Een festival in de stad waar je verblijft heeft zijn voor-en nadelen. Van 19.40 u. tot 21.30 u. genoot ik van de heerlijke salsamuziek en -dans. Het publiek was een mix van Fransen en Spanjaarden, velen gekleed in rood en wit, de kleuren van de stad Dax. Jiho had er niet veel in gezien. Hij ging al vlug terug naar de studio.
Doordat het festival plaatshad tussen de rivier en de stadswallen, hadden we geen hinder van de muziek tijdens de nacht, maar tussen 2 u. en 5 u. was er heel veel lawaai op straat van terugkerende feestvierders. En deze morgen lag er ook veel smurrie op straat.
We vertrokken rond half 8. Er hing weer mist, maar het was niet te fris in T-shirt. Het was een heel ander parcours dan de voorbije week. Veel op en af door het bos, over beekjes en rivieren, langs weiden en kleine velden, langs vijvers en door kleine dorpjes. We zagen verschillende kiwi-plantages. We konden weer verse vijgen plukken van bomen langs de weg. Ook hier en daar mooie picknickplekjes. In 'Les Landes' vond je nergens een bank. De mist bleef vandaag hangen tot 11 u., maar daarna werd het vlug warm. Het kwik ging vlot boven de 30 graden. Om half 3 arriveerden we in Sorde-l'Abbaye.
We slapen in een grote gite, dicht bij de prachtige abdij. De buurman bracht ons tomaatjes uit zijn tuin. Bij het bezoek aan de abdij ontmoette ik twee Nederlandse vrouwen met de fiets op weg naar Compostela. Ik dronk met hen een wijntje op het terras tegenover de abdij en bestelde er net als hen een paella. Lekker!
Jiho was er niet bij. Hij zette zich toen ik terug was een rijstgerecht in de oven. Één van de volgende dagen moet ik op zoek naar een schoenlapper. Mijn zolen zijn aan de buitenkant heel afgesleten. In de schoenwinkel had men mij nochtans verzekerd dat ik met deze degelijke schoenen makkelijk 3000 km zou kunnen doen. Maar als ik ze nu niet snel laat lappen, kan ik ze binnenkort weggooien. Pas overmorgen passeer ik een grote stad. Daar ofwel net voor de grens probeer ik mijn schoenen te laten herstellen. Dan neem ik daar maar een rustdag, met als gevolg dat ik waarschijnlijk een dag later de Pyreneeën oversteek.
Verzonden met mijn Windows Phone
Het was nog duister en mistig toen we om 7 u. (jawel!) de verzorgde gite van Taller verlieten. Na het verlaten van het dorpje wandelden we bijna heel de etappe door het bos. Tussen 8 u. en 9 u. ploeterden we opnieuw door het mulle zand. Alhoewel het nog maar 14 graden was, parelde het zweet al op mijn voorhoofd. We zagen een paar keer een ree. Rond 9 u. brak de zon door. Het werd al vlug weer warm. Maar omdat we weer goed doorstapten, arriveerden we al rond 12 u. in Dax. We passeerden een Mc. Donald's en dat deed Jiho glunderen. We stapten dan maar binnen en lunchten daar. Er was gratis Wifi en daar maakten we gebruik van om wat mailtjes te sturen.
Om 14 u. konden we binnen in de studio midden in het centrum van Dax, die we reserveerden. Er is hier ook wel een gite Jacquaire maar die ligt 2 km buiten het centrum. De prijs kwam overeen. Hier vlakbij is er dit weekend een festival genaamd 'Toros y Salsa Dax'. Ik ben al even de sfeer gaan opsnuiven. Heeeeel gezellig! Straks zijn er een aantal gratis concerten, waar we natuurlijk gaan mee van profiteren. Maar we maken het niet te laat, want ook morgen willen we de grote hitte voor zijn. Het is hier echt snikheet!
Het was vandaag ook de laatste de dag in 'Les Landes', toch wel het meest eentonige stuk van mijn tocht. Morgen stappen we het departement 64 'Pyrenees -Atlantiques' binnen, het laatste op mijn tocht door Frankrijk. Normaal steken we donderdag de Pyreneeën over om verder de Spaanse camino te stappen.
Gisterenavond hebben we heel lekker gegeten in de herberg. We zaten aan een lange tafel samen met 11 Franse pelgrims. Samen met 13 dus. En dat getal zorgde even voor wat opschudding. Jiho had eerst niet mee willen eten. Hij had gevraagd of hij de microgolf mocht gebruiken om een rijstgerecht op te warmen. Dat was geen probleem. Maar dan bedacht hij zich en koos toch voor de pelgrimsmaaltijd. Ook goed voor de bazin. Maar een half uur later liep ze in paniek rond op zoek naar 'la Belge'. Ik was net mijn was buiten van de draad aan het halen. Jiho kwam me roepen. De vrouw vroeg me om Jiho uit te leggen dat hij beter zijn rijstgerecht kon gaan kopen. Hij mocht dat op het terras opeten. Dan waren we met 12 binnen aan tafel, want 13 rond één tafel, dat was gevaarlijk! Ik stelde voor dat ik dan wel met Jiho buiten zou eten, maar dat kon ook niet... De pelgrims eten hier altijd samen aan één tafel, zei ze, alleen... 13 was één teveel! Jiho en ik voelden ons er allebei niet goed bij. De vrouw zei me dat ik het maar aan de andere pelgrims moest vragen of zij ons allebei erbij wilden. Ik zocht de anderen ( vier groepjes) op. Zij waren niet zo bijgelovig (13 als ongeluksgetal) en verzekerden de bazin dat ze voor 13 mocht dekken. Uiteindelijk zat er om half 8 nog een gast (geen pelgrim) aan een tafeltje apart te eten. Dat was misschien wel goed, volgens de vrouw. Hij zat wel apart, maar wel in dezelfde ruimte, dus ...
Uiteindelijk zaten Jiho en ik in het midden en al de restjes werden naar Jiho geschoven. Hij liet het zich goed smaken. Het was ook heel lekker en gezellig aan die grote tafel. Net voor het slapen gaan, zei Jiho dat ik hem uit zijn bed mocht trekken, als hij niet als eerste op was. Het was niet nodig! We zaten als eersten aan de ontbijttafel om 7 u., onmiddellijk gevolgd door de andere pelgrims. En om 7.15 u. waren we op weg!
Jiho was heel vrolijk en spraakzaam. Ik leerde weer heel wat over zijn land en weer nieuwe Koreaanse woorden. We stapten bijna de hele tocht over asfaltwegen met heel weinig verkeer, maar ik voel dat wel aan de hielen. Ik hou meer van zachte ondergrond. We namen maar korte pauzes, zodat we om13 u. er al 25 km hadden opzitten. We konden onmiddellijk binnen in de mooie gite van de gemeente. Er zijn vier bedden. Voorlopig zijn we er nog alleen. We gaan straks lekker koken met heel veel rijst!
Ik heb vandaag veel tijd en toegang tot het internet, dus ...
Nog eens dank voor de vele reacties en e-mails die ik ontvang. Het verbaast me steeds meer hoeveel mensen me volgen. Zo kreeg ik gisteren een mail van de zusters in St.-Niklaas. Het lukte niet om de mail te beantwoorden. Daarom via mijn blog een hartelijke groet aan alle zusters en in het bijzonder aan zuster Andrea en zuster Michelle!
Verleden zaterdag vergat ik een berichtje te sturen met de groeten aan mijn nichten en neven van de familie Clijsters op onze jaarlijkse bijeenkomst. Dus nu: een lieve groet van jullie nichtje! Mariet, volgend jaar wil ik er bij zijn!
Ook natuurlijk veel liefs aan mijn zus, broers, schoonzussen en schoonbroers, mijn andere nichten en neven, tantes en nonkels, mijn vrienden uit Opoeteren, Dorne en Bree en ..., mijn collega's, alle kinderen,... Kortom , aan iedereen die mijn blog leest.
Kusjes aan Marcel, Tim, Lize en Davy.
Vandaag verzond ik een foto van een 'smiley' die ik met mijn stok in het zand tekende. Even wat uitleg daarbij... Als ik of Jiho zucht, dan begint de ander te zingen: 'Smile', van Nat King Cole of Jiho laat het lied horen op zijn I-phone. En dan lachen we weer allebei en vergeten we even onze moeheid of pijntjes. Toen Jiho vanuit Bordeaux 40 km alleen moest stappen, tekende ik op de zandwegen overal smileys voor hem en schreef zijn naam in het zand om hem aan te moedigen. Op de asfaltweg legde ik bloempjes die ik in de berm plukte. De laatste vier km was er een zandpad waar ik heel veel tekende. Toen hij me eindelijk inhaalde, na 39 km, vroeg hij of ik de bloempjes op de weg had gelegd. Dat had hij gezien, maar al de tekeningen op het laatste stuk niet! Ik was verbaasd. Zijn uitleg was ontroerend. Ik keek niet naar de grond meer, zei hij, want ik tuurde steeds in de verte of ik je blauwe rugzak nog niet zag. (je kon heel ver kijken op die rechte wegen) En toen ik dacht je te zien, ben ik beginnen rennen, vertelde hij verder. Op dat moment scheurden de blaren onder zijn voetzool open. Een pijnlijk moment, maar hij was zo blij dat ik het inderdaad was. Hij toonde me de foto die hij had gemaakt van de bloemen op de weg en ik tekende een nieuwe smiley met mijn stok in het zand.
En nu voor iedereen die misschien een moeilijke dag had :
Dag 54: Van Labouheyre naar Onesse -et- Laharie 20 km
Vandaag is het gelukt om rond half 8 te vertrekken. Ik was om 7 uur bij de bakker wat brood gaan kopen en dat hebben we buiten gegeten met een flesje fruitsap.
Eens het dorp uit liepen we 9 km op een weg die parallel liep met de autosnelweg en er vlak naast. Vrachtwagenbestuurders toeterden en staken hun duim op.
Daarna stapten we nog 12 km over een pad door het bos, steeds rechtdoor. We stopten maar twee keer even om te rusten en veel te drinken. We wilden voor de echte hitte aankomen. We zagen zwart van het stof toen we rond 13 u. Onesse bereikten. We zetten ons op een bank in de schaduw om wat te eten en legden ons een half uurtje in de schaduw van enkele naaldbomen. Ik genoot van de geur van die bomen.
Uitgerust stapten we 5 minuten later de herberg binnen, waar we vannacht slapen. We werden heel vriendelijk ontvangen! Aan de telefoon gisteren had ik twee bedden in de gite gevraagd, maar omdat die volzet was, krijgen we een kamer met twee bedden in de herberg. Het is een ruime kamer met mooie badkamer. Normaal betaalden we hiervoor 60 euro, maar wij krijgen ze voor 40 euro (20 euro p.p. In de gite zouden we 12 euro betalen, maar daar is het klein en is er maar één toilet en één douche voor acht personen. En... We hebben gratis toegang tot het internet hier in de herberg! Nu kan ik eindelijk weer alle foto's doorsturen. Mijn verslag van gisteren heb ik ook even aangevuld en verbeterd. (Ik zag nogal wat tikfoutjes. Een gevolg van de vermoeidheid, denk ik)
Straks eten we hier in de herberg de menu van de dag, ook aan pelgrimstarief. Mijn was hangt te drogen buiten op de draad. Het is nog maar 15.30 u. Ik heb dus tijd voor een kleine siësta vandaag in een frisse kamer. Wat een luxe op zo'n warme dag! "Quel bonheur!", zeggen ze in Frankrijk.
We zouden om 7 u. vertrekken vanmorgen... Om 6.15 werd ik wakker van de wekker van Jiho. Ik stond zoals altijd als eerste op. Jiho draaide zich nog eens om. Ik gebruikte de badkamer en ging langs buiten naar de keuken. Ik zette thee en dekte de tafel. De was die we gisteren in de wasmachine konden stoppen en over stoelen te drogen hing, vouwde ik op. Waar bleef Jiho??
Ik keerde terug naar de kamer, maar zag hem niet. Ik begon al mijn rugzak te klaar te maken en deed mijn schoenen aan. Toen ik terug buiten wou gaan om Jiho te zoeken, hoorde ik wat achter mijn rug... Nu zag ik pas dat Jiho nog steeds in zijn bed lag (boven in het stapelbed)!
Jiho!!!! Hij had het begrepen! Twee min. later zat hij aan tafel. We spoelden het oudbakken brood met smeerkaas door met veel thee en een restje fruitsap. Uiteindelijk vertrokken we pas om 7.45 u. Het was met 8 graden een frisse morgen. We staken een paar keer een rivier over. We zagen de nevel langzaam optrekken. Oh, wat hou ik van die ochtenden in de natuur! Langs de weg zagen we grote stukken schapenvacht en andere overblijfselen van een schaap. We fantaseerden over de boze wolf ... 200 m verder zagen we enkele schapen uit het bos komen en de weg oversteken naar een alleenstaande boerderij. Geen mens te zien. De schapen hadden hier dus alle vrijheid. Misschien was het idee van de wolf nog zo gek niet...
Na 8 km naderden we een lieflijk dorpje met twee oude kerkjes achter elkaar. Tussen de twee kerkjes stond de heilige Jacobus. (in hout) Hij wou met mij op de foto! :D
En dan bemerkten we een oude steen met daarop: Compostelle 1000 km! Nog 'maar' 1000 km te gaan dus. Dat betekent dat ik een flink eind over de helft ben!
We stapten goedgezind verder. Langs de weg viel mijn oog plots op een klavertje 4! Ik plukte het en pakte het voorzichtig in.
(Ja, Milan, ik heb een echt gevonden! Ik breng het mee.)
Even verder stapten we over een brug en wat zag ik... een plaats waar ik met mijn voeten in het water kon! Jiho keek achterom naar mij en had het meteen door. Hij sloeg rechtsaf na de brug. Even later zakten mijn voeten lekker weg in het zand van de rivier. Ik danste door het ijskoude water. Zalig. Jiho bleef aan de kant staan lachen en maakte foto's. Hij durfde met zijn open blaren niet in het water.
Daarna een croque met geitenkaas en spekjes gehaald bij de bakker (Jiho nog een broodje met een knackworst)en toen waren we klaar voor het moeilijke stuk: nog 15 km steeds rechtdoor in volle zon. Het kwik flirtte met de 40 graden! Eerst 5 km door het mulle zand. Het leek of we door de woestijn liepen! Rond ons alleen wat lage struiken en heel kleine nieuwe boompjes want in 2009 is hier een grote brand geweest. Geen enkele boom bleef gespaard over een groot gebied. Daarna nog 10 km langs de weg, steeds rechtdoor, tergend lang! Auto's raasden af en toe aan onverantwoorde snelheid langs ons door.
We passeerden één huis. Daar vroegen we fris water. Gelukkig deden we dat, want door de hitte hadden we voortdurend dorst. We waren totaal uitgeput toen we het dorp bereikten. Mijn benen trilden. Ik waggelde een winkel binnen voor een frisdrank. Ik kon echt niet meer, maar een douche doet wonderen. We aten vandaag voor een keer op restaurant. Een lekkere menu voor 12 euro, wijn inbegrepen! Op vertoon van je stempelboekje, krijg je soms korting.
Ik kijk terug op een vermoeiende maar evenzeer heerlijke dag. :)
Wat kan een douche deugd doen na een zware dag! We hebben onze etappe weer moeten verlengen vandaag omdat de groep wandelaars die ik gisteren zag, de hele gite hadden gereserveerd in Belin.
We volgden weer kaarsrechte wegen, waar geen einde aan leek te komen, steeds in de zon. Het zweet drupte gestaag. Alleen de laatste 4 km stapten we over een smal bospad. We hadden schaduw nu maar het pad bestond uit mul zand, waarin onze schoenen wegzakten. Daarbovenop werden we bestookt door muggen. Maar we zijn er geraakt! We zitten in een ruime gite nu met degelijke bedden. Gisteren was dat anders... Heel klein, vies, slechte bedden,... Ik had last van mijn rug en sliep slecht. Maar voor één nacht is dat niet erg.
Morgen staat er nog een lange etappe (32 km) op het programma. De gite is gereserveerd. Daarna volgen een aantal kortere en zo naderen we stilaan Spanje.
Eens over de grens zullen Jiho en ik waarschijnlijk elk onze weg gaan, maar in dit desolate gebied is het fijn om niet alleen te zijn. :)
Aan alle leerlingen en leerkrachten , maar speciaal aan die van basisschool 'De Kornuit' van Dorne
Bonjour! Goedemorgen!
En? Zijn jullie allemaal blij vandaag :P? Of een beetje zenuwachtig :-S?
Weer samen zijn met je vriendjes, samen leren, samen spelen,... Dat is toch altijd fijn!
Ik ben blij dat ik jullie via de nieuwe digitale borden in alle klassen een heel goede start kan wensen van het schooljaar 2012-2013. ;)
Doe jullie best en maak er het beste van!
Hartelijke groeten uit Zuid-Frankrijk van juf Reinhilde.
Speciaal voor de leerlingen van mijn klas, het eerste leerjaar, nog een versje.
Zoem, zoem, doet Zoem, de bij.
hij maakt jullie zeker blij!
maan en roos en 1 + 1
dat leer je met juf Anneleen.
ik doe stap, stap,
mijn stok tik, tik,
jij leert vandaag het woordje ...(dat verklap ik nog niet) :)
(Zoem, de bij, is de handpop in mijn klas, die de kinderen al leerden kennen in juni met de instapdag. Ze leerden toen ook het woordje 'zoem'. Vandaag leren ze 'ik')
Na twee frisse ochtenden (10gr.) maar warme dagen, begon mijn tocht om half 9 al met 18 gr. Gekleed in short en T-shirt kon ik vanaf half 10 toch weer mijn voorhoofdwisser gebruiken.
Na enkele kilometers, stapte ik het natuurgebied 'Les Landes' in. Soms over asfaltwegen, dan over brede wandelpaden met aan weerszijden naaldbomen. Ik hou van de frisse geur van die bomen. Onderweg passeerde ik meermaals dezelfde groep wandelaars (of zij passeerden mij) . Telkens werd even tijd gemaakt om wat te praten. Zij wonen in de buurt en doen een zesdaagse tocht met z'n twaalven. Een gezellige groep!
Om 12 u. nam ik een lange pauze onder een grote naaldboom. Voor ik terug vertrok, schreef ik met mijn stok in het zand mijn naam en het uur voor Jiho. Hij moest vandaag meer dan 40 km afleggen omdat hij twee dagen in Bordeaux bleef. Bij temperaturen van 33 gr. is dat heel zwaar en er was bijna nergens schaduw namiddag. Ik maakte me toch wat ongerust, maar het lukte niet om een berichtje naar hem te sturen of te bellen. Net 1 km voor onze slaapplaats haalde hij me in. Onder zijn voeten dikke blaren. Hij had maar één keer even gerust en was heel blij dat hij me weer zag. :D
Morgen doen we maar 19 km om Jiho wat rust te geven.
Ik ben Reinhilde Clijsters
Ik ben een vrouw en woon in Opoeteren (België) en mijn beroep is onderwijzeres.
Ik ben geboren op 22/03/1962 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen.
Ik ben al 28 jaar gehuwd met Marcel en heb twee geweldige kinderen: Tim (26) en Lize( 24)
