Toen ik vanmorgen om 7.30 u. de gordijnen opentrok, regende het. Het klaarde wel vrij snel op, maar voor Marcel is het geen goed vliegweer. Jammer voor hem!

Ik heb mijn kleren, die ik wel dagelijks met de hand was, nog eens allemaal in de wasmachine gestopt, hier op het vliegveld. Ze hangen nu lekker te wapperen op een zelfgemaakte waslijn.

We zijn met z'n drieën naar de zondagsmarkt geweest in het stadje en voor de rest doen we niet teveel vandaag.

Ik kan mijn verslag vandaag typen op een gewone computer. Toch wat makkelijker dan op mijn kleine gsm. Maar ik ben wel heel blij met dat handige mobieltje. Eergisteren heb ik ook eindelijk ontdekt hoe ik mijn gastenboek en reacties kan lezen op mijn gsm. Tot dan toe had ik alleen van Lize gehoord dat er veel fijne reacties waren, zelfs uit onverwachte hoek. En ja, ik was verrast! Bedankt allemaal. Vandaag probeer ik een antwoord te geven op de gestelde vragen en eventuele misverstanden recht te zetten. Hier een terugblik op de eerste weken:

Net voor mijn vertek thuis kreeg ik nog veel bezoek van familie, vrienden en buren. Ik kreeg kaartjes in de brievenbus met wensen van zoveel lieve mensen. Dat had ik niet verwacht, maar ik vond dat heel fijn. Ik hoorde ook dat er mensen vonden dat ik niet goed wijs was en het onverantwoordelijk was om alleen op tocht te gaan. Anderen zouden doodongerust zijn. Tja, ik begrijp deze reacties ook wel. Zelf ben ik eigenlijk tot nu toe nog niet ongerust geweest, niet voor de tocht en niet onderweg.  Ik denk dat ik me degelijk heb voorbereid en vind het heerlijk dat ik deze lang gekoesterde droom nu kan waarmaken. Met dank aan Marcel die me dit van harte gunt, maar zelf ook wel een beetje ongerust is.

Het enige wat me een beetje verontrustte was dat ik alleen een café zou moeten binnenstappen, hoofdzakelijk om een internetaansluiting te kunnen krijgen om mijn blog te schrijven en natuurlijk ook om af en toe mijn dorst te lessen. Ik was echter de eerste dag nog geen half uur weg toen ik dringend naar het toilet moest. Ik liep op dat moment tussen de Maas en een rij huizen. Geen bos in de buurt. En ja, daar zag ik een café. Zonder schroom stapte ik binnen, eerst regelrecht naar het toilet. Omdat ik op dat moment nog geen dorst had en er in het drukke café niemand acht op mij sloeg, stapte ik ook zo weer naar buiten. Ik denk dat dat wel een pelgrimsrecht is. 

Het alleen onderweg zijn, valt heel goed mee. Ik filosofeer wel veel onderweg. Ik moet er wel op letten dat ik niet te diep in gedachten verzonken geraak, want dan mis ik al eens een afslag. Maar ik denk dat de heilige Jakobus mij op zijn pad in het oog houdt. Want toen ik verleden week in een dorpje bij een splitsing niet oplette en de verkeerde weg insloeg, verscheen er een man op het balkon van zijn huis, die me toeriep: "Hé, Compostella is die kant op." Ik keek achterom en zag inderdaad de okergele pijl de andere kant op wijzen. Ik bedankte de man en vervolgde mijn weg nu in de juiste richting. Een paar dagen later, toen mijn drankvoorraad bijna op was en ik grote dorst had, stootte ik op een fontein met heerlijk fris bronwater.  Daarbij, als dit de ongeruste volgers een beetje gerust kan stellen: in februari heb ik de pelgrimszegen ontvangen in de Sint-Romboutskathedraal in Mechelen en de gezegende schelp bengelt aan mijn rugzak. Zelf let ik heel goed op, ik ben voorzichtig en probeer mij verantwoordelijk te gedragen. Er kan natuurlijk altijd iets gebeuren, maar dat kan thuis ook. Ik geniet er tot nu toe in elk geval met volle teugen van.

Midden in de bossen en tussen de eindeloze velden zing ik soms hardop om te stilte even te doorbreken. Toch niemand die mijn vals noten hoort. En de koeien lijken het zelfs te appreciëren. Eén keer kreeg ik zelfs van hen, van de één na de ander en dan van de hele groep een staande ovatie!

De radiofunctie op mijn gsm heb ik tot nu toe nog niet gebruikt. Ik hou van de stilte en wil de natuur in al zijn facetten beleven. Kennen jullie het knisperende geluid van het rijpe koren in volle zon?  En de geur van versgemaaid koren? Het doet me terugdenken aan de heerlijke vakanties die ik als kind doorbracht op de boerderij bij tante Mia of bij tante Bertha. Ook heb ik al zoveel dieren gespot, sommigen zelfs van heel dichtbij.

Bij het nalezen van mijn eigen verslagen en van de reacties, zag ik dat ik misschien een misverstand de wereld in heb gestuurd i.v.m. mijn drinkgewoontes. Dat wil ik even rechtzetten. 's Morgens drink ik als ik de kans heb heel veel THEE, overdag liters WATER en af en toe wat COLA voor de nodige suikers. 's Avonds, na een vermoeiende dag, trakteer ik mezelf op één biertje. Als echte Belg hou ik van een frisse pint, zeker na een grote inspanning. En met een hart voor Frankrijk drink ik bij de maaltijden graag een glaasje wijn, een dagelijkse gewoonte voor de meeste Fransen. Ik pas me gewoon bijzonder goed aan in elke streek. Zeg nu zelf, je kan toch niet de hele champagnestreek doorkruisen zonder de champagne te hebben geproefd!

Tot nu toe heb ik ook heel veel geluk gehad met het weer. Ik heb nog geen lichamelijke klachten, op één klein blaartje na, dat bijna verdwenen is. (Voor Marcella: mijn langste teen is de teen naast mijn dikke teen. Is dat niet één van de zeven ...?) Ik heb zelfs nog geen buikkrampje gevoeld. ALLES verloopt gewoon vlot tot nu toe (Chris, ) Ik heb me denk ik, nog nooit zo lang ontspannen gevoeld. Ik hoop dat mijn tocht zo verder mag verlopen. Ik houd jullie op de hoogte!