"Hey, good to see you again!", zei de man uit Chicago toen ik met Jiho en Julia arriveerde aan onze 'Albergue' in Pamplona. (Ik ben zijn naam weer vergeten) Gisteren sliep hij in een andere herberg en vandaag onderweg had ik hem niet meer gezien. Het is fijn als je zo verwelkomd wordt.
Het is een heel verschil met Frankrijk. Je bent nooit alleen op de camino in Spanje en ontmoet vaak dezelfde mensen. Deze middag zat ik een tijdje samen met drie mannen uit Zweden. Toevallig slaap ik vandaag op een stapelbed met langs mij en onder mij de drie Zweden en langs de andere kant...de twee Italianen uit Rome (de snurkers) Zij hadden er plezier in, ikke minder. Onze bedden staan amper 30 cm van elkaar. :]
Om 15.30 u. ging ik met Julia de stad in om een biertje te drinken en zat even later aan een tafeltje met een Hongaarse jongen en een meisje uit Californie. Ik ken ondertussen zoveel mensen van zoveel nationaliteiten, waaronder zeker 10 Koreanen, maar tot nu toe nog geen andere Belg. Ik blijf dus 'La Belge'.
Het was een redelijk makkelijke wandeling vandaag. Tamelijk vlak. Ik apprecieer heel erg het gezelschap van Julia. Het is een heel lieve. We hadden gisterenavond aan tafel een diepzinnig gesprek, waarbij wel wat traantjes vloeiden. Ze heeft het niet gemakkelijk gehad de laatste vier jaren. Jiho kan ook goed met haar opschieten. Dadelijk gaan we weer samen eten, maar wellicht gaan er nog een aantal mee. Ik verheug me er al weer op!
Alles was gewoon perfect vandaag: het landschap, het gezelschap, de nieuwe ontmoetingen, het Spaanse biertje en de tapas, de stad Pamplona, ... Mijn geluk kan niet op!
Ik vond weer een schoenlapper, maar ook deze Spanjaard zei dat mijn schoenen niet meer te maken zijn. Tussen 14 u. en 17 u. waren de winkels dicht, dus ga ik nu ...
Na een heel gezellige avond gisteren en een goede nachtrust in de grote, maar heel verzorgde refuge, vertrok ik samen met Jiho en de 31-jarige Julia om half 8. Het was nog zwaar bewolkt en de koude wind deed ons rillen. We waren niet alleen op weg. De ganse dag zie je pelgrims voor en achter je. Het klaarde vrij snel op, maar de wind bleef fris. Ideaal wandelweer, met vandaag heel mooie panorama's. Terwijl ik met Jiho praatte en ondertussen goed doorstapte, raakten we Julia.kwijt. Na 4 km vlakke weg, liep het pad weer redelijk steil omhoog. En dan gaat Jiho mij te snel. Ik liet hem gaan Ik groette een oude man uit het dorpje waar we passeerden en meteen begon de Spanjaard een gesprek. Ik kon antwoorden dat ik van 'Belgica' was 'a pie' en hoeveel kilometers ik had gedaan (in het Spaans!), maar dan begon hij een heel verhaal te vertellen en vroeg me nog iets. "Si, si", zei ik, maar ik denk dat dat het verkeerde antwoord was. :) Hij gaf me een hand en na een wederzijds 'Adios' stapte ik verder. Wauw, ik had Spaans gepraat met een local. Ikke fier! Hablo poco Espagnole, maar mijn woordenschat is maar heel beperkt. Ik rustte even op een bank en zag dan Julia terug. De rest van de dag wandelden we samen. Onderweg hadden we ook veel contact met de andere pelgrims. Je ziet vaak dezelfden terug en zo leer je ze telkens een beetje beter kennen., zoals de man uit Chicago, het meisje uit Washington, een 30-jarige Zweed, een man uit Québec die vier jaar in Ukkel had gewoond en een beetje Vlaams praatte, ... Vanavond slaap ik tussen Jiho en Julia in de gemeentelijke refuge. Deze is iets minder netjes en comfortabel dan die van gisteren, maar we klagen niet. Dadelijk gaan we weer samen een pelgrimsmenu eten. Zonet ben ik met Julia een biertje gaan drinken in een plaatselijke bar. Aan het tafeltje naast ons zaten toevallig nog twee Duitsers. Een man van 77 vertelde over de Camino's die hij al had gelopen. De andere man loopt elk jaar de dodentocht in België. Het werd een gezellige Duitse babbel. Morgen stappen we naar. Pamplona. Daar zal de jacht op schoenen opnieuw beginnen, want ik krijg last van mijn hielen in mijn scheef gelopen schoenen. Tot morgen! Verzonden met mijn Windows Phone
Dag 61: Van St.-Jean-Pied-de-Port naar Roncesvalles 26 km
Hola! Estoy en Espagna! Ole!
Ik voelde me topfit deze morgen. Klaar voor de Pyreneeën. Gisteren had ik zware benen en pijnlijke voeten, maar de rust heeft goed gedaan. Ik lag al voor 21 u. in bed en ben dadelijk in slaap gevallen. Vannacht toch een paar keer wakker geworden. Boven mij in het stapelbed sliep een Italiaan uit Rome en naast me zijn vriend. Die twee hebben met hun luidruchtig gesnurk voor heel wat gezucht in de slaapzaal gezorgd. Ik tikte af en toe met mijn ring tegen de ijzers van het bed boven mij. Dat hielp voor even.
Deze morgen passeerde ik hen en zei dat ze voor nogal wat decibels hadden gezorgd tijdens de nacht. De jonge Italianen lachten ermee en vroegen waar ik de volgende nacht zou slapen... :)
Rond 7.20 u. was Jiho klaar en vertrokken we samen, maar hij stapte een stuk sneller en ik bleef overal praten. Na 8 u. heb ik hem niet meer gezien tot bij mijn aankomst hier.
Het klimmen viel heel goed mee. Het was lang niet zo erg als ik gedacht had. Het weer was echter minder goed. Het begon met motregen maar rond 8.30 u. viel de regen met bakken uit de lucht. Het bleef zo goed als de hele dag regenen en het zicht was heel beperkt. Daarbij een stevige en koude wind op de toppen. Brrr... Mijn vingers waren ijskoud. En toch... En toch... :D
Ik heb toch als het even kon wat foto's genomen, maar echt zicht op het gebergte had je niet. Soms zag het landschap er heel geheimzinnig uit. Het was net of ik door een sprookjesbos van elfjes en trollen liep. Ik zag allemaal gebochelde figuren door het mistige bos stappen. (De meeste pelgrims droegen een cape) ( foto's)
Ik praatte onderweg met verschillende Canadezen, een man uit Chicago, een meisje uit Washington, een ouder koppel uit Korea, de twee Italianen, een Duitse, nog een vrouw uit Korea, die het al niet meer ziet zitten, veel Fransen, Spanjaarden, ... Heel interessant!
Ik ben ondertussen door veel pelgrims gekend als 'la Belge'. Deze morgen aan de lange ontbijttafel vertelde de man van het onthaal gisteren dat 'la Belge' helemaal te voet uit België was gekomen. De meesten aan de tafel begonnen vandaag pas aan hun tocht. Ik kreeg een "wauw!" van velen. Onderweg als ik pelgrims passeerde (of zij mij), hoorde ik meermaals "Ah, la Belge!" :D
Na 8 km vanmorgen stapte ik samen met Julia uit Lübeck (Duitsland) een bar binnen om wat warms te drinken en mijn regenbroek aan te trekken en een extra jasje. We waren al doorweekt toen. Er waren al zes pelgrims binnen. 10 min. later zat het er vol. Misschien wel honderd, allemaal verkleumd. Net voor de grens met Spanje kochten we nog een warme chocomel aan een kraampje.
Na ongeveer 22 km constant klimwerk, begon de afdaling naar Roncesvalles. Dat werd het moeilijkste stuk. Het was redelijk steil en heel glibberig. Net als velen voor mij, ben ik ook een keer gevallen. Geen pijn gedaan, maar ik zat onder het slijk!
Om 15.30 u. stapte ik de 'Alberge' binnen. Het was bibberend aanschuiven om te douchen. Daarna mijn natte en vieze kleren gewassen en nu lig ik met ijskoude voeten in mijn slaapzak mijn verslag te tikken. Jiho heeft mijn bed gevonden. Hij kwam net vragen wat ik ging eten en waar en wanneer. Hier vlakbij is een restaurant. Pelgrimsmenu aan 9 euro. Daar gaan we naartoe. 2 minuten later kwam Julia vragen. Zij gaat ook mee met ons. De Koreaanse vrouw van 49 die vannacht boven me slaapt, heb ik ook ineens meegevraagd. Dat deed haar glunderen. Ik heb haar al heel wat moeten aanmoedigen. "I want home!" zei ze me in gebrekkig Engels. En ik maar uitleggen hoe heerlijk de tocht kan zijn en hoe fijn het zal worden als morgen de zon weer schijnt! :D
Om 19.00 u. heb ik dus afgesproken hier aan mijn bed. Ik denk dat het een gezellig etentje wordt!
Dag 60: Van St.-Jean-le-Vieux naar St.-Jean-Pied-de-Port 4 km
Toen ik gisteren naar de gite wou vertrekken, 300 m buiten het centrum, kreeg ik een telefoontje dat er toch geen plaats meer vrij was. Ik kon wel een kamer krijgen voor 50 euro. Maar vanaf het terras waar ik mijn blog schreef, zag ik een hotel. Ik bedankte voor de kamer en stapte naar het hotel. Ik besloot daar een kamer te vragen. Er was plaats. De patron vroeg 60 euro. Voor ontbijt nog 6 euro extra. Met mijn charmantste glimlach vroeg ik of hij voor een pelgrim geen speciale prijs kon maken... Het ontbijt kreeg ik gratis. Ik bestelde er om 19.00 u. de pelgrimsmenu aan 10 euro en heb heel lekker gegeten. Ik koos een tafeltje tussen twee koppels en had meteen fijne gesprekken, links met een koppel uit Antwerpen en rechts met Fransen die ik onderweg had zien wandelen. De Baskische taart als dessert, smaakte verrukkelijk. Ik prees de patron voor het lekkere eten. Het deed goed nog eens in een groot bed te slapen tussen frisse lakens i.p.v. in een slaapzak. Deze morgen na een heerlijk ontbijt ging ik betalen. De baas gaf me de rekening met een knipoog. Hij had me nog eens 10 euro extra korting gegeven!!!
Het regende lichtjes toen ik vertrok, maar dat deerde me niet. Onderweg stapte ik nog binnen in een mooie kapel. Om half 10 stapte ik door de 'Porte de St.-Jacques' de laatste halte in Frankrijk binnen... Ik kreeg kippenvel en dan stroomde ik letterlijk over van geluk. De tranen biggelden over mijn wangen. Iemand vroeg of alles in orde was. Oh ja! Alles was dik in orde!
Even verder in de straat was het onthaal voor de pelgrims, waar je gegevens worden genoteerd en ze je helpen om een slaapplaats te vinden naar je wensen. Vandaag slaap ik in de refuge van het Compostelagenootschap van hier in een slaapzaal van ongeveer 25 personen, waaronder drie vrouwen.
Jiho slaapt iets verder in de straat. We gaan dadelijk samen ergens een pelgrimsmenu eten en hij heeft me beloofd morgenvroeg om 7 u. klaar te staan om samen de Pyreneeën over te trekken.
Het is echt een gezellig stadje hier. Heel Baskenland is gewoon geweldig mooi. De meeste huizen zijn wit met rode luiken. Overal zie je de kleuren rood en wit. En alle plaatsnamen en straatnamen worden in twee talen vermeld: in het Frans en in de oude Baskische taal.
Het bleef jammer genoeg de hele dag druilerig en fris. Ook voor morgen voorspellen ze lichte neerslag. Het positieve daaraan is dat met de regenjas aan, de rugzak iets lichter is. :)
Hier is geen schoenlapper en in de sportwinkels waren geen schoenen in mijn maat te vinden. Ik zal in Spanje verder moeten zoeken.
Dag 59: Van Saint-Palais naar St.-Jean-le-Vieux 30 km
Zwiep, zwiep met de wijsvinger en de zweetdruppels spetterden op de grond. Voortdurend zwiep, zwiep, spetter, spetter,van 8 u. vanmorgen tot 17.00 u.De temperaturen vielen nochtans mee (tot 25 gr.), maar we hebben veel geklommen! Ik zit nu ook heel dicht bij de Pyreneeën. We vertrokken om 8 u. over de grote weg die gestaag omhoog ging, 2 km lang. We zagen rondom overal heuvels met veel schapen tegen de hellingen. Even later liepen we zomaar tussen die schapen over een heel steil wandelpad...zwiep, zwiep,spetter, spetter,... Op de top zagen we twee gieren! Die waren verdwenen toen wij de top bereikten. Het was er hemels. Er stond een kapelletje en rustbanken. Overal rond ons heuvels en dalen met kleine dorpjes en schapen en ... Alleen jammer dat er zoveel nevel hing. Het zicht was niet heel klaar, anders kon je nog veel verder kijken, maar van de andere kant... de nevel gaf het geheel iets magisch, iets hemels. Ik ge... (neen, dat hoef ik niet meer te zeggen) Het was gewoon WAAAUW!
Om 11.30 u. bereikten we Ostabat. We hadden 11 km gedaan en konden kiezen: hier blijven of er nog 19 km of 24 km bijdoen. Ertussen was niets. Jiho wilde door tot St. Jean- Pied-de-Port(nog 24 km) Ik niet. 30 km in totaal was genoeg vandaag. Hij is om 12 u. alleen verder gestapt. We hebben morgen een afspraak om 13.30 aan de kerk in St. Jean-Pied-de-Port.
Ik deed het rustig aan. De route was slecht bewegwijzerd. Toen ik naar een aanwijzing zocht, hoorde ik een "Bonjour!". Ik zag een knappe man op een trapje zitten naast zijn zwaar beladen fiets. Hmm, daar wou ik wel even bij zitten. Ik vroeg of dat o.k. was en hij maakte plaats op het trapje en bood me een banaan aan. Een gezellig kwartiertje later, zette de 51-jarige Fransman zijn tocht verder op zijn fiets en ik te voet.
Ik miste ergens een afslag en liep een tijdje naast een grote baan. Ik raadpleegde mijn kaart en probeerde terug op het pad te geraken. Ik sloeg echter een verkeerde weg in. Die kronkelde een heel eind naar boven om dan dood te lopen op een weide met schrikdraad rond. Pff... terug naar onder...zwiep, zwiep, spetter, spetter,... 100 m. verder vond ik wel het goede pad. Onderweg vond ik gelukkig enkele malen een kraantje, waar ik mijn gezicht en handen kon verfrissen en mijn drankvoorraad kon aanvullen. Ik heb liters water gedronken vandaag.
Nu vlug naar mijn slaapplaats voor vannacht. Ik passeerde op mijn weg er naar toe een bar met wifi en daarom vandaag eerst wat gedronken en mijn blog in orde gemaakt.
Morgen nog amper vier km tot mijn laatste slaapplaats in Frankrijk. Ik wil er naar de schoenmaker en namiddag wat rusten, zodat ik donderdag fit ben om aan de zwaarste etappe te beginnen, die over de Pyreneeën.
Dag 58: Van Sorde-l'Abbaye naar Saint-Palais 34 km
We zouden 19.5 km doen vandaag. We hebben er 34 gestapt. Vanaf 8.15 u. kon je in Sorde brood kopen in een piepklein winkeltje. We wachtten daarop want in de dorpjes die we passeerden zou niets te vinden zijn. We vertrokken aan de abdij over een pad langs de rivier 'Le Gave', heel pittoresk. Ik had voortdurend zin om foto's te maken. Daarna liepen we tussen grote kiwi-plantages. De vruchten leken rijp maar voelden keihard aan. Het landschap wordt heuvelachtig, met zeer mooie vergezichten. Op onze weg plukte ik overal vijgen, gele en paarse. Bij een huis troffen we een boodschap voor pelgrims: We konden in hun tuin vijgen plukken, noten rapen en water nemen. Jiho maakte er een foto van maar stapte verder. Hij houdt niet zo van vijgen en noten. Maar ikke... Mmm...smak...mmm.. Kra-ak... mmm! :)
We waren al rond 12.30 u. in Bergouey. Het was minder warm vandaag(28 gr.) Ik stelde voor om verder te stappen tot St.-Palais. Jiho vond dat een prima idee. Dan kon hij vanavond naar de supermarkt voor rijstgerechten en worstjes, dat vindt hij veel lekkerder dan vijgen en ik kon al een schoenlapper zoeken.
Hij zette er stevig de pas in en liep een stuk voor mij uit. Hij keek af en toe achterom of ik volgde. Eventjes deed ik dat. Maar hij stopte niet. Ik had geen zin om me te haasten en zette me neer in de schaduw van een boom. Ik zag hem over de kronkelende weg omhoog stappen. Pas na een paar honderd meter had hij door dat ik niet meer volgde. Ik zag hem aarzelen. Ik probeerde hem duidelijk te maken om verder te stappen en ging terug zitten. Hij had het begrepen. Hij is zo gehaast de laatste tijd. Vanmiddag in het dorpje Arancou hing een tablet tegen een muur met daarop: Parijs 820 km en Santiago 820 km. Jiho was dus net op de helft. Hij vond dat heel ontmoedigend. Hij wil zo snel mogelijk in Santiago zijn. Maar daar doe ik niet aan mee. Ik wil kunnen genieten van het landschap onderweg en op tijd rusten. Ik pluk de dag en ben nooit bezig met de afstand die ik nog moet afleggen. Ik heb hem dat vanavond opnieuw proberen duidelijk te maken, toen hij me om17.30 zat op te wachten aan de kerk. Ik wil mijn camino gaan en niet zijn camino. Ik moedigde hem aan om vanaf morgen alleen verder te stappen op zijn ritme. We kunnen eventueel 's avonds afspreken. Mij deed het goed om weer even alleen te zijn, maar hij vroeg opnieuw om morgen toch samen te blijven. Tot over de grens is dat o.k. voor mij, maar dan wel in mijn ritme!
Na de douche ben ik de stad ingetrokken met mijn schoenen. Ik vond een schoenlapper maar die zei dat mijn schoenen niet meer te herstellen zijn! Oh, neen! Ik ga het net voor de grens (overmorgen) opnieuw vragen en anders zal ik nieuwe moeten kopen. :/
Bij het onthaal hier in het oude klooster van de Franciscanen, vertelden ze me dat er 9 dagen geleden nog twee Limburgers hadden gelogeerd; twee sympathieke broers, Marc en Jos Lipkens! Ja, hier komen de drie Franse pelgrimsroutes samen. Vriend Marc volgde de route over Vezelay en overnachtte dus ook hier. De vrouw vertelde dat zij ook allebei nieuwe schoenen hadden moeten kopen! Hun eerste schoenen waren van hetzelfde merk als mijn schoenen.
Op het moment onweert het hier hevig
en het regent pijpenstelen. Dat is lang geleden!
Een festival in de stad waar je verblijft heeft zijn voor-en nadelen. Van 19.40 u. tot 21.30 u. genoot ik van de heerlijke salsamuziek en -dans. Het publiek was een mix van Fransen en Spanjaarden, velen gekleed in rood en wit, de kleuren van de stad Dax. Jiho had er niet veel in gezien. Hij ging al vlug terug naar de studio.
Doordat het festival plaatshad tussen de rivier en de stadswallen, hadden we geen hinder van de muziek tijdens de nacht, maar tussen 2 u. en 5 u. was er heel veel lawaai op straat van terugkerende feestvierders. En deze morgen lag er ook veel smurrie op straat.
We vertrokken rond half 8. Er hing weer mist, maar het was niet te fris in T-shirt. Het was een heel ander parcours dan de voorbije week. Veel op en af door het bos, over beekjes en rivieren, langs weiden en kleine velden, langs vijvers en door kleine dorpjes. We zagen verschillende kiwi-plantages. We konden weer verse vijgen plukken van bomen langs de weg. Ook hier en daar mooie picknickplekjes. In 'Les Landes' vond je nergens een bank. De mist bleef vandaag hangen tot 11 u., maar daarna werd het vlug warm. Het kwik ging vlot boven de 30 graden. Om half 3 arriveerden we in Sorde-l'Abbaye.
We slapen in een grote gite, dicht bij de prachtige abdij. De buurman bracht ons tomaatjes uit zijn tuin. Bij het bezoek aan de abdij ontmoette ik twee Nederlandse vrouwen met de fiets op weg naar Compostela. Ik dronk met hen een wijntje op het terras tegenover de abdij en bestelde er net als hen een paella. Lekker!
Jiho was er niet bij. Hij zette zich toen ik terug was een rijstgerecht in de oven. Één van de volgende dagen moet ik op zoek naar een schoenlapper. Mijn zolen zijn aan de buitenkant heel afgesleten. In de schoenwinkel had men mij nochtans verzekerd dat ik met deze degelijke schoenen makkelijk 3000 km zou kunnen doen. Maar als ik ze nu niet snel laat lappen, kan ik ze binnenkort weggooien. Pas overmorgen passeer ik een grote stad. Daar ofwel net voor de grens probeer ik mijn schoenen te laten herstellen. Dan neem ik daar maar een rustdag, met als gevolg dat ik waarschijnlijk een dag later de Pyreneeën oversteek.
Verzonden met mijn Windows Phone
Het was nog duister en mistig toen we om 7 u. (jawel!) de verzorgde gite van Taller verlieten. Na het verlaten van het dorpje wandelden we bijna heel de etappe door het bos. Tussen 8 u. en 9 u. ploeterden we opnieuw door het mulle zand. Alhoewel het nog maar 14 graden was, parelde het zweet al op mijn voorhoofd. We zagen een paar keer een ree. Rond 9 u. brak de zon door. Het werd al vlug weer warm. Maar omdat we weer goed doorstapten, arriveerden we al rond 12 u. in Dax. We passeerden een Mc. Donald's en dat deed Jiho glunderen. We stapten dan maar binnen en lunchten daar. Er was gratis Wifi en daar maakten we gebruik van om wat mailtjes te sturen.
Om 14 u. konden we binnen in de studio midden in het centrum van Dax, die we reserveerden. Er is hier ook wel een gite Jacquaire maar die ligt 2 km buiten het centrum. De prijs kwam overeen. Hier vlakbij is er dit weekend een festival genaamd 'Toros y Salsa Dax'. Ik ben al even de sfeer gaan opsnuiven. Heeeeel gezellig! Straks zijn er een aantal gratis concerten, waar we natuurlijk gaan mee van profiteren. Maar we maken het niet te laat, want ook morgen willen we de grote hitte voor zijn. Het is hier echt snikheet!
Het was vandaag ook de laatste de dag in 'Les Landes', toch wel het meest eentonige stuk van mijn tocht. Morgen stappen we het departement 64 'Pyrenees -Atlantiques' binnen, het laatste op mijn tocht door Frankrijk. Normaal steken we donderdag de Pyreneeën over om verder de Spaanse camino te stappen.
Gisterenavond hebben we heel lekker gegeten in de herberg. We zaten aan een lange tafel samen met 11 Franse pelgrims. Samen met 13 dus. En dat getal zorgde even voor wat opschudding. Jiho had eerst niet mee willen eten. Hij had gevraagd of hij de microgolf mocht gebruiken om een rijstgerecht op te warmen. Dat was geen probleem. Maar dan bedacht hij zich en koos toch voor de pelgrimsmaaltijd. Ook goed voor de bazin. Maar een half uur later liep ze in paniek rond op zoek naar 'la Belge'. Ik was net mijn was buiten van de draad aan het halen. Jiho kwam me roepen. De vrouw vroeg me om Jiho uit te leggen dat hij beter zijn rijstgerecht kon gaan kopen. Hij mocht dat op het terras opeten. Dan waren we met 12 binnen aan tafel, want 13 rond één tafel, dat was gevaarlijk! Ik stelde voor dat ik dan wel met Jiho buiten zou eten, maar dat kon ook niet... De pelgrims eten hier altijd samen aan één tafel, zei ze, alleen... 13 was één teveel! Jiho en ik voelden ons er allebei niet goed bij. De vrouw zei me dat ik het maar aan de andere pelgrims moest vragen of zij ons allebei erbij wilden. Ik zocht de anderen ( vier groepjes) op. Zij waren niet zo bijgelovig (13 als ongeluksgetal) en verzekerden de bazin dat ze voor 13 mocht dekken. Uiteindelijk zat er om half 8 nog een gast (geen pelgrim) aan een tafeltje apart te eten. Dat was misschien wel goed, volgens de vrouw. Hij zat wel apart, maar wel in dezelfde ruimte, dus ...
Uiteindelijk zaten Jiho en ik in het midden en al de restjes werden naar Jiho geschoven. Hij liet het zich goed smaken. Het was ook heel lekker en gezellig aan die grote tafel. Net voor het slapen gaan, zei Jiho dat ik hem uit zijn bed mocht trekken, als hij niet als eerste op was. Het was niet nodig! We zaten als eersten aan de ontbijttafel om 7 u., onmiddellijk gevolgd door de andere pelgrims. En om 7.15 u. waren we op weg!
Jiho was heel vrolijk en spraakzaam. Ik leerde weer heel wat over zijn land en weer nieuwe Koreaanse woorden. We stapten bijna de hele tocht over asfaltwegen met heel weinig verkeer, maar ik voel dat wel aan de hielen. Ik hou meer van zachte ondergrond. We namen maar korte pauzes, zodat we om13 u. er al 25 km hadden opzitten. We konden onmiddellijk binnen in de mooie gite van de gemeente. Er zijn vier bedden. Voorlopig zijn we er nog alleen. We gaan straks lekker koken met heel veel rijst!
Ik heb vandaag veel tijd en toegang tot het internet, dus ...
Nog eens dank voor de vele reacties en e-mails die ik ontvang. Het verbaast me steeds meer hoeveel mensen me volgen. Zo kreeg ik gisteren een mail van de zusters in St.-Niklaas. Het lukte niet om de mail te beantwoorden. Daarom via mijn blog een hartelijke groet aan alle zusters en in het bijzonder aan zuster Andrea en zuster Michelle!
Verleden zaterdag vergat ik een berichtje te sturen met de groeten aan mijn nichten en neven van de familie Clijsters op onze jaarlijkse bijeenkomst. Dus nu: een lieve groet van jullie nichtje! Mariet, volgend jaar wil ik er bij zijn!
Ook natuurlijk veel liefs aan mijn zus, broers, schoonzussen en schoonbroers, mijn andere nichten en neven, tantes en nonkels, mijn vrienden uit Opoeteren, Dorne en Bree en ..., mijn collega's, alle kinderen,... Kortom , aan iedereen die mijn blog leest.
Kusjes aan Marcel, Tim, Lize en Davy.
Vandaag verzond ik een foto van een 'smiley' die ik met mijn stok in het zand tekende. Even wat uitleg daarbij... Als ik of Jiho zucht, dan begint de ander te zingen: 'Smile', van Nat King Cole of Jiho laat het lied horen op zijn I-phone. En dan lachen we weer allebei en vergeten we even onze moeheid of pijntjes. Toen Jiho vanuit Bordeaux 40 km alleen moest stappen, tekende ik op de zandwegen overal smileys voor hem en schreef zijn naam in het zand om hem aan te moedigen. Op de asfaltweg legde ik bloempjes die ik in de berm plukte. De laatste vier km was er een zandpad waar ik heel veel tekende. Toen hij me eindelijk inhaalde, na 39 km, vroeg hij of ik de bloempjes op de weg had gelegd. Dat had hij gezien, maar al de tekeningen op het laatste stuk niet! Ik was verbaasd. Zijn uitleg was ontroerend. Ik keek niet naar de grond meer, zei hij, want ik tuurde steeds in de verte of ik je blauwe rugzak nog niet zag. (je kon heel ver kijken op die rechte wegen) En toen ik dacht je te zien, ben ik beginnen rennen, vertelde hij verder. Op dat moment scheurden de blaren onder zijn voetzool open. Een pijnlijk moment, maar hij was zo blij dat ik het inderdaad was. Hij toonde me de foto die hij had gemaakt van de bloemen op de weg en ik tekende een nieuwe smiley met mijn stok in het zand.
En nu voor iedereen die misschien een moeilijke dag had :
Dag 54: Van Labouheyre naar Onesse -et- Laharie 20 km
Vandaag is het gelukt om rond half 8 te vertrekken. Ik was om 7 uur bij de bakker wat brood gaan kopen en dat hebben we buiten gegeten met een flesje fruitsap.
Eens het dorp uit liepen we 9 km op een weg die parallel liep met de autosnelweg en er vlak naast. Vrachtwagenbestuurders toeterden en staken hun duim op.
Daarna stapten we nog 12 km over een pad door het bos, steeds rechtdoor. We stopten maar twee keer even om te rusten en veel te drinken. We wilden voor de echte hitte aankomen. We zagen zwart van het stof toen we rond 13 u. Onesse bereikten. We zetten ons op een bank in de schaduw om wat te eten en legden ons een half uurtje in de schaduw van enkele naaldbomen. Ik genoot van de geur van die bomen.
Uitgerust stapten we 5 minuten later de herberg binnen, waar we vannacht slapen. We werden heel vriendelijk ontvangen! Aan de telefoon gisteren had ik twee bedden in de gite gevraagd, maar omdat die volzet was, krijgen we een kamer met twee bedden in de herberg. Het is een ruime kamer met mooie badkamer. Normaal betaalden we hiervoor 60 euro, maar wij krijgen ze voor 40 euro (20 euro p.p. In de gite zouden we 12 euro betalen, maar daar is het klein en is er maar één toilet en één douche voor acht personen. En... We hebben gratis toegang tot het internet hier in de herberg! Nu kan ik eindelijk weer alle foto's doorsturen. Mijn verslag van gisteren heb ik ook even aangevuld en verbeterd. (Ik zag nogal wat tikfoutjes. Een gevolg van de vermoeidheid, denk ik)
Straks eten we hier in de herberg de menu van de dag, ook aan pelgrimstarief. Mijn was hangt te drogen buiten op de draad. Het is nog maar 15.30 u. Ik heb dus tijd voor een kleine siësta vandaag in een frisse kamer. Wat een luxe op zo'n warme dag! "Quel bonheur!", zeggen ze in Frankrijk.
We zouden om 7 u. vertrekken vanmorgen... Om 6.15 werd ik wakker van de wekker van Jiho. Ik stond zoals altijd als eerste op. Jiho draaide zich nog eens om. Ik gebruikte de badkamer en ging langs buiten naar de keuken. Ik zette thee en dekte de tafel. De was die we gisteren in de wasmachine konden stoppen en over stoelen te drogen hing, vouwde ik op. Waar bleef Jiho??
Ik keerde terug naar de kamer, maar zag hem niet. Ik begon al mijn rugzak te klaar te maken en deed mijn schoenen aan. Toen ik terug buiten wou gaan om Jiho te zoeken, hoorde ik wat achter mijn rug... Nu zag ik pas dat Jiho nog steeds in zijn bed lag (boven in het stapelbed)!
Jiho!!!! Hij had het begrepen! Twee min. later zat hij aan tafel. We spoelden het oudbakken brood met smeerkaas door met veel thee en een restje fruitsap. Uiteindelijk vertrokken we pas om 7.45 u. Het was met 8 graden een frisse morgen. We staken een paar keer een rivier over. We zagen de nevel langzaam optrekken. Oh, wat hou ik van die ochtenden in de natuur! Langs de weg zagen we grote stukken schapenvacht en andere overblijfselen van een schaap. We fantaseerden over de boze wolf ... 200 m verder zagen we enkele schapen uit het bos komen en de weg oversteken naar een alleenstaande boerderij. Geen mens te zien. De schapen hadden hier dus alle vrijheid. Misschien was het idee van de wolf nog zo gek niet...
Na 8 km naderden we een lieflijk dorpje met twee oude kerkjes achter elkaar. Tussen de twee kerkjes stond de heilige Jacobus. (in hout) Hij wou met mij op de foto! :D
En dan bemerkten we een oude steen met daarop: Compostelle 1000 km! Nog 'maar' 1000 km te gaan dus. Dat betekent dat ik een flink eind over de helft ben!
We stapten goedgezind verder. Langs de weg viel mijn oog plots op een klavertje 4! Ik plukte het en pakte het voorzichtig in.
(Ja, Milan, ik heb een echt gevonden! Ik breng het mee.)
Even verder stapten we over een brug en wat zag ik... een plaats waar ik met mijn voeten in het water kon! Jiho keek achterom naar mij en had het meteen door. Hij sloeg rechtsaf na de brug. Even later zakten mijn voeten lekker weg in het zand van de rivier. Ik danste door het ijskoude water. Zalig. Jiho bleef aan de kant staan lachen en maakte foto's. Hij durfde met zijn open blaren niet in het water.
Daarna een croque met geitenkaas en spekjes gehaald bij de bakker (Jiho nog een broodje met een knackworst)en toen waren we klaar voor het moeilijke stuk: nog 15 km steeds rechtdoor in volle zon. Het kwik flirtte met de 40 graden! Eerst 5 km door het mulle zand. Het leek of we door de woestijn liepen! Rond ons alleen wat lage struiken en heel kleine nieuwe boompjes want in 2009 is hier een grote brand geweest. Geen enkele boom bleef gespaard over een groot gebied. Daarna nog 10 km langs de weg, steeds rechtdoor, tergend lang! Auto's raasden af en toe aan onverantwoorde snelheid langs ons door.
We passeerden één huis. Daar vroegen we fris water. Gelukkig deden we dat, want door de hitte hadden we voortdurend dorst. We waren totaal uitgeput toen we het dorp bereikten. Mijn benen trilden. Ik waggelde een winkel binnen voor een frisdrank. Ik kon echt niet meer, maar een douche doet wonderen. We aten vandaag voor een keer op restaurant. Een lekkere menu voor 12 euro, wijn inbegrepen! Op vertoon van je stempelboekje, krijg je soms korting.
Ik kijk terug op een vermoeiende maar evenzeer heerlijke dag. :)
Wat kan een douche deugd doen na een zware dag! We hebben onze etappe weer moeten verlengen vandaag omdat de groep wandelaars die ik gisteren zag, de hele gite hadden gereserveerd in Belin.
We volgden weer kaarsrechte wegen, waar geen einde aan leek te komen, steeds in de zon. Het zweet drupte gestaag. Alleen de laatste 4 km stapten we over een smal bospad. We hadden schaduw nu maar het pad bestond uit mul zand, waarin onze schoenen wegzakten. Daarbovenop werden we bestookt door muggen. Maar we zijn er geraakt! We zitten in een ruime gite nu met degelijke bedden. Gisteren was dat anders... Heel klein, vies, slechte bedden,... Ik had last van mijn rug en sliep slecht. Maar voor één nacht is dat niet erg.
Morgen staat er nog een lange etappe (32 km) op het programma. De gite is gereserveerd. Daarna volgen een aantal kortere en zo naderen we stilaan Spanje.
Eens over de grens zullen Jiho en ik waarschijnlijk elk onze weg gaan, maar in dit desolate gebied is het fijn om niet alleen te zijn. :)
Aan alle leerlingen en leerkrachten , maar speciaal aan die van basisschool 'De Kornuit' van Dorne
Bonjour! Goedemorgen!
En? Zijn jullie allemaal blij vandaag :P? Of een beetje zenuwachtig :-S?
Weer samen zijn met je vriendjes, samen leren, samen spelen,... Dat is toch altijd fijn!
Ik ben blij dat ik jullie via de nieuwe digitale borden in alle klassen een heel goede start kan wensen van het schooljaar 2012-2013. ;)
Doe jullie best en maak er het beste van!
Hartelijke groeten uit Zuid-Frankrijk van juf Reinhilde.
Speciaal voor de leerlingen van mijn klas, het eerste leerjaar, nog een versje.
Zoem, zoem, doet Zoem, de bij.
hij maakt jullie zeker blij!
maan en roos en 1 + 1
dat leer je met juf Anneleen.
ik doe stap, stap,
mijn stok tik, tik,
jij leert vandaag het woordje ...(dat verklap ik nog niet) :)
(Zoem, de bij, is de handpop in mijn klas, die de kinderen al leerden kennen in juni met de instapdag. Ze leerden toen ook het woordje 'zoem'. Vandaag leren ze 'ik')
Na twee frisse ochtenden (10gr.) maar warme dagen, begon mijn tocht om half 9 al met 18 gr. Gekleed in short en T-shirt kon ik vanaf half 10 toch weer mijn voorhoofdwisser gebruiken.
Na enkele kilometers, stapte ik het natuurgebied 'Les Landes' in. Soms over asfaltwegen, dan over brede wandelpaden met aan weerszijden naaldbomen. Ik hou van de frisse geur van die bomen. Onderweg passeerde ik meermaals dezelfde groep wandelaars (of zij passeerden mij) . Telkens werd even tijd gemaakt om wat te praten. Zij wonen in de buurt en doen een zesdaagse tocht met z'n twaalven. Een gezellige groep!
Om 12 u. nam ik een lange pauze onder een grote naaldboom. Voor ik terug vertrok, schreef ik met mijn stok in het zand mijn naam en het uur voor Jiho. Hij moest vandaag meer dan 40 km afleggen omdat hij twee dagen in Bordeaux bleef. Bij temperaturen van 33 gr. is dat heel zwaar en er was bijna nergens schaduw namiddag. Ik maakte me toch wat ongerust, maar het lukte niet om een berichtje naar hem te sturen of te bellen. Net 1 km voor onze slaapplaats haalde hij me in. Onder zijn voeten dikke blaren. Hij had maar één keer even gerust en was heel blij dat hij me weer zag. :D
Morgen doen we maar 19 km om Jiho wat rust te geven.
Na een rustige nacht in de mooie gite van Bouscat, vertrok ik om half 9 richting Bordeaux centrum. Ik zocht het 'Office de tourisme' voor een stadsplan, maar dat was nog niet open. Ik stapte dan eerst naar de Basiliek Saint-Seurin,waar een mis bezig was. Ik heb me er neergezet en de rest van de viering gevolgd. Dan kriskras door het centrum gestapt en rondgekeken. Het was warm en ik was vlug moe geslenterd en zocht mijn weg naar Gradignan. Maar in een stad kan ik mij moeilijk oriënteren. (he, Lize ;)) Ik raakte even op de dool, maar ik ben eruit geraakt. Ik was al rond 16 u. in Gradignan. Ik ben weer de enige pelgrim hier vannacht in een heel groot huis. Er liep hier voortdurend volk in en uit omdat er een georganiseerde wandeling was namiddag. Een man vroeg of ik graag tomaten had en haalde er toen uit zijn tuin hier vlakbij. Er staat pasta in de kast die ik mag gebruiken en in de winkel haalde ik nog wat vlees en brood en alles voor morgen. Ik ga morgen 26 km doen door het bos om dan te arriveren in een gite, die ik kan openen met een code. Er is daar geen winkel in de buurt, verwittigden ze me. Dus alles moet mee in de rugzak voor een ganse dag plus voor dinsdagmorgen. Ik ben voorzien! Ik zal waarschijnlijk de volgende dagen ook geen internetverbinding kunnen maken, dus misschien geen verslagen.
En nu heb ik honger! Ik ga wel proberen morgenvroeg nog iets op mijn blog te zetten voor al de kinderen en leerkrachten die morgen aan een nieuw schooljaar beginnen. Ja hoor, ik denk toch aan jullie! Al begin ik elk jaar graag opnieuw op school in september, dit jaar wil ik hier zijn en alleen aan mijn doelstelling denken: Santiago de Compostela bereiken in oktober!
Verzonden met mijn Windows Phone
Dag 49: Van Arsac naar Bouscat (Voorstad v. Bordeaux) 16 km
Mijn verblijf in Arsac viel een beetje tegen. Na misselijkheid werd ik rond 4 uur roepend om hulp wakker uit een nachtmerrie. Maar goed dat ik vannacht een kamer voor mij alleen had!
Deze morgen zagen we de bazin van het hotel. Ze bood me de rekening aan... 20 euro meer dan in mijn boek wordt vermeld. In het 'Office de tourisme' stond dezelfde prijs (40 euro) als in mijn boek op hun lijst. Ik zei de vrouw dat ik niet akkoord was met haar prijs. Zij antwoordde dat mijn boek verouderd was en dat ze de prijsverhoging had doorgegeven aan het 'Office'. Geen uitzondering voor pelgrims! Jiho zuchtte ook toen hij moest betalen. De vrouw bracht ons wel met de auto terug op de route. Dat deed ze voor alle pelgrims, anders moeten die nog eens de 7 km extra doen. Jammer dat hier in de buurt geen andere slaapgelegenheden zijn voor pelgrims.
Vandaag trakteerde ik mezelf op rust. Ik nam om half 10 afscheid van Jiho voor enkele dagen. Hij wil twee dagen in de stad (Bordeaux)doorbrengen en stapt vandaag 25 km. Ik deed heel op mijn gemak mijn korte traject. In Blanquefort verbleef ik enkele uurtjes. Ik kocht fruit op de markt, maakte een internetverbinding in de bibliotheek en kon eindelijk mijn mails weer lezen en... stapte binnen in een kapsalon. Ik liet mijn haar kleuren en bijknippen. Ik kreeg daarbij een heerlijke hoofdmassage en de massagestoel masseerde ondertussen mijn rug, schouders en bekken. Wat een luxe! Een zaligheid. Daarna trakteerde ik mezelf op een magnum. Ik trok helemaal fris en op het gemak nog 7 km verder. Om 17 u. kon ik binnen in de gite van Bouscat. Wat een geluk om hier te zijn. Het is een heel ruim en proper huis, vandaag helemaal voor mij alleen. De koelkast en de kast is gevuld met allerlei lekkers. Ik haalde nog wat zalm, wat groenten en een klein flesje wijn in de winkel en genoot daarna van een feestmaaltijd.
In deze gite is zelfs internet! Zo kan ik de voorbije verslagen ook nog even nakijken en aanvullen en alle foto's doorsturen. Vandaag maakte ik enkel foto's van mijn verwennerijtjes. :D
Na zo'n dag kan ik er weer tegenaan voor de tweede helft van mijn tocht. Morgen stap ik de ganse dag door de grote stad, Bordeaux. Amper 17 km, maar zo heb ik de tijd om rond te kijken, kerken te bezoeken,... De dagen daarna zal ik, volgens veel voorgangers, het saaiste stuk van mijn tocht stappen, door de naaldbossen van 'Les Landes', een desolaat gebied. Vanaf maandagavond zal mijn Koreaanse vriend, Jiho, mij weer gezelschap houden. Dat maakt dat saaie stuk wat aangenamer. Even alleen zijn doet goed, maar ik weet dat we maandag weer allebei blij zijn als we ons terugzien.
Na een zware dag gisteren besloot ik een rustdag te nemen en maar 10 km te stappen vandaag. Maar de dag verliep anders dan gepland...
Na een zalige nachtrust in goede bedden met frisse lakens, stonden we pas om half 9 op. Rond 9.40 u. verlieten we het gastvrije dorp en stapten richting Blaye, een stad aan het estuarium van de Gironde.
We liepen tussen wijngaarden met alleen maar blauwe druiven voor de rode bordeauxwijnen. Bij momenten hadden we vergezichten over 360 graden met aan de horizon kleine dorpjes of kastelen. In een riviertje zagen we vijf otters, een moeder met vier kleintjes.
Net voor we Blaye binnen liepen, zag Jiho de M van Mc Donald's. Daar is altijd gratis internet, zei hij en dan konden we frietjes eten! We hadden tijd genoeg en dus maakten we een omweg. Die was wel verder dan we dachten en helaas, bij deze kleine Mc. Donald's geen WIFI! Na nog eens twee km (ondertussen 14) liepen we door het centrum, langs de citadel naar het bureau voor toerisme aan het estuarium. Daar hoorden we dat alle hotels en andere slaapgelegenheden volzet waren. We overwogen om vandaag de overzetboot (Le Bac) te nemen en aan de andere kant van het water een slaapplaats te zoeken. De juffrouw van het bureau hielp ons en probeerde telefonisch iets te reserveren voor ons. Ze sprak een boodschap in op het antwoordapparaat van de eigenaar van een gite, waar plaats zou zijn en gaf mijn gsm-nummer op.
Om 15 u. stapten we aan boord van Le Bac en na een half uurtje weer af aan de andere kant. Na 6 km kreeg ik een telefoontje dat het toch moeilijk was om ons in Soussannes onderdak te bieden, maar er was zeker plaats 10 km verder in Arsac. Er was al gereserveerd voor ons maar ik moest nog even bellen om te bevestigen. De moed zonk ons even in de schoenen maar na wat rust op een bank en een pleister op een blaar op mijn hiel, stapten we door. Rond 19.50 waren we tevreden dat we de kerk van Arsac vlakbij zagen. We vroegen aan mensen op straat waar de gite 'Le clos de Arsac' lag. " 7 km voorbij het centrum! En het is geen gite maar een hotel!", was het antwoord. Oh, neen!
We moesten nu echt al onze moed bijeen rapen! We zouden er waarschijlijk niet voor het donker geraken! De laatste kilometers werden we opgepikt door een vriendelijke man met een auto met twee zitplaatsen. Jiho stapte achter in bij de rugzakken en ik voor. Om 20.40 u. konden we via een code binnen geraken in het verlaten hotel. We waren uitgeput!
Na een douche aten we een boterham en dan vlug naar bed, te moe om een verslag te maken van de voorbije dag.
Om 23.50 u. werd ik wakker, heel misselijk. Ik kon niet meer slapen en dus ben ik nu om 1 u. mijn blog aan het aanvullen, zittend op mijn bed. Ik voel me terug een beetje beter nu. Morgenvroeg probeer ik hem door te sturen en nu ga ik proberen terug te slapen. :-]
Vandaag verlieten we het departement Charente-Maritime, bekend om zijn Cognac en Pineau. Gisterenavond hebben we die mogen proeven. We kregen als aperitief een Pineau aangeboden door mijnheer Patry, eigenaar van de gite. Lekker!
Vanmorgen om 8 u. toonde de man ons de distilleerderij van zijn familie, waar cognac wordt geproduceerd. Pineau is cognac vermengd met druivensap (twee derde). Mijnheer Patry reed met ons door hun wijngaarden (1500 ha!) en toonde ons het kasteeltje van zijn grootouders. Ongelooflijk mooi!
Om 8.30 u. zwaaiden we de vriendelijke man uit. We wandelden nu tussen wijngaarden en weiden. We zagen veel vijgenbomen, zomaar langs de weg, met rijpe vruchten. Overal plukten en smulden we.
Onderweg werden we uitgenodigd door een vrouw om iets te komen drinken. Ze ontving ons hartelijk in haar armoedige woning. De gulheid van die vrouw was enorm. We vertrokken na een gezellig half uurtje met een zak vol tomaten, meloen en hard gekookte eieren. Ze riep ons nog terug om ons een brood mee te geven. Ze deed dat voor alle pelgrims, zei ze! We werden er heel stil van op onze verdere weg. We stapten de streek van de Bordeaux binnen (departement Aquitaine). Hier bijna enkel nog wijngaarden met blauwe druiven. Na de lekkere picknick namen we afscheid van Jacky. Zijn vrouw komt hem oppikken. Hij zet morgen zijn weg verder langs een andere route.
Omdat we geen slaapplaats vonden in St. Aubin de Blaye, stapten Jiho en ik nog 12 km verder. Maat het loonde de moeite! We slapen vannacht in een heel verzorgde, mooie gite van de gemeente. De burgemeester (een vrouw) gaf ons een rondleiding in de kerk en sprak vlot Engels. Jiho genoot er ook van. Ze bleef nog een half uurtje met ons praten. Een aangename vrouw.
We maakten ons wat lekkers klaar (met veel rijst) en bleven lang napraten aan tafel. Daarom zo laat de blog. De kerktoren is hier elke avond blauw verlicht. Nog even buiten kijken, een foto en dan naar bed. Ik ben heeeeel moe!
Ron 8 uur verlieten Jacky, Jiho en ik de mooie gite van Pons. Hij had zijn rijst weer gehad deze morgen en begon de wandeling op mijn vraag met het schitterende Koreaanse lied met als titel 'Ik wil met je meewandelen'. Ik krijg er telkens kippenvel van.
Het was een minder mooi parcours vandaag, maar het gezelschap was goed en het was weer minder warm dan de voorbije dagen. (22 gr.) Vanaf morgen zal Jacky ons verlaten, want hij steekt over naar een andere pelgrimsroute. (Le Puy). Hij noteerde onze gsm- nummers. Misschien zien we hem in Spanje terug.
Ik heb nog geen optelling gemaakt van het aantal afgelegde kilometers, maar ben wel zeker dat ik ondertussen meer dan 1000 km in de benen heb. Bijna op de helft! En ik ben het lopen nog lang niet moe! Nu pas begin ik me echt een pelgrim te voelen... Een ganse dag stappen, vermoeid aankomen in een eenvoudige gite, soms andere pelgrims ontmoeten, douchen, de was doen, samen naar de winkel en koken, vaak diepgaande gesprekken en dan op tijd naar bed... Het leven van een pelgrim...
Ik ben Reinhilde Clijsters
Ik ben een vrouw en woon in Opoeteren (België) en mijn beroep is onderwijzeres.
Ik ben geboren op 22/03/1962 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen.
Ik ben al 28 jaar gehuwd met Marcel en heb twee geweldige kinderen: Tim (26) en Lize( 24)
