Ik tuurde door het raam van de bus die me van Compostela naar Porto in Portugal bracht. Ik zag opnieuw de groene heuvels van Galicië, rivieren en oude dorpjes, ... De busrit naar Porto duurde ongeveer drie uur. Genietend van het landschap dacht ik terug aan al die fijne ontmoetingen tijdens mijn tocht door Spanje. Ik had de tijd om rustig te mijmeren en zo afscheid te nemen van mijn camino.
Rond half drie arriveerde ik in Porto. Ik haalde me een stadsplan en trok meteen naar het oude centrum. Het was toch nog een half uurtje stappen. Ik zag een klokkentoren en hanteerde mijn plan om te kijken welke toren dit was, toen ik plots achter me "Lukt het?" hoorde. Heu? Iemand sprak Nederlands tegen me. Ik draaide me om en stond oog in oog met Marcel en Lize! Ik kon mijn ogen niet geloven. Wat een verrassing! En hoe hadden die me zo snel gevonden in zo'n grote stad? Ik was er helemaal ondersteboven van! Dit was echt de kers op de taart!
En weer vloeiden de tranen. Tranen van geluk. Tim deed vanuit Cognac in Frankrijk nog een telefoontje en was er zo ook een beetje bij. Heerlijk!
Gisteren had ik trouwens ook nog een zalige tijd in Santiago de Compostela. Ik was bijna heel de dag alleen en kon nu echt genieten van het kuieren door de stad, het zitten op het plein voor de kathedraal om pelgrims te zien aankomen, sommigen euforisch, anderen emotioneel. Doordat de zon scheen, kreeg de kathedraal een goudgele schijn. Vier dagen eerder had ze me zo grauw geleken. Nu was ze zoveel mooier en vanbinnen is ze helemaal schitterend!
Ik at er ook voor de laatste keer een 'bocadillo con tortilla' (broodje met ei), iets wat je bijna in elke bar langs de Camino kon kopen. Ik zette me nog een tijdje op de trappen onder de toegangspoort naar het plein voor de kathedraal. Twee mannen met prachtig dragende tenorstemmen bezongen er de camino. Om kippenvel van te krijgen! Ik kocht een CD om thuis na te genieten.
Ik beleefde dus gisteren en vandaag twee lekker rustige dagen om af te sluiten. Nu ben ik klaar om terug te vliegen naar mijn thuis in Opoeteren! Joepie!
Ik kreeg de kans om een lang gekoesterde droom te beleven.
Een mooier geschenk voor mijn vijftigste verjaardag kan ik me niet voorstellen.
Ik ging mijn weg... een weg die niemand anders ging... mijn eigen camino. Ik voelde me vrij als een vogel. Ik voelde me rijk als een koning. Ik voelde me zielsgelukkig..
Geen moment was ik bang. Geen moment had ik spijt. Geen moment dacht ik aan opgeven.
Vol zelfvertrouwen en met een open geest begon ik in juli aan mijn tocht. Ik rekende op de goedheid van de mensen en werd niet ontgoocheld.
Een lach en een vriendelijke groet kan deuren openen, letterlijk en figuurlijk. Ik denk aan al die lieve mensen in Frankrijk die me onthaalden als een prinses in hun huis en me lieten proeven van hun cultuur en hun levensvisie en ... Ze deelden een klein stukje van hun leven met mij. Ze openden voor mij ook een deur naar geluk...
Positiviteit is ook zo'n sleutel waarmee je deuren kan openen. Ik ben er vast van overtuigd dat je veel meer kunt bereiken als je positief in het leven staat. En je wordt er vanzelf gelukkiger van.
Mijn camino is ten einde. Mijn stempelboekje is net vol. (120 stempels) Ik raapte mijn schelpjes op het strand. Ik bereikte het 'einde van de wereld'... Maar mijn droom is niet echt voorbij. Ik kan nog heel lang teren op de herinneringen. Ik heb nog zoveel te vertellen. Ik kon niet alles schrijven...
Ik ging in juli alleen op weg. Helemaal mijn eigen weg. Zo wou ik het. En toch voelde ik me nooit eenzaam of ongerust. Ik had het gevoel dat iemand toezicht op me hield, me een hand boven het hoofd hield... de spiritualiteit van de camino...Ik voelde me overdag één met de natuur. Ik proefde van de natuur in al zijn faciliteiten en ik genoot als een Pallieter. En 's avonds vond ik steeds fijn gezelschap.
De camino verandert een mens, hoorde ik meer dan eens. Misschien is dat zo, maar ik denk dat je alleen maar in positieve zin kan veranderen.
Ik weet niet of ik veel veranderd ben, maar ik ben er wel sterker door geworden. Degenen die mij kennen, denken misschien dat ik veranderd ben ... Ik heb gewoon voor een keer mijn ziel bloot gegeven via mijn blog. Dat was op voorhand niet echt de bedoeling en ik had ook in de verste verte niet verwacht dat zoveel mensen mijn blog zouden bezoeken. Ik praat normaal niet gemakkelijk over gevoelens, maar op mijn weg liep ik zo over van geluk dat ik het met iedereen wou delen. De reacties die ik terugkreeg, waren als vitaminen voor mij. Daarom nog eens een welgemeend 'dank je wel!' en
Ik wil eindigen met een gedicht. Mijn lieve collega, Els, vond dit en stuurde het mij door. Heel passend, heel mooi!
Een mooier einde van mijn tocht kon ik mij niet voorstellen. Ik zit hier op een rotsblok aan het einde van de wereld mijn blog te schrijven. Ik zit hier al twee uur lang te genieten.
Om 16.00 u. kreeg ik mijn tweede oorkonde overhandigd in de stad Fisterra. Het was veel persoonlijker dan in Santiago. De man feliciteerde me zelfs in het Nederlands! Daarna schreef ik me in in een splinternieuwe albergue, ik zette mijn rugzak neer, maakte mijn bed klaar en vertrok dan samen met Anja naar de kaap (Finisterra). Het was nog een half uurtje stappen. De beloning was enorm! Op de kaap klauterden we over dikke stenen van de ene kant naar de andere. Op het puntje van de kaap, dus helemaal aan 'het einde van de wereld', zette ik me neer op een rotsblok. Op dat moment brak de zon helemaal door. Schitterend! Ik stuurde een berichtje naar Marcel en naar Tim en Lize en toen kwamen de emoties los... Dit is het perfecte einde van mijn levensdroom. Nu, twee uur later zit ik nog steeds op een rotsblok, uit de wind nu. We wachten op de zonsondergang. Ik ben nu in het gezelschap van drie mannen uit Oostenrijk en een tachtigjarige vlaming(!), Paul Dedecker, die wel al tien jaar in Spanje woont. Ik leerde hen eergisteren kennen. We hebben al twee gezellige avonden gehad samen. Anja zit ook naast me nu. Nog even en de zon gaat onder hier. En dan wandelen we samen de drie km terug naar de stad om te eten en te proosten op het geweldige einde van een zalige tijd.
Morgen brengt de bus me terug naar Compostela en dan heb ik alle tijd voor een poëtische terugblik.
Nog 35 km te gaan tot Finisterra. Ik hoop op een beetje zon daar! Dat zou fantastisch zijn na al die regen. Ja, het goot weer vandaag! Om 8 u. was het nog droog. Anja zou de bus nemen als het regende. Ik zou sowieso te voet verder gaan. We vertrokken dus samen. Na een uur liepen we in de wolken. Het bos oogde een beetje 'spooky'. We hadden plezier, maar even later regende het pijpenstelen. Doorweekt stapten we om 11 u. een bar in voor een warm drankje. Terug de natte jas aantrekken en verder trekken was even hard. Anja zag het niet meer zitten, maar er was geen andere mogelijkheid daar dan verder stappen. Ze zette er driftig de pas in. Ik had moeite haar te volgen en liet wat afstand. Ik zong in de regen. Ik liet mijn humeur er niet door bederven. Ik bleef gedreven om Finisterra te bereiken. Na een dik uur minderde de regen. Plots draaide Anja zich om, stak haar armen in de lucht en riep: "We zijn al in Santa Maria! Dat ging snel! We gaan het halen! Zonder jou zou ik het niet gekund hebben. Jij bent zo dapper!" Dat pakte me! Vanaf dan juichten we bij elke paal met een afstandsaanduiding. (aantal km tot Finisterra) en grapten hoe we zouden zingen onder de warme douche na onze aankomst. En hoe goed de warme soep wel zou smaken. Om 14. 30 u. kwam de zon twee minuten piepen. We dansten op straat. Een uurtje later stak de wind op. We hoorden een donderslag en liepen in een recordtempo de berg af. Bij de tweede donderslag brak het wolkendek open. We renden voor een schuilplaats en hadden het geluk een bar te vinden om de hoek. Vijf minuten later kwamen pelgrims totaal doorweekt binnen. Even voor vijf uur schreven we ons in in een kleine herberg. De verwarming brandt hier en dat is nodig om onze spullen een beetje droog te krijgen. De barman vertelt net dat voor morgen ook nog veel regen wordt verwacht. Vrijdag zou het beteren. Tja, ik zie wel morgen of het haalbaar is om 35 km te doen. Hier moeten we in elk geval om 9 u. terug vertrekken. Anja moet overmorgen de bus van 8 u. nemen naar Compostela want zij vliegt vrijdagavond nog naar huis. Ik kan het eventueel nog over twee dagen verdelen. Maar ik zal er geraken!
Regen, regen, regen, de hele dag regen. Ik werd er om 6 u. al wakker van. Het goot! Om 8 u. wou ik vertrekken, maar nog steeds viel de regen met bakken uit de lucht. Anja overwoog om de bus te nemen. Ik dacht er ook over na. Maar ik wou zo graag dat laatste stuk ook nog stappen en wachtte af. Om 9 u. minderde de regen een beetje en goed beschermd vertrokken we toch weer samen. We verlieten al snel de stad en ondanks de regen had ik er weer echt zin in. De regen toverde ringen in de regenplassen. De eucalyptusgeur prikkelde mijn neus. Mmm! Het pad ging op en af. Om 11 u. warmde me ik in een bar met een warme chocomelk ('cola cao' in het Spaans). De cafébaas vertelde ons dat er een serieuze beklimming op ons wachtte. Hij had gelijk! Over het bergpad stroomde het regenwater in beekjes naar beneden. Eenmaal op de top begon het nog harder te gieten. Heel de straat leek te veranderen in een beek. We waren doorweekt na 23 km en besloten samen een herberg te zoeken. Ik had eigenlijk 36 km gepland, maar verlangde naar een warme douche en een kop soep. We schreven ons in in de 'albergue San José ', een nieuwe, prachtige herberg. Voor 12 euro kregen we een bed met bedlinnen en een badhanddoek. Wat een luxe voor een pelgrim. Alles is hier netjes en fris. Na een warme douche bereidde Anja ons een noedelsoep. Dat deed deugd! De voorspellingen voor de volgende dagen zijn ook niet schitterend: regenachtig met een kleine kans op opklaringen. Tja, dat hoort ook bij Galicië. Het is hier niet voor niets zo groen. Maar ik zet door! Finisterra roept me; de zee wacht op me. Ik maakte onderweg geen foto's vandaag omdat dat door de regen gewoon niet mogelijk was. Jammer! We stapten over een heel oude brug. Daar hebben we vijf minuten in de druipende regen blijven staren naar de rivier onder ons. Geweldig mooi! We zagen een waterval en enorme, afgeronde stenen in de rivier waar het water zich een weg rond zocht. We zagen een oude watermolen. Het water stroomde onder de woning door. Het dorp aan de rivier was betoverend! Het was één van de mooiste plekken die ik zag in Spanje. Het plaatje staat in mijn geheugen gegrift. Bedankt reeds voor de vele felicitaties. Finisterra zal de kers op de taart zijn: het einde van mijn tocht in de natuur aan het einde van de wereld.
Dag 93: Van Labacolla naar Santiago de Compostela 10.5 km
Hoera, ik ben er! I did it! Ich hab es geschafft! La Belge est arrivée! Estoy en Santiago de Compostela. No es fantastico? Ik wil het in alle talen uitroepen. Ik ben heel gelukkig om hier te zijn. Ik werd ook in alle talen hier verwelkomd en gefeliciteerd door reeds gearriveerde pelgrims. Leuk was dat ik als allereerste Roy en Robert uit Nederland midden op het plein voor de kathedraal zag staan. Ze wuifden me al van ver toe. Ik ben regelrecht naar hen toe gegaan om hen te feliciteren. Toch had ik me het anders voorgesteld. Anja en Marc zeiden hetzelfde. We voelden niet meteen euforie of speciale emoties. We werden stil en wisten niet goed waar eerst naartoe. Het was bijna elf uur. We keken wat rond, praatten met enkele pelgrims en stapten dan de kathedraal binnen. Bijna alle banken waren al bezet. We stapten tot vooraan en hadden geluk dat er net vier mensen opstonden om de kerk te verlaten. De mis werd voorgegaan door 12 priesters! Jammer dat er alleen maar Spaans werd gesproken. Het mooiste moment was het zwaaien van het wierookvat terwijl triomfantelijk orgelspel door de kathedraal weerklonk. Dat deed me wel wat! Na de viering haalden we samen onze Compostela. En dan moest er natuurlijk een glaasje op gedronken worden. Om 15 u. namen Anja en ik afscheid van Marc. Hij probeert vandaag nog terug naar huis te vliegen. Anja gaat nog mee verder naar Finisterra. Voor mij hoort dat verder stappen tot 'het einde van de wereld' bij mijn camino. Het zal heerlijk zijn de zee te zien en een schelp te kunnen rapen. Eindigen in de natuur en niet in een grote stad. Voor mij is dat zoveel mooier. Dadelijk ga ik nog even terug naar de kathedraal om kaarsen te branden. Het was er veel te druk deze middag. Dan nog wat rondkuieren,... En morgen stap ik gewoon weer verder.
Ik ben Reinhilde Clijsters
Ik ben een vrouw en woon in Opoeteren (België) en mijn beroep is onderwijzeres.
Ik ben geboren op 22/03/1962 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen.
Ik ben al 28 jaar gehuwd met Marcel en heb twee geweldige kinderen: Tim (26) en Lize( 24)
