Al 90 dagen onderweg! 90 heerlijke dagen! Ik doe er nog 9 bij. Op dag 99 zal ik naar huis vliegen. Het thuisfront heeft me een vlucht geboekt van Porto naar Eindhoven op 21 oktober. Ondertussen ben ik weer 25 km verder. Na twee dagen van buien, bleef het vandaag de ganse dag droog. Namiddag was de zon weer van de partij. Het was weer een droomdag. De natuur blijft sprookjesachtig. We zagen enorme paddestoelen en bloemen in alle maten en kleuren. Zoveel bloemenpracht had ik in oktober niet meer verwacht. Oh, wat kan het leven zalig zijn! Samen met Anja en Marc voel ik me echt heel goed. We zingen samen, componeren zelf songs, we maken plezier, maar kunnen ook samen mediteren. Ik ben heel blij hen ontmoet te hebben. Ik heb evenzeer contact met veel andere pelgrims. Vier Italianen komen net langs en groeten me vrolijk. Hen zie ik vanaf de grens bijna dagelijks. Ook altijd plezant! Mijn droom werd werkelijkheid en is nog steeds niet ten einde. Ik ben enorm dankbaar dat ik deze kans kreeg!
Het is hier zo gezellig! We zitten met vier in de kleine keuken van de alberge met een glaasje bier en wat olijven en chips. We hebben net zangstonde gehad. Ik leer de Duitsers Nederlandse kinderliedjes. :D Eigenlijk had ik me voorgenomen niet langer dan drie dagen met dezelfde mensen op te trekken, maar het is zo plezant. We gaan samen verder tot Santiago de Compostela. De natuur was weer 'wunderbar'! We volgden oude Romeinse wegen, we liepen tussen eeuwenoude muren, met mos bedekt, langs knoestige, oude bomen, ... Ik krijg daar niet genoeg van. Zalig, al doen mijn voeten soms pijn. Soms lopen we in stilte, elk in gedachten verzonken en genietend; soms hebben we diepzinnige gesprekken en soms hebben we zo'n plezier. Zo werd ik vandaag gekroond tot 'Miss Hinkelstein' nadat ik een weddenschap won. En op de Romeinse wegen was ik 'de dappere Galliër!' We bevinden ons nu op 90 km van Compostela. Elke km (of halve km) staat een aanwijzing. Bij de paal met 100 km moest natuurlijk een foto gemaakt! En ook bij die met 99.5 km! Nog vier dagen ... Grüsse von Miss Hinkelstein!
Ik voelde me vandaag Alice in Wonderland! Galicië is zo mooi en zo groen. Overal kabbelende riviertjes, nu en dan kleine watervallen, groene weiden, bossen, veel sprookjesachtige holle wegen, ... Wat is er heerlijker dan in die natuurpracht te wandelen? Het regende af en toe een beetje, maar het was niet koud.
Anja maakte een KEI-toffe foto. Ze liep achter me en vond dat ik er langs achter gezien, een beetje uitzag als een kei (dikke steen) met benen onder. (Ik had de grijze regenhoes over mijn rugzak getrokken) Ze toonde me de foto en ik voeg ze meteen ook toe op mijn blog. (zie laatste foto) Steengoed, niet?
Ik was de ganse dag samen met de Beierse Anja en met Marc. Het was net alsof wij vandaag alleen de camino stapten en dat maakte het nog prettiger. Dat we zo weinig andere pelgrims zagen, komt waarschijnlijk omdat we deze morgen de keuze hadden tussen twee routes. Wij kozen met ons drieën voor de langste route omdat we dan het prachtige klooster van Samos zouden passeren en omdat we dan niet OVER maar ROND de berg zouden stappen. We hadden gisteren genoeg geklommen!
Om 17.45 u. checkten we in in een gezellige kleine herberg. De Oostenrijkse Susanne, die de andere route koos, wachtte ons op. Na onze douche gaan we samen de stad even verkennen en wat eten.
De beklimming vanmorgen naar O Cebreiro was pittig! We klommen 8 km lang van 630 m (boven de zeespiegel) tot 1330 m. De regen zorgde voor wat verkoeling. O Cebreiro, gelegen op de top, was adembenemend, letterlijk en figuurlijk! O Cebreiro... een naam die klinkt als een lied. Ik trad er eerst het kerkje binnen. De eenvoud ervan bekoorde me. Er brandden al meer dan honderd kaarsen en ik plaatste mijn kaars erbij.
Het dorpje lag heel in de wolken en dat gaf het iets mysterieus. Ik was ondertussen in het gezelschap van de Oostenrijkse Susanne, de Duitse Anja en nog steeds Marc. We keken even rond maar het waaide er koud en dan stapten we snel verder. Het pad ging met momenten nog fel op en af. Heel vermoeiend! De Italianen achter ons zongen luid over 'O Cebreiro'. Het klonk goed. En even later klonken Duitse liederen van mijn stapgenoten. Dat stapt lekker.
Rond 15.30 arriveerden we in het kleine boerendorp Biduedo. We waren alle vier moe en namen een kamer in een 'hostal'. Iets meer luxe hier dan in een 'alberge'. We hebben bedden met lakens en dekens! Door het venster zie ik net een boer zijn koeien over straat terug naar de stal brengen. En nu hoor ik iemand mijn naam roepen. Ik moet gaan eten, want er staan er drie op mij te wachten! Tot morgen!
De thermometer in de stad gaf 14 graden aan toen ik om 8.20 u. vertrok. De hemel was licht bewolkt. Heerlijk weer! Ik stapte alleen vandaag. Mijn Hamburgse stapmaatje van de vorige dagen nam om half 9 de bus omdat hij een kleine ontsteking heeft aan zijn voet. Maar hij reserveerde alvast een bed voor mij, zodat ik heel op mijn gemak kon wandelen vandaag. En dat heb ik gedaan! Het pad liep wel voor een stuk langs de straat, maar er was weinig verkeer. Ik stapte ook langs steile rotswanden en langs kabbelende riviertjes, langs beboste heuvels en weiden met koeien. Ik zocht me af en toe een mooi plekje om gewoon wat te zitten en te mijmeren. Zalig! De Zwitserse Anja heb ik niet meer gezien onderweg. Ze zou het heel rustig aan doen vandaag samen met haar vriendin die ook een ontsteking heeft aan haar voeten. Ze waren aangenaam gezelschap aan tafel gisteravond. En de pelgrimsmenu had al lang niet meer zo goed gesmaakt. Het voorgerecht was voor een keer met veel verse groenten, de vis was lekker bereid en het nagerecht ... Mmmm! In Villafranca waren gisteren alle drie de kerken gesloten, maar vandaag vond ik onderweg een heel mooie kapel open. Daar heb ik ook even gezeten en nog eens een echte kaars kunnen branden.
Ik verblijf vandaag samen met Marc in een landelijke, kleine herberg met een gezellig terras met schommelstoelen. Van op mijn schommelstoel heb ik uitzicht op heuvels en weiden en hoor ik alleen het vrolijke geklingel van de koeienbellen. De temperatuur is geklommen tot 26 graden. Het geeft me zo'n zalig vakantiegevoel. Ik voel me echt een verwend nest als ik bedenk dat thuis iedereen aan het werk is. Toch blijf ik mijn tocht op het gemak verder zetten. Ik voel dat ik de rust 's namiddags nodig heb voor mijn voeten.
Omdat in dit piepkleine dorpje geen andere herbergen zijn, zal het een rustige avond worden. Hier heb ik nog maar enkele pelgrims zien arriveren. Maar in het gezelschap van de komische Marc zal ik me zeker amuseren. Hij heeft vroeger podiumkunsten gestudeerd en zo veel geacteerd en in Musicals meegespeeld. Acteren is iets wat ik ook altijd graag heb gedaan. En hier fantaseren en acteren we er soms samen op los. Heerlijk!
Dag 85: Van Ponferrada naar Villafranca del Bierzo 21 km
Amai, het was warm vandaag! En dat voor oktober. Rond half drie kwam ik doorweekt van het zweet aan in Villafranca. Mijn voeten brandden. Vandaag was 21 km echt genoeg voor me. Gek, sommige dagen loop ik met gemak meer dan 30 km en vandaag was het redelijk vlak en waren de laatste kilometers me teveel. Daarmee wil ik niet zeggen dat het geen fijne dag was. Integendeel. Ik genoot van het gezelschap van Marc en Anja uit Winterthur (Zwitserland) en van weer een schilderachtig landschap. We liepen weer door wijnvelden waar plukkers met grote manden op hun rug de druiven aan het oogsten waren. Alles is zo groen hier: de beboste heuvels, de weiden, veel brem, de wijngaarden, ... Ik wilde voortdurend foto's maken. Ik moet weer gaan selecteren voor mijn blog.
Ondertussen heb ik nog minder dan 200 km meer te gaan tot Santiago de Compostela. 15 oktober aankomen moet lukken. MAAR... Ik zal niet op tijd terug thuis zijn voor de kienavond op school. Ik ga vandaag iets verklappen ... Ik wil nog wat verder stappen! Ik ga na Compostela, nog verder stappen tot Fisterra of ook 'Finisterra' genoemd. 'Finisterra' betekent letterlijk: het einde van de wereld. Het dorp ligt in een uitsteeksel van Spanje aan de zee. In lang vervlogen tijden moesten pelgrims tot daar stappen om er een schelp te rapen. De schelp diende als bewijs dat ze in Compostela waren geraakt. Tegenwoordig is dat niet meer nodig. We krijgen een oorkonde in Compostela, na het tonen van ons stempelboekje.
Ik heb op mijn hele tocht de zee nog niet gezien. En ik wil ook nog graag een schelp rapen! Het zijn maar drie extra dagetappes tot Fisterra. (in totaal 92 km) Dat kan er nog wel bij! Tja en aan het einde van de wereld kan ik niet verder meer! Dan moet ik terug! Maar dan neem ik de bus terug naar Compostela. En daarna... wil ik ... naar ... naar huis natuurlijk! Het zal toch deugd doen om weer in mijn eigen bed te slapen en om iedereen terug te zien en om weer donker granenbrood te kunnen eten en veel groenten en ... Och, die laatste twee weken gaan ook omvliegen. En ik ga er er nog heel erg van genieten, daar ben ik zeker van.
"Dass ist der hammer!", dat was de zin van de dag. De Duitse uitdrukking betekent zoiets als 'ongelooflijk mooi' of 'fantastisch' of 'superfijn'.
Marc uit Hamburg (Duitsland) was vandaag mijn stapmaatje. En plezier dat we hebben gehad!
Gisteren om 16 u. zat ik op het terras van de herberg in Foncébadon en zag een man met een koffie in zijn handen naar een plaats zoeken op het terras. Ik nodigde hem uit aan mijn tafeltje en meteen hadden we een fijn gesprek. Hij stelde zich voor als Marc uit Hamburg. We spraken meteen af om om 19 u. samen te gaan eten.
Terwijl hij ging douchen en rusten, wandelde ik door het dorpje. Foncébadon lijkt een beetje een spookdorp. Het staat bekend voor zijn gevaarlijke, loslopende honden. Het hele dorp bestaat uit ruïnes.Enkel twee huizen zijn nog bewoond. Het oude kerkje doet dienst als pelgrimsherberg. De grootste verrassing was dat ik voor de andere herberg Robert en Roy, de twee leuke jongens uit Nederland, terugzag. Zij waren de eerste pelgrims die ik ontmoette in augustus langs de Loire in Frankrijk. Robert zag ik nog één maal terug in Saintes in Frankrijk en na zo'n lange tijd zag ik hen beiden nu weer. Ik zette me wat bij hen op de bank en we hadden elkaar heel wat te vertellen. En natuurlijk moest er toen een foto gemaakt voor de blog. Ik zag hen vandaag nog een paar keer. Toffe kerels zijn het!
Om 19 u. at ik dan samen met Marc de pelgrimsmenu. Een Parijzenaar vergezelde ons aan tafel. Het werd een gezellig etentje. Marc vroeg of we deze morgen samen konden vertrekken. Hij is echter geen ochtendmens en dus vertrokken we 'pas' rond 8 u.
Het pad steeg meteen in de richting van het 'Cruz de ferro' ( het ijzeren kruis). We zagen de zon opgaan en legden dan ons steentje bij de grote hoop stenen rond het oude kruis. Toch een speciaal moment!
Het pad bleef nog even stijgen. We genoten van het stappen door de ongerepte natuur. Het schitterende berglandschap werd enkel wat verstoord door hoogspanningsmasten en windturbines. Maar Marc vond alles 'der hammer!'
En dan ging het alleen nog bergaf, soms erg steil over een stenig pad. Het was echt 'opletten geblazen'. Mijn stokken hielpen me recht te blijven. Maar af en toe stond ik krom ... van het lachen! Het klikte gewoon met de 37-jarige Marc. We hadden het grootste plezier en ik leerde weer heel wat Duitse woorden bij. Het was echt 'der hammer' vandaag! En toch waren er onderweg ook diepzinnige gesprekken. Dat maakt mijn camino zo bijzonder.
Ook vandaag aten we samen in de stad. Misschien stappen we morgen nog samen, misschien ook niet. Dan ga ik weer alleen verder om weer anderen te ontmoeten. Ik ben het echt nog niet moe!
Wat een heerlijke dag. Het was weer een dag van wauw...wauw...wauw! En ook van zwiep, zwiep, spetter, spetter, ... Ik vertrok pas rond 8 u. vanmorgen omdat ik me versliep. In Murias waren drie herbergen en ik was toevallig de enige gast in de derde herberg. Ik had dus een kamer voor mij alleen en sliep aan één stuk door tot half 8. Ik verschoot dat het al zo laat was. Vóór 8 u. moet je de herbergen verlaten. Ik at een granenreep en dronk wat water en was op weg. Het was 4 graden. Mijn vingers leken te bevriezen. Maar de zon was vlug daar en om 9 u. zat ik al op een terras in de zon te ontbijten. Een uur later ritste ik mijn broekspijpen af en stopte mijn jasje in mijn rugzak. De lucht was azuurblauw en de temperatuur bleef de hoogte in gaan. En dat deed ik ook. Ik klom gestaag. Het uitzicht was betoverend. Overal rond me zag ik heide, bomen, weiden, struiken en duizenden paarse bloempjes zonder steeltjes. Zelfs ons pad was ermee bezaaid. Als je ze wil plukken, dan vallen ze uit elkaar omdat ze geen steeltje hebben. Bij het ontbijt maakte ik kennis met Sue uit Australië. We hadden een fijn gesprek en ze wou graag met me mee tot Foncébadon, maar in het pittoreske dorp Rabanal del Camino bedacht ze zich. Ze was moe en wou de grootste beklimming uitstellen tot morgen. Ik trok alleen verder en ontmoette dan Sarah uit Zuid-Afrika. Zij slaapt naast me vannacht. We dronken al samen een biertje. Het belooft weer een gezellige avond te worden! Ik bevind me nu op anderhalve km van het 'Cruz de Ferro'. Morgen bij zonsopgang zal ik er mijn steen die ik van thuis uit meedraag, neerleggen. De steen symboliseert een mentale last. Daar zou ik dan morgen van verlost moeten zijn. :) Vandaag heb ik ook een paar keer bijna gevlogen. Rondgapend struikelde ik tot driemaal toe over een dikke steen. Rondgraaiend met mijn armen kon ik me telkens nog net recht houden. Geen buiklanding dus!
Dag 82: Van San Martin de Camino naar Murias de Rechivaldo 27 km
De kaap van 2000 km is overschreden! Gisteren vroeg de Canadese Marcellino me hoeveel km ik al gelopen had en toen kwam ik tot de vaststelling dat dat minstens 2000 km moet zijn. "That's amazing", zei Marcellino wel zeker 10 keer. Duitsers zeggen altijd: " Dass ist wahnsin!" Tja, vandaag onderweg telde ik uit hoeveel stappen dat ongeveer zijn. Afgerond ongeveer 2 700 000 stappen. Ja, zo lijkt het inderdaad al waanzinnig veel. Maar ik ga nog door!
De tweede helft van de etappe was vandaag weer waanzinnig mooi! Weer heel anders, terug midden door de natuur. Het pad ging op en af en ik zag voor me weer bergen opdoemen. Die wachten op me! Ik nader Galicië en dat stuk van Spanje is bergachtig. Op een uitzichtspunt onderweg kon ik boven op de berg al het"Cruz de Ferro" zien, waar pelgrims hun steen neerleggen. Daar moet ik naartoe! Ik heb dus heel wat klimwerk voor de boeg!
Ik had gepland in Astorga te overnachten vandaag. Er heerste vanmiddag al een gezellige drukte in deze mooie stad. Ik passeerde de kathedraal, maar die was gesloten. Er is ook een prachtige nieuwe pelgrimskerk met heel veel mozaïek aan de buitenkant. Ik had die zo graag vanbinnen gezien, maar ook deze was gesloten. Dat vind ik zo jammer in Spanje. Er staan ook zelden openingstijden bij vermeld. Ik zette me wat op een bank bij de kerk. Het was 13 u. en de zon brandde op mijn armen. Ik wou terug de natuur in. Ik pakte mijn rugzak weer op en verliet de stad. Vier km verder vond ik een herberg in een idyllisch dorpje met allemaal oude huisjes in natuursteen of leem. Hier wou ik blijven! Ik heb na mijn douche en de was nog meer dan een uur op mijn sandalen door het dorp geslenterd. Tot drie maal toe vandaag kwamen oudere inwoners me een hand geven en wat praten en dan wensten ze me 'mucho suerte' ( veel geluk) of 'buen camino ' Ik ben zo blij dat ik toch een beetje Spaans kan spreken met de mensen van hier.
León heeft me bekoord. De gezellige straten, de machtige gebouwen, de vele sculpturen, de mooie glasramen in de kathedraal, maar ook het weer en het gezelschap, het was allemaal geweldig. En na het avondgebed bij de zusters Benedictijnen sliep ik als een roosje. Een stad uitlopen is altijd minder leuk, maar Katrin en Antonia liepen nog een klein stukje mee en wuifden me dan uit. Dat hoort ook bij de camino: voortdurend afscheid nemen en weer nieuwe mensen ontmoeten. Vandaag liep ik het grootste stuk van de weg alleen, maar dat vind ik niet erg. Jammer genoeg liep het pad meestal langs de (soms drukke) straten. Onderweg waren de bars vandaag gesloten, maar dan zag ik voor me een aantal pelgrims samentroepen voor een huis. Ik dacht dat er een winkeltje was waar je een drankje kon kopen. Maar het was beter dan dat. Grappig ook! Een man bood appeltjes en pruimpjes uit zijn tuin aan voor twee zoenen van de 'peregrinas'. Hij had zelfs een stempel voor in ons boekje. Ik rustte me er ook even op de bank en at een lekker zuur appeltje. Ik kreeg een stempel van de goedlachse man en maakte mijn schuld goed met twee klinkende zoenen. Na 22 km vond ik een bar open en bestelde me tortilla met brood. Het was net 12 u. Tortilla (ei met aardappelen vermengd) kan je hier in Spanje in elke bar eten. Voldaan stapte ik nog vier km verder en vond dan weer een huiselijke alberge. Het oudere koppel van deze herberg is heel vriendelijk. De vrouw is druk in de weer in de keuken. Het begint al lekker te ruiken. We kunnen hier straks dus samen eten aan lange tafels. Dat is altijd nog gezelliger dan in een restaurant. Ik deel een kamer vandaag met een oudere, lieve man uit Canada, Marcellino genaamd, en met een Spaanse vrouw. Met drie op een kamer zal het wel een rustige nacht worden.
Een paradijs voor pelgrims, dat was de albergue in Villarente. Het was er niet alleen heel gezellig en netjes. De 'hospitalieros' waren ook heel joviaal en konden goed koken! Zo'n pelgrimsmenu als gisteren had ik nog niet gehad. Ik at een heerlijke salade als voorgerecht, dan kip met frietjes en dan een kom verse fruitsalade. Hemels!
Deze morgen ging het pad een stuk bergop en dan zagen we van ver de stad León al liggen. Rond 11 u. konden we albergue al in. We slapen vannacht in een oud klooster der zusters Benedictijnen. Heel mooi en midden in het centrum. Samen met Katrin en Antonia heb ik al veel bezichtigd. Dadelijk krijgen we een begeleid bezoek in de kathedraal. Vanavond zoeken we een gezellig restaurant in de stad en daarna gaan we in de kapel van het klooster naar een viering. Morgenvroeg neem ik afscheid van de Duitse vriendinnen en stap ik weer alleen verder. Maar eigenlijk ben je hier nooit alleen.
Verzonden met mijn Windows Phone
Een idyllische tuin vinden om helemaal tot rust te komen, wat kan ik me meer wensen? Tot morgen blijf ik in het gezelschap van Katrin en Antonia. Dan keren zij terug naar huis. Ze zullen het volgend jaar de laatste 300 km van de Camino lopen. Vandaag verblijven we in één van de gezelligste herbergen tot nu toe, met een grote zitruimte met banken en zetels, verzorgde slaapruimtes en dus ook een idyllische tuin met exotische planten en alweer ligzetels.
Antonia heeft me net mijn voeten verzorgd. Ik heb al sinds een week boven op beide dikke tenen een blaar, maar deed er niets aan. 's Morgens voel ik dat wel even, maar na een tijdje stappen niet meer. Nu was één blaar toch wel erg dik geworden en heeft Antonia er met een ontsmette naald een draadje door getrokken zodat het vocht er uit kan. En ik, zo bang van naalden, ben heel flink geweest! :)
We naderen de stad León en dat betekent ook dat we de hoogvlakte met de eindeloos rechte wegen in die eindeloze vlakte gaan verlaten. Deze hoogvlakte noemt men in Spanje de 'meseta'. Ik had op voorhand van pelgrims al over de meseta horen praten als het ergste stuk van de camino. In hartje zomer moet dit ook zwaar zijn omdat je nergens schaduw vindt. En als het regent kan je nergens schuilen en zonder variatie lijkt de weg eens zo lang. Ik moet het weer zeggen dat ik enorm geluk heb met het weer. 's Morgens is het fris, maar vanaf 11 u. kon vandaag de jas weer uit. En namiddag klom de temperatuur weer vlot boven de 20 graden. Goed weer en goed gezelschap maakte de meseta voor mij aangenaam.
Morgen stap ik maar 13 km tot León. Dan heb ik namiddag alle tijd om de stad te verkennen. Over twee weken ben ik normaal in Compostela. Wat gaat de tijd snel!
Gisterenavond kreeg ik een droevig berichtje van Julia uit Lübeck. Ze heeft de camino vroegtijdig moeten verlaten om terug naar huis te keren. Haar moeder is gestorven. Ik was er even niet goed van en stuurde haar een berichtje terug. Ook vandaag waren mijn gedachten veel bij Julia. Ik had haar zo graag terug gezien in Compostela... Verzonden met mijn Windows Phone
Dag 78 : Van Terradillos naar El Burgo Ranero 31 km
'So ein tag, so wunderschön wie heute ...'
Dat lied speelt vandaag voortdurend in mijn hoofd. Ik ben bijna de ganse dag al in het gezelschap van Katrin en Antonia uit Duitsland en nu liggen we naast elkaar te zonnen in ligzetels in de grote tuin van de 'alberge'.
Het was werkelijk een wondermooie dag vandaag en nog!
Ik vertrok om 7. 20 u. onder een prachtige sterrenhemel in het licht van de volle maan. Het was terug bijna windstil. Het landschap was het eerste stuk weer licht glooiend. Even na 8u. leek de maan aan de horizon de aarde te raken. Heel mooi! Ik keerde me op en zag een schitterende zonsopgang. En mee verbleekte de maan.
De zon toverde een ellenlange schaduw van mezelf op mijn pad, die je zo zag krimpen terwijl de zon hoger klom. In gedachten was ik even omringd door mijn leerlingen. Elk jaar trek ik op een zonnige dag op verschillende tijdstippen met hen naar buiten om de schaduwen te bestuderen en te meten. Ze moesten er op dat moment hier even bij zijn geweest. Ik kon me hun enthousiasme zo voorstellen.
Wat me opviel, was dat de vogeltjes zo lustig floten vandaag. Het beloofde een fantastische dag te worden.
Na een achttal kilometers, rustte ik even op een bank en zag dan Katrin en Antonia naderen. Ik had niet gedacht hen nog terug te zien. De vreugde was wederzijds en we stapten de rest van de dag samen. Na 23 km wilde Antonia een slaapplaats reserveren, maar omdat het ondertussen zo een heerlijk wandelweer was, konden Katrin en ik haar overtuigen om er nog 8 km aan te lappen. We grapten dat we in El Burgo Ranero een herberg zouden vinden met een grote tuin met ligzetels,... In het dorp aangekomen, rond 15 u. wees een vrouw uit het dorp ons de weg naar, volgens haar, de mooiste herberg. We stapten er naartoe en het eerste wat we zagen was... een mooie tuin met ligzetels! We schaterden het uit en deden de reeds aanwezige pelgrims verbaasd opkijken.
Geen tien minuten later lagen we languit in de ligzetels en genoten NIET van een cocktail, maar -op pelgrimsmaat- van stukjes appel en banaan, die Katrin met ons deelde.
'So ein tag, so wunderschön wie heute ... Lalalalalala.... '
Verzonden met mijn Windows Phone
Dag 77: Van Carrion naarTerradillos de los Templarios 26 km
Mijn was hangt lekker te wapperen in de wind en ik zit op het terras uit de wind te genieten van de zon. Ik voel me terug kiplekker! Gelukkig, want de eerste 17 km vandaag was er alleen onze weg en rondom ons een eindeloze vlakte. Geen dorpjes, geen bars, zelfs zelden een boom of struik om achter te schuilen. Je kan je wel voorstellen hoe blij ik was dat mijn buik niet meer rommelde! Sommigen vonden het een saai stuk. Tja, de weg was kaarsrecht en leek eindeloos en boven ons hing een grijze lucht, maar mijn blik werd voortdurend getrokken naar het noorden. Daar kleurde de lucht lichtblauw en er vormden zich voortdurend wisselende, prachtige wolkenformaties. Ik dacht aan Marcel, die de wolken graag bestudeert en benoemt. Vandaag zag ik, denk ik, een 'lenticularis', een wolk gelijkend op een ufo, door de krachtige wind gevormd. Ja, de wind was weer krachtig en fris. Hij blies me af en toe bijna van het pad, maar ik stapte dapper voort. Ik voelde me terug super. Ik passeerde de altijd vriendelijke Bill uit Chicago, de mannen uit Arizona en Alan uit Engeland en maakte met iedereen even een praatje. En als ik weer alleen was, zong ik ... "It's a long way to (Ti) Compostela, it's a long way to go. But, I'll go there, to Compostela, I'm the happiest girl you know! Lalalala, lalalala,..." Ik zag gisteren op T.V. beelden van noodweer met erge overstromingen in midden en Zuid-Spanje. Bijna in heel het land regende het de laatste dagen overvloedig. Maar hier regende het enkel 's avonds een beetje of 's nachts. Ik ben echt een geluksvogel wat het weer betreft, al 77 dagen lang! Laat de wind maar waaien, die krijgt me niet klein! Ik vond na 26 km een geweldige herberg en geniet weer van het samenzijn met de andere pelgrims. Je komt vaak dezelfden tegen en het voelt een beetje alsof we familie zijn van elkaar. Het kan echt heeeeel gezellig zijn. Ik heb er weer enorm veel zin in. En honger dat ik weer heb! Een biertje heb ik me alvast weer laten smaken vandaag. Aan jullie allen: een heel fijn weekend! ;-) Verzonden met mijn Windows Phone
Dag 76: Van Fromista naar Carrion de los Condes 21 km
Hola! Ik heb net lekker lang in een warm bad gelegen. Dat was lang geleden! Tja, na weer een nacht van geklauter, heb ik me nog eens een kamer voor mezelf in een 'hostal' gepermitteerd. Het was nochtans gezellig gisteren in de herberg. Ik zat er 's avonds aan tafel met vijf Fransen en kon zo weer de taal spreken die ik het liefst spreek. Veel honger had ik wel nog niet, maar ik at toch behoorlijk. Maar al voor middernacht werd ik weer wakker van gerommel in mijn buik.
Deze morgen sliep ik iets langer en om half 8 zette ik me aan de ontbijttafel met honger. Een goed teken, dacht ik. Ik at goed en vertrok welgezind om 8 u. Het landschap was weer anders. Ik liep tussen velden en weiden en een stuk langs een rivier. Alles was vlak. Geen glooiend landschap meer. Je kon heel ver kijken. Ik trok de kap van mijn jas goed aan want een strakke, koude noordenwind beet in mijn oren.
Van ver zag ik een man met twee zakken over de weide naar ons pad toe lopen. Toen hij mijn pad kruiste, zag ik dat hij een soort bessen of vruchten had geplukt. Ik vroeg wat hij daarmee ging doen. Hij zette zijn zakken neer, grabbelde tussen de rood-gele vruchten en haalde er dan een bruin, berimpeld exemplaar uit en gaf het me om te proeven. Alleen die bruine zouden goed zijn om zo te eten. Het smaakte niet slecht, een beetje als een overrijpe pruim, maar er zat geen pit in. Ik liep een kwartiertje langs de Spanjaard op en hij babbelde constant. Wat ik eruit begrepen heb, is dat hij er een soort likeur, een aperitiefdrankje, mee zou brouwen. Hij vertelde ook dat er altijd wind was op deze hoogvlakte, maar dat de temperaturen in het weekend terug zouden stijgen tot 20 graden.
In het dorpje aangekomen, sloeg hij een straat in en ik haastte me naar de bar voor een dringend bezoek aan het toilet! Ik dronk een camillethee en stapte verder.
De laatste 6 km waren minder mooi omdat we langs een rechte straat liepen, met aan de andere kant omgeploegde velden. De koude wind deed iedereen aan een flink tempo doorstappen. Ik rende het laatste stuk bijna, niet zozeer voor de koude, maar... Hier in het stadje aangekomen, zag ik aan de eerste bar de Duitse Katrien van op het terras naar me wuiven. Ik verontschuldigde me vlug en liep regelrecht naar het toilet. Oef! Eindelijk! Katrien wees me de herberg waar zij had ingeschreven en zei dat het niet slecht was. Ik twijfelde, maar mijn buik zei me dat ik beter nog een nachtje... Ik zag een bord met 'Information peregrino', stapte er binnen en vroeg waar ik een kamer kon vinden voor deze nacht. Na een telefoontje, zei de dame dat alles volzet was in de hotels of pensions. Ik maakte duidelijk dat ik een beetje ziek was en toch graag een kamer voor mezelf had. De vriendelijke dame wou me graag helpen en ging dan met me mee door de straat en belde aan bij een pension dat normaal pas om 14 u. de deuren opende. Het was 13 u. Een werkman deed open en na wat gepraat, vroeg hij mijn paspoort en bracht me naar een kamer. Om 14 u. moest ik me maar melden aan de receptie om te betalen en dan zou ik mijn identiteitskaart terugkrijgen. Ik bedankte de vrouw om dit voor mij te regelen. Wat heb ik toch weer geluk! :D
Ik hou me vandaag aan een dieet van bananen, wat droog brood, een stukje pure chocolade, water en immodium en vertrouw erop dat dat in combinatie met veel rust voldoende zal zijn om het gerommel uit mijn buik te krijgen. Ondertussen hoorde ik dat meer pelgrims ziek zijn geworden na het eten van dezelfde vis in hetzelfde restaurant in Burgos waar ik at.
Mijn broeken beginnen wel wat te slobberen. Ik moet de riem weer wat meer aantrekken om ze op te houden. Ik heb geen weegschaal meer gehanteerd, maar ik vermoed dat ik terug het gewicht heb van in mijn tienerjaren! Ik zie net door het venster dat de oude kerk hier tegenover open is. Ik heb nu wel begrepen dat de meeste kerken in Spanje tussen 17 u. en 19 u. open zijn en heb er ondertussen ook al veel bezocht. Ze zijn heel anders dan in Frankrijk. Veel kleurrijke beelden hier en vooral veel goud. Soms vind ik het teveel glans en glitter, maar waar het kan, stap ik even binnen. Dat ga ik nu dus ook even doen en dan vroeg naar bed!
De nacht in een kamer tussen frisse lakens heeft me deugd gedaan. Ik voelde me vanmorgen een heel stuk beter. Om half 8 ging ik op pad. Het was koud buiten, maar het was windstil. Twee mannen uit Arizona begroetten me met "Hello, the Belgian woman! How are you?" Ik herkende ze niet meteen. "We ontmoetten elkaar op dag 64 van je tocht", zeiden ze. "Is het nu al dag 75? Wauw! Keep on walking, girl!"
Ik stapte even met hen mee, maar versnelde dan mijn pas om in mijn eigen ritme te lopen. Vandaag was het de ongerepte natuur die me energie gaf. Het is wel niet de mooiste periode van het jaar wat betreft bloemen en planten, maar toch... Na 10 km keek ik tegen een berg op die we over moesten. Een pittige beklimming. Alhoewel het nog maar 9 graden was op dat moment, deed ik mijn jas uit en nog moest ik het zweet van mijn voorhoofd wissen! Er was een herberg na 16 km, maar toen was ik nog niet moe. 10 km verder zou de volgende zijn. Ik zag de Duitse Antonia en Katrien terug en stapte met hen mee. We dronken samen iets aan de herberg, waar ik wilde verblijven, maar het dorp sprak me niet aan en dan deed ik er samen met de Duitse vriendinnen nog 6 km bij. We waren alle drie blij Fromista te zien, want de laatste kilometers waren zwaar. Het was 16 u. en er waren nog maar enkele bedden vrij. Ik slaap weer boven op een stapelbed omringd door mannen in een ruimte met 40 bedden. Ik voel me nog niet echt goed en begin stilaan terug te verlangen naar mijn eigen bed thuis en dat deed me even tellen... Ik moet nog ongeveer 425 km stappen. Dat ga ik waarschijnlijk doen in 19 etappes. Dat betekent dat ik op 15 oktober Santiago de Compostela kan bereiken, iets eerder dan voorzien! :D Het kort dus echt op. En al ben ik het nu soms wel beu, I WILL KEEP ON WALKING! Verzonden met mijn Windows Phone
En toen kwam... de diarree. Ik voelde me gisterenavond wat misselijk en had maagkrampen toen ik om half 10 gin slapen. Rond 1 u. werd ik wakker met hevige buikkrampen. Vervelend als je boven op een stapelbed ligt! Ik klauterde dat moeilijke laddertje op en af voor een toiletbezoek. Deze morgen voelde ik me slap en mijn benen voelden nog steeds zwaar, maar ik wou verder. Ik at een blokje pure chocolade dat nog in mijn voorraadtasje zat en dronk een slok water. En dan raapte ik vlug al mijn moed en spullen bij elkaar en verliet al voor zeven uur de herberg. 1 km verder zag ik door de openstaande deur van een bar broodjes met kaas op de toonbank liggen en dacht dat het misschien toch verstandig was om een ontbijt te nemen. Ik stapte als eerste klant binnen en bestelde thee en een broodje. Al vlug kreeg ik het gezelschap van een Franse pelgrim aan mijn tafeltje. De dertiger is steeds gekleed in een jeans en lange, zware leren jas. Wat een idee met die warmte!
De stad Burgos verlaten ging gelukkig sneller dan ze binnenkomen. We liepen wel nog een hele tijd dicht naast de grote wegen. Na 12 km naderden we een dorpje met nog een bar. Ik haastte me naar het toilet. En terwijl iedereen zich warmde aan koffie of warme chocomelk dronk ik een koude cola. Het was het enige wat me kon bekoren. Na een pauze van 20 minuten trok ik verder. Geen twee minuten later stapte ik midden in de natuur door een heerlijk glooiend landschap. De wind waaide nog krachtig en koud, maar na de felle regen van gisterenavond en vannacht was de lucht zo fris en zuiver. Ik ademde diep in en uit. Ik weet niet of het aan de cola lag of aan de natuurpracht rond me of de zuivere lucht, maar plots voelde ik de energie weer in me opborrelen. Ik vergat mijn rommelende buik en mijn pijnlijke hielen en genoot... en genoot... en genoot! Ik kreeg zelfs zin om te zingen en te huppelen, maar dat laatste heb ik toch maar gelaten. Ik maakte onderweg kennis met de 60-jarige Karen uit Denemarken en stapte een stuk met haar mee. We ontmoetten een terugkerende pelgrim die ons waarschuwde voor 'bedbugs' in de volgende herberg ( op 20 km van Burgos). Uitslag door die vieze beestjes in vieze bedden, dat kon ik wel missen! Ik dronk daarom in het dorp alleen opnieuw een cola en at een banaan, rende dan naar het toilet en stapte weer verder. Ik liet onderweg drie herbergen links liggen en vond dan, na 32 km, een kamer in een klein hotel. Dat had ik nodig vandaag: een kamer met w.c. en douche voor mij alleen! Het is heerlijk om weer eens tussen frisse lakens te kunnen slapen en me met een grote handdoek te kunnen afdrogen. Een hele luxe voor een pelgrim! Ik sliep tussen 16 u. en 17 u. al even. Het bed is dus getest en meer dan goedgekeurd! Ik denk dat het een heel nieuwe kamer is. Alles is in elk geval heel netjes en dat voor een lage prijs. In Spanje is alles trouwens veel goedkoper dan in Frankrijk of België. Ik ga proberen dadelijk een lichte maaltijd naar binnen te werken. Ik verheug me al op een lange, rustige nacht zonder gesnurk en gezucht... en wens jullie hetzelfde! Verzonden met mijn Windows Phone
Is het de wind? Is het de gehaastheid om een bed te vinden in de herberg? Of beginnen de afgelegde kilometers nu toch te wegen? Feit is dat ik weer zo ontzettend moe was vandaag. Mijn benen voelden zwaar aan en mijn hielen en knieën pijnlijk. Ik wou de mooie stad bezoeken namiddag, maar ben na een half uur teruggekeerd en heb bijna twee uur geslapen.
Deze morgen voelde ik me nochtans fit na een -naar Spaanse normen uitgebreid- ontbijt met geroosterd brood met jam, thee en fruitsap. De tocht begon met een stevige beklimming. Boven op de top van de 'Matagrande' voelde de strakke wind ijskoud aan. En dan volgde een lange afdaling. (Vandaag zakten we meer dan 200 m.) We zagen al van ver de grote stad liggen. We stapten rond de luchthaven en dan kilometers lang door het industriegebied, een heel saai stuk waar geen einde aan leek te komen. Ik had gisteren gehoord dat velen de bus zouden nemen tot het centrum om dat vervelende stuk te vermijden. Dat had ik misschien beter ook gedaan!
Ik slaap vannacht in de gemeentelijke herberg met 176 bedden, maar het is hier heel ruim en netjes met slaapruimtes voor telkens 16 personen. De herberg ligt pal in het centrum, tegenover de immense kathedraal. Om 19.30 u. is er een pelgrimsviering in die kathedraal. Daar ga ik straks naartoe. Ik heb met enkele anderen afgesproken om daarna samen te gaan eten. Dat is altijd plezant. En dan voor het slapengaan de benen eens goed insmeren en masseren en dan gaat het morgen wel weer! Aan opgeven denk ik nog lang niet! :) Morgen staat trouwens een makkelijke etappe van 20 km op het programma. En in het totaal heb ik nog 'nauwelijks' 500 km meer te gaan!
Wat een rijkdom om veel talen te kunnen spreken! Zo zat ik gisterenavond aan tafel met het komische Braziliaanse koppel, een koppel uit Washington en twee Duitse vriendinnen. We kregen een heerlijke maaltijd voorgeschoteld voor 9 euro, wijn inbegrepen. In praatte in het Engels en Duits, maar de Brazilianen wilden ook vanalles vertellen.
Alhoewel ik nooit Portugees leerde, was ik tot mijn eigen verbazing de hele avond aan het vertalen van het Portugees naar het Engels of Duits en omgekeerd. Wat ik er allemaal uitgekraamd heb, is niet te filmen, maar we verstonden ons wel en we hadden veel plezier! Richard uit Washington vond een pakje kaarten en een bakje centjes. Hij vroeg of iemand mee wou kaarten. Ik was de enige kandidaat. We zetten ons aan een kaarttafeltje en hij leerde me pokeren. Na een uurtje pokeren riep hij lachend "I surrender!", want ik won elk spel. Rond 22 u. gingen de lichten uit in de slaapruimte. We hoorden de storm buiten razen. Ook deze morgen stormde het nog. Ik vertrok als eerste om half 8 na het eten van een paar gedroogde vijgen en een slok water. Na drie km zou er een bar zijn waar we konden ontbijten, maar die was dicht. Na nog eens drie km kon ik een boterham kopen en een tas thee drinken. En dan was ik klaar om aan de grote beklimming te beginnen die ik op mijn kaart had gezien. Het bospad vertrok meteen steil bergop. De bomen hielden de wind wat tegen, maar op de top werd ik bijna omver geblazen. Op een moment liep ik midden tussen de koeien. (Ik vroeg een andere pelgrim om even een foto te maken.)Op die plaats waren we alweer 240 m gestegen. We bevinden ons nu op 1040 m boven de zeespiegel. De laatste 6 km waren zwaar door de strakke wind. Na 24 km stapte ik een herberg binnen. Het was 14 u. Ik was doodmoe. Zo uitgeput heb ik me zelden gevoeld. Zonder eerst te douchen heb ik me op mijn bed gelegd en heb meer dan een uur geslapen. Gelukkig was er daarna lekker warm water om te douchen. Ik voel me terug tiptop! En raad eens wie er net arriveert? Jiho, samen met nog vijf Koreanen! Dat was even geleden. Er zijn nog net genoeg bedden voor hen. Ik heb een hele tijd met Jiho alleen op een bank gezeten, buiten voor de herberg. Hij vertelde me dat het fijn was om Koreaans te kunnen praten, maar dat de groep eigenlijk te groot was. Hij moest met teveel mensen rekening houden. Ik begreep hem helemaal! Ik vond het heerlijk om hem terug te zien. We genoten van elkaars gezelschap.
Yes! Warm water vandaag om te douchen! Na twee dagen smoezeligheid en koud water, zowel voor de douche als voor de handwas, baad ik vandaag in luxe! Ik slaap straks in een frisse, ruime kamer voor 12 personen. Ik kreeg bij de inschrijving een fris onderlaken en kussensloop. Er is hier een wasmachine ter beschikking. Daar heb ik gebruik van gemaakt om alles eens fatsoenlijk te wassen. Eigenlijk zou ik mijn rugzak ook in de wasmachine moeten kunnen stoppen. Die heeft echt een pelgrimsgeurtje ondertussen! :[ Maar nee, wassen kan niet, maar ik kan hem wel wat laten uitwaaien vandaag, wind genoeg!
Toen ik vanmorgen om 7 u. vertrok, was het weer bewolkt. Geen mooie zonsopgang dus. Het was niet koud. Ik vertrok net als gisteren gewoon in short en T-shirt. Het werd langzaam licht en ik zag de nevel rond de heuvels hangen. Ik stapte weer bergop en rond half 9 werd ik zelf omringd door een dichte mist. Ik was alleen en moest goed opletten om geen afslag te missen. Het werd fris. Ik trok mijn jasje aan om het een uur later terug uit te trekken omdat de zon plots heel hard haar best deed en de mist snel deed optrekken. En dan kwam de wind... Rond 11 u. waaide er plots een heel krachtige westenwind, recht in het gezicht dus. Ik had moeite met ademen en het opwaaiend zand irriteerde de ogen. De fijne steentjes deden zelfs pijn. Ik draaide me af en toe om en stapte achterwaarts om vrij te kunnen ademen.
Ik had 29 km gepland vandaag, maar zag dan na ongeveer 23 km deze nieuwe albergue. Ik bedacht me niet en schreef om 12.30 u. als eerste in. Al heel gauw waren alle bedden bezet. Ik zag daarna nog veel pelgrims uitgeput arriveren, maar voor hen was er geen plaats meer. Ze waren genoodzaakt nog 6 km verder te stappen. Tja, dat gebeurt hier veel in Spanje. Ik heb er de vorige dagen al veel buiten onder een afdak zien slapen of een taxi zien nemen naar een andere stad. Ook daarom vertrek ik 's morgens steeds vroeg en neem maar korte pauzes. Jammer soms, maar zo heb ik 's namiddags wel tijd voor een kleine siësta.
Ik wuifde de pelgrims die verder trokken uit, ging mijn was uit de trommel halen, wilde hem buiten ophangen en dan ... een stortbui! Het weer kan vandaag echt alle kanten op! Ik schreef dan maar eerst mijn blog, maar nu ... ga ik als de bliksem terug naar buiten om mijn was droog te krijgen, want de zon is terug van de partij! (Ik vulde de blog van gisteren ook nog aan, want het was toch wel een bijzondere avond gisteren.)
Ik ben Reinhilde Clijsters
Ik ben een vrouw en woon in Opoeteren (België) en mijn beroep is onderwijzeres.
Ik ben geboren op 22/03/1962 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen.
Ik ben al 28 jaar gehuwd met Marcel en heb twee geweldige kinderen: Tim (26) en Lize( 24)
Ik dronk een camillethee en stapte verder.
