Dag 85: Van Ponferrada naar Villafranca del Bierzo 21 km
Amai, het was warm vandaag! En dat voor oktober. Rond half drie kwam ik doorweekt van het zweet aan in Villafranca. Mijn voeten brandden. Vandaag was 21 km echt genoeg voor me. Gek, sommige dagen loop ik met gemak meer dan 30 km en vandaag was het redelijk vlak en waren de laatste kilometers me teveel. Daarmee wil ik niet zeggen dat het geen fijne dag was. Integendeel. Ik genoot van het gezelschap van Marc en Anja uit Winterthur (Zwitserland) en van weer een schilderachtig landschap. We liepen weer door wijnvelden waar plukkers met grote manden op hun rug de druiven aan het oogsten waren. Alles is zo groen hier: de beboste heuvels, de weiden, veel brem, de wijngaarden, ... Ik wilde voortdurend foto's maken. Ik moet weer gaan selecteren voor mijn blog.
Ondertussen heb ik nog minder dan 200 km meer te gaan tot Santiago de Compostela. 15 oktober aankomen moet lukken. MAAR... Ik zal niet op tijd terug thuis zijn voor de kienavond op school. Ik ga vandaag iets verklappen ... Ik wil nog wat verder stappen! Ik ga na Compostela, nog verder stappen tot Fisterra of ook 'Finisterra' genoemd. 'Finisterra' betekent letterlijk: het einde van de wereld. Het dorp ligt in een uitsteeksel van Spanje aan de zee. In lang vervlogen tijden moesten pelgrims tot daar stappen om er een schelp te rapen. De schelp diende als bewijs dat ze in Compostela waren geraakt. Tegenwoordig is dat niet meer nodig. We krijgen een oorkonde in Compostela, na het tonen van ons stempelboekje.
Ik heb op mijn hele tocht de zee nog niet gezien. En ik wil ook nog graag een schelp rapen! Het zijn maar drie extra dagetappes tot Fisterra. (in totaal 92 km) Dat kan er nog wel bij! Tja en aan het einde van de wereld kan ik niet verder meer! Dan moet ik terug! Maar dan neem ik de bus terug naar Compostela. En daarna... wil ik ... naar ... naar huis natuurlijk! Het zal toch deugd doen om weer in mijn eigen bed te slapen en om iedereen terug te zien en om weer donker granenbrood te kunnen eten en veel groenten en ... Och, die laatste twee weken gaan ook omvliegen. En ik ga er er nog heel erg van genieten, daar ben ik zeker van.
"Dass ist der hammer!", dat was de zin van de dag. De Duitse uitdrukking betekent zoiets als 'ongelooflijk mooi' of 'fantastisch' of 'superfijn'.
Marc uit Hamburg (Duitsland) was vandaag mijn stapmaatje. En plezier dat we hebben gehad!
Gisteren om 16 u. zat ik op het terras van de herberg in Foncébadon en zag een man met een koffie in zijn handen naar een plaats zoeken op het terras. Ik nodigde hem uit aan mijn tafeltje en meteen hadden we een fijn gesprek. Hij stelde zich voor als Marc uit Hamburg. We spraken meteen af om om 19 u. samen te gaan eten.
Terwijl hij ging douchen en rusten, wandelde ik door het dorpje. Foncébadon lijkt een beetje een spookdorp. Het staat bekend voor zijn gevaarlijke, loslopende honden. Het hele dorp bestaat uit ruïnes.Enkel twee huizen zijn nog bewoond. Het oude kerkje doet dienst als pelgrimsherberg. De grootste verrassing was dat ik voor de andere herberg Robert en Roy, de twee leuke jongens uit Nederland, terugzag. Zij waren de eerste pelgrims die ik ontmoette in augustus langs de Loire in Frankrijk. Robert zag ik nog één maal terug in Saintes in Frankrijk en na zo'n lange tijd zag ik hen beiden nu weer. Ik zette me wat bij hen op de bank en we hadden elkaar heel wat te vertellen. En natuurlijk moest er toen een foto gemaakt voor de blog. Ik zag hen vandaag nog een paar keer. Toffe kerels zijn het!
Om 19 u. at ik dan samen met Marc de pelgrimsmenu. Een Parijzenaar vergezelde ons aan tafel. Het werd een gezellig etentje. Marc vroeg of we deze morgen samen konden vertrekken. Hij is echter geen ochtendmens en dus vertrokken we 'pas' rond 8 u.
Het pad steeg meteen in de richting van het 'Cruz de ferro' ( het ijzeren kruis). We zagen de zon opgaan en legden dan ons steentje bij de grote hoop stenen rond het oude kruis. Toch een speciaal moment!
Het pad bleef nog even stijgen. We genoten van het stappen door de ongerepte natuur. Het schitterende berglandschap werd enkel wat verstoord door hoogspanningsmasten en windturbines. Maar Marc vond alles 'der hammer!'
En dan ging het alleen nog bergaf, soms erg steil over een stenig pad. Het was echt 'opletten geblazen'. Mijn stokken hielpen me recht te blijven. Maar af en toe stond ik krom ... van het lachen! Het klikte gewoon met de 37-jarige Marc. We hadden het grootste plezier en ik leerde weer heel wat Duitse woorden bij. Het was echt 'der hammer' vandaag! En toch waren er onderweg ook diepzinnige gesprekken. Dat maakt mijn camino zo bijzonder.
Ook vandaag aten we samen in de stad. Misschien stappen we morgen nog samen, misschien ook niet. Dan ga ik weer alleen verder om weer anderen te ontmoeten. Ik ben het echt nog niet moe!
Wat een heerlijke dag. Het was weer een dag van wauw...wauw...wauw! En ook van zwiep, zwiep, spetter, spetter, ... Ik vertrok pas rond 8 u. vanmorgen omdat ik me versliep. In Murias waren drie herbergen en ik was toevallig de enige gast in de derde herberg. Ik had dus een kamer voor mij alleen en sliep aan één stuk door tot half 8. Ik verschoot dat het al zo laat was. Vóór 8 u. moet je de herbergen verlaten. Ik at een granenreep en dronk wat water en was op weg. Het was 4 graden. Mijn vingers leken te bevriezen. Maar de zon was vlug daar en om 9 u. zat ik al op een terras in de zon te ontbijten. Een uur later ritste ik mijn broekspijpen af en stopte mijn jasje in mijn rugzak. De lucht was azuurblauw en de temperatuur bleef de hoogte in gaan. En dat deed ik ook. Ik klom gestaag. Het uitzicht was betoverend. Overal rond me zag ik heide, bomen, weiden, struiken en duizenden paarse bloempjes zonder steeltjes. Zelfs ons pad was ermee bezaaid. Als je ze wil plukken, dan vallen ze uit elkaar omdat ze geen steeltje hebben. Bij het ontbijt maakte ik kennis met Sue uit Australië. We hadden een fijn gesprek en ze wou graag met me mee tot Foncébadon, maar in het pittoreske dorp Rabanal del Camino bedacht ze zich. Ze was moe en wou de grootste beklimming uitstellen tot morgen. Ik trok alleen verder en ontmoette dan Sarah uit Zuid-Afrika. Zij slaapt naast me vannacht. We dronken al samen een biertje. Het belooft weer een gezellige avond te worden! Ik bevind me nu op anderhalve km van het 'Cruz de Ferro'. Morgen bij zonsopgang zal ik er mijn steen die ik van thuis uit meedraag, neerleggen. De steen symboliseert een mentale last. Daar zou ik dan morgen van verlost moeten zijn. :) Vandaag heb ik ook een paar keer bijna gevlogen. Rondgapend struikelde ik tot driemaal toe over een dikke steen. Rondgraaiend met mijn armen kon ik me telkens nog net recht houden. Geen buiklanding dus!
Dag 82: Van San Martin de Camino naar Murias de Rechivaldo 27 km
De kaap van 2000 km is overschreden! Gisteren vroeg de Canadese Marcellino me hoeveel km ik al gelopen had en toen kwam ik tot de vaststelling dat dat minstens 2000 km moet zijn. "That's amazing", zei Marcellino wel zeker 10 keer. Duitsers zeggen altijd: " Dass ist wahnsin!" Tja, vandaag onderweg telde ik uit hoeveel stappen dat ongeveer zijn. Afgerond ongeveer 2 700 000 stappen. Ja, zo lijkt het inderdaad al waanzinnig veel. Maar ik ga nog door!
De tweede helft van de etappe was vandaag weer waanzinnig mooi! Weer heel anders, terug midden door de natuur. Het pad ging op en af en ik zag voor me weer bergen opdoemen. Die wachten op me! Ik nader Galicië en dat stuk van Spanje is bergachtig. Op een uitzichtspunt onderweg kon ik boven op de berg al het"Cruz de Ferro" zien, waar pelgrims hun steen neerleggen. Daar moet ik naartoe! Ik heb dus heel wat klimwerk voor de boeg!
Ik had gepland in Astorga te overnachten vandaag. Er heerste vanmiddag al een gezellige drukte in deze mooie stad. Ik passeerde de kathedraal, maar die was gesloten. Er is ook een prachtige nieuwe pelgrimskerk met heel veel mozaïek aan de buitenkant. Ik had die zo graag vanbinnen gezien, maar ook deze was gesloten. Dat vind ik zo jammer in Spanje. Er staan ook zelden openingstijden bij vermeld. Ik zette me wat op een bank bij de kerk. Het was 13 u. en de zon brandde op mijn armen. Ik wou terug de natuur in. Ik pakte mijn rugzak weer op en verliet de stad. Vier km verder vond ik een herberg in een idyllisch dorpje met allemaal oude huisjes in natuursteen of leem. Hier wou ik blijven! Ik heb na mijn douche en de was nog meer dan een uur op mijn sandalen door het dorp geslenterd. Tot drie maal toe vandaag kwamen oudere inwoners me een hand geven en wat praten en dan wensten ze me 'mucho suerte' ( veel geluk) of 'buen camino ' Ik ben zo blij dat ik toch een beetje Spaans kan spreken met de mensen van hier.
León heeft me bekoord. De gezellige straten, de machtige gebouwen, de vele sculpturen, de mooie glasramen in de kathedraal, maar ook het weer en het gezelschap, het was allemaal geweldig. En na het avondgebed bij de zusters Benedictijnen sliep ik als een roosje. Een stad uitlopen is altijd minder leuk, maar Katrin en Antonia liepen nog een klein stukje mee en wuifden me dan uit. Dat hoort ook bij de camino: voortdurend afscheid nemen en weer nieuwe mensen ontmoeten. Vandaag liep ik het grootste stuk van de weg alleen, maar dat vind ik niet erg. Jammer genoeg liep het pad meestal langs de (soms drukke) straten. Onderweg waren de bars vandaag gesloten, maar dan zag ik voor me een aantal pelgrims samentroepen voor een huis. Ik dacht dat er een winkeltje was waar je een drankje kon kopen. Maar het was beter dan dat. Grappig ook! Een man bood appeltjes en pruimpjes uit zijn tuin aan voor twee zoenen van de 'peregrinas'. Hij had zelfs een stempel voor in ons boekje. Ik rustte me er ook even op de bank en at een lekker zuur appeltje. Ik kreeg een stempel van de goedlachse man en maakte mijn schuld goed met twee klinkende zoenen. Na 22 km vond ik een bar open en bestelde me tortilla met brood. Het was net 12 u. Tortilla (ei met aardappelen vermengd) kan je hier in Spanje in elke bar eten. Voldaan stapte ik nog vier km verder en vond dan weer een huiselijke alberge. Het oudere koppel van deze herberg is heel vriendelijk. De vrouw is druk in de weer in de keuken. Het begint al lekker te ruiken. We kunnen hier straks dus samen eten aan lange tafels. Dat is altijd nog gezelliger dan in een restaurant. Ik deel een kamer vandaag met een oudere, lieve man uit Canada, Marcellino genaamd, en met een Spaanse vrouw. Met drie op een kamer zal het wel een rustige nacht worden.
Een paradijs voor pelgrims, dat was de albergue in Villarente. Het was er niet alleen heel gezellig en netjes. De 'hospitalieros' waren ook heel joviaal en konden goed koken! Zo'n pelgrimsmenu als gisteren had ik nog niet gehad. Ik at een heerlijke salade als voorgerecht, dan kip met frietjes en dan een kom verse fruitsalade. Hemels!
Deze morgen ging het pad een stuk bergop en dan zagen we van ver de stad León al liggen. Rond 11 u. konden we albergue al in. We slapen vannacht in een oud klooster der zusters Benedictijnen. Heel mooi en midden in het centrum. Samen met Katrin en Antonia heb ik al veel bezichtigd. Dadelijk krijgen we een begeleid bezoek in de kathedraal. Vanavond zoeken we een gezellig restaurant in de stad en daarna gaan we in de kapel van het klooster naar een viering. Morgenvroeg neem ik afscheid van de Duitse vriendinnen en stap ik weer alleen verder. Maar eigenlijk ben je hier nooit alleen.
Verzonden met mijn Windows Phone
Een idyllische tuin vinden om helemaal tot rust te komen, wat kan ik me meer wensen? Tot morgen blijf ik in het gezelschap van Katrin en Antonia. Dan keren zij terug naar huis. Ze zullen het volgend jaar de laatste 300 km van de Camino lopen. Vandaag verblijven we in één van de gezelligste herbergen tot nu toe, met een grote zitruimte met banken en zetels, verzorgde slaapruimtes en dus ook een idyllische tuin met exotische planten en alweer ligzetels.
Antonia heeft me net mijn voeten verzorgd. Ik heb al sinds een week boven op beide dikke tenen een blaar, maar deed er niets aan. 's Morgens voel ik dat wel even, maar na een tijdje stappen niet meer. Nu was één blaar toch wel erg dik geworden en heeft Antonia er met een ontsmette naald een draadje door getrokken zodat het vocht er uit kan. En ik, zo bang van naalden, ben heel flink geweest! :)
We naderen de stad León en dat betekent ook dat we de hoogvlakte met de eindeloos rechte wegen in die eindeloze vlakte gaan verlaten. Deze hoogvlakte noemt men in Spanje de 'meseta'. Ik had op voorhand van pelgrims al over de meseta horen praten als het ergste stuk van de camino. In hartje zomer moet dit ook zwaar zijn omdat je nergens schaduw vindt. En als het regent kan je nergens schuilen en zonder variatie lijkt de weg eens zo lang. Ik moet het weer zeggen dat ik enorm geluk heb met het weer. 's Morgens is het fris, maar vanaf 11 u. kon vandaag de jas weer uit. En namiddag klom de temperatuur weer vlot boven de 20 graden. Goed weer en goed gezelschap maakte de meseta voor mij aangenaam.
Morgen stap ik maar 13 km tot León. Dan heb ik namiddag alle tijd om de stad te verkennen. Over twee weken ben ik normaal in Compostela. Wat gaat de tijd snel!
Gisterenavond kreeg ik een droevig berichtje van Julia uit Lübeck. Ze heeft de camino vroegtijdig moeten verlaten om terug naar huis te keren. Haar moeder is gestorven. Ik was er even niet goed van en stuurde haar een berichtje terug. Ook vandaag waren mijn gedachten veel bij Julia. Ik had haar zo graag terug gezien in Compostela... Verzonden met mijn Windows Phone
Ik ben Reinhilde Clijsters
Ik ben een vrouw en woon in Opoeteren (België) en mijn beroep is onderwijzeres.
Ik ben geboren op 22/03/1962 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen.
Ik ben al 28 jaar gehuwd met Marcel en heb twee geweldige kinderen: Tim (26) en Lize( 24)
Ik ga vandaag iets verklappen ... Ik wil nog wat verder stappen! Ik ga na Compostela, nog verder stappen tot Fisterra of ook 'Finisterra' genoemd. 'Finisterra' betekent letterlijk: het einde van de wereld. Het dorp ligt in een uitsteeksel van Spanje aan de zee. In lang vervlogen tijden moesten pelgrims tot daar stappen om er een schelp te rapen. De schelp diende als bewijs dat ze in Compostela waren geraakt. Tegenwoordig is dat niet meer nodig. We krijgen een oorkonde in Compostela, na het tonen van ons stempelboekje. 
