Yes! Warm water vandaag om te douchen! Na twee dagen smoezeligheid en koud water, zowel voor de douche als voor de handwas, baad ik vandaag in luxe! Ik slaap straks in een frisse, ruime kamer voor 12 personen. Ik kreeg bij de inschrijving een fris onderlaken en kussensloop. Er is hier een wasmachine ter beschikking. Daar heb ik gebruik van gemaakt om alles eens fatsoenlijk te wassen. Eigenlijk zou ik mijn rugzak ook in de wasmachine moeten kunnen stoppen. Die heeft echt een pelgrimsgeurtje ondertussen! :[ Maar nee, wassen kan niet, maar ik kan hem wel wat laten uitwaaien vandaag, wind genoeg!
Toen ik vanmorgen om 7 u. vertrok, was het weer bewolkt. Geen mooie zonsopgang dus. Het was niet koud. Ik vertrok net als gisteren gewoon in short en T-shirt. Het werd langzaam licht en ik zag de nevel rond de heuvels hangen. Ik stapte weer bergop en rond half 9 werd ik zelf omringd door een dichte mist. Ik was alleen en moest goed opletten om geen afslag te missen. Het werd fris. Ik trok mijn jasje aan om het een uur later terug uit te trekken omdat de zon plots heel hard haar best deed en de mist snel deed optrekken. En dan kwam de wind... Rond 11 u. waaide er plots een heel krachtige westenwind, recht in het gezicht dus. Ik had moeite met ademen en het opwaaiend zand irriteerde de ogen. De fijne steentjes deden zelfs pijn. Ik draaide me af en toe om en stapte achterwaarts om vrij te kunnen ademen.
Ik had 29 km gepland vandaag, maar zag dan na ongeveer 23 km deze nieuwe albergue. Ik bedacht me niet en schreef om 12.30 u. als eerste in. Al heel gauw waren alle bedden bezet. Ik zag daarna nog veel pelgrims uitgeput arriveren, maar voor hen was er geen plaats meer. Ze waren genoodzaakt nog 6 km verder te stappen. Tja, dat gebeurt hier veel in Spanje. Ik heb er de vorige dagen al veel buiten onder een afdak zien slapen of een taxi zien nemen naar een andere stad. Ook daarom vertrek ik 's morgens steeds vroeg en neem maar korte pauzes. Jammer soms, maar zo heb ik 's namiddags wel tijd voor een kleine siësta.
Ik wuifde de pelgrims die verder trokken uit, ging mijn was uit de trommel halen, wilde hem buiten ophangen en dan ... een stortbui! Het weer kan vandaag echt alle kanten op! Ik schreef dan maar eerst mijn blog, maar nu ... ga ik als de bliksem terug naar buiten om mijn was droog te krijgen, want de zon is terug van de partij! (Ik vulde de blog van gisteren ook nog aan, want het was toch wel een bijzondere avond gisteren.)
Het was een dag van pasteltinten vandaag. Het begon vanmorgen rond 7.20 u. met het opkomen van de zon. Ik was toen al een half uur onderweg, mijn weg zoekend in het donker. Ik zag achter me de wolken zachtroze kleuren. Rond 8 u. kwam de zon lichtgeel tussen de wolken piepen om pas rond half 9 helemaal door te breken. En dan kleurde de hemel stilaan blauw. Ik wandelde tussen de laatste wijngaarden van de Rioja-streek, maar plukte geen druiven meer. Ik had ze geproefd, dat was genoeg. Ik zag gisteren ook druivenplukkers aan het werk. Het is oogsttijd.
Het pad steeg gestaag. Ik wandelde nu tussen uitgestrekte, afgemaaide korenvelden, die zorgden voor het pastelgeel, in een glooiend landschap. In de verte overal beboste heuvels.
Ik logeer vandaag in een kleine private herberg waar een kunstenaar woont. Heel speciaal, maar ook heel eenvoudig met echt een minimum aan comfort. Maar ik ben tevreden!
Gisteren voegde ik een foto toe van ook een kunstenaar, maar vergat dit te vertellen. Hij had ongeveer 12 m plastic uitgespreid over de camino en vroeg alle pelgrims in de verf te stappen en dan over het plastic te stappen. Iedereen deed dat gewillig. Eentje was nieuwsgierig en vroeg om extra uitleg: ikke! In een mix van Spaans en Frans vertelde de Spaanse kunstenaar dat hij het werk 'Impressies van pelgrims' zou noemen. Hij had al meermaals in België geëxposeerd, in Brussel en Dendermonde. Zijn naam heb ik ook onthouden: Ontario José Antonio. Ik weet niet of dat zo geschreven wordt, maar ik wil het later opzoeken op het internet. Na een 'adios' sopte ook ik mijn schoenen in de verf en liet zo Belgische sporen na op een Spaans kunstwerk.
Rond 16u. dronk ik een biertje op een terras. Een Braziliaans koppel, Gilberto en Sissie, die ik al enkele dagen na elkaar zag, kwamen bij me zitten. Ze spreken enkel Portugees en een paar woorden Engels en toch werd het heel gezellig. Ze trakteerden me op nog een biertje en ik bestelde een kommetje olijven. Het was zo gek, we babbelden constant in een mix van talen en gebaren en hadden het grootste plezier.
Dan wandelde ik wat met de Zwitserse Francine. Die moest haar hart luchten en vertelde me over de zelfmoord van haar broer die vier jaar geleden de camino liep en het jaar erna ...
Om 19 u. gingen we samen naar de mis in het dorpje. De priester praatte zeer snel en ik begreep er weinig van. Wat me opviel, was dat iedereen in de kerk volop meezong. Na de communie werden alle aanwezige pelgrims naar voor geroepen om hand in hand in een kring rond het altaar te staan. En dan zongen de Spanjaarden in de kerk uit volle borst een prachtig lied. Ik vond dat een heel pakkend moment. Na de mis leidde de pastoor ons nog rond in de grote sacristie.
Om 20 u. werden we aan tafel verwacht in de albergue, maar dan zei de verantwoordelijke dat er in dit dorp niet kon gegeten worden zonder dat er eerst gezongen werd. Hij nam ons terug mee naar buiten en daar kwam de groep pelgrims uit de andere albergue ons al zingend tegemoet. We maakten een grote kring midden op straat. Telkens als een Spanjaard een naam van een land riep, werd van de pelgrims van dat land verwacht dat ze midden in de kring samen een lied van hun land zongen. De Amerikanen mochten beginnen en zorgden meteen voor sfeer. Duitsers, Fransen, Koreanen, een Hongaar, Spanjaarden en Canadezen volgden. Het koppel uit Brazilië deed er nog een schep bovenop. Ze brachten 'carnaval in Rio de Janeiro' even op de camino. En dan was het tijd om af te sluiten want de grote schotels met aardappelen, pasta en paprika werden naar buiten gedragen... 'La Belge' was blij dat haar land werd vergeten, net als Pascuale uit Italië, die ook liever niet alleen ging zingen.
We verdeelden het eten en de Brazilianen en Fransen trakteerden elk met een fles wijn. Na de afwas, met heel smoezelige handdoeken, kroop iedereen in zijn slaapzak op de al even smoezelige bedden. En reeds rond half 10 werd het muisstil in de kleine albergue. Zzz
Wat een ambiance gisteren in Logrogno op de wijnfeesten. Van crisis was er niets te merken. De straten liepen vol en overal werd gedanst, gedronken en gezongen. De feesten duren zeven dagen en elke avond om 23 u.is er vuurwerk. Samen met Patrick en Reginald en de Zwitserse Francine bezocht ik eerst de kathedraal en dan aten we samen paella op een terras.
Rond 21 u. stapte ik in bed en maakte daar kennis met de drie Engelsen die naast en boven me sliepen. Vanuit mijn bed praatte ik nog een tijdje met Alan uit Devon in West- Engeland. Ook vandaag onderweg liep ik een stuk met hen mee. Om 23 u. vannacht werden we gewekt door het vuurwerk in de stad. Het werd blijkbaar vlak bij onze albergue afgestoken, met enorm veel lawaai als gevolg en we konden et niets van zien!
Ons pad liep vandaag constant omhoog. Niet steil, eerder 'vals plat', maar in totaal zijn we een paar honderd meter gestegen. De zon scheen volop, maar een fris windje maakte het aangenaam. Onderweg plukte ik vijgen en ook druiven vandaag. Enkele Spaanse wielertoeristen stopten om er te plukken en riepen me om ze ook te proeven. "Muy bueno!" Mmm, ja, lekker zoet!
Ik passeerde de Italiaan Pascual die op de tweede dag van zijn camino zijn voet verzwikte en daarbij ook zijn knie bezeerde. Ik zag hem al vier dagen na mekaar mankend en leunend op een stok zijn weg voortzetten. Vandaag praatte ik met hem. Hij wil absoluut te voet Santiago bereiken, maar af en toe op de rug van een sterke vrouw als ik, zou zijn tocht wat verlichten, zei hij lachend.
Om half 11 rustte ik wat op mijn matje onder een amandelboom. Ik kon zittend amandelen plukken en sloeg ze open tussen twee stenen. Lekker! Ik sloeg maar één keer mis. De nagel van mijn duim kreeg een mooi blauw randje! =D
En dan liep ik een tijdje met Ellen uit Noorwegen die vanmorgen aan haar tocht begon en maar één week de camino stapt. Ze vroeg me of ze met mij mee kon om een slaapplaats te vinden. De albergue waar ik graag had gelogeerd, was volzet. Ik was net te laat! Ik zag er Reginald, die me vertelde dat hij de laatste was die binnen kon. Vannacht slaap ik dan in de 'albergue municipale' met meer dan honderd in een zaal. En er zijn amper vier toiletten en vier douches. Misschien dat de eersten warm water hadden, maar ik nam een douche met ijskoud water. Helemaal fris geniet ik nu van een fris getapt Spaans biertje met calamares. Ik had grote honger want onderweg had ik vandaag niets gevonden. Om 19 u. heb ik terug afgesproken met de twee Fransmannen van gisteren en Ellen kan mee.
Een fikse regenbui zorgde ervoor dat we wat langer op het overdekt terras bleven zitten, maar nu keren we terug naar de albergue. Ik vrees dat onze was terug kletsnat is!
Met 'de grote beer' boven me, zocht ik mijn weg deze morgen door het donker. Het was kwart voor 7 en rond de 5 graden. Ik wou vandaag 33 km doen en omdat ze temperaturen tot 30 gr. voorspelden, ging ik vroeg op weg. Ik volgde even drie mannen die met een zaklamp de gele pijlen zochten, maar toen mijn ogen wat gewend waren aan het donker passeerde ik hen. Ik was snel het stadje uit. Midden in de natuur alleen onder een sterrenhemel stappen, dat was weer een andere ervaring. Ik ademde diep de frisse lucht in. Mijn handen en neus waren ijskoud, maar 's morgens vind ik dat niet erg. Omdat ik westwaarts liep draaide ik me regelmatig om om aan de einder langzaam de lucht rood te zien kleuren, overgaand in oranje. En mee vervaagden de sterren.
Het pad steeg en daalde en steeds waren er nieuwe vergezichten met zoveel kleurschakeringen. De kleur van de omgeploegde akkers is hier rood, de gemaaide velden zorgen voor de zachtgele kleur en daartussen zoveel tinten groen van naaldbossen, wijngaarden, boomgaarden met olijfbomen of amandelbomen,... Jammer genoeg zag ik ook veel zwart vandaag. In juli moet hier een grote brand gewoed hebben, die hele boomgaarden vernietigde.
Rond half 10 bereikte ik een eerste stadje. Ik zette me neer aan een tafeltje om te ontbijten (vanmorgen at ik enkel wat rijstkoeken met wat thee uit de automaat. Voor de rest was er in de herberg niets te krijgen.) Er zaten nog enkele pelgrims. Ik at een broodje met roerei en ham. Een Duitser uit Keulen kwam bij me zitten om wat te babbelen. Ik vertrok even later samen met een Fransman van Le Mans, Reginald genaamd, een zestiger. We liepen de volgende twee uur samen en hadden een fijn gesprek. Toen we rond het middaguur de grote stad 'Logrono' naderden, inviteerde hij me om samen wat tapas te gaan eten, maar hij wou zich eerst wel inschrijven in een 'albergue' hier, want hij vond 20 km genoeg voor vandaag. In de stad hier zijn de ganse week wijnfeesten. Ik hoorde feestelijke muziek en veranderde opnieuw mijn dagplanning. Ik schreef me ook in in de nieuwe herberg, nam een douche en al voor 13 u. genoten we fris gewassen van een lekker Spaans biertje met tapas met rond ons muziek en feestgedruis. We kuierden daarna door de straten richting kathedraal, maar deze was gesloten. (Sinds ik in Spanje ben, heb ik nog maar weinig kerken kunnen bezoeken. Ze zijn allemaal maar één of twee uur per dag open. Je moet dus geluk hebben om een kerk die je passeert, open te vinden. Maar vandaag heb ik veel tijd en we logeren dicht bij het centrum dus straks zal het wel lukken om de kathedraal binnen te stappen.)
We dronken nog een koffie/thee en dan kwam Patrick, een veertiger uit Limoges ons vergezellen. Er heerste een gezellige drukte in de stad. We liepen met z'n drieën door smalle straatjes en over pleinen en overal genoten we van muziek en show. Nu zit ik terug in de herberg in de zetel met twee Koreaanse meisjes die ook op hun mobieltje aan het tikken zijn. Zoals steeds pas ik me graag aan aan de gewoonten van het land en dus ga ik nu... een siësta houden. Wel niet onder een olijfboom met een sombrero, maar gewoon op mijn stapelbed. :) Om 19 u. ga ik samen met Patrick, Reginald en nog een Franse vrouw samen eten en de 'Rioja' (de wijn van de streek) proeven. Het leven van een verwende pelgrim...:) Maar morgen ga ik er weer stevig tegenaan. Dan houd ik me aan de geplande 31 km!
Na een minder goed nacht met veel gewoel en pijn in de rug, vertrok ik om 7u. vanmorgen, na een stevig en gevarieerd ontbijt met kaas, yoghurt,... (De 'albergue' waar ik verbleef, wordt hoofdzakelijk uitgebaat door Nederlanders.)
Het was nog donker en fris, maar mooi om de zon te zien opkomen. Ik liep een klein stukje met Julia en nam dan afscheid. Ik wilde terug alleen op pad. Ze begreep het.
Ik stapte even stevig door en dan liep ik heel alleen. Er was nog weinig volk op de camino. En opeens had ik weer zin om te zingen. Ik voelde me weer vrij als een vogel. Oh ja, ik denk dat ik nog niet verteld heb dat ik veel roofvogels zag de laatste dagen. Ik zag arenden en valken en buizerds die met meer dan 30 samen rondcirkelen, zwevend op de thermiek. Vandaag draaide ik rond en rond, heel alleen in een adembenemend weids landschap en ik voelde me licht worden, alsof ik vleugels kreeg...
Even verder zag ik op een kleine plaat de tekst 'Walk with a smile' gekribbeld met stift. Ik dacht even aan Jiho en moest vanzelf lachen.
Rond 10 u. liep ik het stadje 'Los Arcos' in en zag de 61-jarige Nils aan een tafeltje alleen met een biertje. Ik bestelde me vers sinaasappelsap en vroeg of ik bij hem mocht zitten. Hij vroeg waar Julia was en ik vertelde hem dat ik alleen verder wou. Hij begreep me helemaal. We hadden een heerlijk en voor mij bevrijdend gesprek. Het was alsof de laatste last van mijn schouders viel. (Ik was blij met het gezelschap van Jiho en daarna van Julia, maar voelde me ook een beetje verantwoordelijk voor hen en paste me telkens aan. Het was tijd om weer even alleen op pad te gaan.)
Rond 11 u. vervolgde ik mijn weg terug alleen en spreidde even later mijn matje nog eens midden tussen de olijfbomen en genoot van de zon op mijn gezicht. Ik nam mezelf voor niet meer langer dan twee dagen met dezelfde persoon op te trekken, want dan wordt het weer moeilijk om mijn eigen weg te gaan.
Rond 13 u. stond ik voor de gemeentelijke herberg hier in Torres del Rio en twijfelde of ik hier zou blijven of nog 11 km verder trok. Een Fransman kwam buiten en zag me twijfelen. "Het wordt warm en de volgende 11 km zijn zwaar", zei hij. Hij leek me sympathiek. Ik stapte binnen en schreef me in. Ik nam even later een douche, waste mijn kleren en zette me dan bij de man op het terras. Meteen wist ik dat ik een goede keuze had gemaakt.
Terwijl ik aan het schrijven ben, komt Michel, de Fransman, net terug naar buiten om te vragen of ik samen met hem in de stad een pelgrimsmenu ga eten straks. Natuurlijk wil ik dat! En morgen ga ik weer alleen verder om weer nieuwe mensen te ontmoeten.
Het is half 6 en ik lig boven op mijn stapelbed. Van hieruit heb ik een prachtig uitzicht op de heuvels, kilometers ver. Het is een beetje een rustdag voor mij. Die beslissing nam ik vanmorgen na een moeilijke en emotionele morgen... Wees gerust, alles is in orde met mij, maar... Gisterenavond hadden Jiho en Lina uit Korea samen gekookt voor ons vier. We aten rijst gemengd met aardappelen, wortelen, ajuinen en reepjes varkensvlees in een pikante currysaus. Het smaakte voortreffelijk. Een Spanjaard uit Valencia bereidde zich ondertussen een pasta en zat mee aan tafel met ons. De eigenaar van de gezellige herberg schoof ook mee aan tafel. Hij en de man uit Valencia hadden de Spaanse camino al vaker gestapt en ze raadden ons aan om niet in Los Arcos te verblijven vandaag maar 9 km verder te stappen naar een veel mooiere plaats.(in totaal 30 km). Dat zag ik wel zitten en Jiho ook. Lina wist niet of ze dat aankon en Julia besloot meteen om die afstand in twee dagen af te leggen. (vandaag 10 km en morgen 20 km) Toen begon ik te twijfelen. Ik moest vanmorgen langs het postkantoor en daardoor zou ik pas om 9 u. kunnen vertrekken. Julia zei me dat ze het fijn zou vinden als ik haar nog wat vergezelde en Jiho heeft nu een vriendinnetje waarmee het goed klikt. (Lina is één jaar ouder dan hem.) Ik dacht dat het nu misschien het moment was om afscheid te nemen van Jiho en elk onze eigen weg te gaan. We praatten er overdag ook al over toen we een tijdje met z'n tweeën alleen waren. Jiho wou ook weten wat ik ervan vond dat hij zoveel alleen met Lina optrok ... Ik heb hem gerustgesteld en aangemoedigd zijn weg te gaan. We zouden ons misschien nog wel zien onderweg of anders in Santiago de Compostela... Ik vertelde hem dan net voor het slapengaan dat ik een rustdag zou nemen en nog een dag bij Julia bleef om daarna alleen verder te gaan om weer anderen te ontmoeten. Terwijl iedereen in bed stapte (rond half 10) ging ik nog even naar de zitplaats voor een praatje met de eigenaar. Aan de hand van foto's kon hij me uitleggen (in het Spaans) dat hij met de minderbegaafde jongens die ik had zien binnenkomen, de camino had gelopen. De jongens liepen nu regelmatig in en uit daar. Een interessant gesprek... Om 22 u. ging ik ook slapen. Vanmorgen was ik vroeg wakker en zag Jiho rechtop in zijn bed zitten. Om 6.15 u. stond hij als eerste op. Ik zag dat het hem niet ging en toen kreeg ik het moeilijk... We namen afscheid om 8 u. Hij zou met Lina voor de 30 km gaan. En toen rolden de tranen. Julia begreep dat niet. "Je moet je eigen camino lopen", zei ze. Tja... Enfin, ik ging langs het postkantoor en stapte om 9 u. 2 kg lichter naar buiten :) De eerste die we ontmoetten was Nils uit Denemarken. Hij stapte een stuk met ons mee. Om 11.30 u. kreeg ik een telefoontje van Jiho. Hij wachtte op me in Villamayor! Rond 12 u. arriveerde ik. Ik zat nog even met hem op de bank. Hij wou nog even praten... Maar rond 12.30 u. is hij dan toch verder gestapt. Hij (en ik eigenlijk ook) hoopte dat we elkaar nog zouden zien voor de aankomst in Compostela. Ik zwaaide hem opnieuw uit en had het weer moeilijk. En nu wacht Julia op mij om iets te gaan eten. Dus... Dat wordt zeker ook weer gezellig! :D Verzonden met mijn Windows Phone
Vandaag logeer ik met Julia, Jiho en Lina (een Koreaans meisje van 25) in een kleinere private herberg. Op dit moment geven de gastheer en zijn zoon een optreden. De man speelt gitaar en zingt, zijn 'speciale' zoon geeft het beste van zichzelf op een mondharmonica. (zie eerste foto) Geweldig om te zien en te horen! Ik ben de enige toehoorder, maar de jongen en zijn vader krijgen telkens een applaus of een 'bravo' van mij. De jongen weet van geen ophouden. Ik begrijp niet dat de andere pelgrims er niet gezellig bij komen zitten. Er staan hier genoeg zetels.
Net als gisteren was het een redelijk zware dag met regelmatig een stevige beklimming, gevolgd door een steile afdaling, maar steeds met prachtige vergezichten. De zon scheen de hele dag. De temperatuur steeg tot 28 graden. De interessantste babbel vandaag was met de 25-jarige Gabriel uit Brazilië. Ik wandelde namiddag een tijdje alleen en dan vroeg iemand of ik 'la Belge' was die helemaal te voet uit België kwam. Ik had de jongen nog nooit gezien, maar we waren meteen vertrokken voor een interessant gesprek, eerst in het Engels en daarna in het Frans, want hij wou graag zijn Frans nog eens opfrissen. Hij had als student 'rechten' al eens drie maanden in België verbleven en er Frans leren praten.
Ik vertelde hem over Jiho. Gabriel was voor zijn studies enkele jaren geleden ook op de universiteit in Seoul geweest. Toen ik even later Jiho zag zitten met Lina, stelde ik hen aan elkaar voor en dan ging het gesprek verder in het Engels. Gabriel is een vlotte prater en het werd heel gezellig. Vanavond koken we een rijstgerecht met verse groenten en vlees. De twee Koreanen stelden dat voor. Julia trakteert op wijn voor erbij. Morgen nemen we waarschijnlijk afscheid van haar. Ze heeft al twee dagen last van haar achillespees en wil een rustdag nemen.Jammer! Ik heb ondertussen al velen gezien die moesten opgeven omwille van kwetsuren. Ik mag van geluk spreken dat alles nog o.k. is. Ondertussen sleep ik al twee dagen met mijn schoenen. Morgenvroeg om 8.30 u. gaat het postkantoor open hier en dan stuur ik ze terug naar huis. Een late start dus morgen, maar ik ga maar 21 km doen en het zou morgen minder warm worden (tot 23 gr.) Weer ideaal stapweer. :D
Ik ben Reinhilde Clijsters
Ik ben een vrouw en woon in Opoeteren (België) en mijn beroep is onderwijzeres.
Ik ben geboren op 22/03/1962 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen.
Ik ben al 28 jaar gehuwd met Marcel en heb twee geweldige kinderen: Tim (26) en Lize( 24)
