vandaag. In de stad hier zijn de ganse week wijnfeesten. Ik hoorde feestelijke muziek en veranderde opnieuw mijn dagplanning. Ik schreef me ook in in de nieuwe herberg, nam een douche en al voor 13 u. genoten we fris gewassen van een lekker Spaans biertje met tapas met rond ons muziek en feestgedruis. We kuierden daarna door de straten richting kathedraal, maar deze was gesloten. (Sinds ik in Spanje ben, heb ik nog maar weinig kerken kunnen bezoeken. Ze zijn allemaal maar één of twee uur per dag open. Je moet dus geluk hebben om een kerk die je passeert, open te vinden. Maar vandaag heb ik veel tijd en we logeren dicht bij het centrum dus straks zal het wel lukken om de kathedraal binnen te stappen.)
We dronken nog een koffie/thee en dan kwam Patrick, een veertiger uit Limoges ons vergezellen. Er heerste een gezellige drukte in de stad. We liepen met z'n drieën door smalle straatjes en over pleinen en overal genoten we van muziek en show. Nu zit ik terug in de herberg in de zetel met twee Koreaanse meisjes die ook op hun mobieltje aan het tikken zijn. Zoals steeds pas ik me graag aan aan de gewoonten van het land en dus ga ik nu... een siësta houden. Wel niet onder een olijfboom met een sombrero, maar gewoon op mijn stapelbed. :) Om 19 u. ga ik samen met Patrick, Reginald en nog een Franse vrouw samen eten en de 'Rioja' (de wijn van de streek) proeven. Het leven van een verwende pelgrim...:) Maar morgen ga ik er weer stevig tegenaan. Dan houd ik me aan de geplande 31 km!
Na een minder goed nacht met veel gewoel en pijn in de rug, vertrok ik om 7u. vanmorgen, na een stevig en gevarieerd ontbijt met kaas, yoghurt,... (De 'albergue' waar ik verbleef, wordt hoofdzakelijk uitgebaat door Nederlanders.)
Het was nog donker en fris, maar mooi om de zon te zien opkomen. Ik liep een klein stukje met Julia en nam dan afscheid. Ik wilde terug alleen op pad. Ze begreep het.
Ik stapte even stevig door en dan liep ik heel alleen. Er was nog weinig volk op de camino. En opeens had ik weer zin om te zingen. Ik voelde me weer vrij als een vogel. Oh ja, ik denk dat ik nog niet verteld heb dat ik veel roofvogels zag de laatste dagen. Ik zag arenden en valken en buizerds die met meer dan 30 samen rondcirkelen, zwevend op de thermiek. Vandaag draaide ik rond en rond, heel alleen in een adembenemend weids landschap en ik voelde me licht worden, alsof ik vleugels kreeg...
Even verder zag ik op een kleine plaat de tekst 'Walk with a smile' gekribbeld met stift. Ik dacht even aan Jiho en moest vanzelf lachen.
Rond 10 u. liep ik het stadje 'Los Arcos' in en zag de 61-jarige Nils aan een tafeltje alleen met een biertje. Ik bestelde me vers sinaasappelsap en vroeg of ik bij hem mocht zitten. Hij vroeg waar Julia was en ik vertelde hem dat ik alleen verder wou. Hij begreep me helemaal. We hadden een heerlijk en voor mij bevrijdend gesprek. Het was alsof de laatste last van mijn schouders viel. (Ik was blij met het gezelschap van Jiho en daarna van Julia, maar voelde me ook een beetje verantwoordelijk voor hen en paste me telkens aan. Het was tijd om weer even alleen op pad te gaan.)
Rond 11 u. vervolgde ik mijn weg terug alleen en spreidde even later mijn matje nog eens midden tussen de olijfbomen en genoot van de zon op mijn gezicht. Ik nam mezelf voor niet meer langer dan twee dagen met dezelfde persoon op te trekken, want dan wordt het weer moeilijk om mijn eigen weg te gaan.
Rond 13 u. stond ik voor de gemeentelijke herberg hier in Torres del Rio en twijfelde of ik hier zou blijven of nog 11 km verder trok. Een Fransman kwam buiten en zag me twijfelen. "Het wordt warm en de volgende 11 km zijn zwaar", zei hij. Hij leek me sympathiek. Ik stapte binnen en schreef me in. Ik nam even later een douche, waste mijn kleren en zette me dan bij de man op het terras. Meteen wist ik dat ik een goede keuze had gemaakt.
Terwijl ik aan het schrijven ben, komt Michel, de Fransman, net terug naar buiten om te vragen of ik samen met hem in de stad een pelgrimsmenu ga eten straks. Natuurlijk wil ik dat! En morgen ga ik weer alleen verder om weer nieuwe mensen te ontmoeten.
Het is half 6 en ik lig boven op mijn stapelbed. Van hieruit heb ik een prachtig uitzicht op de heuvels, kilometers ver. Het is een beetje een rustdag voor mij. Die beslissing nam ik vanmorgen na een moeilijke en emotionele morgen... Wees gerust, alles is in orde met mij, maar... Gisterenavond hadden Jiho en Lina uit Korea samen gekookt voor ons vier. We aten rijst gemengd met aardappelen, wortelen, ajuinen en reepjes varkensvlees in een pikante currysaus. Het smaakte voortreffelijk. Een Spanjaard uit Valencia bereidde zich ondertussen een pasta en zat mee aan tafel met ons. De eigenaar van de gezellige herberg schoof ook mee aan tafel. Hij en de man uit Valencia hadden de Spaanse camino al vaker gestapt en ze raadden ons aan om niet in Los Arcos te verblijven vandaag maar 9 km verder te stappen naar een veel mooiere plaats.(in totaal 30 km). Dat zag ik wel zitten en Jiho ook. Lina wist niet of ze dat aankon en Julia besloot meteen om die afstand in twee dagen af te leggen. (vandaag 10 km en morgen 20 km) Toen begon ik te twijfelen. Ik moest vanmorgen langs het postkantoor en daardoor zou ik pas om 9 u. kunnen vertrekken. Julia zei me dat ze het fijn zou vinden als ik haar nog wat vergezelde en Jiho heeft nu een vriendinnetje waarmee het goed klikt. (Lina is één jaar ouder dan hem.) Ik dacht dat het nu misschien het moment was om afscheid te nemen van Jiho en elk onze eigen weg te gaan. We praatten er overdag ook al over toen we een tijdje met z'n tweeën alleen waren. Jiho wou ook weten wat ik ervan vond dat hij zoveel alleen met Lina optrok ... Ik heb hem gerustgesteld en aangemoedigd zijn weg te gaan. We zouden ons misschien nog wel zien onderweg of anders in Santiago de Compostela... Ik vertelde hem dan net voor het slapengaan dat ik een rustdag zou nemen en nog een dag bij Julia bleef om daarna alleen verder te gaan om weer anderen te ontmoeten. Terwijl iedereen in bed stapte (rond half 10) ging ik nog even naar de zitplaats voor een praatje met de eigenaar. Aan de hand van foto's kon hij me uitleggen (in het Spaans) dat hij met de minderbegaafde jongens die ik had zien binnenkomen, de camino had gelopen. De jongens liepen nu regelmatig in en uit daar. Een interessant gesprek... Om 22 u. ging ik ook slapen. Vanmorgen was ik vroeg wakker en zag Jiho rechtop in zijn bed zitten. Om 6.15 u. stond hij als eerste op. Ik zag dat het hem niet ging en toen kreeg ik het moeilijk... We namen afscheid om 8 u. Hij zou met Lina voor de 30 km gaan. En toen rolden de tranen. Julia begreep dat niet. "Je moet je eigen camino lopen", zei ze. Tja... Enfin, ik ging langs het postkantoor en stapte om 9 u. 2 kg lichter naar buiten :) De eerste die we ontmoetten was Nils uit Denemarken. Hij stapte een stuk met ons mee. Om 11.30 u. kreeg ik een telefoontje van Jiho. Hij wachtte op me in Villamayor! Rond 12 u. arriveerde ik. Ik zat nog even met hem op de bank. Hij wou nog even praten... Maar rond 12.30 u. is hij dan toch verder gestapt. Hij (en ik eigenlijk ook) hoopte dat we elkaar nog zouden zien voor de aankomst in Compostela. Ik zwaaide hem opnieuw uit en had het weer moeilijk. En nu wacht Julia op mij om iets te gaan eten. Dus... Dat wordt zeker ook weer gezellig! :D Verzonden met mijn Windows Phone
Vandaag logeer ik met Julia, Jiho en Lina (een Koreaans meisje van 25) in een kleinere private herberg. Op dit moment geven de gastheer en zijn zoon een optreden. De man speelt gitaar en zingt, zijn 'speciale' zoon geeft het beste van zichzelf op een mondharmonica. (zie eerste foto) Geweldig om te zien en te horen! Ik ben de enige toehoorder, maar de jongen en zijn vader krijgen telkens een applaus of een 'bravo' van mij. De jongen weet van geen ophouden. Ik begrijp niet dat de andere pelgrims er niet gezellig bij komen zitten. Er staan hier genoeg zetels.
Net als gisteren was het een redelijk zware dag met regelmatig een stevige beklimming, gevolgd door een steile afdaling, maar steeds met prachtige vergezichten. De zon scheen de hele dag. De temperatuur steeg tot 28 graden. De interessantste babbel vandaag was met de 25-jarige Gabriel uit Brazilië. Ik wandelde namiddag een tijdje alleen en dan vroeg iemand of ik 'la Belge' was die helemaal te voet uit België kwam. Ik had de jongen nog nooit gezien, maar we waren meteen vertrokken voor een interessant gesprek, eerst in het Engels en daarna in het Frans, want hij wou graag zijn Frans nog eens opfrissen. Hij had als student 'rechten' al eens drie maanden in België verbleven en er Frans leren praten.
Ik vertelde hem over Jiho. Gabriel was voor zijn studies enkele jaren geleden ook op de universiteit in Seoul geweest. Toen ik even later Jiho zag zitten met Lina, stelde ik hen aan elkaar voor en dan ging het gesprek verder in het Engels. Gabriel is een vlotte prater en het werd heel gezellig. Vanavond koken we een rijstgerecht met verse groenten en vlees. De twee Koreanen stelden dat voor. Julia trakteert op wijn voor erbij. Morgen nemen we waarschijnlijk afscheid van haar. Ze heeft al twee dagen last van haar achillespees en wil een rustdag nemen.Jammer! Ik heb ondertussen al velen gezien die moesten opgeven omwille van kwetsuren. Ik mag van geluk spreken dat alles nog o.k. is. Ondertussen sleep ik al twee dagen met mijn schoenen. Morgenvroeg om 8.30 u. gaat het postkantoor open hier en dan stuur ik ze terug naar huis. Een late start dus morgen, maar ik ga maar 21 km doen en het zou morgen minder warm worden (tot 23 gr.) Weer ideaal stapweer. :D
Dag 64: Van Pamplona naar Puenta-la- Reina 24,5 km
"Wauw!" dat was het woord vandaag. Het Spaanse Baskenland is al even mooi als het Franse, misschien nog mooier! Pamplona was heel gezellig, met prachtige gebouwen en heel verzorgde parken. Rond 8 u. verliet ik de stad samen met Julia. Jiho wilde eerst even naar de universiteit voor een document. Een mooi Koreaans meisje wou hem vergezellen. We zouden elkaar vanavond terugzien, maar hij koos waarschijnlijk een andere 'Albergue'. Morgen zien we ons wel weer. De hele tocht hadden we een prachtig uitzicht op de bergen en de dorpjes in de dalen en achter ons op Pamplona. Oh ja, ik zou het nog vergeten: ik kocht gisteren nieuwe schoenen in Pamplona. De verkoopster praatte uitsluitend Spaans, maar het lukte wel om duidelijk te maken wat ik wou. Ik ben toch blij dat ik een beetje Spaans studeerde. Ik heb net in de bar zelfs kunnen vertalen voor een paar Duitsers. Ik bond deze morgen mijn oude schoenen aan mijn rugzak en stapte de hele dag zonder problemen met mijn nieuwe schoenen. :D En het zijn nog mooie ook! De mooiste ontmoeting vandaag was met een 61-jarige Deen, Nils genaamd. We wandelden een heel stuk samen en ontmoetten ons telkens weer bij een rustplaats. We communiceerden in het Engels en begrepen elkaar perfect! Weer een zielsverwant! Op vier km van hier verblijft hij in een herberg. Hij was vandaag te moe om verder te stappen. Julia en ik twijfelden, maar dan kwam de man uit Chicago. Bill is zijn naam. "Kom mee naar Puenta-la-Reina", zei hij, "daar is een heel nieuwe herberg met bar en zwembad!" En daar zitten we dus nu. Heel mooi en netjes. We gaan zo aan tafel voor de pelgrimsmaaltijd. Ik wacht nog tot Julia klaar is met douchen. Daar is ze! Tot ... Verzonden met mijn Windows Phone
"Hey, good to see you again!", zei de man uit Chicago toen ik met Jiho en Julia arriveerde aan onze 'Albergue' in Pamplona. (Ik ben zijn naam weer vergeten) Gisteren sliep hij in een andere herberg en vandaag onderweg had ik hem niet meer gezien. Het is fijn als je zo verwelkomd wordt.
Het is een heel verschil met Frankrijk. Je bent nooit alleen op de camino in Spanje en ontmoet vaak dezelfde mensen. Deze middag zat ik een tijdje samen met drie mannen uit Zweden. Toevallig slaap ik vandaag op een stapelbed met langs mij en onder mij de drie Zweden en langs de andere kant...de twee Italianen uit Rome (de snurkers) Zij hadden er plezier in, ikke minder. Onze bedden staan amper 30 cm van elkaar. :]
Om 15.30 u. ging ik met Julia de stad in om een biertje te drinken en zat even later aan een tafeltje met een Hongaarse jongen en een meisje uit Californie. Ik ken ondertussen zoveel mensen van zoveel nationaliteiten, waaronder zeker 10 Koreanen, maar tot nu toe nog geen andere Belg. Ik blijf dus 'La Belge'.
Het was een redelijk makkelijke wandeling vandaag. Tamelijk vlak. Ik apprecieer heel erg het gezelschap van Julia. Het is een heel lieve. We hadden gisterenavond aan tafel een diepzinnig gesprek, waarbij wel wat traantjes vloeiden. Ze heeft het niet gemakkelijk gehad de laatste vier jaren. Jiho kan ook goed met haar opschieten. Dadelijk gaan we weer samen eten, maar wellicht gaan er nog een aantal mee. Ik verheug me er al weer op!
Alles was gewoon perfect vandaag: het landschap, het gezelschap, de nieuwe ontmoetingen, het Spaanse biertje en de tapas, de stad Pamplona, ... Mijn geluk kan niet op!
Ik vond weer een schoenlapper, maar ook deze Spanjaard zei dat mijn schoenen niet meer te maken zijn. Tussen 14 u. en 17 u. waren de winkels dicht, dus ga ik nu ...
Na een heel gezellige avond gisteren en een goede nachtrust in de grote, maar heel verzorgde refuge, vertrok ik samen met Jiho en de 31-jarige Julia om half 8. Het was nog zwaar bewolkt en de koude wind deed ons rillen. We waren niet alleen op weg. De ganse dag zie je pelgrims voor en achter je. Het klaarde vrij snel op, maar de wind bleef fris. Ideaal wandelweer, met vandaag heel mooie panorama's. Terwijl ik met Jiho praatte en ondertussen goed doorstapte, raakten we Julia.kwijt. Na 4 km vlakke weg, liep het pad weer redelijk steil omhoog. En dan gaat Jiho mij te snel. Ik liet hem gaan Ik groette een oude man uit het dorpje waar we passeerden en meteen begon de Spanjaard een gesprek. Ik kon antwoorden dat ik van 'Belgica' was 'a pie' en hoeveel kilometers ik had gedaan (in het Spaans!), maar dan begon hij een heel verhaal te vertellen en vroeg me nog iets. "Si, si", zei ik, maar ik denk dat dat het verkeerde antwoord was. :) Hij gaf me een hand en na een wederzijds 'Adios' stapte ik verder. Wauw, ik had Spaans gepraat met een local. Ikke fier! Hablo poco Espagnole, maar mijn woordenschat is maar heel beperkt. Ik rustte even op een bank en zag dan Julia terug. De rest van de dag wandelden we samen. Onderweg hadden we ook veel contact met de andere pelgrims. Je ziet vaak dezelfden terug en zo leer je ze telkens een beetje beter kennen., zoals de man uit Chicago, het meisje uit Washington, een 30-jarige Zweed, een man uit Québec die vier jaar in Ukkel had gewoond en een beetje Vlaams praatte, ... Vanavond slaap ik tussen Jiho en Julia in de gemeentelijke refuge. Deze is iets minder netjes en comfortabel dan die van gisteren, maar we klagen niet. Dadelijk gaan we weer samen een pelgrimsmenu eten. Zonet ben ik met Julia een biertje gaan drinken in een plaatselijke bar. Aan het tafeltje naast ons zaten toevallig nog twee Duitsers. Een man van 77 vertelde over de Camino's die hij al had gelopen. De andere man loopt elk jaar de dodentocht in België. Het werd een gezellige Duitse babbel. Morgen stappen we naar. Pamplona. Daar zal de jacht op schoenen opnieuw beginnen, want ik krijg last van mijn hielen in mijn scheef gelopen schoenen. Tot morgen! Verzonden met mijn Windows Phone
Dag 61: Van St.-Jean-Pied-de-Port naar Roncesvalles 26 km
Hola! Estoy en Espagna! Ole!
Ik voelde me topfit deze morgen. Klaar voor de Pyreneeën. Gisteren had ik zware benen en pijnlijke voeten, maar de rust heeft goed gedaan. Ik lag al voor 21 u. in bed en ben dadelijk in slaap gevallen. Vannacht toch een paar keer wakker geworden. Boven mij in het stapelbed sliep een Italiaan uit Rome en naast me zijn vriend. Die twee hebben met hun luidruchtig gesnurk voor heel wat gezucht in de slaapzaal gezorgd. Ik tikte af en toe met mijn ring tegen de ijzers van het bed boven mij. Dat hielp voor even.
Deze morgen passeerde ik hen en zei dat ze voor nogal wat decibels hadden gezorgd tijdens de nacht. De jonge Italianen lachten ermee en vroegen waar ik de volgende nacht zou slapen... :)
Rond 7.20 u. was Jiho klaar en vertrokken we samen, maar hij stapte een stuk sneller en ik bleef overal praten. Na 8 u. heb ik hem niet meer gezien tot bij mijn aankomst hier.
Het klimmen viel heel goed mee. Het was lang niet zo erg als ik gedacht had. Het weer was echter minder goed. Het begon met motregen maar rond 8.30 u. viel de regen met bakken uit de lucht. Het bleef zo goed als de hele dag regenen en het zicht was heel beperkt. Daarbij een stevige en koude wind op de toppen. Brrr... Mijn vingers waren ijskoud. En toch... En toch... :D
Ik heb toch als het even kon wat foto's genomen, maar echt zicht op het gebergte had je niet. Soms zag het landschap er heel geheimzinnig uit. Het was net of ik door een sprookjesbos van elfjes en trollen liep. Ik zag allemaal gebochelde figuren door het mistige bos stappen. (De meeste pelgrims droegen een cape) ( foto's)
Ik praatte onderweg met verschillende Canadezen, een man uit Chicago, een meisje uit Washington, een ouder koppel uit Korea, de twee Italianen, een Duitse, nog een vrouw uit Korea, die het al niet meer ziet zitten, veel Fransen, Spanjaarden, ... Heel interessant!
Ik ben ondertussen door veel pelgrims gekend als 'la Belge'. Deze morgen aan de lange ontbijttafel vertelde de man van het onthaal gisteren dat 'la Belge' helemaal te voet uit België was gekomen. De meesten aan de tafel begonnen vandaag pas aan hun tocht. Ik kreeg een "wauw!" van velen. Onderweg als ik pelgrims passeerde (of zij mij), hoorde ik meermaals "Ah, la Belge!" :D
Na 8 km vanmorgen stapte ik samen met Julia uit Lübeck (Duitsland) een bar binnen om wat warms te drinken en mijn regenbroek aan te trekken en een extra jasje. We waren al doorweekt toen. Er waren al zes pelgrims binnen. 10 min. later zat het er vol. Misschien wel honderd, allemaal verkleumd. Net voor de grens met Spanje kochten we nog een warme chocomel aan een kraampje.
Na ongeveer 22 km constant klimwerk, begon de afdaling naar Roncesvalles. Dat werd het moeilijkste stuk. Het was redelijk steil en heel glibberig. Net als velen voor mij, ben ik ook een keer gevallen. Geen pijn gedaan, maar ik zat onder het slijk!
Om 15.30 u. stapte ik de 'Alberge' binnen. Het was bibberend aanschuiven om te douchen. Daarna mijn natte en vieze kleren gewassen en nu lig ik met ijskoude voeten in mijn slaapzak mijn verslag te tikken. Jiho heeft mijn bed gevonden. Hij kwam net vragen wat ik ging eten en waar en wanneer. Hier vlakbij is een restaurant. Pelgrimsmenu aan 9 euro. Daar gaan we naartoe. 2 minuten later kwam Julia vragen. Zij gaat ook mee met ons. De Koreaanse vrouw van 49 die vannacht boven me slaapt, heb ik ook ineens meegevraagd. Dat deed haar glunderen. Ik heb haar al heel wat moeten aanmoedigen. "I want home!" zei ze me in gebrekkig Engels. En ik maar uitleggen hoe heerlijk de tocht kan zijn en hoe fijn het zal worden als morgen de zon weer schijnt! :D
Om 19.00 u. heb ik dus afgesproken hier aan mijn bed. Ik denk dat het een gezellig etentje wordt!
Dag 60: Van St.-Jean-le-Vieux naar St.-Jean-Pied-de-Port 4 km
Toen ik gisteren naar de gite wou vertrekken, 300 m buiten het centrum, kreeg ik een telefoontje dat er toch geen plaats meer vrij was. Ik kon wel een kamer krijgen voor 50 euro. Maar vanaf het terras waar ik mijn blog schreef, zag ik een hotel. Ik bedankte voor de kamer en stapte naar het hotel. Ik besloot daar een kamer te vragen. Er was plaats. De patron vroeg 60 euro. Voor ontbijt nog 6 euro extra. Met mijn charmantste glimlach vroeg ik of hij voor een pelgrim geen speciale prijs kon maken... Het ontbijt kreeg ik gratis. Ik bestelde er om 19.00 u. de pelgrimsmenu aan 10 euro en heb heel lekker gegeten. Ik koos een tafeltje tussen twee koppels en had meteen fijne gesprekken, links met een koppel uit Antwerpen en rechts met Fransen die ik onderweg had zien wandelen. De Baskische taart als dessert, smaakte verrukkelijk. Ik prees de patron voor het lekkere eten. Het deed goed nog eens in een groot bed te slapen tussen frisse lakens i.p.v. in een slaapzak. Deze morgen na een heerlijk ontbijt ging ik betalen. De baas gaf me de rekening met een knipoog. Hij had me nog eens 10 euro extra korting gegeven!!!
Het regende lichtjes toen ik vertrok, maar dat deerde me niet. Onderweg stapte ik nog binnen in een mooie kapel. Om half 10 stapte ik door de 'Porte de St.-Jacques' de laatste halte in Frankrijk binnen... Ik kreeg kippenvel en dan stroomde ik letterlijk over van geluk. De tranen biggelden over mijn wangen. Iemand vroeg of alles in orde was. Oh ja! Alles was dik in orde!
Even verder in de straat was het onthaal voor de pelgrims, waar je gegevens worden genoteerd en ze je helpen om een slaapplaats te vinden naar je wensen. Vandaag slaap ik in de refuge van het Compostelagenootschap van hier in een slaapzaal van ongeveer 25 personen, waaronder drie vrouwen.
Jiho slaapt iets verder in de straat. We gaan dadelijk samen ergens een pelgrimsmenu eten en hij heeft me beloofd morgenvroeg om 7 u. klaar te staan om samen de Pyreneeën over te trekken.
Het is echt een gezellig stadje hier. Heel Baskenland is gewoon geweldig mooi. De meeste huizen zijn wit met rode luiken. Overal zie je de kleuren rood en wit. En alle plaatsnamen en straatnamen worden in twee talen vermeld: in het Frans en in de oude Baskische taal.
Het bleef jammer genoeg de hele dag druilerig en fris. Ook voor morgen voorspellen ze lichte neerslag. Het positieve daaraan is dat met de regenjas aan, de rugzak iets lichter is. :)
Hier is geen schoenlapper en in de sportwinkels waren geen schoenen in mijn maat te vinden. Ik zal in Spanje verder moeten zoeken.
Dag 59: Van Saint-Palais naar St.-Jean-le-Vieux 30 km
Zwiep, zwiep met de wijsvinger en de zweetdruppels spetterden op de grond. Voortdurend zwiep, zwiep, spetter, spetter,van 8 u. vanmorgen tot 17.00 u.De temperaturen vielen nochtans mee (tot 25 gr.), maar we hebben veel geklommen! Ik zit nu ook heel dicht bij de Pyreneeën. We vertrokken om 8 u. over de grote weg die gestaag omhoog ging, 2 km lang. We zagen rondom overal heuvels met veel schapen tegen de hellingen. Even later liepen we zomaar tussen die schapen over een heel steil wandelpad...zwiep, zwiep,spetter, spetter,... Op de top zagen we twee gieren! Die waren verdwenen toen wij de top bereikten. Het was er hemels. Er stond een kapelletje en rustbanken. Overal rond ons heuvels en dalen met kleine dorpjes en schapen en ... Alleen jammer dat er zoveel nevel hing. Het zicht was niet heel klaar, anders kon je nog veel verder kijken, maar van de andere kant... de nevel gaf het geheel iets magisch, iets hemels. Ik ge... (neen, dat hoef ik niet meer te zeggen) Het was gewoon WAAAUW!
Om 11.30 u. bereikten we Ostabat. We hadden 11 km gedaan en konden kiezen: hier blijven of er nog 19 km of 24 km bijdoen. Ertussen was niets. Jiho wilde door tot St. Jean- Pied-de-Port(nog 24 km) Ik niet. 30 km in totaal was genoeg vandaag. Hij is om 12 u. alleen verder gestapt. We hebben morgen een afspraak om 13.30 aan de kerk in St. Jean-Pied-de-Port.
Ik deed het rustig aan. De route was slecht bewegwijzerd. Toen ik naar een aanwijzing zocht, hoorde ik een "Bonjour!". Ik zag een knappe man op een trapje zitten naast zijn zwaar beladen fiets. Hmm, daar wou ik wel even bij zitten. Ik vroeg of dat o.k. was en hij maakte plaats op het trapje en bood me een banaan aan. Een gezellig kwartiertje later, zette de 51-jarige Fransman zijn tocht verder op zijn fiets en ik te voet.
Ik miste ergens een afslag en liep een tijdje naast een grote baan. Ik raadpleegde mijn kaart en probeerde terug op het pad te geraken. Ik sloeg echter een verkeerde weg in. Die kronkelde een heel eind naar boven om dan dood te lopen op een weide met schrikdraad rond. Pff... terug naar onder...zwiep, zwiep, spetter, spetter,... 100 m. verder vond ik wel het goede pad. Onderweg vond ik gelukkig enkele malen een kraantje, waar ik mijn gezicht en handen kon verfrissen en mijn drankvoorraad kon aanvullen. Ik heb liters water gedronken vandaag.
Nu vlug naar mijn slaapplaats voor vannacht. Ik passeerde op mijn weg er naar toe een bar met wifi en daarom vandaag eerst wat gedronken en mijn blog in orde gemaakt.
Morgen nog amper vier km tot mijn laatste slaapplaats in Frankrijk. Ik wil er naar de schoenmaker en namiddag wat rusten, zodat ik donderdag fit ben om aan de zwaarste etappe te beginnen, die over de Pyreneeën.
Dag 58: Van Sorde-l'Abbaye naar Saint-Palais 34 km
We zouden 19.5 km doen vandaag. We hebben er 34 gestapt. Vanaf 8.15 u. kon je in Sorde brood kopen in een piepklein winkeltje. We wachtten daarop want in de dorpjes die we passeerden zou niets te vinden zijn. We vertrokken aan de abdij over een pad langs de rivier 'Le Gave', heel pittoresk. Ik had voortdurend zin om foto's te maken. Daarna liepen we tussen grote kiwi-plantages. De vruchten leken rijp maar voelden keihard aan. Het landschap wordt heuvelachtig, met zeer mooie vergezichten. Op onze weg plukte ik overal vijgen, gele en paarse. Bij een huis troffen we een boodschap voor pelgrims: We konden in hun tuin vijgen plukken, noten rapen en water nemen. Jiho maakte er een foto van maar stapte verder. Hij houdt niet zo van vijgen en noten. Maar ikke... Mmm...smak...mmm.. Kra-ak... mmm! :)
We waren al rond 12.30 u. in Bergouey. Het was minder warm vandaag(28 gr.) Ik stelde voor om verder te stappen tot St.-Palais. Jiho vond dat een prima idee. Dan kon hij vanavond naar de supermarkt voor rijstgerechten en worstjes, dat vindt hij veel lekkerder dan vijgen en ik kon al een schoenlapper zoeken.
Hij zette er stevig de pas in en liep een stuk voor mij uit. Hij keek af en toe achterom of ik volgde. Eventjes deed ik dat. Maar hij stopte niet. Ik had geen zin om me te haasten en zette me neer in de schaduw van een boom. Ik zag hem over de kronkelende weg omhoog stappen. Pas na een paar honderd meter had hij door dat ik niet meer volgde. Ik zag hem aarzelen. Ik probeerde hem duidelijk te maken om verder te stappen en ging terug zitten. Hij had het begrepen. Hij is zo gehaast de laatste tijd. Vanmiddag in het dorpje Arancou hing een tablet tegen een muur met daarop: Parijs 820 km en Santiago 820 km. Jiho was dus net op de helft. Hij vond dat heel ontmoedigend. Hij wil zo snel mogelijk in Santiago zijn. Maar daar doe ik niet aan mee. Ik wil kunnen genieten van het landschap onderweg en op tijd rusten. Ik pluk de dag en ben nooit bezig met de afstand die ik nog moet afleggen. Ik heb hem dat vanavond opnieuw proberen duidelijk te maken, toen hij me om17.30 zat op te wachten aan de kerk. Ik wil mijn camino gaan en niet zijn camino. Ik moedigde hem aan om vanaf morgen alleen verder te stappen op zijn ritme. We kunnen eventueel 's avonds afspreken. Mij deed het goed om weer even alleen te zijn, maar hij vroeg opnieuw om morgen toch samen te blijven. Tot over de grens is dat o.k. voor mij, maar dan wel in mijn ritme!
Na de douche ben ik de stad ingetrokken met mijn schoenen. Ik vond een schoenlapper maar die zei dat mijn schoenen niet meer te herstellen zijn! Oh, neen! Ik ga het net voor de grens (overmorgen) opnieuw vragen en anders zal ik nieuwe moeten kopen. :/
Bij het onthaal hier in het oude klooster van de Franciscanen, vertelden ze me dat er 9 dagen geleden nog twee Limburgers hadden gelogeerd; twee sympathieke broers, Marc en Jos Lipkens! Ja, hier komen de drie Franse pelgrimsroutes samen. Vriend Marc volgde de route over Vezelay en overnachtte dus ook hier. De vrouw vertelde dat zij ook allebei nieuwe schoenen hadden moeten kopen! Hun eerste schoenen waren van hetzelfde merk als mijn schoenen.
Op het moment onweert het hier hevig
en het regent pijpenstelen. Dat is lang geleden!
Een festival in de stad waar je verblijft heeft zijn voor-en nadelen. Van 19.40 u. tot 21.30 u. genoot ik van de heerlijke salsamuziek en -dans. Het publiek was een mix van Fransen en Spanjaarden, velen gekleed in rood en wit, de kleuren van de stad Dax. Jiho had er niet veel in gezien. Hij ging al vlug terug naar de studio.
Doordat het festival plaatshad tussen de rivier en de stadswallen, hadden we geen hinder van de muziek tijdens de nacht, maar tussen 2 u. en 5 u. was er heel veel lawaai op straat van terugkerende feestvierders. En deze morgen lag er ook veel smurrie op straat.
We vertrokken rond half 8. Er hing weer mist, maar het was niet te fris in T-shirt. Het was een heel ander parcours dan de voorbije week. Veel op en af door het bos, over beekjes en rivieren, langs weiden en kleine velden, langs vijvers en door kleine dorpjes. We zagen verschillende kiwi-plantages. We konden weer verse vijgen plukken van bomen langs de weg. Ook hier en daar mooie picknickplekjes. In 'Les Landes' vond je nergens een bank. De mist bleef vandaag hangen tot 11 u., maar daarna werd het vlug warm. Het kwik ging vlot boven de 30 graden. Om half 3 arriveerden we in Sorde-l'Abbaye.
We slapen in een grote gite, dicht bij de prachtige abdij. De buurman bracht ons tomaatjes uit zijn tuin. Bij het bezoek aan de abdij ontmoette ik twee Nederlandse vrouwen met de fiets op weg naar Compostela. Ik dronk met hen een wijntje op het terras tegenover de abdij en bestelde er net als hen een paella. Lekker!
Jiho was er niet bij. Hij zette zich toen ik terug was een rijstgerecht in de oven. Één van de volgende dagen moet ik op zoek naar een schoenlapper. Mijn zolen zijn aan de buitenkant heel afgesleten. In de schoenwinkel had men mij nochtans verzekerd dat ik met deze degelijke schoenen makkelijk 3000 km zou kunnen doen. Maar als ik ze nu niet snel laat lappen, kan ik ze binnenkort weggooien. Pas overmorgen passeer ik een grote stad. Daar ofwel net voor de grens probeer ik mijn schoenen te laten herstellen. Dan neem ik daar maar een rustdag, met als gevolg dat ik waarschijnlijk een dag later de Pyreneeën oversteek.
Verzonden met mijn Windows Phone
Het was nog duister en mistig toen we om 7 u. (jawel!) de verzorgde gite van Taller verlieten. Na het verlaten van het dorpje wandelden we bijna heel de etappe door het bos. Tussen 8 u. en 9 u. ploeterden we opnieuw door het mulle zand. Alhoewel het nog maar 14 graden was, parelde het zweet al op mijn voorhoofd. We zagen een paar keer een ree. Rond 9 u. brak de zon door. Het werd al vlug weer warm. Maar omdat we weer goed doorstapten, arriveerden we al rond 12 u. in Dax. We passeerden een Mc. Donald's en dat deed Jiho glunderen. We stapten dan maar binnen en lunchten daar. Er was gratis Wifi en daar maakten we gebruik van om wat mailtjes te sturen.
Om 14 u. konden we binnen in de studio midden in het centrum van Dax, die we reserveerden. Er is hier ook wel een gite Jacquaire maar die ligt 2 km buiten het centrum. De prijs kwam overeen. Hier vlakbij is er dit weekend een festival genaamd 'Toros y Salsa Dax'. Ik ben al even de sfeer gaan opsnuiven. Heeeeel gezellig! Straks zijn er een aantal gratis concerten, waar we natuurlijk gaan mee van profiteren. Maar we maken het niet te laat, want ook morgen willen we de grote hitte voor zijn. Het is hier echt snikheet!
Het was vandaag ook de laatste de dag in 'Les Landes', toch wel het meest eentonige stuk van mijn tocht. Morgen stappen we het departement 64 'Pyrenees -Atlantiques' binnen, het laatste op mijn tocht door Frankrijk. Normaal steken we donderdag de Pyreneeën over om verder de Spaanse camino te stappen.
Gisterenavond hebben we heel lekker gegeten in de herberg. We zaten aan een lange tafel samen met 11 Franse pelgrims. Samen met 13 dus. En dat getal zorgde even voor wat opschudding. Jiho had eerst niet mee willen eten. Hij had gevraagd of hij de microgolf mocht gebruiken om een rijstgerecht op te warmen. Dat was geen probleem. Maar dan bedacht hij zich en koos toch voor de pelgrimsmaaltijd. Ook goed voor de bazin. Maar een half uur later liep ze in paniek rond op zoek naar 'la Belge'. Ik was net mijn was buiten van de draad aan het halen. Jiho kwam me roepen. De vrouw vroeg me om Jiho uit te leggen dat hij beter zijn rijstgerecht kon gaan kopen. Hij mocht dat op het terras opeten. Dan waren we met 12 binnen aan tafel, want 13 rond één tafel, dat was gevaarlijk! Ik stelde voor dat ik dan wel met Jiho buiten zou eten, maar dat kon ook niet... De pelgrims eten hier altijd samen aan één tafel, zei ze, alleen... 13 was één teveel! Jiho en ik voelden ons er allebei niet goed bij. De vrouw zei me dat ik het maar aan de andere pelgrims moest vragen of zij ons allebei erbij wilden. Ik zocht de anderen ( vier groepjes) op. Zij waren niet zo bijgelovig (13 als ongeluksgetal) en verzekerden de bazin dat ze voor 13 mocht dekken. Uiteindelijk zat er om half 8 nog een gast (geen pelgrim) aan een tafeltje apart te eten. Dat was misschien wel goed, volgens de vrouw. Hij zat wel apart, maar wel in dezelfde ruimte, dus ...
Uiteindelijk zaten Jiho en ik in het midden en al de restjes werden naar Jiho geschoven. Hij liet het zich goed smaken. Het was ook heel lekker en gezellig aan die grote tafel. Net voor het slapen gaan, zei Jiho dat ik hem uit zijn bed mocht trekken, als hij niet als eerste op was. Het was niet nodig! We zaten als eersten aan de ontbijttafel om 7 u., onmiddellijk gevolgd door de andere pelgrims. En om 7.15 u. waren we op weg!
Jiho was heel vrolijk en spraakzaam. Ik leerde weer heel wat over zijn land en weer nieuwe Koreaanse woorden. We stapten bijna de hele tocht over asfaltwegen met heel weinig verkeer, maar ik voel dat wel aan de hielen. Ik hou meer van zachte ondergrond. We namen maar korte pauzes, zodat we om13 u. er al 25 km hadden opzitten. We konden onmiddellijk binnen in de mooie gite van de gemeente. Er zijn vier bedden. Voorlopig zijn we er nog alleen. We gaan straks lekker koken met heel veel rijst!
Ik heb vandaag veel tijd en toegang tot het internet, dus ...
Nog eens dank voor de vele reacties en e-mails die ik ontvang. Het verbaast me steeds meer hoeveel mensen me volgen. Zo kreeg ik gisteren een mail van de zusters in St.-Niklaas. Het lukte niet om de mail te beantwoorden. Daarom via mijn blog een hartelijke groet aan alle zusters en in het bijzonder aan zuster Andrea en zuster Michelle!
Verleden zaterdag vergat ik een berichtje te sturen met de groeten aan mijn nichten en neven van de familie Clijsters op onze jaarlijkse bijeenkomst. Dus nu: een lieve groet van jullie nichtje! Mariet, volgend jaar wil ik er bij zijn!
Ook natuurlijk veel liefs aan mijn zus, broers, schoonzussen en schoonbroers, mijn andere nichten en neven, tantes en nonkels, mijn vrienden uit Opoeteren, Dorne en Bree en ..., mijn collega's, alle kinderen,... Kortom , aan iedereen die mijn blog leest.
Kusjes aan Marcel, Tim, Lize en Davy.
Vandaag verzond ik een foto van een 'smiley' die ik met mijn stok in het zand tekende. Even wat uitleg daarbij... Als ik of Jiho zucht, dan begint de ander te zingen: 'Smile', van Nat King Cole of Jiho laat het lied horen op zijn I-phone. En dan lachen we weer allebei en vergeten we even onze moeheid of pijntjes. Toen Jiho vanuit Bordeaux 40 km alleen moest stappen, tekende ik op de zandwegen overal smileys voor hem en schreef zijn naam in het zand om hem aan te moedigen. Op de asfaltweg legde ik bloempjes die ik in de berm plukte. De laatste vier km was er een zandpad waar ik heel veel tekende. Toen hij me eindelijk inhaalde, na 39 km, vroeg hij of ik de bloempjes op de weg had gelegd. Dat had hij gezien, maar al de tekeningen op het laatste stuk niet! Ik was verbaasd. Zijn uitleg was ontroerend. Ik keek niet naar de grond meer, zei hij, want ik tuurde steeds in de verte of ik je blauwe rugzak nog niet zag. (je kon heel ver kijken op die rechte wegen) En toen ik dacht je te zien, ben ik beginnen rennen, vertelde hij verder. Op dat moment scheurden de blaren onder zijn voetzool open. Een pijnlijk moment, maar hij was zo blij dat ik het inderdaad was. Hij toonde me de foto die hij had gemaakt van de bloemen op de weg en ik tekende een nieuwe smiley met mijn stok in het zand.
En nu voor iedereen die misschien een moeilijke dag had :
Dag 54: Van Labouheyre naar Onesse -et- Laharie 20 km
Vandaag is het gelukt om rond half 8 te vertrekken. Ik was om 7 uur bij de bakker wat brood gaan kopen en dat hebben we buiten gegeten met een flesje fruitsap.
Eens het dorp uit liepen we 9 km op een weg die parallel liep met de autosnelweg en er vlak naast. Vrachtwagenbestuurders toeterden en staken hun duim op.
Daarna stapten we nog 12 km over een pad door het bos, steeds rechtdoor. We stopten maar twee keer even om te rusten en veel te drinken. We wilden voor de echte hitte aankomen. We zagen zwart van het stof toen we rond 13 u. Onesse bereikten. We zetten ons op een bank in de schaduw om wat te eten en legden ons een half uurtje in de schaduw van enkele naaldbomen. Ik genoot van de geur van die bomen.
Uitgerust stapten we 5 minuten later de herberg binnen, waar we vannacht slapen. We werden heel vriendelijk ontvangen! Aan de telefoon gisteren had ik twee bedden in de gite gevraagd, maar omdat die volzet was, krijgen we een kamer met twee bedden in de herberg. Het is een ruime kamer met mooie badkamer. Normaal betaalden we hiervoor 60 euro, maar wij krijgen ze voor 40 euro (20 euro p.p. In de gite zouden we 12 euro betalen, maar daar is het klein en is er maar één toilet en één douche voor acht personen. En... We hebben gratis toegang tot het internet hier in de herberg! Nu kan ik eindelijk weer alle foto's doorsturen. Mijn verslag van gisteren heb ik ook even aangevuld en verbeterd. (Ik zag nogal wat tikfoutjes. Een gevolg van de vermoeidheid, denk ik)
Straks eten we hier in de herberg de menu van de dag, ook aan pelgrimstarief. Mijn was hangt te drogen buiten op de draad. Het is nog maar 15.30 u. Ik heb dus tijd voor een kleine siësta vandaag in een frisse kamer. Wat een luxe op zo'n warme dag! "Quel bonheur!", zeggen ze in Frankrijk.
We zouden om 7 u. vertrekken vanmorgen... Om 6.15 werd ik wakker van de wekker van Jiho. Ik stond zoals altijd als eerste op. Jiho draaide zich nog eens om. Ik gebruikte de badkamer en ging langs buiten naar de keuken. Ik zette thee en dekte de tafel. De was die we gisteren in de wasmachine konden stoppen en over stoelen te drogen hing, vouwde ik op. Waar bleef Jiho??
Ik keerde terug naar de kamer, maar zag hem niet. Ik begon al mijn rugzak te klaar te maken en deed mijn schoenen aan. Toen ik terug buiten wou gaan om Jiho te zoeken, hoorde ik wat achter mijn rug... Nu zag ik pas dat Jiho nog steeds in zijn bed lag (boven in het stapelbed)!
Jiho!!!! Hij had het begrepen! Twee min. later zat hij aan tafel. We spoelden het oudbakken brood met smeerkaas door met veel thee en een restje fruitsap. Uiteindelijk vertrokken we pas om 7.45 u. Het was met 8 graden een frisse morgen. We staken een paar keer een rivier over. We zagen de nevel langzaam optrekken. Oh, wat hou ik van die ochtenden in de natuur! Langs de weg zagen we grote stukken schapenvacht en andere overblijfselen van een schaap. We fantaseerden over de boze wolf ... 200 m verder zagen we enkele schapen uit het bos komen en de weg oversteken naar een alleenstaande boerderij. Geen mens te zien. De schapen hadden hier dus alle vrijheid. Misschien was het idee van de wolf nog zo gek niet...
Na 8 km naderden we een lieflijk dorpje met twee oude kerkjes achter elkaar. Tussen de twee kerkjes stond de heilige Jacobus. (in hout) Hij wou met mij op de foto! :D
En dan bemerkten we een oude steen met daarop: Compostelle 1000 km! Nog 'maar' 1000 km te gaan dus. Dat betekent dat ik een flink eind over de helft ben!
We stapten goedgezind verder. Langs de weg viel mijn oog plots op een klavertje 4! Ik plukte het en pakte het voorzichtig in.
(Ja, Milan, ik heb een echt gevonden! Ik breng het mee.)
Even verder stapten we over een brug en wat zag ik... een plaats waar ik met mijn voeten in het water kon! Jiho keek achterom naar mij en had het meteen door. Hij sloeg rechtsaf na de brug. Even later zakten mijn voeten lekker weg in het zand van de rivier. Ik danste door het ijskoude water. Zalig. Jiho bleef aan de kant staan lachen en maakte foto's. Hij durfde met zijn open blaren niet in het water.
Daarna een croque met geitenkaas en spekjes gehaald bij de bakker (Jiho nog een broodje met een knackworst)en toen waren we klaar voor het moeilijke stuk: nog 15 km steeds rechtdoor in volle zon. Het kwik flirtte met de 40 graden! Eerst 5 km door het mulle zand. Het leek of we door de woestijn liepen! Rond ons alleen wat lage struiken en heel kleine nieuwe boompjes want in 2009 is hier een grote brand geweest. Geen enkele boom bleef gespaard over een groot gebied. Daarna nog 10 km langs de weg, steeds rechtdoor, tergend lang! Auto's raasden af en toe aan onverantwoorde snelheid langs ons door.
We passeerden één huis. Daar vroegen we fris water. Gelukkig deden we dat, want door de hitte hadden we voortdurend dorst. We waren totaal uitgeput toen we het dorp bereikten. Mijn benen trilden. Ik waggelde een winkel binnen voor een frisdrank. Ik kon echt niet meer, maar een douche doet wonderen. We aten vandaag voor een keer op restaurant. Een lekkere menu voor 12 euro, wijn inbegrepen! Op vertoon van je stempelboekje, krijg je soms korting.
Ik kijk terug op een vermoeiende maar evenzeer heerlijke dag. :)
Wat kan een douche deugd doen na een zware dag! We hebben onze etappe weer moeten verlengen vandaag omdat de groep wandelaars die ik gisteren zag, de hele gite hadden gereserveerd in Belin.
We volgden weer kaarsrechte wegen, waar geen einde aan leek te komen, steeds in de zon. Het zweet drupte gestaag. Alleen de laatste 4 km stapten we over een smal bospad. We hadden schaduw nu maar het pad bestond uit mul zand, waarin onze schoenen wegzakten. Daarbovenop werden we bestookt door muggen. Maar we zijn er geraakt! We zitten in een ruime gite nu met degelijke bedden. Gisteren was dat anders... Heel klein, vies, slechte bedden,... Ik had last van mijn rug en sliep slecht. Maar voor één nacht is dat niet erg.
Morgen staat er nog een lange etappe (32 km) op het programma. De gite is gereserveerd. Daarna volgen een aantal kortere en zo naderen we stilaan Spanje.
Eens over de grens zullen Jiho en ik waarschijnlijk elk onze weg gaan, maar in dit desolate gebied is het fijn om niet alleen te zijn. :)
Ik ben Reinhilde Clijsters
Ik ben een vrouw en woon in Opoeteren (België) en mijn beroep is onderwijzeres.
Ik ben geboren op 22/03/1962 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen.
Ik ben al 28 jaar gehuwd met Marcel en heb twee geweldige kinderen: Tim (26) en Lize( 24)
