Het gekletter van de regen tegen de ruiten wekte me vanmorgen. Het was 7 u. Ik had heerlijk geslapen. Anja vertelde me dat het tijdens de nacht heel veel geregend had. Ik trok dan maar de regenbroek aan, mijn regenkappen over de schoenen, mijn jas en maakte van mijn rugzak weer een grote (hinkel)steen. We vertrokken rond 8 u. Het pad was modderig. Tot 9.30 regende het flink maar dan klaarde het op. De wind waaide fris, maar op nog één bui na bleef het de rest van de dag droog.
We wandelden veel door bossen vandaag. Door de vochtigheid verspreidden de eucalyptusbomen een heerlijke geur.
We passeerden pittoreske, typisch Galicische dorpjes. De grote platte stenen uit deze streek worden niet alleen gebruikt voor de prachtige muren rond weiden en velden en voor het bouwen van huizen maar ook voor tafels en banken en straten en ... Heel mooi!
Samen met Anja stapte ik 29 km. Dan resten er ons morgen maar 10 meer tot Compostela. Rond 10.30 u. willen we Santiago de Compostela binnenstappen. Om 12 u. kunnen we dan naar de mis gaan in de kathedraal. Daar hoop ik het enorme wierookvat te zien zwaaien. Na de viering kan ik dan mijn Compostela (mijn oorkonde) in ontvangst gaan nemen.
Rond 14 u. kreeg ik een berichtje van mijn Hamburgse vriend Marc. Hij vroeg waar ik ging overnachten. Na mijn antwoord stuurde hij terug dat hij er dan nog 17 km bij zou doen als ik hem ook een bed reserveerde. Dat was een leuke verrassing!
Anja en ik arriveerden rond 16.20 u. en beloonden onszelf met een fris biertje. Na een deugddoende douche trok ik terug mijn wandelschoenen aan en liep een stuk terug om mijn vriend aan te moedigen. Hij stapte immers in het totaal 45 km vandaag om morgen samen met mij Compostela te kunnen binnenstappen!
Na 3 km terugstappen trof ik Marc in het gezelschap van een ouder Canadees koppel. De vrouw stapte moeilijk en vroeg me hoe ver het nog was en of er nog plaats was voor hen in de hostal. Ik zag dat ze echt moe was. Ik nam haar rugzak op mijn rug en stapte weer de 3 km tot Labacolla. De vrouw was me zo dankbaar. We gaan nu alle vijf samen eten. (Het Canadese koppel, Marc, Anja en ik) Heerlijk!
Nog 39 km en dan heb ik mijn doel bereikt. En weer beleefde ik een wondermooie dag. Alleen jammer dat Marc er niet bij was vandaag. Hij had vanmorgen een ontstoken oog en voelde zich niet goed. Om 8 u. namen we afscheid en stapte ik met Anja alleen verder. De natuur in Galicië blijft me fascineren. Vandaag zag ik heel veel eucalyptusbomen. Ganse bossen zelfs. De bomen worden onder andere gebruikt voor de productie van papier. Ik zag ook citroenbomen vol rijpe vruchten. De heide staat in volle bloei en brengt kleur tussen het vele groen. Vanmorgen was het erg koud maar helder weer. De zon verwarmde langzaam onze ijskoude vingers. Precies om 12 u. bereikten we de paal van 50 km (tot Compostela) Toen was het warm genoeg om de jassen uit te trekken. We stapten over oude bruggetjes geconstrueerd met dikke stenen. We zagen een pelgrim voor ons uitglijden op de gladde stenen. Hij viel net niet in het water. Rond 15 u. staken we een laatste maal een rivier over. En daar kon ik nog eens met de voeten in het water! Al was het niet zo heel warm, ik kon het toch niet laten en al vlug werd mijn voorbeeld gevolgd. Het water was ijzig koud maar ik vond het heerlijk! Anja maakte foto's. In Arzua vonden we een vrij nieuwe, frisse herberg. Ik lig op mijn bed in mijn slaapzak om mijn voeten terug warm te krijgen. Net kreeg ik een telefoontje van mijn Koreaanse vriend Jiho! Hij heeft nog meer dan 150 km te gaan. Hij denkt pas op 21 oktober Compostela te bereiken. Jammer, dan zien we elkaar niet meer! Van Julia kreeg ik een berichtje dat ze morgen terug in Spanje zal zijn om haar camino verder te zetten. :) Met Anja praatte ik vandaag over al die prettige ontmoetingen op mijn camino en proefde opnieuw het geluk ervan. Ik zal over acht dagen naar huis terugkeren met een rugzak vol zalige herinneringen! Verzonden met mijn Windows Phone
Al 90 dagen onderweg! 90 heerlijke dagen! Ik doe er nog 9 bij. Op dag 99 zal ik naar huis vliegen. Het thuisfront heeft me een vlucht geboekt van Porto naar Eindhoven op 21 oktober. Ondertussen ben ik weer 25 km verder. Na twee dagen van buien, bleef het vandaag de ganse dag droog. Namiddag was de zon weer van de partij. Het was weer een droomdag. De natuur blijft sprookjesachtig. We zagen enorme paddestoelen en bloemen in alle maten en kleuren. Zoveel bloemenpracht had ik in oktober niet meer verwacht. Oh, wat kan het leven zalig zijn! Samen met Anja en Marc voel ik me echt heel goed. We zingen samen, componeren zelf songs, we maken plezier, maar kunnen ook samen mediteren. Ik ben heel blij hen ontmoet te hebben. Ik heb evenzeer contact met veel andere pelgrims. Vier Italianen komen net langs en groeten me vrolijk. Hen zie ik vanaf de grens bijna dagelijks. Ook altijd plezant! Mijn droom werd werkelijkheid en is nog steeds niet ten einde. Ik ben enorm dankbaar dat ik deze kans kreeg!
Het is hier zo gezellig! We zitten met vier in de kleine keuken van de alberge met een glaasje bier en wat olijven en chips. We hebben net zangstonde gehad. Ik leer de Duitsers Nederlandse kinderliedjes. :D Eigenlijk had ik me voorgenomen niet langer dan drie dagen met dezelfde mensen op te trekken, maar het is zo plezant. We gaan samen verder tot Santiago de Compostela. De natuur was weer 'wunderbar'! We volgden oude Romeinse wegen, we liepen tussen eeuwenoude muren, met mos bedekt, langs knoestige, oude bomen, ... Ik krijg daar niet genoeg van. Zalig, al doen mijn voeten soms pijn. Soms lopen we in stilte, elk in gedachten verzonken en genietend; soms hebben we diepzinnige gesprekken en soms hebben we zo'n plezier. Zo werd ik vandaag gekroond tot 'Miss Hinkelstein' nadat ik een weddenschap won. En op de Romeinse wegen was ik 'de dappere Galliër!' We bevinden ons nu op 90 km van Compostela. Elke km (of halve km) staat een aanwijzing. Bij de paal met 100 km moest natuurlijk een foto gemaakt! En ook bij die met 99.5 km! Nog vier dagen ... Grüsse von Miss Hinkelstein!
Ik voelde me vandaag Alice in Wonderland! Galicië is zo mooi en zo groen. Overal kabbelende riviertjes, nu en dan kleine watervallen, groene weiden, bossen, veel sprookjesachtige holle wegen, ... Wat is er heerlijker dan in die natuurpracht te wandelen? Het regende af en toe een beetje, maar het was niet koud.
Anja maakte een KEI-toffe foto. Ze liep achter me en vond dat ik er langs achter gezien, een beetje uitzag als een kei (dikke steen) met benen onder. (Ik had de grijze regenhoes over mijn rugzak getrokken) Ze toonde me de foto en ik voeg ze meteen ook toe op mijn blog. (zie laatste foto) Steengoed, niet?
Ik was de ganse dag samen met de Beierse Anja en met Marc. Het was net alsof wij vandaag alleen de camino stapten en dat maakte het nog prettiger. Dat we zo weinig andere pelgrims zagen, komt waarschijnlijk omdat we deze morgen de keuze hadden tussen twee routes. Wij kozen met ons drieën voor de langste route omdat we dan het prachtige klooster van Samos zouden passeren en omdat we dan niet OVER maar ROND de berg zouden stappen. We hadden gisteren genoeg geklommen!
Om 17.45 u. checkten we in in een gezellige kleine herberg. De Oostenrijkse Susanne, die de andere route koos, wachtte ons op. Na onze douche gaan we samen de stad even verkennen en wat eten.
De beklimming vanmorgen naar O Cebreiro was pittig! We klommen 8 km lang van 630 m (boven de zeespiegel) tot 1330 m. De regen zorgde voor wat verkoeling. O Cebreiro, gelegen op de top, was adembenemend, letterlijk en figuurlijk! O Cebreiro... een naam die klinkt als een lied. Ik trad er eerst het kerkje binnen. De eenvoud ervan bekoorde me. Er brandden al meer dan honderd kaarsen en ik plaatste mijn kaars erbij.
Het dorpje lag heel in de wolken en dat gaf het iets mysterieus. Ik was ondertussen in het gezelschap van de Oostenrijkse Susanne, de Duitse Anja en nog steeds Marc. We keken even rond maar het waaide er koud en dan stapten we snel verder. Het pad ging met momenten nog fel op en af. Heel vermoeiend! De Italianen achter ons zongen luid over 'O Cebreiro'. Het klonk goed. En even later klonken Duitse liederen van mijn stapgenoten. Dat stapt lekker.
Rond 15.30 arriveerden we in het kleine boerendorp Biduedo. We waren alle vier moe en namen een kamer in een 'hostal'. Iets meer luxe hier dan in een 'alberge'. We hebben bedden met lakens en dekens! Door het venster zie ik net een boer zijn koeien over straat terug naar de stal brengen. En nu hoor ik iemand mijn naam roepen. Ik moet gaan eten, want er staan er drie op mij te wachten! Tot morgen!
De thermometer in de stad gaf 14 graden aan toen ik om 8.20 u. vertrok. De hemel was licht bewolkt. Heerlijk weer! Ik stapte alleen vandaag. Mijn Hamburgse stapmaatje van de vorige dagen nam om half 9 de bus omdat hij een kleine ontsteking heeft aan zijn voet. Maar hij reserveerde alvast een bed voor mij, zodat ik heel op mijn gemak kon wandelen vandaag. En dat heb ik gedaan! Het pad liep wel voor een stuk langs de straat, maar er was weinig verkeer. Ik stapte ook langs steile rotswanden en langs kabbelende riviertjes, langs beboste heuvels en weiden met koeien. Ik zocht me af en toe een mooi plekje om gewoon wat te zitten en te mijmeren. Zalig! De Zwitserse Anja heb ik niet meer gezien onderweg. Ze zou het heel rustig aan doen vandaag samen met haar vriendin die ook een ontsteking heeft aan haar voeten. Ze waren aangenaam gezelschap aan tafel gisteravond. En de pelgrimsmenu had al lang niet meer zo goed gesmaakt. Het voorgerecht was voor een keer met veel verse groenten, de vis was lekker bereid en het nagerecht ... Mmmm! In Villafranca waren gisteren alle drie de kerken gesloten, maar vandaag vond ik onderweg een heel mooie kapel open. Daar heb ik ook even gezeten en nog eens een echte kaars kunnen branden.
Ik verblijf vandaag samen met Marc in een landelijke, kleine herberg met een gezellig terras met schommelstoelen. Van op mijn schommelstoel heb ik uitzicht op heuvels en weiden en hoor ik alleen het vrolijke geklingel van de koeienbellen. De temperatuur is geklommen tot 26 graden. Het geeft me zo'n zalig vakantiegevoel. Ik voel me echt een verwend nest als ik bedenk dat thuis iedereen aan het werk is. Toch blijf ik mijn tocht op het gemak verder zetten. Ik voel dat ik de rust 's namiddags nodig heb voor mijn voeten.
Omdat in dit piepkleine dorpje geen andere herbergen zijn, zal het een rustige avond worden. Hier heb ik nog maar enkele pelgrims zien arriveren. Maar in het gezelschap van de komische Marc zal ik me zeker amuseren. Hij heeft vroeger podiumkunsten gestudeerd en zo veel geacteerd en in Musicals meegespeeld. Acteren is iets wat ik ook altijd graag heb gedaan. En hier fantaseren en acteren we er soms samen op los. Heerlijk!
Ik ben Reinhilde Clijsters
Ik ben een vrouw en woon in Opoeteren (België) en mijn beroep is onderwijzeres.
Ik ben geboren op 22/03/1962 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen.
Ik ben al 28 jaar gehuwd met Marcel en heb twee geweldige kinderen: Tim (26) en Lize( 24)
We vertrokken rond 8 u. Het pad was modderig. Tot 9.30 regende het flink maar dan klaarde het op. De wind waaide fris, maar op nog één bui na bleef het de rest van de dag droog.
